All Chapters of Status: Enemies with Benefits: Chapter 11 - Chapter 20

Hindi na talaga ako nakaalis dahil ang staff ni Claire na nag-deliver ng damit, dumating na halos alas-kwatro y medya. Juicekoh, parang sinadya pa yata. Nakakainis, oo, pero anong magagawa ko? Aawayin ko ba? Syempre hindi. Hindi naman ako ganong klase ng tao at may respeto ako sa oras at trabaho ng iba.“Sige na nga, sa Sunday na lang ako magbababad sa ospital,” bulong ko sa sarili habang naglalakad pabalik sa kwarto. Sana naman walang aberya, kasi day off ko na ‘yon. Konting peace of mind lang, please?Nasa condo lang ako ngayon, well, mas tama siguro kung sabihin kong nasa kwarto lang talaga. Wala akong gana lumabas. Pagkatapos kong dalhin 'yung damit, hindi ko napigilang isukat agad. Simple lang siya, pero ang ganda. Sakto sa panlasa ko. Walang kaartehan, pero may dating.Napangiti ako habang nakaharap sa salamin. “Hmm, not bad,” sabi ko pa. Minsan lang akong ma-satisfy sa mga damit, pero this one? Panalo. Naisukat ko na ito, pero hindi ako magsasawang tignan ang sarili ko ngayon sa

Katatapos lang huminto ng sasakyang sinasakyan namin sa harapan ng The Torch — isang kilalang hotel dito sa bansa na ubod ng sosyal at mahal. Dito gaganapin ang formal introduction kay Terrence bilang bagong CEO ng Montemayor Holdings Inc.Tanghali pa lang pero mamayang hapon pa talaga magsisimula ang event. Ayaw ng hambog kong boss ng hassle, kaya mas gusto niya na dito na kami manggaling. Gets ko naman. Kung sa condo pa kami magmumula, baka abutan na kami ng rush hour. E alam mo na, allergic ‘yung hambog sa pagiging late. Parang masisira ang ego niya kapag di siya ang unang dumarating.Pagkapasok pa lang namin sa suite, agad siyang umupo sa couch ng living area na parang pagod na pagod, kahit ako naman ‘yung nagbuhat ng mga gamit namin at hindi siya.“Pakiramdam ko, masakit pa rin ang pisngi ko,” sabi niya habang hinihimas pa ‘yon, sabay tingin sa akin na parang may tanong na mapanghusga. “Sigurado ka bang wala kang ginawa sa akin kagabi?”Tumaas ang kilay ko. Ayun na naman siya. “Wa

Pinagmamasdan ko ang sarili ko sa salamin, tila ba sinusuri kung sapat na ang ayos ko para sa isang event na hindi ko naman gustong daluhan. Nasa loob pa rin ako ng hotel room kung saan gaganapin ang opisyal na pagpapakilala sa hambog kong amo. Hindi na bumalik si Carmie matapos umalis kanina, pero si Warren dumating din kalaunan. Kinausap niya si Terrence kaya, thank God, natigil din ang walang-kwentang pang-aasar nito.Sabi ni Warren, kumain na raw siya. At least, kahit papaano ay nabawasan ang bigat ng hiya ko dahil kami ng amo ko ang sabay na kumakain habang sila'y nag-uusap. Medyo seryoso ang topic nila, tungkol sa MHI. Kaya kahit gutom pa ako, pinili kong manahimik at makinig na lang. Wala pa akong gaanong alam tungkol sa kumpanyang 'yon, kaya sinikap kong sumagap ng kahit anong impormasyon.Pero kahit clueless ako sa simula, pinag-aralan ko na rin ang mga kumpanyang may koneksyon sa MHI. At grabe, nakakawindang sa laki at impluwensiya. Halos hindi ko maisip na ang ganong klaseng

Sobrang pagod ko, ‘yung tipong pagdampi pa lang ng likod ko sa kama, knockout agad. As in wala na akong narinig, wala na akong naramdaman parang pinatay lahat ng switch sa katawan ko. Buti na lang talaga at nagawa ko pang mag-shower bago humiga. Kung hindi, baka kanina pa ako nagkakamot sa kati o naiilang sa sarili ko.Kasunod na araw, Linggo, at nasa hospital ako. Kailangan ko rin naman dalawin ang aking ina. Kahit na busy ako sa paggawa ng pera para matustusan ang pangangailangan niya ay hindi pwedeng hindi niya maramdaman ang presensya ko. Kasing halaga ito ng perang kikitain ko.Alam kong technically day off ko ‘to at hindi ko naman kailangang magpaalam, pero nagsabi pa rin ako sa amo ko bago lumabas. Isang bahay lang kami nakatira, at ayoko namang mapag-isipan na bastos ako o wala akong respeto. I mean, kahit paano, professionalism pa rin ‘yan.Pagdating ko sa ICU kung nasaan si Mommy, pakiramdam ko ay parang may kumurot sa puso ko. Tahimik siya, mahina, halos hindi mo marinig ang

“Ano’ng sinabi mo?” Halos mapasigaw ako sa gulat. Parang binugbog ako ng mga salitang hindi ko inaasahan. Hindi pwedeng tama ‘yung dinig ko… kailangan kong masigurado.“Five million para sa limang buwan na kakantutin kita.”Shit. Hindi nga ako nagkamali ng rinig.“Bwisit ka, Terrence. That’s disgusting!” Napaatras ako. Ramdam ko ang apoy sa pisngi ko, hindi ko alam kung dahil sa galit o hiya.“Hindi ko naman sinabing hindi.” Kaswal lang ang tono niya, para bang wala lang sa kanya ‘yung kababuyan na lumabas sa bibig niya.“Terrence, seryoso ako. Hindi ako nakikipaglokohan.”“Eh mukha ba akong nagpapatawa?” sagot niya, diretso lang ang tingin. Wala man lang bakas ng pang-aalaska o biro sa mukha niya at ‘yun ang mas nakakainis.Tinitigan ko siya nang mariin, umaasang may bakas ng konsensyang makikita, pero wala. Walang kahit anong emosyon. Para siyang… business as usual lang.“Anong nakain mo at ganyan ka magsalita? Alam mo ba kung ano ‘yang sinabi mo?”“Mukha ba akong lasing o may tama?”