Semua Bab Ruthless CEO's Palaban Wife (SPG): Bab 31 - Bab 40

HUNTER Nasa gilid ng maliit na kubo si Hunter, nakaupo sa lumang bangko, nakayuko at hawak-hawak ang sombrero na kanina pa niya pinipiga. Hindi niya namalayang lumalim na ang hapon; ang langit ay nagkukulay kahel, ngunit ang bigat sa dibdib niya’y mas madilim pa sa gabi. Kanina pa paulit-ulit bumabalik sa isip niya ang mga mata ni Claudine. Ang paraan ng pagkakatitig nito sa kanya—hindi galit, hindi rin masaya, kundi isang nakakalitong timpla ng damdamin. “May chance pa ba? Kahit kaunti?” iyon ang tinanong niya. At ang sagot niya rin sa sariling tanong... hindi niya alam. Parang iyon ang pinakamatamis at pinakamapait na salita na narinig niya sa buong buhay. Hindi “oo,” pero hindi rin “hindi.” Isang pintong nakabukas, ngunit baka wala ring daan. “Hunter!” Naputol ang kanyang pag-iisip nang lumapit si Ryan, may dalang dalawang bote ng malamig na softdrinks. Nakasuot pa rin ito ng paborito niyang kupas na t-shirt, mukhang galing sa mahabang lakad. “Ano na naman iniisip

Tahimik ang buong paligid nang makaalis si Hunter noong araw na dumating ito sa bahay ni Claudine. Ngunit sa puso ng dalaga, walang katahimikang naiwan. Ang bawat tibok ng kanyang dibdib ay tila alon na sumasalpok sa pampang—magulo, magaspang, walang direksyon.Nasa tabi niya si River, nakaupo sa beranda, ngunit ramdam niya ang malamig na distansya na ngayo’y unti-unting namamagitan sa kanilang dalawa.“Clau,” basag ni River sa katahimikan, malumanay ngunit puno ng bigat, “kung kaya mong sabihin sa akin nang diretso… mas gugustuhin kong marinig mula sa iyo kaysa sa iba.”Napapikit si Claudine. Tila lumulubog ang dibdib niya sa bigat ng mga salitang iyon. Alam niyang hindi na niya kailangang hulaan ang ibig sabihin ni River.“Siya pa rin, ano?” dagdag pa nito. Hindi na tanong iyon. Isa na iyong kumpirmasyon.Huminga siya nang malalim, pinilit ang tinig na huwag manginig. “River… sinusubukan ko. Sinusubukan kong buksan ang puso ko para sa iyo.”“Pero hindi sapat,” putol ni River. “Hindi

Malalim na ang gabi. Sa bawat liko ng kalsadang tinatahak ng kotse ni Hunter, lalo lamang kumakabog ang dibdib ni Claudine. Hindi siya makapaniwala na nasa loob siya ng sasakyan nito—muli, nakulong sa presensyang matagal na niyang pinipilit iwasan. “Hunter, pakawalan mo ako,” mariin niyang sambit, halos maputol ang boses. “Hindi mo puwedeng gawin ‘to. Hindi mo ako puwedeng basta dalhin kung saan mo gusto.” Mariin ang titig ng binata sa kalsada, hindi lumilingon. “Kung pakakawalan kita, babalik lang tayo sa parehong paikot-ikot. Hindi na ako makapapayag, Clau. Kailangan kong marinig lahat mula sa iyo—wala nang pag-iwas, wala nang pagtatago.” Napakuyom ng palad si Claudine. “Hindi ako laruan, Hunter. Hindi mo ako pagmamay-ari.” Sa wakas, lumingon ito. Namumula ang mga mata, at sa unang pagkakataon, nakita niya ang sakit sa ilalim ng matigas nitong anyo. “Alam kong hindi. Pero paano ko bibitawan ang isang taong minahal ko nang higit sa buhay ko? Kahit ilang buwan na ang lumipas,

Sa pagitan ng galit, pagmamahal, at pagnanasa, may mga pusong muling mababasag.Lumakad si Claudine kay River. Tila naguhuluhan kung saang panig siya pupunta. “Claudine!” malakas ang tinig ni Hunter, halos dumadagundong ang bawat hakbang niya patungo sa kay Claudine.Nakatayo si River sa gilid ni Claudine, tila nakabantay na parang isang sundalo na handang ipagtanggol ang reyna niya. “Umalis ka na, Hunter,” mariing wika ni Claudine, pilit na pinipirmi ang sarili kahit ramdam niya ang panginginig ng dibdib. “Wala na tayong dapat pag-usapan.” Ngumisi si Hunter, mapait. “Wala na? Eh bakit hanggang ngayon, nakikita ko sa mga mata mo na ako pa rin ang hinahanap mo?” “Ano ba, Hunter?” singit ni River, napakapit sa balikat ni Claudine. “Tigilan mo na siya. Hindi ka na welcome sa buhay niya.” Humalakhak si Hunter, mapanukso. “Welcome? Sino ba nagsabing kailangan kong maging welcome? Kung gugustuhin kong pumasok sa buhay niya, gagawa ako ng paraan. At ikaw, River… hindi mo ako kayang

Madaling-araw pa lamang ngunit gising na si Stella. Nakaupo siya sa gilid ng kama, hawak-hawak ang cellphone habang pinagmamasdan ang naglalagablab na notifications ng mga text mula sa lalaking naniningil ng utang ng kanyang ama. Mabigat ang bawat linya—puro pagbabanta, puro panggigipit. “Kung hindi niyo mababayaran ngayong linggo, Stella,” saad ng pinakahuling mensahe, “maghanda ka. Hindi na lang pera ang babawiin namin.” Napapikit siya, pinisil ang tulay ng ilong, at mariing huminga. Wala na siyang ibang takbuhan. At kung dati ay iniisip niyang lumapit kay Hunter para sa tulong, ngayon, mas malinaw na sa isip niya ang mas tusong paraan: gagamitin niya si Hunter. Gagawin niyang paraan ang pagmamahal nitong muling nabuhay para kay Claudine. “Kung hindi kita kayang ibalik sa akiin, Hunter,” bulong niya sa kawalan, malamig ang tinig, “sisiguraduhin kong masisira ang lahat ng mahal mo.” Sa isip niya, unti-unti nang nabubuo ang plano. Hindi ito dapat biglaan; kailangan dahan-dah