Semua Bab ขย้ำรักมาเฟีย: Bab 11 - Bab 20

"ทำไม เลือดเนื้อเชื้อไขของฉันนี่มันยังไง" ออสตินคว้าหมับที่แขนเล็ก ไม่ทันได้รับคำตอบด้วยซ้ำมาเฟียหนุ่มกลับสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิบนร่างเล็กที่อุ่นจนร้อน"นี่เธอ..." "ไม่ต้องยุ่งกับฉัน ทางที่ดีที่สุดคือเราต่างอยู่ในขอบเขตของกันและกัน ถ้าคุณไม่อยากมีปัญหาคุณก็อย่าทำตัวมักง่าย ไว้ฉันจะร่างสัญญามาให้คุณเซ็น" "ตัวร้อนขนาดนี้ยังไม่ลุกขึ้นไปกินยาอีก อยากเป็นผีเฝ้าเพนต์เฮาส์ให้ฉันรึไง" "คุณอนุญาตให้ฉันกลับแล้วใช่ไหม" ดวงตากลมสวยถูกหล่อเลี้ยงไปด้วยความหวัง ออสตินเห็นสิ่งนั้นชัดเจน"จะไปไหนก็ไป" แม้คำพูดของเขาจะไม่ได้น่าฟังสักเท่าไหร่ แต่แค่เขายอมปล่อยให้เธอกลับไป เท่านั้นก็เพียงพอฮันนี่ลุกขึ้นมาอาบน้ำชำระร่างกายด้วยความยากลำบาก แม้พิษไข้จะเล่นงาน แต่ความอยากลบรอยสัมผัสของเขามันมีมากกว่า เสร็จสรรพก็เดินมาเปิดตู้เสื้อผ้าซึ่งไม่รู้ว่าใครเป็นคนเก็บของพวกนี้เข้าตู้ครึ่งหนึ่งมันเป็นเสื้อผ้าของผู้ชายที่แค่เห็นเนื้อผ้าก็รู้แล้วว่าแบรนด์เนมทั้งตู้ ราคาไม่ต้องพูดถึง มันสูงเกินกว่าเธอจะเอื้อม อีกฝั่งหนึ่งมันเป็นเสื้อผ้าของผู้หญิง คิดว่ามันเป็นของเธอน่าแปลกที่เขายอมแบ่งตู้ครึ่งหนึ่งให้เธอใช้ และโคตรแปล

แขนสวยถูกกระชากอย่างแรงพร้อมทั้งร่างบางที่ทรุดตัวลงต่ำ ฮันนี่กัดฟันกรอด เมื่อใบหน้าของเธอหยุดตรงที่กลางหว่างขาของเขาพอดิบพอดี"ฉันรู้หน้าที่ของตัวเองดี ฉันรู้ว่าตอนที่ฉันอยู่กับคุณฉันมีหน้าที่ทำอะไร แต่เมื่อคืนคุณกอบโกยจากฉันจนฉัน..." "หุบปาก!""...!""ถ้าไม่อยากให้ฉันสอดใส่ เธอก็ต้องทำอย่างอื่น ต้องทำจนกว่าฉันจะพอใจ" มาเฟียหนุ่มเอนแผ่นหลังกับพนักโซฟาแม้จะเก็บความสดความสาวไว้ตั้งนาน สุดท้ายจะต้องมาโดนปีศาจตนนี้ขย้ำจนไม่เหลือชิ้นดี เธอก็ไม่ได้อ่อนต่อโลกหรือไร้เดียงสาชนิดที่ไม่รู้ว่าเขาต้องการจะให้เธอทำอะไรฮันนี่เลื่อนมือที่สั่นเทาเข้าไปปลดเข็มขัดหนังราคาอย่างจำใจในเมื่อเสียทุกอย่างไปแล้ว สิ่งเดียวที่ควรทำคือการกอบโกยจากเขาให้มากที่สุด พอวันหนึ่งเขาปล่อยมือจากเธอ เธอจะได้หลุดพ้นโดยมีของติดมือกลับมา"จัดการมันซะ ทำให้ฉันพอใจ เผื่อว่าฉันจะใจดีกับเธอ" "หวังว่าคุณจะรักษาคำพูดนะคะ ฉันทำทุกอย่างให้คุณ ก็หวังว่าคุณจะให้ในสิ่งที่ฉันอยากได้เหมือนกัน" "พูดมาก เสียเวลา" ฮันนี่พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะขยับตัวอีกครั้ง นั่งทับส้นกลางหว่างขาของอีกฝ่ายในท่าที่ถนัดถนี่มากกว่า ทันทีที่ปลดเข็มขัดส

หลายวันต่อมา"...รอสักครู่นะคะ ไม่เกินห้านาทีค่ะ" เสียงของผู้เป็นแม่ที่ดังจากทางหน้าบ้านส่งผลให้ฮันนี่ที่พึ่งก้าวขาออกมาจากห้องนอนหันไปมองตามทิศทางของเสียงรอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นเมื่อเห็นลูกค้าที่ทั้งมานั่งรอและยืนรอ ขนาดเปิดร้านได้แค่ไม่กี่วันยังมีลูกค้าเข้ามาไม่ขาดสายอาชีพที่แม่รัก คงทำให้แม่มีความสุขไม่น้อยเลยเห็นแค่นั้น เธอที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้แม่มีความสุขก็พลอยอิ่มใจตาม"ลูกค้าของเชฟร้านเล็กๆ แต่ฝีมือการทำอาหารคุณภาพระดับภัตตาคารเยอะแต่เช้าเลยนะคะ" "ฮันนี่ คำพูดคำจาของเรานี่นะกำลังจะทำแม่อายคนแล้วรู้ตัวหรือเปล่า" "ทำไมจะต้องอายด้วยล่ะคะ ก็แม่ของฮันนี่ฝีมือระดับเชฟของภัตตาคารจริงๆ นี่นา หนูกินได้ทุกวันไม่มีเบื่อเลยค่ะ วันนี้อยากกินแกงจืดเต้าหู้หมูสับ อยากกินผัดผักบุ้งไฟแดงด้วยค่ะ" "ขอกินฟรีนี่ไม่ได้นะ ต้องทำงานแลกข้าวนะคนสวย ไปเลย ไปเสิร์ฟอาหารช่วยแม่เดี๋ยวนี้เลย" คนตัวเล็กหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ถึงอย่างนั้นก็ยอมตอบรับกลับไปทันที"ไม่มีปัญหาเลยค่ะ เด็กเสิร์ฟพร้อมเริ่มงาน" ผู้เป็นแม่อมยิ้มพลางส่ายหน้าไปมาเบาๆฮันนี่เป็นคนที่น่ารักเสมอไม่ว่าจะตอนเด็กหรือตอนโต ลูกสาวคนนี้

"นายครับ" "เรื่องไร้สาระน่าอาชา" "แต่ว่า..." "ก็แค่ของเล่น ไม่ใช่ของจริง" ออสตินยืนยันหนักแน่นอาชาเหลือบตามองหญิงสาวอีกคนที่เพิ่งจะเดินผ่านไป ซาเฟียร์เลยได้โอกาสมองตาม"ผู้หญิงคนนั้น..." "ถ้าเธอยืนยันหนักแน่นว่าเธอไม่ได้เลือกผิด ต่อให้มีโอกาสเลือกอีกครั้งเธอก็ยังยืนยันว่าจะเลือกผู้ชายคนเดิม เราก็ไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องคุยกันอีกแล้วซาเฟียร์" "จะไม่หักหลังเฮียซานย์ จะไม่ทำร้ายคนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเพื่อนรักกันใช่ไหมออสติน" "เธอกำลังคาดหวัง?""ฉันอยากสั่งแบบเด็ดขาดว่าห้ามนายยุ่งเกี่ยวกับครอบครัวของฉัน" "มาเป็นเมียเฮียก่อนสิ เธอถึงจะมีสิทธิ์สั่งเฮีย!" "เลว ผู้ชายอย่างนายมันสารเลวสิ้นดี!""หึ!" ออสตินแสยะยิ้มออกมาทันที คนอย่างเขาไม่จำเป็นต้องเก็บคำพูดที่โคตรไร้สาระมาใส่ใจเธอนัดเขามา เขาก็ยอมมาหา ไม่มีอะไรซับซ้อน สักนิดก็ไม่มี!อีกด้าน"ฮันนี่ นั่นมัน..." "ช่างเถอะ เขาจะทำอะไรมันก็เรื่องของเขา" ฮันนี่ปลดกระเป๋าสะพายข้างออกจากบ่า แต่โมจิไม่สามารถละสายตาออกจากอีกคนได้เลย"แบบนั้นได้ด้วยเหรอแก ตอนนี้แกกับเขา..." "ก็แค่คนที่มีพันธะสัญญาร่วมกัน" "แต่สิ่งที่เขาทำมันไม่ต่างจากสิ่งที่แฟ

เพนต์เฮาส์ของออสติน"...โอ๊ย!" ร่างแบบบางถูกดันเข้ากับผนังอย่างแรงในตอนที่ประตูห้องนอนถูกถีบจนปิดลงมาเฟียหนุ่มแทรกเข่าเข้าไปที่กลางหว่างขาสวย ใช้มือข้างหนึ่งกระชากชุดที่คนตัวเล็กสวมใส่ ฮันนี่ใจหายวาบในตอนที่เสียงการฉีกขาดของเสื้อผ้ากระทบหูอย่างจัง"ทำดีๆ ก็ได้ไหม ทำไมจะต้องป่าเถื่อนขนาดนี้ด้วย" "หุบปาก! รอครางเวลาที่โดนฉันกระแทกอย่างเดียวก็พอ" "อื้ออ!" ฮันนี่เบ้หน้าเมื่อตะขอบราหลุดจากกันเพราะฝ่ามือใหญ่ดึงกระชากเนื้อผ้าเสียดสีเข้ากับร่างกายขาวผ่อง แต่คนที่หงุดหงิดเพราะถูกผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเขาเคยถูกตาถูกใจเมินใส่ หงุดหงิดที่เธอประกาศกร้าว ว่าต่อให้มีโอกาสเลือกอีกครั้งเธอก็ยังยืนยันว่าจะเลือกผู้ชายคนนั้น ไม่ใช่เขาแต่ก็นั่นแหละ ไม่ควรมีผู้หญิงคนไหนได้รับความรักดีๆ จากเขา แม้เศษเสี้ยวเล็กๆ ก็ไม่ควร"เจ็บนะ อื้ออ!" กำปั้นเล็กทุบลงที่ท่อนแขนแกร่ง เป็นเชิงส่งสัญญาณให้รู้ว่าริมฝีปากของเขาที่ดูดดุนลงมาบนหน้าอกของเธออย่างแรง มันทำให้เธอรู้สึกเจ็บมากออสตินไม่สน เลือกที่จะตวัดลิ้นสากโลมเลียที่ยอดถัน อุ้งมือหนาบีบขย้ำอย่างแรง"เจ็บ!" "ทน! สิ่งเดียวที่เธอควรทำนั่นคือการอดทน!" ร่างแบบบางถูกเ