Semua Bab รักนี้...ไม่จำกัดนิยาม: Bab 21 - Bab 30

หลังจากที่ยินยอมให้ความช่วยเหลือเพื่อนรักในการไปแคสเลือกนายแบบนางแบบเสื้อผ้าวัยรุ่น แบม ภูวดลก็ต้องเดินทางไปที่สตูดิโอพร้อมกับจีน่า เจนจิรา ที่นั่นมีผู้จัดการของบี๋ พิชสินีย์รออยู่ก่อนแล้ว ความรู้สึกของชายหนุ่มนั้นมีบางอย่างที่ให้ความแปลกประหลาด เพราะที่บอกให้มาแคสติ้งนั้นคงจะไม่ใช่ เพราะว่าไม่มีนายแบบหรือนางแบบคนอื่นมาเลย สงสัยเพื่อนของเขาจะถูกพี่บี๋หลอกให้พาเขามาถ่ายแบบเป็นเพื่อนแน่ๆ"เจน... ตกลงว่าเค้าเลือกเราสองคนแบบไม่ต้องเคสแล้วใช่ไหม""แบมรู้ได้ไงอะ ก็พี่บี๋บอกให้มาแคสดูก่อน แต่ก็แปลกจริงๆแหละ ไหนอะคนอื่นที่จะมาแคสอะ" จีน่ามองไปรอบๆพร้อมแสดงความเห็นของเธอออกมาทันที"แผนพี่บี๋ชัวร์... แล้วเธอจะเอาไง ยังไงเราสองคนก็คงจะได้ถ่ายแน่ ไม่ต้องแคสหรอก" ภูวดลหันไปถามความเห็นเพื่อนสนิท"ถ้างั้นก็ดีสิ แบรนด์ดังขนาดนี้ต้องมีคนจำหน้าเราสองคนได้แน่ๆเลย" จีน่าเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น"ดีตรงไหนกันจีน่า เธอก็รู้ว่าเราไม่ชอบงานอะไรพวกนี้" ชายหนุ่มบ่นออกมาพลางทำหน้ากังวล หญิงสาวจึงเอื้อมมือไปจับมมือเพื่อนเบาๆ"น่า...นะ....ช่วยเราหน่อยนะแบม นายก็รู้ว่าเราจะสอบเข้าคณะนิเทศศาสตร์ ถ้าเรามีประสบกา

หนึ่งสัปดาห์ต่อมาความนิยมของแบม ภูวดลและจีน่า เจนจิรานั้นไม่ได้ลดน้อยลงเลย มีสินค้าหลายแบรนด์ของวัยรุ่นติดต่อทั้งสองให้ไปถ่ายโฆษณา และแน่นอนว่าฝ่ายชายนั้นปฏิเสธ บี๋ พิชสินีย์ถูกน้องชายบ่นให้จนหูชาที่ให้เพื่อนมาหลอกเขาไปถ่ายแบบ“พี่บี๋...คราวหลังอย่าให้จีน่ามาชวนแบมอีกนะ แบมพอจริงๆ แล้วงานแบบนี้ ดูเอาเถอะผ่านมาเป็นอาทิตย์ป้ายโฆษณายังไม่ปลดสักที คนจำหน้าแบมได้แล้วเนี่ย”“ก็ดีแล้วไง ใช้หน้าตาให้เป็นประโยชน์หน่อยสิว่าที่คุณหมอ อีกนานกว่านายจะเรียนจบ ถ้าได้งานแบบนี้ก็มีรายได้ระหว่างเรียนด้วยไง พ่อแม่ภูมิใจจะตาย” พิชสินีย์เอ่ยออกมาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว แต่แล้วสายตาคมของผู้เป็นน้องชายที่จ้องมาก็ทำเอาเธอรู้สึกขนลุก“ก็ได้ ก็ได้... แต่ถ้ามีเรื่องให้ช่วยแบมจะไม่ปฏิเสธพี่ใช่ไหม”“เรื่องอื่นได้หมด ยกเว้นเรื่องให้แบมไปยุ่งเกี่ยวกับวงการบันเทิงทั้งหลาย แบมไม่ชอบให้ใครมาสนใจพี่บี๋เองก็รู้อยู่”“รู้...แต่พี่ก็อยากให้เราได้ลองทำในสิ่งใหม่ๆ ไง เอาเถอะต่อไปพี่จะไม่ยุแยงน้องจีน่าให้ชวนแบมไปทำงานหน้ากล้องอีกละ”พอพี่สาวรับปากน้องชายที่เพิ่งจะกลับมาจากอ่านหนังสือที่ร้านขายหนังสือภายในห้างสรรพสินค้าก็เดิน

เหลือเวลาในรั้วโรงเรียนมัธยมปลายอีกไม่ถึงสามเดือนแล้ว สำหรับภูวดลและเพื่อนๆ อีกสามเดือนข้างหน้าทุกคนก็จะได้แยกย้ายกันไปทำตามความฝันของแต่ละคน แม้จะมีเรื่องราวมากมายเข้ามาในช่วงแรกๆ แต่ภูวดลก็พยายามก้าวข้ามมันไปเช่นเดียวกับที่เคยผ่านมา เพราะเป้าหมายของเขาคือการได้เป็นศัลยแพทย์ ได้รักษาผู้ป่วยโรคหัวใจตามที่ได้ตั้งใจ“สอบติดสามที่เลย แล้วแบมจะเลือกมหาวิทยาลัยไหนดีล่ะ” เจนจิราเอ่ยถามเพื่อนสนิทออกมา“เราว่าจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศน่ะ”คำตอบของภูวดลทำเอาเพื่อนๆ ในกลุ่มพากันตกใจ เพราะไม่คิดว่าเพื่อนจะแอบไปสอบขอทุนเรียนต่างประเทศเอาไว้ด้วย“อะไรนะ ทำไมต้องไปต่างประเทศด้วยล่ะ เรียนที่ไทยก็ได้ไม่ใช่เหรอ” เจนจิราโวยวายออกมาเพราะไม่เคยรู้มาก่อนว่าภูวดลตัดสินใจจะไปเรียนแพทย์ที่ต่างประเทศ“ที่บอกว่าจะนี่คือยังไม่ได้ตัดสินใจใช่ปะ” อนุพงษ์ถามเพื่อความแน่ใจส่วนกาลัญญูนั้นนั่งฟังเงียบๆ ถึงแม้ภายในใจจะคันยุบยิบและรู้สึกร้อนใจจนอยากจะถามออกมาเหมือนกัน แต่เขาก็ต้องหักห้ามใจเอาไว้ เพราะสังเกตได้ว่าภูวดลนั้นเริ่มทำตัวเย็นชากับเขาตั้งแต่ที่เขาเปิดตัวว่ามีแฟน“อือ... ความจริงอยากเข้ามหาวิทยาลัยรัฐ จบมาก็ทำง

หลังจากแยกย้ายกันกลับบ้าน ภูวดลก็เอาแต่นั่งยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีตั้งแต่บนรถแท็กซี่จนถึงบ้านของตน ทั้ง ๆ ที่เรื่องวันนี้ไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีเลยสักนิดที่เพื่อนของเขาถูกรุ่นน้องคนนั้นหลอก แต่ก็ดีแล้วที่กาลัญญูได้รู้ความจริงเร็ว หากกาลัญญูเผลอใจรักรุ่นน้องคนนั้นไปแล้วคงจะทำใจลำบาก“ถึงแล้วครับ”เสียงคนขับแท็กซี่บอกผู้โดยสารหนุ่มที่ดูสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเมื่อมาถึงจุดหมายแต่อีกฝ่ายยังคงนั่งยิ้มอยู่ จนเขาเองก็คิดว่าเด็กหนุ่มคงจะไปออกเดตกับผู้หญิงที่ชอบมา หรือไม่ก็เพิ่งจะสารภาพรักกับคนที่ชอบมาแล้วได้ผลลัพธ์ที่ดีเลยอารมณ์ดีแบบนี้“อ่า...ครับ เท่าไหร่ครับ” สติของภูวดลกลับคืนมาเมื่อได้ยินเสียงของคนขับแท็กซี่ที่แทรกขึ้นมา“สองร้อยสามสิบบาทครับ” เด็กหนุ่มล้วงกระเป๋ากางเกงก่อนที่จะส่งธนบัตรสีแดงให้คนขับรถสามใบ“ไม่ต้องทอนครับ”พูดจบภูวดลก็เปิดประตูลงจากรถแล้วเดินเข้าไปภายในบ้านของตน เขายิ้มแย้มออกมาจนคนรับใช้รู้สึกแปลกใจ เพราะปกติแล้วคุณชายเล็กของบ้านจะเป็นคนที่ค่อนข้างเงียบขรึม ใบหน้าของเขานั้นมักจะแสดงออกมาถึงความเฉยชาตลอดเวลา แต่ทว่าในตอนนี้กลับยิ้มแย้มดูน่ามอง“คุณแบมดูอารมณ์ดีนะวันนี้”

หนึ่งเดือนก่อนปิดเทอมใหญ่กาลัญญูและภูวดลเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น ทั้งสองหนุ่มได้ตัดสินใจที่จะเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน เพราะแอดมินชันผ่านด้วยกันทั้งคู่ ความสัมพันธ์ของเจนจิรากับภูวดลที่คนภายนอกเข้าใจผิดก็ยังเป็นเช่นเดิม สองหนุ่มสาวยังคงไปกลับโรงเรียนพร้อมกันและไปกินข้าวพร้อมกัน ภูวดลยังคงเอาใจใส่เพื่อนสนิทไม่เปลี่ยนแปลง ยกเว้นเพียงแค่เวลาอ่านหนังสือที่ภูวดลมักจะใช้เวลาร่วมกันกับกาลัญญูมากกว่า“กราฟ นายอ่านหนังสือถึงหน้าไหนแล้ว”“สี่สิบ นายล่ะ”นมรสสตรอเบอร์รี่ถูกวางลงตรงหน้าของภูวดล ใบหน้าหล่อเหลาแหงนขึ้นมองหน้าคนให้ก่อนที่จะเอ่ยคำขอบคุณ“ขอบใจนะ” กาลัญญูส่งยิ้มให้แล้วจึงนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม“หน้าเจ็ดสิบห้าแล้ว” ภูวดลยกนมขึ้นมาดูดพลางตอบคำถามที่เพื่อนถามออกมา“โห... อ่านเร็วเกินไปไหม” กาลัญญูแทบไม่อยากจะเชื่อ แต่เขาก็รู้ว่าภูวดลไม่ใช่คนโกหก อีกฝ่ายเป็นคนพูดจริงทำจริงตั้งแต่ที่ได้รู้จักกันมา“ใกล้สอบแล้วตั้งใจหน่อย” เสียงทุ้มบอกออกมาหลังจากดูดนมที่เพื่อนเอามาฝากจนหมด“คร๊าบ....รู้แล้วคร๊าบ...”น้ำเสียงตอบรับติดเล่นทำให้ภูวดลส่ายหน้าไปมา เขาจะลุกขึ้นเพื่อหยิบขวดนมเปล่าที่เพิ่งด