Lahat ng Kabanata ng ขย้ำรักมาเฟีย: Kabanata 31 - Kabanata 40

หมับ~ "อย่าเดินหนีฉัน!" ออสตินออกคำสั่งขณะบีบข้อมือเล็กเอาไว้แน่นเขาไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงจะใจอ่อนกับแฟนเก่าแค่ไหน ไม่รู้ว่าเธอจะชอบสิ่งที่ไอ้เวรนี่ทำหรือไม่ และไม่รู้ว่าเธอยังอยากลองกลับไปคบกับมันอีกหรือเปล่า สิ่งเดียวที่เขารู้ ตราบใดที่ฮันนี่ยังเป็นคนของเขา ใครไหนหน้าก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามาวุ่นวาย"ฉันอายคน" "เธอไม่..." "ย้ำนะออสติน ฉันอายคนอื่น อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว คุณกลัวว่าคนอื่นจะมายุ่งกับของเล่นของคุณมันไม่ใช่เรื่องผิด แต่ขอร้องเถอะนะ การที่คุณมาประกาศต่อหน้าคนอื่นว่าได้ฉันแล้ว มันทำให้คนอื่นรับรู้และตราหน้าว่าฉันโคตรง่ายเลย" ฮันนี่ปัดมือหนาออกห่างอย่างไม่ใยดีต่อให้จะสำเหนียกสถานะของตัวเองดีแค่ไหน ลึกๆ แล้วมันก็อดเสียใจไม่ได้อยู่ดี"หึ ต่อให้มึงจะได้ตัวเขา มันก็ไม่ได้หมายความว่ามึงรู้จักเขาที่สุด" อาร์ตยิ้มเยาะ เขามั่นใจว่าเขารู้จักฮันนี่ดีในระดับหนึ่ง สีหน้าที่เธอแสดงมันออกมาเมื่อสักครู่บ่งบอกชัดเจนว่าเธอไม่พอใจ"เสือกไรกับกู" น้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดและการกัดกรามจนเป็นสันนูน เป็นสัญญาณเตือนที่ทำให้อาชาที่มองเหตุการณ์อยู่ห่างๆ รู้สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคตนายขอ

"มันไม่เกินไปเหรอครับ" "มึงไม่เห็นเหรอว่ายัยนั่นปีนเกลียวกับกูแค่ไหน กูนอนด้วย ไม่ได้หมายความว่ากูจะยอมทุกอย่างนะอาชา" "แต่ตอนนี้ฝนแรงมากเลยนะครับ คนมองเยอะอีกต่างหาก" "ใครเข้ามาเสือกมึงก็บีบแตรไล่มัน" อาชาเผลอถอนลมหายใจออกมาอย่างไม่รู้ตัวเขารู้ว่าการปล่อยปละละเลยทุกอย่างมากเกินไป ออสตินจะเสียการควบคุม แต่นี่มันก็เกินไป"ไม่สงสารเธอหน่อยเหรอครับ อย่างน้อยๆ คุณฮันนี่ก็คือสาเหตุที่ทำให้ฝันร้ายของนายหายไป" "ปกติมึงไม่ยุ่งขนาดนี้นะอาชา ยัยนั่นเป็นเมียมึงรึไง!" "ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ เพราะถ้าเป็นผู้หญิงของผม ผมไม่ทำร้ายเธอแน่นอน" "..." "ไม่ใช่แค่กับคุณฮันนี่หรอกนะครับ แต่หมายถึงกับผู้หญิงทุกคน" "..." "รู้แหละครับว่านายไม่จริงจัง แต่ถ้ายังอยากได้จนยอมจ่ายถึงวันละสองหมื่น ดูแลเอาหน่อยครับ เดี๋ยวเธอจะเปลี่ยนใจ" อาชาจี้ได้อย่างถูกจุดมาเฟียหนุ่มไม่ยอมเสี่ยงหรอก เขาไม่ยอมเสี่ยงที่จะปล่อยเธอไปแน่หากยังไม่ได้พิสูจน์ว่าในวันที่ไม่มีผู้หญิงคนนี้จริงๆ ฝันร้ายมันจะยังอยู่หรือเปล่า"เปิดประตู" สุดท้ายออสตินก็เลือกที่จะเอ่ยคำนี้ออกมาคนสนิทของมาเฟียจัดการประตูให้เปิดออกอัตโนมัติ หลังจากนั้นก็

ฮันนี่บิดยิ้มอย่างพอใจคล้อยหลังที่อาชาก้าวขาออกจากห้องไปแล้วอาชานั่นแหละที่เป็นคนบอกกับเธอเองว่าสิ่งที่เธอควรแคร์และสนใจมากที่สุด นั่นก็คือความรู้สึกของเธอเองเรื่องอะไรเธอจะยอมเสียเปรียบ ริอ่านสั่งเธอให้ลงไปตากฝนตั้งหลายนาที แบบนี้ต้องเอาคืนฮันนี่คลานขึ้นไปบนเตียงกว้าง กางแขนกางขาลงกับความนุ่มของที่นอนหรูแล้วฉีกยิ้มอย่างมีความสุข ไม่ลืมที่จะคว้าโทรศัพท์มาปลดล็อกหน้าจอ เข้าไปที่บัญชีธนาคาร ยิ้มกริ่มเมื่อเห็นตัวเลขหกหลักอยู่บนนั้นถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ตัวเลขกลมๆ ที่เยอะอะไรมากมาย แต่ก่อนหน้านี้ใช่ว่าเธอจะมีเสื้อผ้ากระเป๋าไหนจะรองเท้าหลายสิบคู่ที่เขาซื้อให้เธอ หากขายต่อก็คงได้เงินเป็นแสน นำมาสมทบกับเงินที่ได้วันละสองหมื่น เห็นหนทางรวยแล้วนะฮันนี่ให้มันรู้ไปสิว่าผู้ชายจะไม่แพ้มารยาหญิง ดูทรงแล้วเหมือนเขาจะชอบบางสิ่งบางอย่างในตัวเธอ บางทีมันอาจจะเป็นความสดความสาว เอาเถอะ เธอทำใจเอาไว้แล้ว เป็นไงเป็นกันวันต่อมาขาสวยชะงักกึกทันทีที่ก้าวขาออกมาจากห้องนอน ขนตางอนยาวที่โอบล้อมหน่วยตาสวยกระพริบถี่เมื่อประสานเข้ากับข้าวของแบรนด์เนมนับสิบถุงที่วางเรียงรายอยู่ตรงหน้าเสื้อผ้า รองเท้า ตบท้ายด้

"...ทานเยอะๆ นะคะ เดี๋ยวมื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง" ฮันนี่ดูสดใสตั้งแต่ตอนที่ออกมาจากห้องทำสวยแล้ว หลังจากที่ทำธุระที่คลีนิคจนเสร็จสรรพ เธอก็เลือกที่จะชวนคนตัวโตมาหยุดอยู่ที่ร้านอาหาร"ไม่งกแล้วเหรอ" ฮันนี่ทำตาโตเมื่อถูกยอกย้อน แต่ความอารมณ์ดีที่มีเป็นทุนเดิมอยู่แล้วกระตุ้นให้เธอระบายรอยยิ้มออกมา"คุณหักเลยนะ ค่าอาหารเท่าไหร่ก็หักจากเงินสองหมื่นที่วันนี้ฉันต้องได้ เหลือเท่าไหร่คุณก็เคลียร์มาก็แล้วกัน" "เหอะ!" พอได้ยินแบบนั้นออสตินเค้นเสียงหัวเราะออกมาทันทีเท่าที่เห็น ฮันนี่จะไม่ยอมให้เงินเล็ดลอดออกมาจากกระเป๋าของเธอเลยติ๊ง~ เสียงการแจ้งเตือนบนโทรศัพท์มือถือส่งผลให้ฮันนี่ปลดล็อกหน้าจอตามด้วยการสอดส่องหาความเคลื่อนไหว พบเป็นการแจ้งเตือนเงินเข้า ตัวเลขกลมๆ สองหมื่นบาท เธอรู้ทันทีว่าเงินนี้มีที่มาที่ไปยังไง"ฉันให้คุณหักค่าอาหารก่อน" "เก็บเงินอันน้อยนิดของเธอเอาไว้เถอะ ข้าวที่ฉันกินฉันมีปัญญาจ่ายเอง" "รู้ค่ะว่าคุณมีปัญญาจ่ายเอง แต่ฉันก็แค่แสดงความมีน้ำใจที่คุณอุตส่าห์ไปนั่งรอฉันตั้งนานไง" "อะไรที่ฉันอยากทำฉันจะทำเอง" ฮันนี่นิ่งไปเล็กน้อย มือที่ประคองโทรศัพท์เผลอบีบเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว

"เรื่องนี้ผมจัดการเองได้" [ ลุงไม่อยากยุ่งนะออสติน แต่เรื่องนี้มันทำให้แม่ของเธอไม่สบายใจ ลุงปล่อยผ่านไม่ได้เหมือนกัน ] ออสตินกระแทกลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายคนของซานย์ทำงานได้ดีทีเดียว หมอนั่นรู้แม้ตอนที่เขาและอาเธอร์นัดเจอกัน จริงๆ การที่ซาเฟียร์ซึ่งเป็นน้องสาวของซานย์นัดเจอเขา มันก็เป็นคำตอบที่ชัดเจนอยู่แล้วว่าฝ่ายนั้นรับรู้ทุกอย่าง แต่เขาคาดไม่ถึงว่าจะโดนเอาคืนโดนทั้งที่เขาไม่ได้ช่วยเหลืออาเธอร์ด้วยซ้ำไป[ ถึงยังไงซะซาเฟียร์และซานย์ก็เป็นลูกของลุง ต่อให้ลุงกับพวกเขาจะไม่ลงรอยกัน นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าลุงจะทิ้งลูกได้ลง หวังว่าเธอจะไม่ทำให้ลุงผิดหวังนะออสติน ] เฮเลน สามีใหม่ของแม่เป็นคนมีเหตุผลเสมอ เชื่อว่าครั้งนี้ก็เช่นกัน[ กลับอังกฤษซะ เร็วที่สุดได้ยิ่งดี ] อาชาลอบมองผู้เป็นเจ้านายผ่านกระจกมองหลัง สีหน้าที่ไม่สบอารมณ์บอกถึงสถานการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นได้เป็นอย่างดีเพนต์เฮาส์ของออสตินฮันนี่วางกระเป๋าสะพายข้างลงบนโต๊ะกระจกภายในห้องพักหรู ภายในห้องถูกปกคลุมได้ด้วยไอความเย็นของเครื่องปรับอากาศที่ถูกสั่งงานไว้แล้วในระหว่างการเดินทางฮันนี่เดินเข้าไปในห้องน้ำ หากคืนนี้เขาจะไม่ปล