All Chapters of คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Chapter 181 - Chapter 190

“หา?” หญิงสูงอายุสีหน้างุนงง “เจ้าเด็กนี่ ขอโทษด้วยนะคะ พ่อแม่หลานรักฉันเขาหย่ากันแล้ว พวกเราเพิ่งย้ายมาเมื่อวาน ฉันกำลังยุ่ง ๆ กับการจัดบ้านอยู่เลยเนี่ย เผลอไปแวบเดียว ต่อไปฉันจะระวัง จะดูหลานให้ดีแน่นอน!”ท่าทางขอโทษของหญิงสูงอายุดูจริงใจผู้จัดการนิติบุคคลกำชับแล้วกำชับอีก ว่าต้องควบคุมเด็กให้ดี ๆ ของอย่างน้ำสบู่ถ้าจะเล่นต้องเอาไปเล่นที่สวนใต้ตึกหญิงสูงอายุรับรองเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะดูแลเด็กให้ดี ท่าทางยอมรับผิดนั้นเรียกได้ว่ายอดเยี่ยมเสิ่นชิงซูเห็นว่าหญิงสูงอายุตัวคนเดียวอย่างเธอเลี้ยงเด็กก็ลำบากมากอยู่ ยิ่งไปกว่านั้น เด็กผู้ชายอายุห้าขวบก็เป็นช่วงที่ซุกซนพอดี ก่อกวนสร้างเรื่องก็เป็นเรื่องปกติเสิ่นชิงซูไม่ได้ติดใจเอาความต่อแต่ว่า ในใจเธอระแวดระวังมากขึ้น……รอผู้จัดการนิติบุคคลกับเสิ่นชิงซูจากไปแล้ว หญิงสูงอายุจึงค่อยปิดประตูในบ้าน หญิงสูงอายุวางชามกระเบื้องในมือลง หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเบอร์หนึ่ง“ฮัลโหล ฉันทำตามที่คุณสั่งแล้ว แต่ไม่สำเร็จ มีหนุ่มส่งพัสดุคนหนึ่งมาทำเสียเรื่อง…ฉันว่าเธอไม่ได้สงสัยฉัน ฉันตีหน้าซื่อได้เนียนจะตาย…คุณไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ หลานฉันเป็นเด็กให

เกือบเก้าโมงเช้า ของก็เก็บเกือบจะเรียบร้อยหมดแล้วฟู่ซือเหยียนโทรมาเวลานี้พอดีเสิ่นชิงซูวางของในมือลง รับโทรศัพท์“วันนี้ผมจะกลับเมืองเป่ย” เสียงทุ้มต่ำของฟู่ซือเหยียนดังมาจากปลายสายเสิ่นชิงซูน้ำเสียงเรียบเฉย “งั้นบ่ายนี้ไปรับใบหย่าหรือว่าพรุ่งนี้ล่ะ?”“ตอนบ่ายเร็วไปหน่อย”“อาซู หนังสือพวกนี้คุณจะเอาไปไหม?”เสียงเวินจิ่งซีดังมาจากห้องรับแขกด้านนอกเสิ่นชิงซูหันไปตอบ “เอาไปให้หมดแล้วกันค่ะ”“โอเค งั้นผมก็ช่วยคุณแพ็กหมดแล้วกัน แต่ว่าบางเล่มที่บ้านผมก็มี งั้นพวกนี้ก็ไม่ต้องเอาไปแล้วนะ?”เสิ่นชิงซูตอบสั้น ๆ “ค่ะ”ฟู่ซือเหยียนที่อยู่ปลายสายถามทันที “คุณจะย้ายบ้านเหรอ?”เสิ่นชิงซูขมวดคิ้วเล็กน้อย “นี่ไม่ใช่เรื่องที่คุณควรมาสนใจ ตอนบ่ายคุณไม่ว่าง เราก็นัดพรุ่งนี้เช้าแล้วกันค่ะ”ทางฟู่ซือเหยียนไม่ได้สนใจคำพูดของเสิ่นชิงซูเลยแม้แต่น้อย เอาแต่ถามต่อ “คุณจะย้ายไปอยู่กับเวินจิ่งซีเหรอ?”“ฟู่ซือเหยียน ฉันไม่มีความจำเป็นต้องรายงานเรื่องส่วนตัวกับคุณหรอกนะ” เสิ่นชิงซูหมดความอดทนเต็มที น้ำเสียงเย็นชาไม่แยแส “เงื่อนไขที่คุณเสนอมาฉันก็ทำตามอย่างครบถ้วนแล้ว หวังว่าคุณจะเป็นคนรักษาคำพูด พร

ผ่านไปครู่ใหญ่ ปลายสายจึงค่อยรับสาย“เสี่ยวหลาน?”ได้ยินเสียงแหบห้าวของชายปลายสายแล้ว หลินหลานอี๋หยุดหายใจชั่วขณะมือที่ถือโทรศัพท์อยู่กำแน่นคนปลายสายไม่ได้ยินเสียงเธอ ก็ร้อนรนขึ้นมา “เสี่ยวหลาน ฉันรู้ว่าเป็นเธอ เธอโทรหาฉันมีปัญหาอะไรใช่ไหม? เธอไม่ต้องห่วง ขอเพียงแค่เธอพูดคำเดียว ฉันจะช่วยเธอแน่นอน!”ในหัวสมองหลินหลานอี๋ตัดภาพไปที่คืนนั้นที่ฝนตกฟ้าร้องเสิ่นหมิงสยงร่วงลงไปจากชั้นสอง…ลมหายใจของเธอสั่นระรั่ว น้ำเสียงเธอก็สั่นเครือ “ฉันต้องการให้นายช่วยฉันอีกเรื่อง จบ…จบเรื่องแล้ว ฉัน…ฉันจะให้เงินนายอีกก้อน”“เสี่ยวหลาน ระหว่างเราไม่พูดเรื่องเงินหรอก”“สิ่งที่ฉันให้นายได้ก็มีแค่เงิน!” หลินหลานอี๋กัดฟัน อดกลั้นอารมณ์หงุดหงิดไว้ “จ้าวเทียน ฉันจนปัญญาแล้วจริง ๆ ถึงได้มาหานาย นายอย่าทำให้ฉันต้องลำบากใจเลย”ปลายสาย ชายคนนั้นเงียบไปชั่วขณะ สุดท้ายก็ตอบรับด้วยเสียงหนักแน่น “ได้ ตามที่เธอบอก เธอว่ามาเลย จะให้ฉันทำอะไร?”เปรี้ยง…ที่นอกหน้าต่าง สายฟ้าฟาดลงที่ขอบฟ้า ในพริบตาแสงฟ้าแลบก็ลอดผ่านกระจกสะท้อนลงบนใบหน้าของหลินหลานอี๋ที่ได้รับการบำรุงเป็นอย่างดีความเหี้ยมเกรียมผุดขึ้นมาในแว

คำที่เหลือ เธอพูดไม่ออก“คุณเวินจะต้องผ่านมันไปได้ เธอต้องเชื่อมั่นในตัวเขา” เฉียวซิงเจียจับมือเธอไว้ ปลอบประโลมเสียงเบาว่า “ตอนนี้ในท้องเธอยังมีลูกอีกสองคน จะรู้สึกเครียดเกินไปไม่ได้นะ”เสิ่นชิงซูก้มหน้า ลูบท้องไปมาเธอกล่าว “เวินจิ่งซีปกป้องฉันถึงได้โดนยิง ปากกระบอกปืนคนนั้นเล็งมาที่ฉัน”“เธอเห็นหน้าอีกฝ่ายชัดไหม?”เสิ่นชิงซูส่ายหน้า “ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก นอกจากนั้นมันยังใส่หมวกกับหน้ากากอนามัยด้วย เห็นไม่ชัดเลยสักนิดว่าหน้าตาเป็นยังไง”“หมอฉินแจ้งตำรวจแล้ว จากกล้องวงจรปิดในที่เกิดเหตุ คนคนนั้นน่าจะมีคนบงการมา เป้าหมายของมันก็น่าจะเป็นเธอนี่แหละ!”เสิ่นชิงซูหน้าเครียดขึ้นมา “คนที่มีปืนได้ในประเทศนี้ เบื้องหลังต้องไม่ธรรมดาแน่”“หรือว่าจะเป็น…” เสียงเฉียวซิงเจียเบาลง “ทางตระกูลเสิ่น?”เสิ่นชิงซูส่ายหัว “ฉันไม่รู้ แต่ฉันรู้สึกว่าจากกำลังของตระกูลเสิ่นตอนนี้ ไม่น่าจะยอมเสียเงินก้อนนี้มาซื้อชีวิตฉันหรอก ถ้าพวกเขาทนฉันไม่ได้ขนาดนี้จริง ๆ ก็ไม่มีทางรอมาจนถึงวันนี้ค่อยลงมือหรอก”“งั้นหรือว่าจะเป็นโจวอวี๋ชู?”เสิ่นชิงซูขมวดคิ้วเวลานี้เอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ฉินเยี่ยนเฉิงผ

“เสี่ยวชู!” หลินหลานอี๋รีบไปนั่งลงข้าง ๆ เธอ ยกมือขึ้นมาลูบหลังเธอ “แม่ขอโทษ แม่ไม่ได้ตั้งใจ แม่ก็แค่ใจร้อนชั่ววูบเลยทำเกินไปหน่อย ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม?”โจวอวี๋ชูก้มหน้า ในแววตาปรากฏความชิงชังเมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ขอบตาเธอแดงมาก น้ำตาคลอเบ้า “แม่คะ หนูขอโทษ เมื่อกี๊หนูก็จำเป็นถึงได้พูดแบบนั้น หนูรู้ว่าหนูพูดแบบนั้นจะทำให้แม่ลำบาก แต่ว่า…แค่ก ๆ …”“แม่รู้แล้ว แม่ไม่โทษลูกหรอก”“หนูก็ถูกบังคับเหมือนกัน คุณเสิ่นนั่นเลี้ยงซืออวี่อยู่ห้าปี ซืออวี่ไม่ได้แค่ติดเธอมาก ดูเหมือนแม้กระทั่งซือเหยียนก็ยังรู้สึกว่าเธอดี…”โจวอวี๋ชูปล่อยโฮ “แม่คะ หนูความจำเสื่อม หนูไม่รู้เลยว่าควรจะอยู่กับซืออวี่ยังไง ซืออวี่ชอบขนมขบเคี้ยง หนูก็แค่อยากให้ซืออวี่มีความสุข หนูไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาธาตุอ่อนขนาดนั้น ซือเหยียนรักซืออวี่มาก พอซืออวี่ป่วยเขาก็ร้อนใจยิ่งกว่าใคร ถ้าให้เขารู้ว่าหนูเป็นคนซื้อขนมให้ซืออวี่ เขาต้องผิดหวังในตัวหนูมากแน่ ๆ …”หลินหลานอี๋ได้ยินเธอพูดเช่นนี้ รู้สึกว่าก็มีเหตุผลเธอที่เป็นยาย ตามใจเด็กเกินไปสักหน่อย มีความตั้งใจดีแต่กลับทำให้เกิดผลเสีย ที่จริงก็เป็นเรื่องปกติมากถูกฟู่ซือเหย