Semua Bab คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Bab 331 - Bab 340

จางอวิ๋นเห็นแล้วอดอิจฉาไม่ได้เธอลุกขึ้น สูดน้ำมูกเบา ๆ พูดกับเสิ่นชิงซู “ฉันเลี้ยงเขามาตั้งนาน ไม่เคยคิดว่าเขาจะมีพัฒนาการมากขนาดนี้ภายในเวลาแค่ไม่กี่วัน คุณเสิ่น คุณกับเสี่ยวอันหนิงคงจะเป็นผู้อุปถัมภ์ของคุณชายน้อยเราที่ฟ้าลิขิตมาจริง ๆ”“ฉันดูออก ว่าคุณเอาใจใส่เสี่ยวเนี่ยนอันมาก” เสิ่นชิงซูมีความรู้สึกที่ดีต่อจางอวิ๋นอยู่ไม่น้อย เพราะว่าสายตาที่จางอวิ๋นมองเสี่ยวเนี่ยนอันนั้นมีความรักและความเป็นห่วงเป็นใยแม่เลี้ยงที่เฟิงอวิ๋นเฉียนหาให้เสี่ยวเนี่ยนอันไม่ได้เรื่องเท่าไร แต่ครูพี่เลี้ยงคนนี้หามาได้ถูกคนแล้วเวลานี้เอง จู่ ๆ เฟิงอวิ๋นเฉียนกับฟู่ซือเหยียนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวก็ลุกขึ้นเส้าชิงอยากก้าวเข้าไปประคองฟู่ซือเหยียน แต่ฟู่ซือเหยียนบอกว่าไม่ต้องจากนั้น เขากับเฟิงอวิ๋นเฉียนก็กอดคอกัน ทั้งสองเดินโงนเงนออกไปนอกประตูเสิ่นชิงซูกับจางอวิ๋นเห็นภาพนี้แล้ว ก็ถึงกับงงเช่นกันเมื่อครู่ยังประจันหน้ากันอยู่เลยไม่ใช่หรือ ทำไมในชั่วพริบตาก็กอดคอกันแล้วล่ะ?เส้าชิงเกรงว่าเดี๋ยวไม่นานทั้งสองคนก็อาจจะตีกันขึ้นมา จึงรีบติดตามไปผ่านไปสักพัก เส้าชิงก็กลับมาอีก เดินตรงมาที่ห้องรับแขกทัน

เสี่ยวเนี่ยนอันขมวดคิ้ว ตอนที่พูดว่า “ไม่กิน” แววตานั้นช่างแน่วแน่เสียยิ่งกว่าอะไรสายตาฟู่ซือเหยียนพินิจพิเคราะห์ใบหน้าน้อย ๆ ของเขานั้นอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้น ค่อยเบนสายตากลับมา ก้มหน้ากินข้าวต่อเฟิงอวิ๋นเฉียนเหลือบมองฟู่ซือเหยียนแวบหนึ่งอย่างไม่ใส่ใจนัก เห็นสีหน้าเขาเป็นเช่นนี้ ก็ไม่ได้สนใจอีก“ร่างกายไม่ถูกกับมันฝรั่งเหมายถึงอะไรเหรอคะ?” เสี่ยวอันหนิงกลืนผัดมันฝรั่งเส้นในปาก ถามด้วยความสงสัย“พูดง่าย ๆ ก็คือ พวกเรากินผัดมันฝรั่งเส้นแล้วรู้สึกว่ามันฝรั่งอร่อย แต่ถ้าเสี่ยวเนี่ยนอันกิน รสชาติก็อาจจะไม่เหมือนกันแล้ว” เวินจิ่งซีอธิบาย“อ๋า?” เสี่ยวอันหนิงมองไปทางเวินจิ่งซี กะพริบตาปริบ ๆ “งั้นเสี่ยวเนี่ยนอันกินแล้วรสชาติจะเป็นยังไงคะ?”“อันนี้เหรอ…” เวินจิ่งซีเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วตอบว่า “อาจจะรู้สึกเหม็น? ขม? หรืออาจจะเหมือนแปรงขัดส้วม? กลิ่นเหมือนน้ำเน่า?”ฟู่ซือเหยียนที่กำลังกินข้าวอย่างสง่างาม “…”เสี่ยวเนี่ยนอันชี้ผัดมันฝรั่งเส้น พูดคำเดียว “เหม็น!”ฟู่ซือเหยียนที่เคี้ยวอยู่หยุดชะงัก แววตามืดมน ไม่แจ่มใส“ผัดมันฝรั่งเส้นอร่อยขนาดนี้ กลับกินแล้วเหม็นเหรอ?” เสี่ยวอันหนิงส่าย

ตกกลางคืนก็กระสับกระส่าย ทำอย่างไรก็นอนไม่หลับวันต่อมา เธอโทรหาทนาย เล่าเรื่องที่ฟู่ซือเหยียนพูดเมื่อวานให้ทนายฟังทนายฟังจบ ก็กล่าวว่า “เช้านี้ก็จะขึ้นศาลแล้ว ตอนนี้พูดเรื่องพวกนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้วครับ ได้แต่พยายามสู้ให้ถึงที่สุด”“ค่ะ ฉันรอฟังข่าวจากคุณนะคะ”วางสายแล้ว เสิ่นชิงซูก็ตื่นนอนไปล้างหน้าแปรงฟัน หลังจากนั้นก็พาเสี่ยวอันหนิงไปเยี่ยมเจียงเยว่หลานช่วงนี้เจียงเยว่หลานประสาทคงที่ขึ้นมาก เธอคิดว่าควรพาเสี่ยวอันหนิงมาเจอยายได้แล้วตอนแรก เจียงเยว่หลานตั้งชื่อไว้ให้คู่แฝด เดิมทีคนหนึ่งควรจะชื่อ “อันอัน” อีกคนชื่อ “หนิงหนิง”แต่คนพี่จากไปตั้งแต่เล็ก เสิ่นชิงซูจึงยกทั้งสองคำให้เสี่ยวอันหนิงถึงลานจอดรถชั้นใต้ดินของคอนโดแล้ว เสิ่นชิงซูจอดรถเสร็จ ก็พาเสี่ยวอันหนิงเดินเข้าลิฟต์พวกเธอเพิ่งเดินออกมาจากลิฟต์ก็เห็นจิ้นเชวี่ยเดินออกมาจากยูนิตฝั่งตรงข้ามพอดี“อาจิ้น!” เสี่ยวอันหนิงปล่อยมือเสิ่นชิงซู วิ่งเข้าไปหาจิ้นเชวี่ยทันทีจิ้นเชวี่ยอึ้งเล็กน้อย จากนั้นก็ก้มลงไปอุ้มเสี่ยวอันหนึ่งขึ้นมาเสี่ยวอันหนิงถามเขา “อาจิ้นก็อยู่ที่นี่เหรอคะ?”“อื้ม อาก็อยู่ตรงข้ามบ้านยายเธอนี่แหละ

“ฟู่ซือเหยียน ตอนนี้คุณอยากบอกฉันด้วยใช่ไหมล่ะ ว่าระหว่างคุณกับโจวอวี๋ชูน่ะบริสุทธิ์ ไม่มีอะไรในกอไผ่ พวกคุณไม่เคยนอนด้วยกัน ทั้งหมดเป็นแค่ละครทั้งนั้น”“ผมกับโจวอวี๋ชูบริสุทธิ์ตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว” ฟู่ซือเหยียนน้ำเสียงเย็นยะเยือกเคร่งขรึม “เมื่อก่อนปั่นกระแสในเน็ตก็เพื่อเล่นละครให้คนตระกูลโจวดู เธออยู่ในตระกูลโจวชีวิตไม่ได้ดี ตอนแรกก็ลำบากมามากเพื่อคลอดซืออวี่ออกมา ผมเพียงแค่ช่วยเธอเท่านั้น”เสิ่นชิงซูฟังเขาอธิบายแล้ว ก็ได้แต่รู้สึกว่าตลกสิ้นดี“ฟู่ซือเหยียน ถ้าเป็นสี่ปีก่อนฉันก็ยังจะใส่ใจเรื่องพวกนี้อยู่” เสิ่นชิงซูน้ำเสียงเย็นชาไม่แยแส “แต่ตอนนี้ฉันแค่อยากหย่ากับคุณเท่านั้น”“ผมอธิบายเรื่องพวกนี้กับคุณ เพราะผมคิดว่าเรื่องพวกนี้ไม่ควรกลายเป็นเหตุผลให้คุณหย่า นอกจากนี้แล้ว ผมก็ไม่เห็นว่ามีเหตุผลอะไรเลยที่เราต้องหย่ากัน”“ระหว่างเรามันไม่มีความรัก ภายนอกเหมือนรักกันแต่จริง ๆ แล้วใจไม่ได้ผูกกันเลย” เสิ่นชิงซูกัดฟันพูด “เรื่องพวกนี้ก็เพียงพอจะเป็นเหตุผลให้เราหย่ากันแล้ว!”“แต่การแต่งงานของเราเป็นแค่การแลกเปลี่ยนตั้งแต่แรกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?” เสิ่นชิงซูชะงักไป“เสิ่นชิงซู ตอนแรกที่

เสิ่นชิงซูมองที่แม่แบบอึ้ง ๆแม่กำลังพูดอะไรน่ะ?หลินหลานอี๋แย่งสามีแม่ไปเหรอ? เจียงเยว่หลานค่อย ๆ หลับตาลง หางตามีน้ำตาไหลออกมาปากเธอยังพึมพำ “อาซู แม่ขอโทษ เพราะแม่ไม่ได้เรื่องเอง แม่มันไร้ประโยชน์...”เสิ่นชิงซูนั่งคุกเข่า ยื่นมือไปซับน้ำตาให้แม่ ดวงตาเธอก็น้ำตารื้น น้ำเสียงสะอึกสะอื้น “แม่คะ อาซูอยู่นี่ไงแม่ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ต่อไป พวกเราจะมีชีวิตที่ดีค่ะ”“อาซู แม่ละเกลียดชีวิตจริง ๆ ชีวิตนี้แม่ช่างล้มเหลว ทำไมต้องเป็นลูกสาวหลินหลานอี๋ด้วย? ทำไมต้องเป็นเธอกัน...”เจียงเยว่หลานค่อย ๆ เงียบไปเสิ่นชิงซูมองดูท่าทางแม่ที่หลับสนิท น้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบ ๆผมหงอกครึ่งหัว หางตาเต็มไปด้วยริ้วรอยติดคุกห้าปี หายตัวไปสี่ปี เวลาเก้าปีที่ผ่านมานี้ของเจียงเยว่หลานทรมานจนทำให้คนแก่ทรุดโทรม อายุแค่สี่สิบกว่าแท้ ๆ แต่ตอนนี้ดูแล้วกลับเหมือนคนสูงอายุวัยเจ็ดสิบกว่าชีวิตนี้ของเจียงเยว่หลานนี่หนอ...ช่างลำเค็ญเสียจริงเสิ่นชิงซูกุมมือแม่ไว้ “แม่คะ แม่นอนอย่างสบายใจนะ หนทางข้างหน้า หนูจะพาแม่เดินเอง หนูจะไม่มีทางให้แม่ต้องลำบากอีกแล้ว”จิ้นเชวี่ยกับน้าฉินที่อยู่ข้างเตียงเห็นภาพนี้แ