บทที่ 120

เมื่อเห็นว่าฟู่ซือเหยียนยังอยู่ เธอก็ไม่ได้ประหลาดใจ

เธอเดินออกมา ล็อกประตูสตูดิโอ แล้วหันกลับมากวาดสายตามองฟู่ซือเหยียน

นัยน์ตางดงามคู่นั้นเรียบเฉยไร้ระลอกคลื่น “สองสามวันนี้ฉันต้องไปทำงานต่างเมือง พอกลับมาแล้ว เรานัดเวลากันไปจดทะเบียนหย่าที่สำนักงานเขตเถอะ”

“รีบร้อนจะหย่าขนาดนี้เลยเหรอ?” แววตาของฟู่ซือเหยียนมืดลง “เป็นเพราะเวินจิ่งซีเหรอ?”

สีหน้าของเสิ่นชิงซูเย็นชาลงหลายส่วน

ฟู่ซือเหยียนนอกใจแถมยังจับปลาสองมือในระหว่างที่ยังไม่หย่า คิดว่าใคร ๆ ก็จะเป็นเหมือนเขางั้นเหรอ?

เสิ่นชิงซูไม่อยากอธิบายกับเขา เพียงแค่พูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าคุณไม่ยอมร่วมมือดี ๆ ฉันก็คงต้องฟ้องหย่า”

“ฟ้องหย่า?” ฟู่ซือเหยียนแค่นหัวเราะ มองเธอแล้วเลิกคิ้วเข้ม “คุณคิดว่าทั่วทั้งเมืองเป่ย จะมีใครกล้ารับทำคดีหย่าของผมงั้นเหรอ?”

เสิ่นชิงซูขมวดคิ้ว “ฟู่ซือเหยียน คุณจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร? ระหว่างเราหนึ่งคือไม่มีความรักต่อกัน สองคือไม่มีลูก เรื่องแบ่งสินสมรสก็ไม่มีปัญหา การหย่ากันด้วยดีมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ไม่มีความรัก?”

ฟู่ซือเหยียนจ้องใบหน้าที่เรียบเฉยของเสิ่นชิงซู แล้วก้าวเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว

เปลือกตา