All Chapters of โศลกเพลิงผลาญใจ: Chapter 121 - Chapter 130

“ดูลิปสติกนี่สิ สีเดียวกับเซวียนจิ้งหว่านเป็นพรีเซนเตอร์เลยนะ” “เขาทาแล้วสวย ทำไมเราทาแล้วเหมือนคนป่วย” หลินอวี่เหยาเงยหน้าขึ้นจากแก้วกาแฟของตนไม่ได้ หญิงสาวลังเลครู่หนึ่งแล้วหยิบสมาร์ทโฟนมาเลื่อนๆ ดูภาพดาราสาวสุดฮอตเซวียนจิ้งหว่าน แน่นอนว่าก่อนหน้านี้เธอรู้จักดาราสาวคนนี้เพราะเห็นงานแสดงอยู่บ่อยๆ แต่ตอนนั้นเธอไม่มีความทรงจำของอดีตจึงไม่ได้สนใจมากนัก แต่พอได้ยินชื่ออีกครั้ง เธอก็อดคิดไม่ได้ว่าเป็นคนเดียวกัน อืม แล้วก็จริงอย่างที่คิด ไม่รู้ว่าเธอต้องเจอใครอีกบ้างไหม ที่ผ่านมาคนเดียวที่มีความหมายที่สุดก็คือคุณปู่หลินเฉินอี้ เธอไมได้พบคุณปู่หลินทุกชาติ แต่กระนั้นเธอก็รู้สึกว่ามีคนคอยดูแลอยู่ห่างๆ หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ ยกแก้วกาแฟร้อนขึ้นจิบเล็กน้อย คาเฟ่นี้อยู่ฝั่งตรงข้ามสถาบัน บางวันเธอก็แวะนั่งดื่มกาแฟพักสมองระหว่างวัน หรือหลังเลิกงานที่ต้องการผ่อนคลายความเครียด เธอไม่ใช่คนชอบสังสรรค และไม่มีเพื่อนสนิทมากนัก จึงชอบเลือกมุมเงียบๆ นั่งนิ่งๆ พอได้ผ่อนคลายแล้วค่อยกลับบ้าน ถ้าหากเธอตกเขาในวันนั้นแล้วฟื้นมาแบบจำอดีตไม่ได

“นี่..นี่ตัวอะไรคะ ใช่ทิเบตัน แมสติฟฟ์หรือเปล่า” ทิเบตัน แมสติฟฟ์ หรือสุนัขทิเบต ตัวใหญ่ยักษ์เหมือนหมี เป็นสุนัขสายพันธุ์โบราณ มีถิ่นอาศัยอยู่ทิเบต มองผิวเผินก็คือสุนัขตัวหนึ่ง พันปีก่อนเคยเป็นถึงเสือดำ มาชาตินี้กลายเป็นสุนัขพันธุ์ทิเบตัน แมสติฟฟ์ เยี่ยหรงคิดแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ เอาเถอะมันก็ตัวใหญ่พอๆกันนั้นแหละ เยี่ยหรงกลั้นหัวเราะ ตอนนั้นเธอยังไม่ทันได้พบเจ้าเสือดำตัวน้อยที่เขาเคยช่วยไว้ จึงยังไม่ได้รู้จักกัน แต่เมื่อรับศพเธอออกจากจวนสกุลเยี่ย เจ้าเสือดำก็ติดตามออกมาด้วย จะว่าไม่เคยพบหน้าเลยก็คงไม่ถูกนัก “เฮยเป่าอยู่ในทีมค้นหา เขาเป็นคนเจอคุณก่อนคนอื่นๆ ตั้งแต่รู้ว่าคุณผลัดตกเขา คนของผมและของทางการรวมทั้งกู้ภัยวางแผนตั้งทีมค้นหาคุณ ใช้เวลาสามวันกว่าจะพบ คาดเดาว่าคุณไถลตกลงมาเพราะบริเวณนั้นเป็นทางลาดแต่เพราะต้นไม้ขึ้นรกทึบและคุณหมดสติไป พวกเราตะโกนเรียกชื่อคุณจึงไม่ได้ยินเสียงตอบกลับ แต่เป็นเฮยเป่าที่พาไปพบคุณที่หมดสติอยู่” “อย่างนี้เอง เฮยเป่าก็เป็นผู้มีพระคุณของฉันด้วย” “พูดแบบนี้ผมน้อยใจแย่” เขายิ้มกริ่ม “ยังไงผมเป็นเจ้

เซวียนจิ้งหว่านได้ยินคำตอบก็นิ่งไปทันที เธอนึกว่าหลินอวี่เหยามีความทรงจำในอดีต แต่เห็นจากแววตาที่ว่างเปล่าแล้ว ถ้าไม่ใช่นักแสดงแถวหน้าก็แสดงว่าหลินอวี่เหยาจำเรื่องในอดีตไม่ได้จริงๆ “หานเหยียน ส่งแขก” “ครับท่านประธาน” หญิงสาวรู้นิสัยของเยี่ยหรงดี หากยังตอแยแบบนี้คงไม่ดีแน่ เธอจึงเชิดหน้าและเดินออกไปด้วยตัวเอง แต่เมื่อขาเรียวงามเดินไปถึงประตูห้องก็อะไรได้ เธอหันกลับมาแล้วส่งยิ้มหวานฉ่ำ “อย่าลืมงานประมูลการกุศลคืนนี้นะคะ แล้วก็ขอเชิญเพื่อนใหม่ของคุณไปร่วมงานด้วย” เยี่ยหรงอ้าปากจะปฏิเสธแต่อีกฝ่ายชิงพูดขึ้นมาก่อน “งานประมูลครั้งนี้ตระกูลเซวียนเป็นเจ้าภาพจัดงาน รายได้มอบให้โรงพยาบาลเด็ก คุณคงไม่ใจดำไม่ไปร่วมงานหรอกนะคะ” ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพยักหน้ารับ หานเหยียนพยายามดันหลังดาราสาวให้ออกจากห้องทำงานโดยไม่สนใจมารยาทแล้วรีบปิดประตูให้อย่างรู้ใจเจ้านาย “ปล่อยมือได้แล้วค่ะ” หลินอวี่เหยาดึงมือตัวเองกลับแต่เขายังจับไว้ไม่ยอมปล่อย “ผมไม่ได้เป็นอะไรกับเซวียนจิ้งหว่านจริงๆ”

เยี่ยหรงนักธุรกิจหนุ่มผู้กุมอำนาจทางเศรษฐกิจ เพียงแค่เขาปรากฏตัวก็เรียกสายตาทุกคู่ให้หันไปมอง และมีคนมากมายที่พยายามจะตีสนิทกับเขา แต่ทุกครั้งเขาปรากฏกายเพียงลำพัง ทว่าครั้งนี้มีหญิงสาวแสนสวยอยู่เคียงข้าง สายตาและการแสดงออกชัดเจนว่าผู้หญิงคนนี้มีฐานะในหัวใจของประธานหนุ่มแน่นอน หรือว่านี่จะเป็นการประกาศตัวนายหญิงตระกูลเยี่ยแล้ว ปกติหลินอวี่เหยาแต่งกายเรียบง่าย เธอไม่ค่อยใส่เสื้อผ้าสีสดเท่าไหร่นัก เสื้อผ้าสีเรียบๆ ไม่ถูกจดจำไม่มีใครสังเกตเห็น เธอชอบให้ตัวเองกลืนหายไปกับผู้คน และจำไม่ได้เลยว่าเคยใส่ชุดสีแดงแบบนี้ เธอรู้ว่าคนอื่นมองเยี่ยหรงจึงเหลือสายตามาสนใจเธอ “คุณมีเซนส์ในเลือกเสื้อผ้าผู้หญิงนะคะ” เธอเอียงหน้าไปกระซิบพูดพร้อมฉีกยิ้มให้คนที่มารุมถ่ายรูปเยี่ยหรงซึ่งแน่นอนว่าติดเธอไปด้วย “สำหรับคุณเท่านั้น” เขาหันมายิ้มอย่างอ่อนโยน ภาพที่ช่างภาพได้จึงดูราวกับคู่บ่าวสาวที่สบตาเปี่ยมด้วยความรัก “ประธานเยี่ยขอสัมภาษณ์ด้วยค่ะ” “ประธานเยี่ย ขอสัมภาษณ์ด้วยครับ” “วันนี้ผมมาร่วมงานการกุศลไม่สะดวกให้สัมภาษณ์ครับ” เยี่ยหรง

เว่ยซูอิ๋นเป็นฝ่ายนำขลุ่ยซุนมามอบให้ด้วยตนเอง สายตาที่มองหลินอวี่เหยาไม่มีความผูกพันธ์ใดๆ ไม่ใช่ทั้งฮองเฮาและสนม ไม่ได้เป็นแม้กระทั่งคนรู้จัก สิ่งนี้กลับทำให้หลินอวี่เหยาโล่งใจเลยก็ว่าได้ “นี่เป็นของคุณแล้วค่ะ ประธานเยี่ย ขอบคุณสำหรับเงินบริจาคด้วยนะคะ” เยี่ยหรงไม่ได้รับแต่พยักหน้าไปทางหญิงสาวที่ยืนเคียง “สำหรับคนพิเศษของผม” เว่ยซูอิ๋นยิ้มให้ ชาติก่อนเธอทำผิดไว้หลายเรื่อง ได้มีชีวิตใหม่ในครั้งนี้เธออยากใช้ชีวิตอิสระอย่างที่ตัวเองต้องการ เธอเห็นแววตาของหลินอวี่เหยาแล้วเข้าใจว่าคงไม่มีความทรงจำในอดีตติดตัวมาด้วย จะว่าไปก็นับเป็นเรื่องดี เมื่อได้เกิดใหม่ก็ควรเริ่มต้นกับชีวิตใหม่ ไม่ใช่เอาแต่พร่ำเพ้อถึงอดีต แต่...คงใช้ไม่ได้กับผู้ชายที่ชื่อเยี่ยหรง “ของคุณค่ะ” เว่ยซูอิ๋นยิ้มอย่างเป็นมิตรและจริงใจซึ่งหลินอวี่เหยาสัมผัสได้ ทุกอย่างล้วนผ่านมาแล้ว หลินอวี่เหยาเองก็คิดแบบนั้นเช่นกัน ติดที่ผู้ชายคนนี้ไม่เคยยอมปล่อยเธอไปแม้แต่ชาติเดียว เพียงได้สัมผัสขลุ่ยซุนอีกครั้ง ความรู้สึกต่างๆ ก็ประดังประเดเข้ามาจนรู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา แ