All Chapters of คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Chapter 171 - Chapter 180

“นี่ฟู่ซือเหยียหมายความว่ายังไง?”เฉียวซิงเจียโยนชุดเจ้าสาวไปส่ง ๆ “บ้าไปแล้วหรือเปล่า! อย่าบอกฉันนะว่าที่บังคับเธอมาตั้งไกล สุดท้ายคือจะจัดพิธีแต่งงานกับเธอน่ะ!”เสิ่นชิงซูจ้องชุดเจ้าสาวชุดนั้นพลางขมวดคิ้วมุ่น“เขาไม่ได้จะเข้าพิธีแต่งงานกับฉัน”“หืม?” เฉียวซิงเจียสองมือเท้าสะเอว “ไม่ได้จะเข้าพิธีแต่งงานกับเธอ หรือว่าจะหย่าแล้วยังตั้งใจส่งชุดเจ้าสาวมาให้เธอเป็นที่ระลึกอีกหรือไง! คิดว่าเขาเป็นขวัญใจมหาชนจริง ๆ เหรอ แค่หย่ายังอืดอาดยืดยาดลับ ๆ ล่อ ๆ ฉันละยอมจริง ๆ!”เสิ่นชิงซูไม่ได้ตอบโต้แต่อย่างใด เพียงแต่สีหน้ามีความสงสัยเล็กน้อย“ฉันไม่เข้าใจฟู่ซือเหยียนจริง ๆ ถ้าเขาจะให้ของอะไรเป็นที่ระลึกการหย่าสักหน่อย งั้นให้เครื่องประดับ รถ หรือบ้านสิ! ให้ชุดเจ้าสาวเส็งเคร็งเนี่ยนะ? เขาลืมไปแล้วเหรอ? ตั้งแต่ต้นจนจบพวกเธอไม่เคยจัดงานแต่งงาน นี่เขาจงใจกวนบาทาเธอหรือเปล่า!”เฉียวซิงเจียเดินไปข้างตัวเฉียวซิงเจียแล้วนั่งลง ขมวดคิ้วมองประเมินสีหน้าของเธอเห็นสีหน้าเธอเคร่งขรึมทว่าเงียบไม่พูดไม่จา เลี่ยงไม่ได้ที่จะกังวลเล็กน้อย“อาซู เธอไม่เป็นไรใช่ไหม? ถ้าเธอโกรธเธอก็ด่าออกมาเลย! อย่าเก็บเอาไว

ตลอดทั้งกระบวนการเสิ่นชิงซูไม่ออกความเห็นใด ๆเธอเหมือนหุ่นยนต์ที่ไร้ซึ่งอารมณ์และความรู้สึก ถ่ายรูปที่ชายหาด นอกโบสถ์ และจุดเช็กอินสองสามที่เป็นเพื่อนพวกเขาพ่อลูกเฉียวซิงเจียกับฉินเยี่ยนเฉิงยืนอยู่ข้าง ๆ มองพวกเขา ‘พ่อแม่ลูก’ ด้วยใบหน้าเกรี้ยวกราดคนหนึ่ง ด้วยใบหน้าอิหลักอิเหลื่อจนใจคนหนึ่งใกล้สิบเอ็ดโมง ในที่สุดการถ่ายภาพก็จบลงอักกรารับกับสถานการณ์ช่วงเวลาที่อุณหภูมิสูงที่สุดของวันพระอาทิตย์เหนือศีรษะยิ่งจ้าขึ้นเรื่อย ๆ ใบหน้าที่เดิมทีถูกแผดเผาจนซีดเผือดของเสิ่นชิงซูเริ่มแดงก่ำขึ้นมาแล้วเธอยกมือขึ้นปาดหยดเหงื่อบนหน้าผาก กำลังจะไปหาเฉียวซิงเจีย ทันใดนั้นตรงหน้าก็มีน้ำแร่ขวดหนึ่งยื่นมาฟู่ซือเหยียนมองเธอ “ดื่มน้ำหน่อยสิ”เสิ่นชิงซูชำเลืองมองเขาชืด ๆ ทีหนึ่ง เธอไม่ได้ยื่นมือไปรับ ทว่าถามเขากลับอย่างเย็นชา “ถ่ายรูปเสร็จแล้ว ฉันไปได้แล้วใช่ไหม?”“ยังมีอีกขั้นตอนหนึ่ง” น้ำเสียงฟู่ซือเหยียนทุ้มต่ำ “อยู่ในโบสถ์ พนักงานจัดการเรียบร้อยแล้ว”เสิ่นชิงซูแสยะยิ้ม “พิธีหย่าใช่ไหม?”ฟู่ซือเหยียนชะงักไป ก่อนจะหันหลังกลับ เขาเลิกคิ้ว “ที่แท้คุณก็รู้อยู่แล้ว”“ฟู่ซือเหยียน นั่นมันก็แค่ต

คล้ายกับแทงใจดำอย่างนั้น มือที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวของฟู่ซือเหยียนกำขึ้นเป็นหมัด“แต่น่าเสียดายที่คุณผิดแล้ว”เสิ่นชิงซูจ้องมองเขา ในสายตาเต็มไปด้วยการถากถาง“ถ้าคุณเข้าใจตำนานพิธีหย่าของกานาจริง ๆ คุณก็จะรู้ว่าข้อตกลงการหย่าที่คุณวางแผนมาวันนี้มันน่าขำแค่ไหน”“ผมก็แค่อยากเก็บไว้ที่เป็นที่ระลึกระหว่างเราก็เท่านั้น” เสียงของเขาทุ้มต่ำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหนักอึ้งที่ไม่เคยมีมาก่อนมองแววตาที่แน่วแน่และเย็นชาของเธอ ในดวงตาเขาก็เปื้อนไปด้วยความหวาดระแวง “เสิ่นชิงซู การแต่งงานห้าปี ผมไม่เคยคิดว่าเราไม่เคยมีความรู้สึกต่อกันแม้แต่นิดเดียว”“ความรู้สึก?” เสิ่นชิงซูฉีกยิ้ม ยิ้มจนหางตาแดงก่ำไปหมด “ฟู่ซือเหยียน ตอนนี้คุณรู้ว่าหงายการ์ดความสัมพันธ์แม่ลูกระหว่างฉันกับฟู่ซืออวี่ไม่ได้ผลแล้ว ก็เริ่มคิดจะใช้ความสัมพันธ์สามีภรรยามาพูดให้ฉันยอมงั้นเหรอ?”ฟู่ซือเหยียนขบกรามแน่น นัยน์ตาดำขลับจ้องเธอเขม็งเสิ่นชิงซูพูดขึ้นว่า “แต่ว่า ระหว่างเรามีความสัมพันธ์สามีภรรยาที่ไหนกัน?”ลมหายใจของฟู่ซือเหยียนติดขัด“พิธีหย่าของกานาสื่อถึงสามีภรรยาที่เคยรักกัน หลังความสัมพันธ์พังลง ทั้งสองฝ่ายจะใส่ชุดที่เคย

หลังส่งข้อความไป เสิ่นชิงซูก็ไม่ได้ใจจดใจจ่อรอเขาตอบกลับ ทว่าไปนอนหลับที่ห้องพักผ่อนหลับไปงีบหนึ่งตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาบ่ายสองแล้วเธอลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา เดินออกมาจากห้องทำงานก็เข้าไปในห้องบูรณะอีกครั้งจนเสร็จงาน เสิ่นชิงซูถึงนึกขึ้นได้แล้วดูว่าฟู่ซือเหยียนตอบกลับข้อความหรือยังฟู่ซือเหยียนตอบกลับแล้ว[ผมมาทำงานต่างถิ่นที่เมืองซิง อีกสองวันกลับไปค่อยนัดวันเวลากับคุณ]อ่านข้อความเสร็จ เสิ่นชิงซูก็ไม่ได้ตอบกลับอีกก่อนเวินจิ่งซีเลิกงานออกไป ยังถามเธออีกว่าฟู่ซือเหยียนได้บอกหรือเปล่าว่าเมื่อไหร่?เสิ่นชิงซูตอบตามความจริงเวินจิ่งซีพูดว่า “เขาน่าจะไม่ได้โกหก เมื่อวานอาจารย์บอกผมว่าที่เมืองนอกมีวัตถุโบราณชิ้นหนึ่งอาจต้องดำเนินคดีในไม่ช้านี้ สองสามวันนี้ทีมทนายไปหารือแผนรับมือกับพวกอาจารย์ถูเขาอยู่!”“อืม งั้นก็รออีกสองวัน” เสิ่นชิงซูตอบกลับ“ไปกันเถอะ ผมไปส่งคุณกลับเอง”“ไม่ต้อง คุณกลับไปเถอะ วันนี้ฉันขับรถมาเอง”เมื่อได้ยินดังนั้น เวินจิ่งซีก็ไม่ได้พูดอะไรอีก “งั้นผมขอตัวก่อนนะ คุณขับรถระวังด้วยนะ ถึงจะระยะทางแค่หนึ่งถึงสองกิโลเมตรก็เถอะ แต่ก็ต้องระวังสภาพการจราจรด้วย ต้อ

แม่ที่อ่อนโยนแบบนั้น ควรเป็นของเขาสิ!“ความรู้สึกระหว่างผู้ใหญ่เป็นเรื่องที่ซับซ้อนมาก” หลินหลานอี๋ลูบหัวฟู่ซืออวี่ น้ำเสียงรักสุดหัวใจ “งั้นซืออวี่อยากไปเจอแม่ชิงซูของหลานหรือเปล่า?”“อยากครับ! ผมอยากมาก ๆ ด้วย!”ขอบตาของฟู่ซืออวี่อุ่นร้อน เขาใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตา แล้วพูดขึ้นทั้งสะอึกสะอื้นว่า “แต่บนเครื่องบินวันนั้นพ่อบอกผมว่า ต่อไปผมจะไปรบกวนแม่ไม่ได้อีก เขายังบอกอีกว่า ถ้าผมอยากไปมากจริง ๆ ก็ให้บอกเขาก่อน เขาอนุญาตแล้วถึงจะไปหาแม่ได้!” “งั้นเราก็แสร้งว่าแค่บังเอิญเจอกันเป็นยังไง?”“บังเอิญเจอกัน?” ฟู่ซืออวี่ถลึงตาโต “ยาย ยายมีวิธีใช่ไหมครับ?”หลินหลานอี๋ลูบใบหน้าเล็ก ๆ ของเขา “อืม เพื่อซืออวี่ ยายคิดวิธีที่ดีมาก ๆ วิธีหนึ่งออกแล้ว”“ว้าว!” ฟู่ซืออวี่พลันรู้สึกเซอร์ไพรส์สุดขีด กระทั่งโผเข้าไปกอดหลินหลานอี๋ในอ้อมอกเธอ“ยาย ยายเก่งมาก! ยายเก่งแบบนี้แถมยังดีกับผมขนาดนี้อีก ยายผมรักยายที่สุดเลย!”หลินหลานอี๋กอดฟู่ซืออวี่พลางลูบหัวกลม ๆ ของเขา ในแววตาแฝงความเย็นชาและโหดเหี้ยมเอาไว้......เสิ่นชิงซูเลิกงานกลับบ้านก็เป็นเวลาหกโมงเย็นแล้วออกมาจากลิฟต์ เธอก็เห็นประตูเข้าบ้านฝั่