Semua Bab กรงปรารถนา: Bab 51 - Bab 60

ร่างสูงสง่าของชนาธิปเดินเคียงคู่มากับเคธี่ ทั้งสองเข้าไปยังห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมภายใต้สายตาหลายสิบคู่ที่มองมาอย่างสนใจ หลายคนหันไปพูดคุยซุบซิบกันเกี่ยวกับข่าวลือหนาหูเรื่องงานแต่งงานของคนทั้งคู่ที่กำลังจะจัดขึ้นในไม่ช้า ในขณะที่หลายคนไม่ค่อยเห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้ เพราะมีคนไม่น้อยอยากเกี่ยวดองกับนิโคลัสเพื่ออาศัยอิทธิพลของเขา“นายฟังสิทิม ใครเขาก็รู้กันทั้งนั้นเรื่องงานแต่งงานของเรา นายปฏิเสธมันไม่ได้หรอก ยอมรับเถอะ” เคธี่กระซิบกระซาบกับเขาเบาๆ ขณะที่คลี่ยิ้มทักทายบรรดาคู่ค้าอีกกลุ่มหนึ่ง“ผมตัดสินใจแล้ว และผมก็ไม่เปลี่ยนใจ” มุมปากเขายกขึ้นเล็กน้อยระหว่างที่ค้อมศีรษะทักทายผู้ร่วมธุรกิจเหล่านั้น“นายก็น่าจะรู้ว่าฉันปล่อยให้นายตายไม่ได้” หญิงสาวหยุดยืนอยู่กับที่พลางหันหน้ามาเผชิญกับเขาตรงๆ“เพราะนายเป็นเหมือนพี่น้องเพียงคนเดียวที่ฉันมี” แม้ริมฝีปากยังคงยิ้มพราย แต่แววตากลับแฝงความจริงจังในทุกประโยคที่พูดออกไปเมื่อครู่“คุณหนู” ชนาธิปเรียกเธอเสียงแผ่ว รู้ซึ้งถึงความหมา

รถแท็กซี่เคลื่อนตัวเข้ามาจอดที่ป้ายรถประจำทางหน้ามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งตอนเช้าตรู่ หญิงสาวสองคนก้าวลงจากรถพร้อมกระเป๋าเป้คนละใบ จากนั้นก็หันมองซ้ายขวาเพื่อหาบุคคลที่นัดไว้“ไหนเพื่อนเราล่ะรัก” ชนิดาถามคนยืนข้างๆ เพราะไม่เห็นมีคนอื่นยืนอยู่ตรงป้ายรถประจำทางต้องรักกำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร. ออก แต่เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นเสียก่อน“อยู่ตรงไหนกันน่ะยุ้ย” เธอถามคนที่โทร. มาทันทีเมื่อมาถึงแล้วไม่เจอเพื่อนอยู่เลยสักคน“เดินเข้ามาในซอยสิบสองนะแก รถตู้พวกเราจอดอยู่ตรงนั้นแหละ จอดหน้าป้ายรถเมล์ไม่ได้ ตำรวจไล่น่ะ”“โอเคจ้ะ กำลังเดินไป” กดวางสายแล้วจึงหันมาบอกกับคนที่มาด้วยกัน“รถตู้จอดรออยู่ในซอยข้างหน้าค่ะพี่โอ๋ ไปกันเถอะ” ต้องรักเดินนำไปได้ก้าวหนึ่งก็นึกอะไรขึ้นได้ เธอหยุดเดินแล้วหันไปพูดกับหญิงสาวที่พามาด้วย“พี่โอ๋คะ คือว่า...” เห็นต้องรักมีสีหน้าลังเลเหมือนเกรงใจและชั่งใจว่าจะพูดดีหรือไม่ ชนิดาจึงเลิกคิ้วขึ้นเพื่อให้เธอพูดต่อแล้วยืนรอฟัง&ldqu

ในช่วงเย็น หลังจากที่ลงเล่นน้ำกันจนเหนื่อยและอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทุกคนตัดสินใจนั่งรถออกไปกินมื้อเย็นกันที่ร้านอาหารริมทะเลไม่ไกลจากที่พัก จากนั้นก็แวะซื้อเบียร์ ขนมขบเคี้ยวจากร้านสะดวกซื้อมาปูเสื่อนั่งล้อมวงกันที่หาดทราย โดยมีแดนดินกับอนุวัฒน์สลับกันรับหน้าที่บรรเลงกีตาร์ให้เพื่อนขับร้องด้วยความสนุกสนานจนกระทั่งล่วงเข้ากลางดึก“ฉันว่าไอ้บอยมันเมาแล้วแน่เลยว่ะ เล่นผิดๆ ถูกๆ เอาให้ไอ้แดนเล่นเถอะไป๊” หวานโวยขึ้นเมื่อจู่ๆ เพลงที่ตนกำลังร้องทำนองผิดเพี้ยนไปเพราะอนุวัฒน์เริ่มเล่นผิดคีย์“เมาอะไรเล่า ยังเล่นได้อยู่นี่ไงๆ เล่นไปร้องไปยังได้เลย” คนไม่ยอมรับว่าเมายังคงกำคอกีตาร์ไว้แน่น ขณะที่ปลายนิ้วเริ่มดีดลงไปบนสายอีกครั้ง“แล้วก็เสือกเล่นแต่เพลงเศร้านะมึง จะอกหักอะไรนักหนาว้า...” เอ็มหรี่ตาให้เพื่อน จงใจพูดให้คนต้นเหตุที่ทำให้เพื่อนรักอกหักอย่างต้องรักได้ยิน“มาๆ เดี๋ยวกูเล่นเอง มึงร้องอย่างเดียวพอ” แดนดินคว้ากีตาร์ไปถือไว้เองเมื่อเห็นยุวรรณดาส่งสัญญาณมาให้ เขาเองก็ไม่อยากให้ทริปนี้ต้องกร่อยเพราะอนุวัฒน์ที่ตัดใจจากต้องรักไม่ได้แล้วมาเมามา

ทันทีที่กลับจากงานเลี้ยงในวันสุดท้าย ลงจากรถได้ ชนาธิปก็รีบเดินเข้าไปในคฤหาสน์ แต่เพราะเสียงเรียกจากคนที่ลงรถมาเป็นคนสุดท้าย ทำให้สองขาของเขาต้องหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่“เดี๋ยวไปเจอฉันที่ห้องทำงานนะทิม ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย”พูดจบ นิโคลัสก็เดินนำหน้าเข้าไปข้างใน ชนาธิปรับคำเบาๆ กำลังจะก้าวขาตามไปแต่เคธี่กลับเดินมาคล้องแขนเขาเสียก่อน“คุณพ่อคงพูดเรื่องเดิมนั่นแหละ ฉันหวังว่านายจะให้คำตอบที่เขาต้องการนะ”แม้ว่างานเลี้ยงที่ผ่านมา บิดาจะไม่ได้บอกกล่าวกับคนอื่นเรื่องการแต่งงานระหว่างเธอกับชนาธิปเพราะท่านเองก็ไม่แน่ใจกับคำตอบที่จะได้รับ แต่เธอก็รู้ดีว่าการที่ท่านไม่พูดถึงเรื่องนั้นเลยแสดงว่ากำลังกดดันเขาทางอ้อม “คำตอบของผมจะไม่เปลี่ยน” เขายิ้มให้ เคธี่ค่อยๆ ปล่อยแขนเขาเป็นอิสระ สีหน้าดูเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัดระหว่างที่มองแผ่นหลังเหยียดตรงของเขาเข้าไปด้านในชนาธิปหยุดยืนอยู่หน้าห้องทำงานของนิโคลัสครู่หนึ่งก่อนเคาะประตูสามครั้ง รอจนกระทั่งได้ยินเสียงอนุญาตจึงเปิดประตูเข้าไป กลิ่นของซิการ์ราค

“คุณธิปก็ออกไปก่อนสิคะ รักถอดให้ไม่ถนัด” อุบอิบพูดกับเขา มือสั่นเทาค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด“ไม่ออก ฉันเชื่อว่าเธอสามารถ” พูดพลางเลื่อนฝ่ามือร้อนไปเคล้าคลึงโคนขาและบั้นท้ายกลมกลึงต้องรักเม้มปากแน่นเพื่อสะกดกลั้นเสียงน่าอับอายที่จะหลุดลอดออกมาจากปาก มือก็เพิ่มความเร็วในการลอกคราบเขา จนกระทั่งอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายพ้นออกจากร่างเขาไป ขาทั้งสองข้างของเธอจึงถูกตวัดขึ้นรัดรอบเอวเขาอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มพาอุ้มเข้าไปในห้องนอนร่างสูงทรุดตัวลงนั่งที่ขอบเตียงโดยมีหญิงสาวนั่งซ้อนอยู่บนตัก ร่างเล็กพยายามขยับตัวเพื่อให้นั่งได้ถนัด แต่การกระทำนั้นกลับเป็นการเรียกเสียงครางจากเขา“ไม่เหนื่อยหรือคะ เพิ่งเดินทางกลับมาถึงเองนะ” เท่าที่หาข้อมูลจากอินเทอร์เน็ตมา การเดินทางไปแอลเอนั้นใช้เวลาเป็นวันเลยทีเดียว เธอจึงไม่คิดว่าเขาจะมีพลังล้นเหลือมารักกับเธอได้ต่อเนื่องแบบนี้“นิดหน่อย แต่อยากเหนื่อยกว่านี้” เขาตอบยิ้มๆ มือจับสะโพกกลมกลึงให้เคลื่อนไหวอย่างเนิบช้า“ลืมที่สอนให้รึยัง แสดงให้ดูหน่อยว่าเธอสามารถทำให้ฉัน