All Chapters of The Ravishing CEO: Burning For His Touch: Chapter 11 - Chapter 20

River Inasahan ko na ang susunod na mangyayari, bigla na lang sumabog si Stephanie—walang pinagbago, mataray at mapangmataas mula sa kinatatayuan niya dahil nakita niya ang nangyari. “What the…hoy, babae! Ano sa palagay mo ang ginagawa mo? Lumayo ka nga kay River! Gold digger ka! Social climber!” Hawak ko pa rin si Isabelle sa bewang niya kaya yumuko ako para bulungan siya, “don’t move.” Alam kong ramdam niya ang tensyon ng katawan ko pero ang huling bagay na gusto kong mangyari ngayon ay ang mapansin pa ng iba iyon. Pagkatapos ay hinarap ko naman si Stephanie. “Stephanie, lower your voice at mag-sorry ka kay Isabelle. Ngayon din.” Nagulat si Stephanie pero hindi pa rin ito nagpatinag. “What? River, pinagsasabihan ko lang naman ang babaeng ‘yan. Halata naman na nagpapansin ‘yan sayo, eh. Actually, pinigilan pa niya ako at sinabing kailangan ko ng appointment para makita ka! That’s preposterous! Ako?! Kailangan ko ng appointment? Sabihin mo nga sa empleyadong ‘yan kung sino

Pagkatapos ng meeting, bumalik na kami ni Miss Lisbeth sa kani-kaniyang desk para magpatuloy sa mga naiwan naming trabaho. Tahimik at naging maayos ang takbo ng natitirang oras sa trabaho at salamat sa diyos dahil walang naging aberya. Mukhang magiging matiwasay ang hapon. Marami pa kaming pending na trabaho kaya naging abala kami pareho. Nang mag-uwian na, habang kinukuha namin ang mga gamit naming at naghahanda na para sa pag-alis. Si Miss Lisbeth ay negre-touch na ng make-up at nagpasya kaming mag-convoy na lang ng kotse dahil parehong daan naman ang tatahakin namin pauwi—bumukas ang pinto ng opisina ni Mr. Dela Merced—at sa eksaktong oras na ‘yon, dumating din si Sir Hubert sa desk ko. “Miss Montecillo, uwian na,” masigla niyang umpisa. “Magdi-dinner kami ni River at gusto ko sanang isama ang dalawa sa pinakamagandang babae sa kumpanyang ‘to kung wala silang prior commitment.” “Nasaan na sila?” Biro ko. “Kunwari ka pa na hindi mo alam kung sino ang tinutukoy ko. Syempre ika

River Hindi na halos maipinta ang mukha ko mula ng lumabas ako sa pinto ng opisina ko dahil narinig ko kung paano yayain ni Hubert ang assistant ko. Ang masama, hindi talaga nakapagpigil ang ungas at may halong paglalandi ang paanyaya niya. Ni wala akong ideya na gagawin niya iyon. Wala sa usapan namin na isama sina Isabelle sa hapunan—pero mabuti na lang at sinali niya si Lisbeth kundi tatamaan talaga siya sa akin. Syempre, hindi nakaligtas sa masuring mga mata ni Hubert ang pagtulis ng nguso ko at ang pagsalubong ng kilay ko—pero ang mas nakakaasar pa ay ginatungan pa niya ang pagkayamot ko. “Rivs, sa tingin mo ba, may boyfriend na si Miss Montecillo? Imposible naman na wala kasi ang ganda at ang sexy niya, hindi ba? Kasi base sa mga sinabi ni Lisbeth—” “Eh, ano naman ngayon kung meron?” Hinilamos ko ang mga palad ko sa mukha ko para mabawasan ang inis ko. “Hindi ba sinabi ko na sayo na off limits ang assistant ko? Ang tigas din ng ulo mo, Hubert. Empleyado na naman ang target

Nakapagkape na ako kanina pero nagkape pa rin ako ulit. Oo, alam ko na pampanerbyos ‘yon. Kahit na. Kahit na nanginginig pa ang mga tuhod ko—kape pa rin para lang may magawa ako at hindi magmukhang awkward. Ilang minuto pa ang lumipas at medyo kalmado na ako, nakatanggap ako ng email galing kay boss. Ang kumpletong detalye para sa preparation ng meeting para bukas. Mukhang hindi ito matutuloy ngayon kaya agad akong nagtrabaho. Bago pa man magsidatingan ang iba pang mga empleyado, tapos ko na ang task na ‘yon. Dumating na rin sa opisina si Miss Lisbeth at may kasamang lalaki. Naka-angkla siya sa braso nito. Binati niya ako ng may gulat na ngiti sa labi. “Isabelle, what a pleasant morning! Dito ka ba natulog?” “Good morning, Miss Lisbeth. Napag-utusan ako ni boss na maagang pumasok para asikasuhin ang meeting drafts para bukas.” Paliwanag ko. “Mm, tipikal na ugali ni River. Huwag mo lang gawing bisyo at baka masanay ang batang ‘yon.” “Hindi naman. Pero okay din. Natapos ko na

River Tinanggap ni Isabelle ang regalo ko para sa kanya, halatang naguguluhan siya. Hindi na ako nagsalita pa, inabala ko na lang ang sarili ko sa pagkain ng egg pie niya at sinadya na may natira pa para sa kanya sa tinidor. Dinala ko ang tinidor sa labi niya, namilog ang mata ni Isabelle pero tinanggap niya pa rin ‘yon. Ang mabagal niyang galaw ay nagpapatunay na tuluyan ko na siyang napatunganga. Again, perfect. Pinanood ko ang bawat galaw niya, binuksan niya ang maliit na kahon at nagpakawala siya ng matalim na buntong-hininga—hindi ko tuloy malaman kung natutuwa ba siya o hindi siya makapaniwala sa kung ano ang laman. Ang mga mata niya ay nangungusap, alam kong marami siyang gustong sabihin. Sa sobrang dami, hindi niya na yata alam kung alin ang uunahin. Nang makita ko na nakabuo na siya ng unang pangungusap, sa eksaktong pagbukas ng bibig niya para magprotesta, agad ko na iyong pinigilan sa pamamagitan ng isang subo ng egg pie. Halos lumuwa ang mga mata niya sa gulat.