ตอนที่ 17 ผ่อนคลายหลังจากสอบเสร็จ

เช้าวันเสาร์ เวลาเจ็ดนาฬิกาสามสิบนาที รถตู้คันหรูของตระกูลริกเตอร์เคลื่อนออกจากคฤหาสน์ของตระกูลริกเตอร์ มุ่งหน้าสู่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่อยู่ในเขตปริมณฑล เมื่อไปถึงสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ภูวดลก็รู้สึกหดหู่ใจอย่างบอกไม่ถูก แม้เขาจะรู้ดีว่าเด็กกำพร้าหรือเด็กที่ถูกทอดทิ้งมีมากมายถึงเพียงใดในโลกใบนี้ แต่เขาก็ยังทำใจให้ยอมรับไม่ได้อยู่ดี

“สนใจรับอุปการะเด็กสักคนสองคนไหมล่ะ” เจนจิราเอ่ยถามเพื่อนชายออกมายิ้มๆ

“ฉันยังไม่บรรลุนิติภาวะเลย จะรับอุปการะใครได้เหรอ” ภูวดลเอ่ยถามเพื่อนออกมาด้วยความแปลกใจ

“ก็ให้พ่อนายรับสิ”

“เธอก็ลูกคนเดียว ไม่ให้แม่ของเธอรับไปอุปการะสักคนล่ะ” ชายหนุ่มถามกลับ

“ครอบครัวฉันรับมาแล้วจ้ะ รับมาสามคนแล้ว แต่เรารับอุปการะในเรื่องส่งเสียให้ได้เรียนต่อ ไม่ได้รับไปเป็นลูกบุญธรรม”

“อ้อ...แบบนั้นก็ได้เหรอ”

เจนจิราพยักหน้าก่อนที่จะดึงแขนเพื่อนสนิทให้เข้าไปข้างใน เด็กที่ต้องการผู้อุปการะในปัจจุบันนี้มีมากมาย แต่ผู้รับอุปการะในปัจจุบันนั้นหาได้น้อยนัก

ภาพของเด็กตั้งแต่วัยแรกเกิดจนถึงสิบแปดปี ที่ยืนต่อแถวรอรับอาหารกลางวันจากผู้ใหญ่ใจดี ทำให้ภูวดลที่เพิ่งจะเคยมาเยือน ณ สถานที่แห