All Chapters of คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Chapter 161 - Chapter 170

เธอแทบจะดีดตัวลุกขึ้นนั่งตามสัญชาตญาณ เปิดประตูแล้วรีบตรงไปยังห้องข้าง ๆ ทันทีในห้อง ฟู่ซืออวี่กำลังนั่งอยู่บนพื้นข้างเตียง เนื้อตัวยังห่มผ้าห่มอยู่ ผมเผ้ายุ่งเหยิงเหมือนรังนกร้องไห้ไม่หยุดเห็นได้ชัดว่าเขาตกเตียงเสิ่นชิงซูเดินเข้าไปพยุงเขาขึ้นมา ตรวจดูจนแน่ใจว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ ถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอกเธอกวาดตามองไปทั่วห้อง ขมวดคิ้วแล้วถาม “พ่อของเธอล่ะ?”ฟู่ซืออวี่โผเข้ามากอดคอเสิ่นชิงซูไว้แน่น “แม่ครับ ผมก้นกระแทกพื้น เจ็บจังเลยครับ!”วินาทีที่ถูกฟู่ซืออวี่กอด เสิ่นชิงซูก็ชะงักไปครู่หนึ่งจากนั้นสมองที่ยังคงสับสนมึนงงของเธอก็พลันตื่นตัวเต็มที่เธอเกือบลืมไปแล้วว่าเด็กคนนี้ไม่ได้เป็นลูกของเธออีกต่อไปเสิ่นชิงซูเม้มปาก ยกมือขึ้นผลักฟู่ซืออวี่ออกเบา ๆ แล้วลุกขึ้นยืน ถามซ้ำอีกครั้ง “พ่อของเธอไปไหน?”ฟู่ซืออวี่ปาดน้ำตาไปพลาง ร้องไห้ไปพลาง “ผมไม่รู้ครับ...”สายตาของเสิ่นชิงซูกวาดไปเห็นกระดาษโน้ตบนโต๊ะข้างเตียงเป็นของฟู่ซือเหยียนทิ้งไว้[เสี่ยวชูอาการทรุดหนักกะทันหัน ผมต้องกลับไปดู ซืออวี่ฝากคุณดูแลไปก่อนนะ]เสิ่นชิงซูขยำกระดาษโน้ตไว้ในฝ่ามือ แค่นหัวเราะออกมาด้วยความโ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นชิงซูก็ยิ้มให้เฉียวซิงเจียพอมีเฉียวซิงเจียอยู่ด้วย อารมณ์ของเธอก็ไม่หนักอึ้งหรือฉุนเฉียวเหมือนเก่า“ถ้าอย่างนั้นผมก็จะไปด้วย!” เวินจิ่งซีพูดขึ้น“คุณไปไม่ได้” ฟู่ซือเหยียนปฏิเสธด้วยสีหน้าเย็นชา“ทำไมล่ะ?” เวินจิ่งซีถลึงตาใส่เขา “เครื่องบินส่วนตัวก็เอามาใช้แล้ว จะมีผมเพิ่มอีกสักคนไม่ได้หรือไง?”ฟู่ซือเหยียนมองเขา พลางยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “มันไม่แตกต่างกันก็จริง แต่ผมมีเหตุผลอะไรที่ต้องให้คุณขึ้นเครื่องบินของผมด้วย?”เวินจิ่งซีคำรามอย่างเกรี้ยวกราด “ฟู่ซือเหยียน คุณมันจงใจหาเรื่องผม!”“ผมก็แค่คิดว่าคุณมันส่วนเกิน”พูดจบฟู่ซือเหยียนก็ไม่สนใจเวินจิ่งซีอีก เขาหันหลังเดินไปยังช่องทางวีไอพีเวินจิ่งซีแทบจะระเบิดอารมณ์ออกมา เขาได้แต่สบถด่าไล่หลังฟู่ซือเหยียนไปเป็นชุดเสิ่นชิงซูเห็นว่าเวินจิ่งซีโกรธจัดจริง ๆ จึงพูดปลอบ “เสี่ยวเวิน คุณอยู่ที่นี่ก็ดีแล้วนะ สตูดิโอก็ต้องให้คุณช่วยดูด้วย”เวินจิ่งซีที่กำลังเดือดดาล พอได้ยินเช่นนั้นก็อารมณ์เย็นลงทันที“ในเมื่อคุณพูดขนาดนี้แล้ว” เวินจิ่งซีลูบจมูกตัวเองอย่างไว้ฟอร์ม “ถ้าอย่างนั้นผมจะยอมฝืนใจช่วยค

“ซิงซิง” เธอจ้องโคมไฟคริสตัลบนเพดานด้วยแววตาว่างเปล่า น้ำเสียงแหบแห้งจนแทบจะไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา “ฉันฝันถึงปู่กับแม่ของฉัน...”หัวใจของเฉียวซิงเจียบีบแน่น เธอรีบบิดผ้าขนหนูอุ่น ๆ ให้หมาด แล้วช่วยเช็ดเหงื่อและน้ำตาบนใบหน้าของเธอ“เวลาคนเราไม่สบาย ก็มักจะฝันถึงคนที่ตัวเองเป็นห่วงและใส่ใจมากที่สุดนั่นแหละ”เฉียวซิงเจียพูดต่อ “ตอนกลางวันเธอมีไข้ต่ำ ๆ ฉันเลยใช้แอลกอฮอล์เช็ดตัวลดไข้ให้ ฟู่ซือเหยียนเอายาที่ซื้อมาจากร้านยาแถวนี้มาให้ กลัวว่าเขาจะสงสัยฉันก็เลยรับไว้ หลังจากนั้นหมอฉินก็บอกว่าจะมาดูอาการให้เธอเหมือนกัน แต่ฉันปฏิเสธไปแล้ว”เสิ่นชิงซูกะพริบตา ไม่รู้ว่าเธอได้ยินที่เฉียวซิงเจียพูดหรือไม่ เธอยังคงเล่าเรื่องความฝันของตัวเองต่อไป“ในฝัน ฉันหลงทาง... ในอุโมงค์ที่ยาวมาก ๆ แห่งหนึ่ง ปู่ตะโกนเรียกฉันจากข้างหลัง ส่วนแม่อยู่ข้างหน้าคอยห้ามฉันไว้...”เฉียวซิงเจียค่อย ๆ แกะมือของเธอที่กำผ้าห่มไว้แน่นออก แล้วใช้ผ้าขนหนูอุ่น ๆ ห่อมือที่เย็นเฉียบของเธอไว้“แม่ให้ฉันกลับมา เธอบอกว่าฉันกำลังจะเป็นแม่คนแล้ว ไปที่นั่นไม่ได้...”เฉียวซิงเจียก้มหน้าลง เม้มปากแน่น ขอบตาเริ่มแดงก่ำขึ้นเรื่อย ๆ

ห้องนั้นใหญ่มาก และมีกรีนสกรีนอยู่ตรงกลางพนักงานถือแว่นวีอาร์เดินมาตรงหน้าเสิ่นชิงซู “คุณเสิ่นคะ กรุณาหลับตา เดี๋ยวฉันจะช่วยสวมแว่นให้นะคะ”เสิ่นชิงซูหลับตาลงพนักงานช่วยสวมแว่นวีอาร์ให้เธอเรียบร้อย จากนั้นก็จูงมือเธอเดินไปข้างหน้าเมื่อเดินมาถึงตำแหน่งที่กำหนดไว้ พนักงานก็ปล่อยมือเธอ แล้วบอกว่า “คุณเสิ่นคะ ตอนนี้คุณลืมตาได้แล้วค่ะ”เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นชิงซูก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นภาพที่ปรากฏแก่สายตาคือถนนเล็ก ๆ ที่ทอดยาวและร่มรื่นไปในความทรงจำของเธอ รอบ ๆ มีเสียงประทัดและดอกไม้ไฟดังขึ้นเป็นระยะ ๆ บนต้นไม้เก่าแก่มีโคมไฟสีแดงแขวนอยู่เพียงชั่วพริบตา ดวงอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าไป บ้านเรือนในชนบทต่างก็เริ่มเปิดไฟสว่างไสวทีละดวงเสิ่นชิงซูเดินไปข้างหน้าสองก้าว ภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนไป...ลานบ้านในชนบทที่หน้าประตูแขวนโคมไฟสีแดง ประตูไม้เก่าแก่ส่งเสียง ‘เอี๊ยด’ แล้วค่อย ๆ เปิดออก ร่างที่ผอมบางร่างหนึ่งเดินออกมาจากด้านในชายชราใช้มือข้างหนึ่งพิงวงกบประตู เชยคางขึ้นเล็กน้อย แล้วมองมาทางเสิ่นชิงซูเมื่อเห็นหลานสาว ดวงตาและคิ้วที่เปี่ยมด้วยความเมตตาของชายชราก็โค้งเป็นรอยยิ้ม ยิ้มพลางกวักมือเร

ประตูรถเปิดออก ฟู่ซือเหยียนอุ้มเสิ่นชิงซูขึ้นไปบนรถฉินเยี่ยนเฉิงปิดประตูแล้วเดินอ้อมหน้ารถเพื่อขึ้นไปนั่งเฉียวซิงเจียวิ่งออกมา แล้วกางแขนขวางอยู่หน้ารถทันที “ไปโรงพยาบาลไม่ได้!”ฉินเยี่ยนเฉิงขมวดคิ้ว เขาลดกระจกรถลงแล้วยื่นหน้าออกมา “คนหมดสติไปทั้งคน จะไม่ให้ไปโรงพยาบาลได้ยังไงครับ?”“อาซูมีฉันอยู่! เธอแค่หมดสติไปเพราะอารมณ์กระทบกระเทือนรุนแรง ไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาล!”ฉินเยี่ยนเฉิงมองท่าทางร้อนรนของเฉียวซิงเจียแล้วรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขากำลังจะถามต่อ แต่แล้วก็ได้ยินเสียงทะเลาะกันดังมาจากเบาะหลัง...“ฟู่ซือเหยียน คุณปล่อยฉันนะ!”“คุณใจเย็น ๆ ก่อน คุณหมดสติไป ผมก็แค่จะพาคุณไปโรงพยาบาล”“ฉันไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาล! คุณปล่อยฉัน!”เสิ่นชิงซูเพียงแค่หมดสติไปชั่วครู่ พอฟื้นขึ้นมาเห็นว่าตัวเองนอนอยู่ในอ้อมแขนของฟู่ซือเหยียนก็ตกใจจนขวัญเสีย อยากจะรีบผละออกจากอ้อมแขนของเขาทันที!สัญชาตญาณความอยากรู้อยากเห็นของฉินเยี่ยนเฉิงก็ลุกโชนขึ้นมา เขาแอบชำเลืองมองกระจกมองหลังอย่างไม่รู้ตัวในเบาะหลัง เสิ่นชิงซูแสดงท่าทีรังเกียจและต่อต้านฟู่ซือเหยียนอย่างมาก แต่ฟู่ซือเหยียนก็ไม่ยอมถอยเ