All Chapters of ขย้ำรักมาเฟีย: Chapter 41 - Chapter 50

"เอางี้ เริ่มด้วยการโทรหาไอ้ออสตินเลยก็แล้วกัน" อาเธอร์แสยะยิ้มพลางล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ามันไม่แปลกที่เขาจะลงมือแบบนี้ ในเมื่อพยายามติดต่อขอพบออสตินแล้วหลายครั้ง แต่พักหลังออสตินกลับปฏิเสธเสมอมา เป็นสัญญาณเตือนที่ทำให้อาเธอร์รู้ว่า สิ่งที่ตั้งใจจะทำร่วมกันไม่สามารถไปต่อได้อีกต่อไปออสตินไม่ยอมเปิดทางให้เขาได้ผลประโยชน์จากโรงพยาบาลของซานย์ ในเมื่อเป็นแบบนั้นทางเดียวระหว่างเขาและออสตินคือแตกหัก ไม่มีแล้วสิ่งที่ต้องเจรจา ทำได้เพียงกอบโกยผลประโยชน์ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้[ อาเธอร์! ] เสียงของออสตินที่เล็ดลอดมาตามสายส่งผลให้คนที่รู้สึกแย่เพราะกลัวว่าตัวเองจะได้รับอันตรายตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้งแม้จิตสำนึกจะบอกอยู่เสมอว่าถ้าต้องเลือก เขาก็จะไม่มีวันเลือกเธอ แต่การได้ยินเสียงเขามันกลับทำให้เธอมีความรู้สึกว่าเธอจะต้องปลอดภัย"รับสายเร็วดีนะ รู้แล้วล่ะสิว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงของมึง" อาเธอร์หยัดตัวลุกจากเก้าอี้ที่นั่ง อ้อมไปทางด้านหลังของซาเฟียร์ให้คนที่อยู่ในสายเห็นสาวสวยที่เสน่ห์ของเธอช่างบาดตาบาดใจ ก่อนจะทำแบบเดียวกันกับหญิงสาวอีกคนที่อยู่ในชุดนอน[ ไอ้เหี้ยเอ๊ย! ] "เดี๋ย

"ซานย์ มึง!" อาเธอร์ตวัดปลายกระบอกปืนขึ้นสูง หวังจะยิงกราดใส่ซานย์ด้วยความโกรธแค้น แต่ซานย์กลับมีสติมากกว่าหนุ่มหล่อดีกรีนายแพทย์ ซ้ำยังพ่วงตำแหน่งเจ้าของโรงพยาบาลเล็งปลายกระบอกปืนอย่างแม่นยำตามด้วยกันลั่นไกทันทีเปรี้ยง~"โอ๊ย! เวรเอ๊ย ขากู!" "เลวๆ แบบมึง การมีขามันไม่มีประโยชน์อะไรเลยจริงๆ สู้ไม่มียังจะดีซะกว่า" "โอ๊ย!" อาเธอร์คร่ำครวญออกมาอย่างเจ็บปวด ขาข้างเดิมถูกยิงซ้ำทั้งสองนัด ไม่มีกระจิดกระใจที่จะลั่นไกตอบอีกต่อไป"จัดการให้เรียบร้อย" ซานย์ ออกคำสั่งกับลูกน้องซึ่งเป็นผู้ติดตาม ไม่นานร่างของอาเธอร์ก็ถูกพันธนาการอย่างรวดเร็ว"ไม่ต้องกลัวนะ ถ้าพี่ไม่ยิงมัน มันก็จะยิงพี่ ทางที่ดีพี่ควรจัดการมันตั้งแต่ตอนนี้ ปิดทางไม่ให้มันมีโอกาสไปทำเลวๆ แบบนี้กับใครอีกต่อไป" "ฉะ ฉันไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้" "หนูเป็นเพื่อนกับซาเฟียร์ใช่ไหม""ระ รู้จักซาเฟียร์ด้วยเหรอ?""พี่เป็นพี่ชายของซาเฟียร์ ไม่ต้องห่วงนะ อยู่กับพี่เธอจะปลอดภัย" "ถ้าจะกรุณา พาฉันออกไปจากที่นี่ก็พอแล้วค่ะ ฉันอยากกลับบ้าน" "หนูเป็นผู้หญิงของออสตินงั้นเหรอ?""ผู้หญิงของเขา คนของเขา แท้จริงแล้วคำพูดแบบนี้มันหมายความว่ายังไง

เพนต์เฮาส์ของออสตินเพล้ง!!! โครม!เสียงแจกันถูกฟาดลงกับพื้นตามด้วยโต๊ะที่ถูกถีบอย่างแรงจนล้มลงไปนอนเคียงข้างแจกันที่แตกกระจายบ่งบอกอารมณ์เจ้าของการกระทำได้เป็นอย่างดีออสตินไม่นิ่งเลยตั้งแต่วินาทีที่ออกมาจากที่นั่น ดูเกรี้ยวกราด อารมณ์เสีย นานแล้วที่เจ้านายของเขาไม่เป็นแบบนี้ สุดท้ายกลับมาเป็นอีกครั้งเพียงเพราะของตายเกิดดิ้นได้ขึ้นมาอาชาลอบถอนลมหายใจออกมาเบาๆ สุดท้ายเสียงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าก็สั่นสะเทือนขึ้นมาขัดจังหวะสถานการณ์ที่กำลังตึงเครียดได้พอดิบพอดีคิดแบบนั้นได้เพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น รายชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอทำให้คนสนิทของมาเฟียคิดหนัก และต้องมารอลุ้นอีกครั้งว่าคำตอบที่ได้รับจะทำให้เจ้านายของเขาอารมณ์ดีขึ้นหรือมันจะดิ่งลงเหวไปมากกว่าเดิม"อืม ว่าไง" [ คุณซานย์ไปส่งผู้หญิงของนายที่บ้านครับ อยู่ที่นั่นเกือบครึ่งชั่วโมง ไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับคนทั้งคู่ตอนที่อยู่ด้วยกันในบ้านเลย ] "เวรแล้วไง กูว่างานนี้ระเบิดลงแน่นอนเลยว่ะ" [ วันนี้คงหนักแหละ ระวังตัวด้วยนะเฮีย ผู้หญิงของนายดูเสียใจมาก อีกอย่างนะ คุณซานย์คนละฟิวกับเจ้านายของเราเลยว่ะ ผู้หญิงเขาเสียใจแบบนี้จะไม่หวั่

"พี่ไมค์คะ ลูกค้าโต๊ะนั้นเรียกหาค่ะ" เสียงพนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามาบอก ในยามที่หันกลับไปมองแล้วพบว่าลูกค้าโต๊ะนั้นเป็นใคร ไมเคิลรีบออกตัวกับสองสาวทันที"เดี๋ยวพี่ไปหาลูกค้าก่อน ฮันนี่ตามสบายเลยนะ ถ้ามีอะไรเดี๋ยวพี่จะให้เด็กๆ มาเรียกเอง" "อ๋อ ได้ค่ะ" ไมเคิลรีบปลีกตัวออกไป โมจิพูดถึงเรื่องที่กำลังเป็นที่สนใจทันทีเช่นกัน"คนสมัยนี้นี่จริงๆ เลยเนอะ เมียตายผู้ชายก็อยากได้เมียใหม่ ไม่สนกันหรอกว่าอายุตัวเองมันปูนไหน" "แกก็ มันเรื่องส่วนตัวของเขาไหมล่ะ" เอ่ยออกมาพลางหย่อนสะโพกลงบนเก้าอี้ที่ว่าง ดวงตากลมสวยกวาดมองออกไปรอบๆ บริเวณ ยอมรับอยู่ลึกๆ ว่าผับของไมเคิลใหญ่มาก และเป็นที่สนใจมากอยู่พอสมควร"เครื่องดื่มของคุณฮันนี่ครับ พี่ไมค์ให้ผมนำมาเสิร์ฟ" ฮันนี่หันไปมองเจ้าของคำสั่ง พบว่าไมเคิลโบกไม้โบกมือพร้อมกับการส่งยิ้มกลับมา"ขอบคุณค่ะ" "หืม อีตาไมค์อะไรนี่ก็ใช่ย่อยเลยนะ หรือเขาคิดว่าคำปฏิเสธของแกมันดูท้าทายวะ" "ไร้สาระน่า มาทำงานมันก็ต้องมีดื่มกันบ้าง ถึงเขาไม่เอามาให้แต่สุดท้ายลูกค้าก็คงขอให้ฉันดื่มอยู่ดี" "เชอะ อยู่ใกล้คนเสน่ห์แรงแล้วหมั่นไส้" "เม็นมารึไงจ๊ะ อารมณ์แปรปวนนะเรา" "แค่แปลกใจ

"อวดดี!" "อื้อ! ปะ ปล่อยนะ" ฮันนี่เริ่มลนลานเมื่อถูกคนตัวโตกระชากข้อมืออย่างแรงจนกระทั่งปลายจมูกเชิดรั้นฝังเข้ากับอกแกร่งไม่อาจที่จะปฏิเสธได้เลยว่ากลิ่นหอมบนลำตัวหนามันทำให้ใจของเธอเต้นแแรงอย่างบ้าคลั่ง"ปล่อยสิ""ทำไม เธอกลัวเวลาที่อยู่ใกล้ฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เอ๊ะ...หรือเธอกลัวตัวเองหวั่นไหว?" "ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลกนะ ทำไมฉันจะต้องหวั่นไหว" "เพราะฉันเป็นผู้ชายคนแรกและคนเดียวของเธอไง!" ฮันนี่ตวัดสายตาขึ้นสบสายตากับดวงตาคมกริบทันที"ฟังให้ดีนะออสติน คุณเป็นผู้ชายคนแรกของฉันก็จริง แต่ฉันไม่เคยบอกคุณและไม่เคยรับปากคุณว่าคุณจะเป็นผู้ชายคนเดียวของฉันตลอดไป" ออสตินกดปลายลิ้นเข้ากับมุมปาก ไม่นานก็ก้มลงไปบดขยี้เรียวปากสวยให้สาสมกับที่เธอทำให้คนอย่างเขาไม่พอใจ "อื้ออ!" น้ำเสียงแห่งความตกใจเล็ดลอดออกมาจากเรียวปากเอิบอิ่มที่กำลังถูกสัมผัสอยู่ในตอนนี้ออสตินบดขยี้กลีบปากนุ่มอย่างบ้าคลั่ง ฝ่ามือใหญ่เลื่อนเข้าไปประคองท้ายทอยสวยให้ใบหน้างดงามอยู่ในท่าที่ต้องการ บงการสอดปลายลิ้นสากเข้าไปเกี่ยวกระหวัดควานหาความหวานในโพรงปากบางอย่างเอาแต่ใจ'คนอย่างเขาไม่มีวันจูบใคร'เธอไม่เคยคิดว่าเรื่อง