All Chapters of ขย้ำรักมาเฟีย: Chapter 21 - Chapter 30

เพนต์เฮาส์ของออสติน"...โอ๊ย!" ร่างแบบบางถูกดันเข้ากับผนังอย่างแรงในตอนที่ประตูห้องนอนถูกถีบจนปิดลงมาเฟียหนุ่มแทรกเข่าเข้าไปที่กลางหว่างขาสวย ใช้มือข้างหนึ่งกระชากชุดที่คนตัวเล็กสวมใส่ ฮันนี่ใจหายวาบในตอนที่เสียงการฉีกขาดของเสื้อผ้ากระทบหูอย่างจัง"ทำดีๆ ก็ได้ไหม ทำไมจะต้องป่าเถื่อนขนาดนี้ด้วย" "หุบปาก! รอครางเวลาที่โดนฉันกระแทกอย่างเดียวก็พอ" "อื้ออ!" ฮันนี่เบ้หน้าเมื่อตะขอบราหลุดจากกันเพราะฝ่ามือใหญ่ดึงกระชากเนื้อผ้าเสียดสีเข้ากับร่างกายขาวผ่อง แต่คนที่หงุดหงิดเพราะถูกผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเขาเคยถูกตาถูกใจเมินใส่ หงุดหงิดที่เธอประกาศกร้าว ว่าต่อให้มีโอกาสเลือกอีกครั้งเธอก็ยังยืนยันว่าจะเลือกผู้ชายคนนั้น ไม่ใช่เขาแต่ก็นั่นแหละ ไม่ควรมีผู้หญิงคนไหนได้รับความรักดีๆ จากเขา แม้เศษเสี้ยวเล็กๆ ก็ไม่ควร"เจ็บนะ อื้ออ!" กำปั้นเล็กทุบลงที่ท่อนแขนแกร่ง เป็นเชิงส่งสัญญาณให้รู้ว่าริมฝีปากของเขาที่ดูดดุนลงมาบนหน้าอกของเธออย่างแรง มันทำให้เธอรู้สึกเจ็บมากออสตินไม่สน เลือกที่จะตวัดลิ้นสากโลมเลียที่ยอดถัน อุ้งมือหนาบีบขย้ำอย่างแรง"เจ็บ!" "ทน! สิ่งเดียวที่เธอควรทำนั่นคือการอดทน!" ร่างแบบบางถูกเ

"อื้ออ~" แสงแดดอ่อนๆ ที่กระทบลงมาบนเปลือกตาบางส่งผลให้ฮันนี่ขยับตัวอย่างเชื่องช้าความเหนื่อยล้าที่มีตลอดค่ำคืนที่ผ่านมาเบาบางลงเมื่อได้พักผ่อนดวงตากลมสวยมองขึ้นเหนือศีรษะ มองห้องนอนโทนสีดำสลับกับโคมไฟคริสตัลที่ประดับอยู่บนนั้นมือเรียวยกขึ้นลูบแก้มของตัวเองเบาๆ เมื่อหนึ่งความคิดผุดขึ้นมาในหัว ไม่คิดเหมือนกันว่าคนอย่างเธอจะมาไกลถึงขนาดนี้ ไกลมากทีเดียวแกร๊ก~ ประตูห้องนอนที่ถูกผลักเข้ามาส่งผลให้ความสบายอกสบายใจในตอนที่รู้ว่าเธอตื่นมาในตอนเช้าโดยปราศจากใครบางคนที่นอนอยู่เคียงข้างหยุดลง"ตื่นแล้วเหรอ ไหนว่าเช้านี้มีเรียนไง หรือหลับสบายจนไม่อยากตื่นซะล่ะ" ฮันนี่กรอกตาไปมาก่อนจะดันตัวลุกเห็นแก่เมื่อคืนที่เขาหลับไปโดยไม่แตะต้องเธอ เธอจะพยายามไม่ต่อปากต่อคำกับเขาให้มันมากความก็แล้วกัน"คุณกินข้าวเช้าไหม อยากให้ฉันทำอะไรให้กินรึเปล่า" ออสตินตวัดสายตาขึ้นมองใบหน้าเนียนเพียงนิดยอมรับว่าไม่ทันคิดว่าฮันนี่จะถามแบบนี้ออกมา"เธอทำอะไรเป็นบ้างล่ะ" "ทุกอย่างอ่ะ คุณอยากกินอะไรบอกมาเลย" "อยากทำอะไรก็ทำ" "จำได้ว่าคุณเคยบอกว่าที่นี่ไม่มีอาหารสดเลย ฉันสั่งของสดให้มาส่งที่นี่นะ" "อยากได้อะไรก็ไปบอ

"ทำให้ฉันพอใจก่อนสิ แล้วฉันจะตามใจเธอ" ฝ่ามือใหญ่ที่วางลงบนต้นขาขาวผ่อง เพียงลูบเบาๆ ขนอ่อนก็ลุกซู่ส่งผลให้ฮันนี่ขบกลีบปากของตัวเอง ลมหายใจติดขัดเมื่อพบว่าอีกคนหลุดสิ่งที่เขาต้องการผ่านแววตาอย่างชัดเจน "เธอจะไม่ทำก็ได้นะ นั่นหมายความว่าสิ่งที่เธอขอเธอก็จะไม่ได้เหมือนกัน" "แน่ใจรึเปล่าว่าคุณจะรักษาคำพูดที่ให้ไว้กับฉัน" "อย่ามาปีนเกลียว ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของเธอ" "ก็ได้ค่ะ ฉันจะทำให้คุณพอใจ" ฮันนี่ตอบตกลงอย่างไม่มีทางเลือก ยอมรับว่าเธอแอบเผื่อใจมาบ้างแล้ว รู้ว่าคนอย่างเขาไม่ยอมทำอะไรฟรีๆ หรอก ทุกอย่างมันมีราคาที่ต้องจ่ายเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน ขนตางอนยาวที่โอบล้อมหน่วยตาสวยตวัดลงเพื่อมองต่ำ มือเล็กเลื่อนเข้าไปปลดเข็มขัดหนังราคาแพง การกระทำเหล่านั้นเรียกรอยยิ้มบนมุมปากของออสตินได้เป็นอย่างดี มาเฟียหนุ่มปรับเบาะเพื่อเอนตัวไปทางด้านหลัง ยอมขยับตัวเพื่อช่วยคนตัวเล็กถอดกางเกงเพื่อที่เธอจะได้ทำในแบบที่เธอต้องการ ฮันนี่กลืนน้ำลายเหนียวลงคอหนักๆ ความใหญ่โตเกินมาตรฐานผงาดแก่สายตา เส้นเลือดโปดโปนรายล้อมความใหญ่โตให้ดูน่าเกรงขาม ฮันนี่ทำได้เพียงหลบตาแล้วหันกลับมาจัดการปลดกางเกงชั้นในขอ

"แม่..." ฮันนี่อมยิ้มให้กับคำพูดที่ไม่เคยได้ยินที่ไหนมาก่อนแม้กับอาร์ตแฟนเก่าที่เธอคบหามาเป็นปีๆ แม่ก็ไม่เคยชมจนออกนอกหน้าแบบนี้เหมือนกัน"ฮันนี่ ตักข้าวได้แล้วลูก" "ค่าา รับทราบค่ะ" คนที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษาฉีกยิ้มกว้าง ฮันนี่รีบลุกขึ้นตักข้าว การเคลื่อนไหวของเธออยู่ในสายตาของอีกคนตลอดเวลา"แม่ว่าแบบเผ็ดก็อร่อยนะลูก รสจัดจ้าน ทำให้ไม่รู้สึกเลี่ยน""ครับ" "นี่ คุณพูดกับแม่เยอะๆ หน่อยสิ ปกติแม่ไม่ค่อยคุยกับใครแบบนี้เลยนะ" "แม้กับแฟนเก่าเธอ?" ออสตินถามออกมาแบบซึ่งๆ หน้า เลยเป็นฮันนี่ที่เลิ่กลั่กก่อนจะรีบพยักหน้าออกมา"อือ" "หึ..." รอยยิ้มเย้ยหยันบนมุมปาก แสดงออกให้เห็นว่าเขาไม่ได้อยากจะเชื่อเท่าไหร่นักแต่ก็เอาเถอะ เรื่องนั้นค่อยเคลียร์ทีหลังก็แล้วกัน"แม่ขา กินเยอะๆ เลยนะ แม่ทำงานหนักทุกวันเลยอ่ะ" "ลูกคนนี้นี่ ไม่ได้หนักหนาขนาดนั้นสักหน่อย" "ไม่เชื่อหรอกค่ะ ยืนจับตะหลิวจนข้อมือร้าวหมดแล้วมั้ง คอยดูเถอะ วันไหนรวยขึ้นมา จะบังคับให้แม่เลิกขายของทันทีเลย แม่ต้องรับปากหนูด้วยนะ วันไหนรวย เราจะสวยและสบายไปด้วยกัน" "ดูพูดเข้า แม่ไม่เลิกหรอก ให้อยู่เฉยๆ แม่ทำไม่ได้หรอกนะ ลูกสาวแม่ตัวเล

มหาวิทยาลัย"วิดวิ้ว~" เสียงแซวดังมาตามสายลมในยามที่ร่างแบบบางในชุดนักศึกษาที่กระโปรงทรงเอสั้นเพียงต้นขา เสื้อสีขาวสะอาดเรียบกริบพอดีตัวเป๊ะใบหน้าที่สวยเป็นทุนเดิมอยู่แล้วแต่งแต้มด้วยความสำอางบางๆ วันนี้ฮันนี่ดัดผมเป็นลอนในช่วงปลาย ผิวทั้งตัวขาวละเอียดสมกับที่ดูแลตัวเองมาเป็นอย่างดีและเข้าคลินิกเติมวิตามินผิวอยู่สม่ำเสมอ รองเท้าส้นเข็มที่ฮันนี่สวมใส่ส่งผลให้คนตัวเล็กดูเพียวขึ้นกว่าเก่า ไม่แปลกที่อดีตเคยเป็นถึงดาวคณะ"ฮันนี่ ทางนี้" โมจิโบกไม้โบกมือ กระตุ้นให้เพื่อนสาวที่สวยและฮอตมากของเธอดูโดดเด่นมากกว่าเก่า หนึ่งในสายตาหลายต่อหลายคู่มีดวงตากลมสวยของสาวสวยในกลุ่มของเดือนคณะที่มองตาม"วันนี้แกสวยจัง" "อะไรอ่ะ มาไม้ไหนไม่ทราบ" ฮันนี่ปลดกระเป๋าสะพายข้างออกมาบ่า วางลงบนโต๊ะตามด้วยการล้วงโทรศัพท์ออกมา"ความขาวออร่าเจิดจ้ามาตั้งแต่ไกลๆ แบบนี้ไหมนะ พี่แบงค์เจ้าของโชว์รูมรถถึงได้อยากให้โอกาสสาวสวยคนนี้ไปร่วมงาน""หืม? พี่แบงค์ ฉันเสียมารยาททิ้งเขาไว้แบบนั้นเขายังจะให้โอกาสฉันงั้นเหรอ" "ใช่จ้ะ เขายังรอแกอยู่นะ นี่...ถามจริงเถอะ ช่วงนี้แกเช็กดวงรายวันมาบ้างปะ รู้สึกว่าช่วงนี้แกขาขึ้นนะ ดวงดี