All Chapters of Status: Enemies with Benefits: Chapter 41 - Chapter 50

Walang ginawa si Terrence kung hindi ang yumungyong sa akin. Para siyang linta na palaging nakapulupot ang mga kamay sa katawan ko habang nakasubsob ang mukha sa leeg ko, tipong parang wala nang bukas. Hindi ko in-expect na ganito siya ka-clingy, as in nakakapanibago.“Ano ba ang ginagawa mo, Terrence?” tanong ko, sabay irap kahit ramdam kong medyo kinikilig din ako. Nasa lanai kami at supposedly nag-aalmusal, pero ayaw talaga niya akong bitawan. Nakakandong na naman ako sa kanya samantalang andiyan na sa mesa ang pagkain namin, nakahain at naghihintay na lang kainin.Ang kulit. Hindi ba siya nagugutom?Ngayon ang last day namin dito sa Batangas at masasabi kong super nag-e-enjoy ako. Pero syempre, hindi mawawala si Nadine na laging bigla na lang sumusulpot, lalo na kapag oras ng lambingan naming dalawa. Hindi naman sa gusto kong maging maldita, pero ilang beses na niya kaming naabutan sa sobrang awkward na posisyon. Like, hello, pwede ba? At kahit nahuli na siya, ni hiya ay hindi man

Dahan-dahan kong minulat ang aking mga mata. Mabigat ang aking talukap, pati na ang bawat bahagi ng katawan ko ay parang tinatapalan ng tingga. Mainit at nakakabaliw na init na gumagapang sa ilalim ng balat ko na hindi ko maintindihan kung saan nanggagaling. Para akong sinusunog mula sa loob.“Terrence…” pilit kong tinawag ang pangalan niya, pero ang lumabas ay tila bulong na hindi man lang umabot sa hangin.“Baby, I’m here…” mabilis na tugon niya. Ramdam ko ang pag-aalala sa boses niya, malalim, nanginginig, parang natataranta pero pilit pinapakalma ang sarili.“I feel… hot,” mahina kong sabi, halos hindi ko makontrol ang panginginig ng labi ko.“Because you are hot, baby. May lagnat ka.” Mahigpit ang hawak niya sa akin, para bang kung bibitaw siya ay mawawala ako. Narinig ko pa ang isa niyang tinig na halos pabulong, ngunit malinaw: “Doc, please take a look at her.”Doc? Kumabog ang dibdib ko. Tumawag siya ng doktor? Nasa condo pa ba kami?“Am I… in the hospital?” tanong ko, pilit na

Hindi ko na tinanggihan ang offer ni Terrence. Sino ba naman ako para umangal, kung deep inside alam ko namang para kay Mommy rin ang lahat? Kahit medyo nakakailang tanggapin ang ganon kalaking tulong, mas nangingibabaw pa rin sakin yung peace of mind na hindi ko na kailangang mag-worry sa pambayad para sa dekalidad na medikasyon para sa aking ina. Ang kailangan ko na lang gawin ay dalawin si Mommy at siguraduhin na maayos siya, dahil alam kong may mag-aasikaso sa kanya.Maaga pa lang, gising na ako. Hindi ito ordinaryong araw, kahit hindi Sunday, parang may bigat at excitement na sabay na bumangon sa dibdib ko. Naka-bihis agad ako, hindi para pumasok o makipag-socialize, kundi para puntahan si Doc Mikee.Si Doc Mikee… isa siya sa mga taong never kong makakalimutan. Mabait siya, parang kuya na rin minsan, at sa loob ng dalawang taon na halos mabulok ako sa kakahanap ng paraan para sa gamutan ni Mommy, andun siya. Siya yung tipo ng tao na hindi ka huhusgahan kahit paulit-ulit kang humih

Takot at matinding pagkabahala ang dumagan sa dibdib ko kahit na alam kong kasama ko si Terrence, lagi siyang handang magprotekta at sumuporta kay Mommy. Pero kahit ganon, hindi ko pa rin mapigilang magpanic.Yung sinabi ni Dok Mikee noong nakaraang araw ay paulit-ulit na nag-e-echo sa utak ko. “Nagpanggap na kamag-anak ang lalaking ‘yon.” Hindi ko alam kung anong mas kinilabutan ako, na halos malapit nang ma-kidnap si Mommy, o ‘yung thought na kung hindi ako nag-decide na hindi na lang umalis ng bansa, baka wala na siya ngayon. Bigla akong napapikit, imagining the worst scenario. God, what if natangay talaga siya?“Baby… don’t be scared, okay?” bulong ni Terrence habang nasa loob na kami ng ambulansya. Ramdam ko ang init ng kamay niyang nakapatong sa likod ng palad ko, parang sinasalo lahat ng panginginig ko. Sa harap namin, nakahiga si Mommy, mahina man pero kalmado, at nailipat na siya sa bagong hospital na malapit lang sa MHI Building kung saan magsisimula na rin kaming mag-opisin

“Ano na, girl? Kamusta ka? As in, naaalala mo pa pala ako, ha?” sunod-sunod na tanong ni Casey nang puntahan ko siya sa apartment niya. Nakataas pa ang kilay niya at may hawak na mug ng kape, parang ready siya sa chika mode. Dahil hindi ako pinayagan ni Terrence na pumasok ay nagpaalam na lang ako na pupunta nga dito sa aking bestfriend. Wala naman siyang reklamo at pumayag agad, basta may kasamang driver. Ay heto nga at kaharap ko na siya. Napangiti ako, pero at the same time, ramdam ko ‘yung kirot ng guilt. Ang tagal ko kasing hindi nagparamdam, hindi man lang ako nakapag-text kahit simpleng “hi o how are you?” “Im very sorry,” mahina kong sagot, sabay hawak sa strap ng bag ko at tsaka nilapag