เมื่อมาถึงคฤหาสน์หนานซี เสิ่นชิงซูก็ไม่ได้เข้าไปข้างใน เธอโทรศัพท์หาจางอวิ๋นจางอวิ๋นอุ้มเสี่ยวเนี่ยนอันที่หน้าผากแปะแผ่นแปะลดไข้เดินออกมาจากคฤหาสน์ซ่งหลานอินก็เดินตามออกมาด้วยเสิ่นชิงซูเดินเข้าไปรับลูกชายมาจากมือของจางอวิ๋นเธอแตะแก้มของลูกชาย เขายังมีไข้ต่ำ ๆ อยู่“เสี่ยวเนี่ยนอัน ทรมานไหม?” เธอมองลูกชายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสารเสี่ยวเนี่ยนอันส่ายหน้าอย่างว่าง่าย “แม่ไม่ต้องห่วงครับ หมอบอกว่ากินยาก็หายแล้ว”ยิ่งลูกชายรู้ความมากเท่าไหร่ เสิ่นชิงซูก็ยิ่งเจ็บปวดใจมากขึ้นเท่านั้นเธอถามเสียงเบา “ลูกอยากกลับบ้านกับแม่ไหม?”เสี่ยวเนี่ยนอันพยักหน้า “อยากครับ”เสิ่นชิงซูมองไปทางซ่งหลานอินเธอยังไม่ทันได้พูด ซ่งหลานอินก็ชิงเปิดปากพูดก่อน“คุณเสิ่นคะ ถ้าสัปดาห์นี้คุณไม่ยุ่ง ก็คงต้องรบกวนให้คุณช่วยดูแลเสี่ยวเนี่ยนอันก่อนนะคะ”นี่เป็นสิ่งที่เสิ่นชิงซูต้องการอยู่แล้ว แต่เธอรู้สึกว่าคำพูดของซ่งหลานอินมีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง“ฉันเป็นแม่ของเสี่ยวเนี่ยนอัน การดูแลเขาเป็นเรื่องที่ฉันสมควรทำอยู่แล้ว ไม่มีเรื่องลำบากหรือไม่ลำบากหรอกค่ะ”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซ่งหลานอินก็ยิ้มเล็กน้อ
Read more