Semua Bab คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Bab 321 - Bab 330

“แม่ฉันกำลังเรียกฉัน!”เสิ่นชิงซูลุกขึ้นกำลังเตรียมจะวิ่งออกไป จิ้นเชวี่ยยื่นมือไปคว้าเธอเอาไว้ได้ทันฤดูนี้สภาพอากาศของเขตเมืองเก่ากำลังพอดี เสิ่นชิงซูสวมเสื้อแขนสั้นฝ่ามือของชายหนุ่มแห้งกร้านอบอุ่นเสิ่นชิงซูชะงักไป ก่อนจะหลุบตามองไปยังมือข้างนั้นที่กุมอยู่ที่ข้อมือตนนิ้วมือเรียวยาว กระดูกข้อชัดเจนจิ้นเชวี่ยสังเกตเห็นสายตาของเธอ จึงชักมือกลับ “ขอโทษนะครับ ผมแค่อยากบอกคุณว่าอย่าเพิ่งไป”เสิ่นชิงซูกลับไม่สนใจ ในใจเป็นห่วงแต่แม่ “ฉันกลัวว่าท่านหาฉันไม่เจอแล้วจะร้อนใจ”“สังเกตดูก่อน” จิ้นเชวี่ยเอ่ย “ให้เวลาท่านตอบสนองเองก่อน”เมื่อได้ยินดังนั้น เสิ่นชิงซูก็พลันเม้มปากพลางพยักหน้าประตูห้องเปิดออก เจียงเยว่หลานเดินออกมาจากในห้องเสิ่นชิงซูจ้องมองเธอ“อาซู...”แวบแรกเจียงเยว่หลานก็เห็นของแขวนตกแต่งบ้านปีใหม่พวกนั้นในห้องรับแขกเธอมองไปรอบ ๆ ไม่นาน เธอก็เห็นกระดาษแก้วประดับหน้าต่างที่อยู่บนหน้าต่างกระจก“อาซู ๆ...”เจียงเยว่หลานเดินไปหน้าหน้าต่างเต็มบาน ยกมือขึ้นลูบกระดาษแก้วประดับหน้าต่าง พร้อมมองไปรอบ ๆ ด้วยสายตากระสับกระส่ายขณะเห็นเสิ่นชิงซูกับจิ้นเชวี่ย ในแววตาของเธ

เสิ่นชิงซูขมวดคิ้วก็จริง คอยเฝ้าแม่อยู่ไม่ห่างตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงแบบนี้ทุกวันมันเป็นไปไม่ได้“คุณต้องหาคนช่วย” จิ้นเชวี่ยมองเสิ่นชิงซู แล้วพูดว่า “คุณคิดดูสิ มีคนที่เหมาะสมหรือเปล่า?”เสิ่นชิงซูพลันนึกถึงน้าฉินน้าฉินเคยดูแลแม่มาก่อน สำหรับแม่แล้วนั้น นับว่าเป็นคนคุ้นเคยเช่นกันเสิ่นชิงซูรีบติดต่อน้าฉินทันทีเมื่อน้าฉินรู้ว่าเจียงเยว่หลานยังมีชีวิตอยู่ ก็รีบตอบตกลงมาดูแลเจียงเยว่หลานที่เมืองเจียงทันที......วันต่อมา เสิ่นชิงซูไปรับน้าฉินที่สนามบินด้วยตัวเองระหว่างทางกลับมาจากสนามบิน เสิ่นชิงซูก็เล่าอาการของเจียงเยว่หลานในตอนนี้ให้น้าฉินฟังน้าฉินฟังจนน้ำตาไหลอาบสองแก้ม สองมือประกบเข้าหากันพลางพึมพำ “สวรรค์มีตาจริง ๆ คนดีมักได้รับผลดี! คนดีมักได้รับผลดี!”......เมื่อเจียงเยว่หลานตื่นขึ้นมาแล้วหาเสิ่นชิงซูไม่เจอ ก็วิตกกังวลเล็กน้อย จิ้นเชวี่ยเปิดโทรทัศน์ให้เธอดูการ์ตูน เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเธอตอนนี้เธอเหมือนกับเด็กคนหนึ่ง ขอเพียงไม่ได้รับการกระตุ้น เวลาส่วนใหญ่ยังนับว่าปลอบได้ง่ายทีเดียวขณะที่เสิ่นชิงซูพาน้าฉินกลับมา เจียงเยว่หลานกับจิ้นเชวี่ยกำลังนั่งอยู่บนโซฟาใ

“สัดส่วนเอวเอยขาเอย แล้วก็ใบหน้านั่น พระเจ้า ผู้ปกครองของเด็กคนไหนกัน? พ่อหล่อขนาดนี้ ลูกต้องดูดีมากแน่ ๆ!”“ก่อนหน้านี้เหมือนจะไม่เคยเห็นมาก่อนเลยนะ เพิ่งย้ายมาใหม่หรือเปล่า?”“แม่ของเด็กนี่วางใจให้พ่อมารับลูกคนเดียวได้ยังไงกัน? มันช่างล่อให้คนทำผิดเกินไปแล้ว!”“ดูบุคลิกกับเสื้อผ้านั่นสิ ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนธรรมดา...”......เสิ่นชิงซูและเวินจิ่งซีเองก็เห็นฟู่ซือเหยียนแล้วทั้งสองคนสบตากันทีหนึ่งในขณะนี้เอง ฟู่ซือเหยียนก็มองมาทางพวกเขาพอดีเช่นกัน...เมื่อเห็นเสิ่นชิงซูกับเวินจิ่งซีมาด้วยกัน ฟู่ซือเหยียนก็ขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย“มะรืนนี้ก็จะเริ่มพิจารณาคดีแล้ว เขามาปรากฏที่นี่ในตอนนี้หมายความว่ายังไง?” ความรังเกียจที่มีอยู่เต็มใบหน้าเวินจิ่งซีไร้ซึ่งการปกปิดเสิ่นชิงซูเม้มปากไม่พูดไม่จา สีหน้าเคร่งขรึมตั้งแต่กลับมาจากเมืองหนาน ฟู่ซือเหยียนก็ไม่ได้ติดต่อเธออีกวันมะรืนก็จะพิจารณาคดีแล้ว ฟู่ซือเหยียนวิ่งแจ้นมาหน้าประตูโรงเรียนอนุบาลของลูกสาวในเวลานี้ คิดจะทำอะไรอีก?เสิ่นชิงซูย่างเท้าเดินไปทางฟู่ซือเหยียนนัยน์ตาดำขลับของฟู่ซือเหยียนจับจ้องเธอ รอเธอเดินมาถึงตรงหน้าตน เขา

“อ๊า...”เสียงกรีดร้องที่กระทั่งดังกว่าเสียงโลมาเสียงหนึ่งดังขึ้น เสี่ยวอันหนิงชี้ไปที่ฟู่ซือเหยียน “ลุงที่ทำตัวแปลก ๆ!”ฝีเท้าของฟู่ซือเหยียนชะงักไป ก่อนจะมองไปที่เสี่ยวอันหนิงใบหน้าหล่อเหลาพลันลังเลไปในทันใดเสี่ยวอันหนิงรีบหมุนตัววิ่งไปตรงหน้าเวินจิ่งซี กางแขนทั้งสองออก “พ่อบุญธรรม อุ้ม ๆ!”เวินจิ่งซีหัวเราะ ก่อนจะอุ้มเสี่ยวอันหนิงไปไว้ในอ้อมอกตนเสี่ยวอันหนิงนั่งบนตักของเวินจิ่งซี มีที่พึ่งแล้ว พลังจึงเปี่ยมล้น เธอขมวดคิ้วจ้องฟู่ซือเหยียนเขม็ง “พ่อค้าค้ามนุษย์น่ารังเกียจ! ไม่คิดเลยว่าจะกล้ามาขโมยเด็กถึงในบ้านคนอื่น!”ฟู่ซือเหยียน “...”เสี่ยวอันหนิงหันหน้าไปมองเวินจิ่งซี “พ่อบุญธรรม รีบโทรเรียกลุงตำรวจมาจับเขาไปเร็วเข้า!”“เสี่ยวอันหนิงไม่ต้องกลัวนะ!” เวินจิ่งซีกลั้นขำ พลางกวาดสายตามองไปที่ฟู่ซือเหยียน ได้ใจสุด ๆ “มีพ่อบุญธรรมอยู่ ใครก็อย่าคิดจะขโมยหนูไปเลย!”นัยน์ตาดำขลับของฟู่ซือเหยียนจดจ้องเสี่ยวอันหนิง พลางเม้มริมฝีปากบาง บนใบหน้าไร้ซึ่งปฏิกิริยาทางอารมณ์ใด ๆ กระทั่ง เขาไม่มองเวินจิ่งซีเลยด้วยซ้ำนี่ต่างอะไรจากหุ่นยนต์กัน?เวินจิ่งซีกลอกตาขาว อัปมงคลจริง ๆ!เสี่ยว

ข้างหูสะท้อนเสียงของแม่ทูนหัวแสนน่ารักและไร้เดียงสาของลูกสาว ฟู่ซือเหยียนจ้องฟิกเกอร์เอลซ่าในมือ สีดวงตามืดมน......จากบ้านไปยังซูเปอร์มาเก็ตอาหารสดเดินเพียงไม่กี่ร้อยเมตรก็ถึงแล้วเมื่อเสิ่นชิงซูนึกถึงว่าฟู่ซือเหยียนยังอยู่ที่บ้าน ก็หงุดหงิดขึ้นมาไป๋เจี้ยนเหวินพูดปลอบ “ไม่ต้องเป็นห่วง เสี่ยวเวินกับพ่อบุญธรรมของเธอก็อยู่ ฟู่ซือเหยียนยังจะแย่งตัวเสี่ยวอันหนิงไปได้อีกหรือไง?”“หนูกลัวว่าเขาจะพูดอะไรส่งเดชกับเสี่ยวอันหนิงค่ะ”“ยัยหนูฉลาดมีไหวพริบ เธอวางใจ ฟู่ซือเหยียนบีบเขาไม่ได้หรอก”ไป๋เจี้ยนเหวินถอนหายใจเบา ๆ ทีหนึ่ง “ที่ฉันลากเธอออกมาเพราะกลัวว่า พวกเธอจะทะเลาะกันขึ้นมาต่อหน้าเสี่ยวอันหนิง”“หนูรู้เจตนาของแม่ค่ะ” เสิ่นชิงซูพูด “แต่แค่วันมะรืนก็จะเริ่มพิจารณาคดีแล้ว ฟู่ซือเหยียนมาหาถึงที่ตอนนี้ เห็นได้ชัดว่ามาเพื่อเสี่ยวอันหนิง”“อาซู ฉันรู้ว่าเธออยากสลัดฟู่ซือเหยียนออกไปเร็ว ๆ แต่ยังไงเขาก็เป็นพ่อแท้ ๆ ของเสี่ยวอันหนิง ถึงจะหย่ากันแล้ว แต่เขาก็ยังมีสิทธิ์ที่จะมาเยี่ยมลูก เธอต้องเข้าใจจุดนี้และรีบยอมรับความจริงเรื่องนี้ให้ได้เร็วที่สุด”เสิ่นชิงซูเม้มปากอันที่จริงเธอเข้าใ