Semua Bab รักนี้...ไม่จำกัดนิยาม: Bab 1 - Bab 10

"กรี๊ด..... พี่แบมสู้ๆ พี่แบมสู้ๆ"เสียงเชียร์ดังขึ้นมาไม่ขาดสายจากรอบๆสนามบาสเกตบอลของโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง วันนี้มีการแข่งขันกีฬาบาสเกตบอลระดับเขต แน่นอนว่าทีมของโรงเรียนมัธยมปลายแห่งนี้ต้องเจอกับคู่แข่งจากต่างโรงเรียนเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นมาไม่ใช่เพราะว่ากีฬามันน่าสนุก หรือน่าสนใจ แต่เป็นตัวนักกีฬาต่างหากที่น่าสนใจ ร่างสูงโปร่งที่มีผิวขาวราวกับน้ำนมกำลังวิ่งเลี้ยงลูกไปใกล้ห่วงจากนั้นเขาก็กระโดดสูงชู๊ตลูกบาสเข้าไปในห่วงได้อย่างแม่นยำ เสียงกรี๊ดพร้อมกับเสียงปรบมือดังขึ้นเพราะลูกนี้คือลูกตัดสินของการแข่งขันในวันนี้แล้ว"แบม มึงนี่เก่งว่ะ"เพื่อนในทีมเดินมาจะตบบ่าหนา แต่ทว่าชายหนุ่มหน้าหล่อกลับเบี่ยงกายหนี ใครๆก็รู้ว่านักบาสหน้าหล่อแถมฝีมือดีคนนี้ไม่ชอบให้ใครมาสัมผัสร่างกาย โดยเฉพาะพวกผู้ชายด้วยกันแบม ภูวดลเป็นนักกีฬาและนักเรียนดีเด่นของโรงเรียน สาวๆต่างชื่นชอบและชื่นชม หรือแม้แต่พวกผู้ชายเหมือนกันแบม หรือภูวดล ปรีชารักษ์ก็สามารถทำให้หวั่นไหวไปกับเขาได้"อืม...มึงก็เก่ง"ชายหนุ่มเอ่ยออกมาก่อนที่จะเดินไปที่ข้างสนามที่มีเพื่อนสนิทคนสวยรออยู่ ใครๆก็บอกว่าเขาและเธอเป็นแฟนกันแต่ความจริ

บนเตียงนุ่มปรากฏร่างหนาของเด็กหนุ่มวัยสิบแปดปี ใบหน้าหล่อเหลาที่เปลือกตายังคงปิดสนิทอยู่นั้นเริ่มขยับพร้อมทั้งมีเหงื่อผุดออกมาทั้งๆ ที่แอร์คอนดิชันภายในห้องนอนที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายและเป็นระเบียบยังคงทำงานอย่างไม่หยุดพัก ริมฝีปากบางสีแดงอมชมพูขมุบขมิบราวกับว่ากำลังพูดบางสิ่งบางอย่าง แต่ทว่าเสียงกลับไม่ดังออกมาตามที่ริมฝีปากขยับ“ไม่ วิน!!! อย่าไป” และในที่สุดเสียงก็ดังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากนั้น“เฮื้อก!!!!”“โอ๊ย!!!! ฝันอีกแล้วเหรอเนี่ย”แบม ภูวดลสะดุ้งสุดตัวร่างหนาเด้งขึ้นมาอยู่ในท่านั่งกุมศีรษะบนที่นอนนุ่ม ก่อนที่เขาจะใช้มือทั้งสองข้างสางผมที่ปรกลงบนหน้าผากไปถึงขนตายาวชุ่มน้ำตาให้เปิดออก“น้องวิน… พี่จะทำตามที่พี่สัญญากับเราไว้นะ ไปอยู่ในชาติภพใหม่ พี่ขอให้หนูปลอดภัย...ไร้โรคภัยไข้เจ็บนะ”เด็กหนุ่มหยิบของทดแทนของเด็กชายตัวน้อยในตอนนั้นขึ้นมาจากชิ้นชักโต๊ะข้างเตียงแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังน้ำตาของลูกผู้ชายไหลออกมาเมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์ก่อนที่เด็กน้อยจะเข้ารับการผ่าตัด ตอนนั้นเขาก็ยังคงเป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่งซึ่งอายุมากกว่าน้องวินไปเพียงไม่กี่ปี ทั้งสองคนสนิทกันตอนที่เขา

ร่างสูงโปร่งที่กำลังก้าวขาลงจากรถต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงที่เรียกขานกลับมาของลุงโชติ คนขับรถประจำของเขา เด็กหนุ่มที่มีใบหน้าขาวใสราวกับใบหน้าของสตรีเหลียวมองไปตามเสียง“มีอะไรหรือเปล่าครับลุงโชติ” เขาเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงสุภาพ“เย็นนี้คุณบี๋เธอจะมารับคุณแบมเองนะครับ” ลุงโชติ คนขับรถประจำบ้านบอกเจ้านายน้อยของบ้านพร้อมกับส่งยิ้มให้“ขอบคุณครับ ผมไปนะครับ สวัสดีครับลุงโชติ”แบม ภูวดลเอ่ยลาพร้อมทั้งยกมือไหว้ผู้อาวุโส อีกฝ่ายรีบยกมือขึ้นมาพนมรับไหว้แทบไม่ทัน เจ้านายน้อยของเขาก็สุภาพแสนดีแบบนี้เสมอมา สายตาของชายวัยกลางคนมองตามเด็กหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งเดินตรงไปที่ประตูโรงเรียนด้วยความปลาบปลื้มใจ“แบม…. มาสาย”สาวสวยประจำโรงเรียนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเพื่อนสนิทที่กำลังก้าวเดินเข้ามาในรั้วโรงเรียน“มีอะไร… อย่าบอกนะว่ามารอ” เด็กหนุ่มหยุดยืนอยู่กับที่ก่อนที่จะหันไปมองตามเสียงที่คุ้นเคย“อืม…. วันนี้มีสอบเก็บคะแนน” จีน่า เจนจิราเดินเข้าไปใกล้แล้วจับแขนเพื่อนสนิทมากอดเอาไว้“แล้วไง….”คำถามของเด็กเรียนอย่างแบม ภูวดลทำเอาจีน่าอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้ เพราะไม่่ว่าจะสอบวิชาอะไร เพื่อ

หลังจากวันละครที่บี๋ พิชสินีย์ พี่สาวของแบม ภูวดลแสดงออนแอร์ เด็กหนุ่มก็ตกเป็นที่สนใจตามโลกโซเชียลมากขึ้น เพราะเขามีดีกรีเป็นถึงน้องชายนักแสดงสาวที่รับบทเป็นนางรองเรื่องแรกของละครที่กำลังเป็นกระแสอยู่ในขณะนี้ ชีวิตความเป็นส่วนตัวของน้องชายเริ่มหมดไปจนผู้เป็นพี่สาวต้องออกมาให้ข่าวว่าน้องชายชอบความเป็นส่วนตัว เขาไม่ใช่บุคคลสาธารณะเหมือนกันกับเธอ จึงขอให้แฟนคลับให้พื้นที่แก่เขาด้วย นั่นแหละ ทุกคนจึงได้ติดตามเฝ้ามองหนุ่มน้อยวัยกำลังโตอยู่ห่างๆ“แบม…คนตามน้อยลงยัง”บี๋ พิชสินีย์เอ่ยถามน้องชายที่ดูจะมีคนสนใจมากกว่าคนที่มีบทโดดเด่นแบบเธอเสียอีก“อืม… ไม่มีครั้งหน้าแล้วนะ วุ่นวายชะมัด”เขาตอบพร้อมกับบ่นออกมาให้พี่สาวฟัง เพราะการไปรับบทนักแสดงตัวประกอบเพียงแค่ไม่ถึงยี่สิบวินาทีแต่คนกลับจำหน้าตาของเขาได้ และเก่งไปถึงขึ้นสืบรู้เรื่องราวของเขา เขาคิดว่าวงการบันเทิงมันไม่ได้น่าอยู่ขนาดนั้น เขาชอบชีวิตที่ไม่มีคนจับตามองเพราะเขายังคงมีความลับที่ปิดซ่อนอยู่โดยที่ครอบครัวเองก็ยังไม่มีใครรู้“อืม… ขอบใจมาก ถ้าครั้งนั้นไม่ได้แบมนะ พวกพี่ก็แย่เหมือนกัน พี่ให้สัมภาษณ์ไปแล้วรับรองว่าจะไม่มีใครมายุ่งเรื่องส

หลังจากที่เรียนหนักมานานถึงห้าเดือน การสอบปลายภาคเรียนของระดับชั้นมัธยมปลายปีสุดท้ายของแบม ภูวดลก็เดินทางมาถึง เขาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นกับการที่จะต้องทำข้อสอบในท้ายเทอมนี้ เพราะเขามีความมั่นใจในสิ่งที่ตนศึกษาและเรียนรู้ด้วยตนเอง เขาไม่มีครูสอนพิเศษทั้งๆ ที่ฐานะทางบ้านนั้นไม่ได้ลำบากอะไร แต่เป็นเพราะเขานั้นชอบที่จะเรียนรู้ด้วยตนเองมากกว่าการที่ต้องไปนั่งเคร่งเครียดร่ำเรียนเพิ่มเติมกับพวกคุณครู“แบม….รอด้วย” เสียงหวานร้องเรียกชื่อของคนที่กำลังเดินเข้าไปในโรงเรียนมัธยมแห่งนี้“อย่าวิ่ง…เดี๋ยวหกล้ม” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาทันทีที่ร่างบางพุ่งตรงเข้ามาหา“เป็นห่วงตลอด ชักจะหวั่นไหวแล้วนะเนี่ยคิกๆๆ”จีน่า เจนจิรา ริกเตอร์เอ่ยขึ้นทันทีที่ประชิดตัวเพื่อนก่อนที่จะหัวเราะออกมา เด็กหนุ่มไม่พูดอะไรเขาเพียงแค่เดินนำหน้าเธอไป ร่างเล็กรีบสาวเท้าก้าวตามไปอย่างรวดเร็วสาวๆ รุ่นน้องที่แอบมองพากันกรีดร้องออกมา ต่างก็พากันอิจฉาพี่จีน่าคนสวยที่ได้เดินเคียงข้างไปกับหนุ่มหล่อสุดฮอตที่กำลังจะกลายเป็นตำนาน เพราะเพียงอีกแค่ภาคเรียนเดียว แบม ภูวดลก็จะเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกของโรงเรียนนี้แล้วการทำข้อสอบวิชาแรกของ