All Chapters of คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Chapter 191 - Chapter 200

ฟู่ซือเหยียนรู้ได้อย่างไรว่าเธออยู่ที่นี่?เสิ่นชิงซูมองฟู่ซือเหยียนที่หยุดอยู่ในตำแหน่งห่างจากตัวเองไม่กี่ก้าว สีหน้าเย็นเยียบ “ฟู่ซือเหยียน คุณให้คนสะกดรอยตามฉันเหรอ?”“อยู่ที่เมืองเป่ย การที่ผมจะหาใครสักคนมันไม่ยาก”ฟู่ซือเหยียนยืนใต้คันร่ม สีหน้าหล่อเหลาเย็นชา เหลือบมองพระพุทธรูปด้านหลังเสิ่นชิงซูแวบหนึ่ง“เพื่อเวินจิ่งซีแล้ว คุณถือว่าพยายามทีเดียว” เขาน้ำเสียงค่อนขอด “เมื่อเช้าเพิ่งถูกซุ่มโจมตี ตอนนี้ก็กล้าขึ้นเขาคนเดียวแล้ว”เสิ่นชิงซูขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับเขา เพียงแค่เอ่ยเสียงเย็นว่า “ในเมื่อคุณรู้เรื่องที่ฉันเจอมาเมื่อเช้าแล้ว งั้นฉันก็ไม่ต้องอธิบายให้คุณฟังอีก จะลงเขาเวลานี้ก็ยังเร็วไป เราสามารถรวดไปทำเรื่องหย่าที่สำนักงานเขตกันได้”ริมฝีปากบางของฟู่ซือเหยียนยกขึ้น พูดดุเสียงเย็น “เสิ่นชิงซู ลำบากคุณแล้วนะ เล่นได้สมบทบาทซะจริง”เสิ่นชิงซูขมวดคิ้ว “คุณหมายความว่ายังไง?”“ถ้าคุณอยากหย่าจริง ๆ หลังจากเวินจิ่งซีผ่าตัดเสร็จ คุณก็ติดต่อผมทันทีได้เลย แต่คุณกลับแจ้นขึ้นเขามา ขอพรให้เวินจิ่งซีเป็นแค่ข้ออ้างของคุณ ที่จริง คุณไม่ได้อยากหย่ากับผมแต่แรกอยู่แล้ว”เสิ่นชิงซู “…”

รถเมย์บัคหยุดที่หน้าประตูห้องฉุกเฉินฉินเยี่ยนเฉิงวิ่งไปเปิดประตูรถด้านหลังก่อนเป็นอันดับแรกฟู่ซือเหยียนอุ้มเสิ่นชิงซูลงมาจากในรถ “เธอเลือดออก หมดสติแล้วด้วย!”“วางบนเตียงเคลื่อนย้ายก่อน ส่งไปห้องฉุกเฉิน”ฟู่ซือเหยียนวางเสิ่นชิงซูลงบนเตียงเคลื่อนย้าย บุคลากรทางการแพทย์ก็เข็นเสิ่นชิงซูตรงไปทางห้องฉุกเฉินทันทีหัวหน้าเจียงกับเฉียวซิงเจียตามไป ฉินเยี่ยนเฉิงดึงฟู่ซือเหยียนที่จะตามไปเอาไว้ “นายอย่าเพิ่งร้อนใจ จัดการคราบเลือดบนตัวก่อน ไปห้องพักผ่อนของฉันก่อนเถอะ ที่นั่นมีเสื้อผ้าสะอาดอยู่”“ไม่ต้อง ฉันต้องการรู้ว่าเธอท้องหรือเปล่ากันแน่?” ฟู่ซือเหยียนขยับลูกกระเดือกอย่างยากลำบาก “ถ้าท้องแล้วจริง ๆ…ฉันก็อยากรู้ว่า เด็กยังอยู่ไหม?”ฟู่ซือเหยียนปัดมือของฉินเยี่ยนเฉิงออก แล้วสาวเท้าเดินไปทางห้องฉุกเฉิน“นายอย่าเพิ่งบุ่มบ่าม เมื่อกี้ฉันถามหมอเฉียวแล้ว” ฉินเยี่ยนเฉิงตามมา หลับตาลง และไม่สนอะไรแล้ว!“ช่างเถอะ ฉันจะบอกนายแล้วกัน! เสิ่นชิงซูท้องแล้วจริง ๆ!”เมื่อได้ยินดังนั้น ฟู่ซือเหยียนชะงักฝีเท้าโดยพลันเขาหันหน้ามา ดวงตาสีดำขลับจ้องฉินเยี่ยนเฉิง “ท้องแล้วจริง ๆ? นายรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่

ฉินเยี่ยนเฉิงเห็นท่าทางเช่นนี้ของฟู่ซือเหยียนแล้วถอนหายใจอย่างจนปัญญาคิดในใจว่าพอผู้หญิงโหดขึ้นมาก็น่ากลัวมากจริง ๆ!แม้แต่เรื่องอย่างการตัดมดลูกก็กล้าปลอมแปลง นี่มันการหลอกลวงทางการแพทย์เชียวนะ!ชั่วขณะหนึ่ง ฉินเยี่ยนเฉิงก็สับสนแล้วเช่นกันเขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาได้ตัดสินใจในวันนี้ถูกต้องหรือไม่กันแน่?ถ้าเรื่องแดงขึ้นมา ด้วยลักษณะนิสัยของฟู่ซือเหยียน คนแรกที่เขาจะไม่ปล่อยเอาไว้คือเฉียวซิงเจียอย่างแน่นอน!ถึงเวลา เฉียวซิงเจียก็อาจต้องเผชิญกับข้อพิพาททางการแพทย์แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ทำได้เพียงดูไปทีละก้าว!......ในห้องฉุกเฉิน สถานการณ์ของเสิ่นชิงซูได้คงที่แล้วหัวหน้าเจียงกลับมองเฉียวซิงเจียด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ซิงซิง นี่เธอกำลังทำเรื่องเหลวไหลอยู่นะ ถ้าถูกจับได้ เธอรู้ไหมว่าผลที่ตามมาร้ายแรงแค่ไหน?”“อาจารย์เจียง ขอโทษค่ะ ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรทำแบบนี้ แต่ว่า…”เฉียวซิงเจียมองเสิ่นชิงซูที่นอนหมดสติอยู่บนเตียงผ่าตัด หางตาแดงระเรื่อ “อาซูลำบากเกินไปแล้วจริง ๆ ค่ะ ฉันไม่อยากเห็นเธอถูกฟู่ซือเหยียนจองจำเพราะเด็กสองคนนี้”“ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ควรเสี่ยงขนาดนี้ ถ้าฟู่ซือเหยีย

คฤหาสน์เหยาเยว่โจวอวี๋ชูเดินเข้ามาจากด้านนอกฟู่ซืออวี่นั่งดูหนังสือภาพบนโซฟาด้านหนึ่ง ได้ยินเสียงฝีเท้า เขาจึงเงยหน้าขึ้น เห็นว่าเป็นโจวอวี๋ชู ก็โยนหนังสือภาพในมือทิ้งทันที“แม่ครับ!”ฟู่ซืออวี่วิ่งเข้ามา กอดโจวอวี๋ชูไว้ทันใด เชิดคางมองเธอ “แม่ แม่ไปไหนมาเหรอครับ?”โจวอวี๋ชูลูบศีรษะเขาเบา ๆ “แม่ไปทำธุระนิดหน่อย วันนี้ลูกรู้สึกเป็นยังไงบ้าง?”“ไม่เจ็บคอแล้วครับ” ฟู่ซืออวี่ทำปากจู๋ “แม่ครับ ผมอยากกินอมยิ้ม แต่ยายไม่อนุญาต”“ไม่ใช่ว่ายายไม่อนุญาต แต่ลูกกินลูกอมไม่ได้”โจวอวี๋ชูจูงเขาเดินมานั่งหน้าโซฟา “ลูกคิดดูให้ดี ๆ นะ ก่อนหน้านี้ตอนลูกอยู่กับแม่ชิงซูไม่ได้กินขนมเลยใช่ไหม?”ฟู่ซืออวี่คิดครู่หนึ่ง แล้วตอบตามความเป็นจริง “แม่ชิงซูให้ผมกินน้อยมาก แต่ตอนที่ผมประพฤติตัวดี เธอก็จะให้รางวัลผมเป็นลูกอมบ้าง อย่างพวกลูกอมรสนมตรากระต่ายขาวน่ะครับ!”“งั้นนอกจากลูกอมรสนมตรากระต่ายขาว เธอยังให้ลูกกินขนมอย่างอื่นอีกหรือเปล่าจ๊ะ?”“ให้ครับ แต่ว่าน้อยมาก ๆ”ฟู่ซืออวี่นิ่งไป แล้วพูดขึ้นอีกว่า “แต่ว่า ถึงแม่ไม่ค่อยให้ผมกินขนมที่ซื้อจากข้างนอกเท่าไหร่ แต่เธอเองก็ทำขนมปังก้อนเล็กกับมินิคุกกี้ม

เสิ่นชิงซูไม่มีความรู้สึกอะไร เดินผ่านหน้าพวกเขาตรงไปทางลิฟต์ทันทีฟู่ซืออวี่ร้องไห้โวยวายด้านหลังเธอไม่หยุด“แม่ครับ แม่อย่าไป แม่ ผมเจ็บจังเลย…ฮือ ๆ ๆ แม่ครับ แม่อย่าไม่สนใจผมสิ…”เมื่อคนในลิฟต์ได้ยินดังนั้น ก็พากันหันมามองฟู่ซืออวี่เห็นฟู่ซืออวี่มองเสิ่นชิงซูตลอด จึงเหล่ตามองเสิ่นชิงซูอย่างอดไม่ได้กลับเห็นว่าเสิ่นชิงซูไม่รู้สึกสะทกสะท้าน“เด็กบาดเจ็บจนร้องไห้แบบนั้นแล้ว ทำไมไม่ยักเห็นคนเป็นแม่จะใจอ่อนเลย?” หญิงชราคนหนึ่งพึมพำลูกสาวของหญิงชรากดเสียงต่ำแล้วพูด “อาจเป็นเพราะหย่ากันแล้ว เด็กคนนั้นดูก็รู้ว่าอยู่กับพ่อ”“หย่าแล้วก็ไม่สนใจลูกแล้วเหรอ? มีแม่คนไหนจิตใจโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้กัน…”เสิ่นชิงซูฟังเสียงวิพากษ์วิจารณ์โดยรอบ ในใจไร้ซึ่งคลื่นอารมณ์ใดฟู่ซืออวี่มีแม่เป็นของตัวเองยังไม่ถึงตาเธอมาเป็นห่วงเป็นใยเมื่อลิฟต์มาถึง เสิ่นชิงซูสาวเท้าเดินเข้าไปคนที่อยู่ด้านข้างก็ตามเข้าไปด้วย เธอจึงเขยิบเข้ามุมเล็กน้อยประตูลิฟต์ปิดลง แยกเสียงร้องไห้ของเด็กไปแล้วฟู่ซืออวี่จ้องประตูลิฟต์บานนั้นที่ปิดไปแล้ว เสียงร้องไห้ค่อย ๆ เบาลงแม่ไม่รักเขาแล้วจริง ๆเขาบาดเจ็บแล้วแท้ ๆ แ