บทที่ 556

“ตอนที่อยู่ประเทศเค เขาให้คุณพาเสี่ยวเนี่ยนอันไปก่อน ส่วนเขาอยู่เจรจากับเฟิงอวิ๋นเฉียน” ซ่งหลานอินหยุดแล้วจึงพูดต่อ “เฟิงอวิ๋นเฉียนแค้นฟู่ซือเหยียนเพราะการตายของเคออวี่หางมาตลอด จึงให้ฟู่ซือเหยียนหักนิ้วตัวเอง ฟู่ซือเหยียนก็เฉือนนิ้วก้อยตัวเองอย่างไม่ลังเล และเฟิงอวิ๋นเฉียนเอานิ้วของเขาไปให้ทิเบตันกินต่อหน้าทันที”

เสิ่นชิงซูขมวดคิ้วเล็กน้อย

มิน่า มีระยะหนึ่งเขาจะใส่ถุงมือเสมอ

ซ่งหลานอินพูดอีก “พอแผลหายดี เขาก็ทำนิ้วเทียม ใส่ออกบ้านทุกวัน ถ้าไม่สังเกตดูดี ๆ ก็ดูไม่ออก ที่ฉันพูดเรื่องนี้ก็เพราะอยากบอกคุณว่า ฟู่ซือเหยียนรักเด็กสองคนนี้มากจริง ๆ”

“ดูออกค่ะ” เสิ่นชิงซูไม่ปฏิเสธความรักที่ฟู่ซือเหยียนมีต่อเด็กทั้งสอง “โลกนี้มีพ่อไม่กี่คนที่ให้สมบัติลูกได้มากขนาดนี้”

ซ่งหลานอิน “...คุณเนี่ย คุณอย่าใจดำนักเลย ฉันกำลังพูดเรื่องความรู้สึกกับคุณอยู่นะคะ คุณกลับมาคำนวณสมบัติกับฉัน+”

เสิ่นชิงซูมองดูเวลาแล้วถอนหายใจอย่างจนใจ “คุณจะเข้าประเด็นเลยได้ไหมคะ?”

“ค่ะ ๆ ๆ คุณเนี่ย ทำไมเป็นอย่างนี้นะ+” ซ่งหลานอินขมวดคิ้วถอนหายใจ “ดูนิสัยออกจากนุ่มนิ่ม ท่าทางเหมือนด่าคนไม่เป็น แต่พอคุณเหี้ยมขึ้นมาก็ใจดำ