สุดท้ายเสียงร้องไห้ของลูกชายก็ปลุกความรักของแม่ของเฉียวซิงเจียขึ้นมาเธออุ้มลูกชายเดินไปนั่งทางโซฟา ปลอบลูกชายพร้อมพูดเคล้าน้ำตา “ฉินเยี่ยนเฉิง คุณออกไปก่อน”“ซิงซิง...”“คุณออกไปก่อนได้ไหม?” เฉียวซิงเจียก้มหน้า “ถือว่าฉันขอร้องคุณละ”ฉินเยี่ยนเฉิงมองแผ่นหลังของเฉียวซิงเจียด้วยสีหน้าจนปัญญาแต่เขารู้ว่าตอนนี้ตัวเองได้แต่ออกไปก่อน“คุณยังไม่ได้กินข้าวเย็นใช่ไหม คุณอยากกินอะไร? ผมจะไปทำให้คุณ”เฉียวซิงเจียไม่พูด ฉินเยี่ยนเฉิงถอนหายใจ ก่อนจะเปิดประตูเดินออกไปหลังจากปิดประตู เฉียวซิงเจียก็น้ำตาไหลอีกครั้งเธอเอามือปาดน้ำตา ไม่ชอบท่าทางที่ตัวเองเอะอะก็ร้องไห้จริง ๆแต่เมื่อมองลูกในอ้อมกอด เห็นใบหน้าเล็ก ๆ นุ่มนิ่ม เธอก็ยังอดใจอ่อนไม่ได้ครึ่งชั่วโมงให้หลัง เสี่ยวซิงเฉินหลับสนิทแล้วเฉียวซิงเจียเพิ่งวางเด็กลงในเตียงเด็กอ่อน ประตูก็เปิดออกฉินเยี่ยนเฉิงชะโงกศีรษะเข้ามาอย่างระมัดระวัง “ที่รัก ลูกหลับแล้วเหรอ?”เฉียวซิงเจียเหลือบมองเขา ไม่นำพา ตามด้วยอุ้มลูกชายลุกขึ้นฉินเยี่ยนเฉิงปิดประตูอย่างเบามือ“ผมเอง” เขาเดินเข้ามาแล้วรับเสี่ยวซิงเฉินจากอ้อมแขนของเฉียวซิงเจียแบบสบาย ๆเ
Read more