Semua Bab รักนี้...ไม่จำกัดนิยาม: Bab 31 - Bab 40

หลังจากเกิดเหตุการณ์พลั้งเผลอในวันนั้น วันนี้ทำให้ภูวดลรู้สึกสับสนและทำตัวไม่ถูกเวลาที่อยู่กับกาลัญญูตามลำพัง เขากลัวว่าอีกฝ่ายจะแกล้งลองใจเขา ไม่ใช่คิดเหมือนกันกับเขา ความสัมพันธ์ที่ดูเหมือนจะดีขึ้นของทั้งคู่กลับกลายเป็นห่างเหินอีกครั้ง เพราะภูวดลเอาแต่ทำตัวออกห่างจากกาลัญญู เขากลัวหัวใจตัวเอง กลัวว่าจะถลำลึกไปกับการกระทำของเพื่อนชายที่ยังดูไม่ชัดเจน“แบม...วันนี้ไปอ่านหนังสือด้วยกันป่าว”กาลัญญูพยายามที่จะใกล้ชิดกับภูวดลเหมือนเดิม เขาพอจะรู้สึกได้ว่าเพื่อนชายเริ่มตีตัวออกหาก ทั้ง ๆ ที่วันนั้นก็เป็นฝ่ายตอบสนองเขาเองแท้ๆ แต่มาวันนี้กลับเริ่มที่จะหลบเลี่ยงเขา“ขอโทษนะ วันนี้เรามีนัดกับจีน่าแล้วน่ะ”เจนจิราหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทด้วยความงุนงง เธอสังเกตอาการของเพื่อนทั้งสองมาได้สักพักแล้ว แรกๆ ดูจะเข้ากันด้วยดี แต่สองสามวันมานี้เพื่อนสนิทของเธอดูเหมือนจะพยายามตีตัวออกหากจากอีกฝ่าย‘หรือว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ระหว่างที่ฉันไม่ได้อยู่กับสองคนนี้นะ’ เจนจิราคิดในใจ“อ่อ.... ไปทำอะไรที่ไหนกันเหรอจีน่า” กาลัญญูหันไปถามเพื่อนสาวคนเดียวในกลุ่ม“อ้อ... อื้อ... ว่าจะไปคุณตาของฉันน่ะ”เจนจิราตอบรับเ

เช้าวันเสาร์ เวลาเจ็ดนาฬิกาสามสิบนาที รถตู้คันหรูของตระกูลริกเตอร์เคลื่อนออกจากคฤหาสน์ของตระกูลริกเตอร์ มุ่งหน้าสู่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่อยู่ในเขตปริมณฑล เมื่อไปถึงสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ภูวดลก็รู้สึกหดหู่ใจอย่างบอกไม่ถูก แม้เขาจะรู้ดีว่าเด็กกำพร้าหรือเด็กที่ถูกทอดทิ้งมีมากมายถึงเพียงใดในโลกใบนี้ แต่เขาก็ยังทำใจให้ยอมรับไม่ได้อยู่ดี“สนใจรับอุปการะเด็กสักคนสองคนไหมล่ะ” เจนจิราเอ่ยถามเพื่อนชายออกมายิ้มๆ“ฉันยังไม่บรรลุนิติภาวะเลย จะรับอุปการะใครได้เหรอ” ภูวดลเอ่ยถามเพื่อนออกมาด้วยความแปลกใจ“ก็ให้พ่อนายรับสิ”“เธอก็ลูกคนเดียว ไม่ให้แม่ของเธอรับไปอุปการะสักคนล่ะ” ชายหนุ่มถามกลับ“ครอบครัวฉันรับมาแล้วจ้ะ รับมาสามคนแล้ว แต่เรารับอุปการะในเรื่องส่งเสียให้ได้เรียนต่อ ไม่ได้รับไปเป็นลูกบุญธรรม”“อ้อ...แบบนั้นก็ได้เหรอ”เจนจิราพยักหน้าก่อนที่จะดึงแขนเพื่อนสนิทให้เข้าไปข้างใน เด็กที่ต้องการผู้อุปการะในปัจจุบันนี้มีมากมาย แต่ผู้รับอุปการะในปัจจุบันนั้นหาได้น้อยนักภาพของเด็กตั้งแต่วัยแรกเกิดจนถึงสิบแปดปี ที่ยืนต่อแถวรอรับอาหารกลางวันจากผู้ใหญ่ใจดี ทำให้ภูวดลที่เพิ่งจะเคยมาเยือน ณ สถานที่แห

และแล้ววันสุดท้ายของการไปโรงเรียนก็มาถึง วันนี้ที่โรงเรียนได้จัดงานปัจฉิมนิเทศให้แก่นักเรียนที่จบการศึกษาจากโรงเรียนในปีการศึกษานี้ บรรดาน้อง ๆ ต่างพากันนำดอกไม้ ตุ๊กตา และของที่ระลึกมามอบให้กับรุ่นพี่ที่พวกตนชื่นชอบ เสื้อของภูวดล กาลัญญู และเจนจิราเต็มไปด้วยสติ๊กเกอร์รูปหัวใจ และคำอวยพรที่ถูกเขียนด้วยปากกาเคมีจนแทบจะไม่มีที่ว่าง“พี่แบม... หนูขอให้พี่ได้เป็นคุณหมอตามที่ตั้งใจเอาไว้นะคะ” รุ่นน้องมอบดอกไม้ให้แก่รุ่นพี่หนุ่มพลางอวยพรออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม“ขอบใจนะ ขอให้เธอตั้งใจเรียน ได้พบกับเส้นทางที่อยากเดินในอนาคตเช่นกัน”ภูวดลอวยพรรุ่นน้องกลับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ไร้ความแข็งกระด้าง เย็นชาอย่างที่เคย และนั่นก็ทำให้เด็กสาวยิ้มกว้างออกมา เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินรุ่นพี่พูดกับเธอในประโยคที่ยาวขนาดนี้“ขอบคุณค่ะ”เด็กสาวยิ้มกว้างก่อนที่จะเดินออกจากบริเวณนั้นให้คนที่รออยู่เข้ามาอวยพรรุ่นพี่บ้างกาลัญญูเหลือบมองภูวดลอยู่ตลอดเวลา เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของอีกฝ่ายก็ทำให้เขายิ้มออกมาได้เช่นกัน ถึงเขาจะเรียนจบจากที่นี่แล้ว แต่เขากับภูวดลก็ยังคงได้เรียนที่เดียวกันเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าเป็นค

ภูวดลและกาลัญญูเดินทางไปถึงห้างสรรพสินค้าในเวลาสี่โมงเย็น ทั้งคู่ต่างแยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ ก่อนที่จะออกมาเจอกันที่จุดนัดพบ วัยรุ่นหน้าตาดีสองคนเดินด้วยกันเรียกสายตาจากสาวๆ ให้มองมายังทั้งคู่อยู่ไม่น้อย สองหนุ่มเดินคุยกันไปจนถึงจุดแลกเหรียญ ภูวดลมีรู้สึกแปลกใหม่ ห้างสรรพสินค้าเป็นที่ที่เขามาบ่อยก็จริง แต่ทุกครั้งก็จะเป็นการมาเดินซื้อของ แม้จะรู้ว่าทุกห้างจะมีสถานที่ผ่อนคลายแบบนี้อยู่ แต่เขาก็ไม่เคยแวะเวียนมาเลยสักครั้ง“อย่าบอกนะว่านายไม่เคยมาโซนนี้” กาลัญญูเอ่ยถามเพื่อนชายด้วยความแปลกใจ“อือ... ไม่เคยเดินมาแถวนี้น่ะ”กาลัญญูถึงกับขำออกมา ก่อนที่จะคว้าข้อมือของเพื่อนชายให้เดินตามเขาไป ภูวดลก้มมองมือหนาที่กำลังพันธนาการข้อมือของเขาด้วยหัวใจที่เต้นแรงสองหนุ่มเดินไปยังห้องร้องเพลงที่มีอยู่หลายห้องให้เลือก กาลัญญูเลือกห้องที่อยู่ด้านในสุด ภูวดลก็เดินตามเพื่อนชายไปแต่โดยดีโดยไม่ขัดข้องอะไร ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกประหม่าที่ต้องมากันแค่สองคน แต่เขาก็จะพยายามเก็บอาการเอาไว้ไม่ให้กาลัญญูได้ล่วงรู้“เชิญครับ...คุณชายแบม”คำพูดสุภาพแกมหยอกล้อดังออกมาพร้อมกับรอยยิ้มทะเล้น ภูวดลเดินเข้

หลังจากที่โรงเรียนปิดภาคเรียน ภูวดลก็ใช้เวลาว่างในการออกไปเรียนขับรถกับเพื่อนชายคนสนิทอย่างกาลัญญู และเพื่อเป็นการกระชับความสัมพันธ์ระหว่างกันด้วย ช่วงนี้เจนจิราเองก็ดูเหมือนจะยุ่งวุ่นวายอยู่กับเพื่อนใหม่ไม่แพ้กัน เพราะตั้งแต่ปิดภาคเรียนมานี้ เธอนั้นก็หายหน้าหายตาไป ไม่แวะมาหาภูวดลเหมือนแต่ก่อนเลย“สวัสดีครับคุณพ่อ ผมชื่อกราฟ เป็นเพื่อนของแบม มารับแบมไปเรียนขับรถครับ”วันนี้เป็นวันแรกที่กาลัญญูได้พบกับบิดาของเพื่อนชาย เพราะตอนที่เขามาครั้งก่อนไม่มีใครอยู่บ้านเลยสักคน“ตามสบายเถอะลูก นี่เราใช่คนที่สอบติดคณะแพทย์ที่มหาวิทยาลัยเดียวกันกับเจ้าแบมใช่ไหม” นายภูวเมศรับไหว้เพื่อนของลูกชายพลางเอ่ยถามออกมา“ใช่ครับคุณลุง”กาลัญญูตอบบิดาของเพื่อนชายออกมาด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ก่อนที่จะได้พูดคุยกันไปมากกว่านี้ ภูวดลก็ลงมาจากห้องนอนของเขาพอดีทั้งสองหนุ่มจึงไหว้ลาผู้ใหญ่และพากันออกมาหน้าคฤหาสน์ รถเบนซ์คันหรูที่บ่งบอกถึงฐานะของอีกฝ่ายจอดรออยู่ที่หน้าคฤหาสน์เรียบร้อยแล้ว กาลัญญูเดินไปเปิดประตูให้ภูวดล แต่แล้วกลับได้ยินเสียงเข้มจนทำให้เขาต้องชะงักมือ“กราฟ ไม่ต้อง”เพราะภูวดลเกรงว่าคนอื่นจะเห็นการกระทำ