All Chapters of เกมรักอุบายลวง : ประธานเฮ่อเลิกหึงคุณนายได้แล้ว: Chapter 111 - Chapter 120

ขี้ขลาดเหรอ?เจียงหร่านมองตัวเองในกระจก พลางเม้มปาก เธอไม่ได้ขี้ขลาด แต่มีสติต่างหากทว่าต่อไปไวน์นี่คงดื่มมั่วซั่วไม่ได้แล้ว โดยเฉพาะตรงที่ของเฮ่อเฉินโจว ทำไมเธอถึงคิดเกินเลยกับเขาได้ หรือเป็นเพราะเหงามานาน?สายตาเจียงหร่านมองบนร่างที่เพรียวบางของตัวเอง ส่ายศีรษะเบา ๆ เดินไปถึงใต้ฝักบัวแล้วเปิดก๊อกน้ำน้ำอุ่นไหลลงมาตั้งแต่ศีรษะ ทำให้สติแจ่มชัด และชำระกลิ่นไวน์บนตัว ทำให้ทั้งตัวรู้สึกสดชื่นมากแต่เจียงหร่านคิดไม่ถึงว่าเมื่อดึงประตูห้องน้ำเปิดแล้ว เฮ่อเฉินโจวจะยังไม่ไป ยังนั่งวางท่าอยู่ตรงโซฟา อีกทั้งยังไม่ได้อ่านหนังสือหรือเล่นโทรศัพท์ เหมือนกำลังรอเธออยู่เจียงหร่านแค่เหลือบมองอย่างเฉยชาครั้งหนึ่งแล้วเดินไปที่ห้องแต่งตัว เสียงของเฮ่อเฉินโจวดังขึ้นจากด้านหลัง "คุยกันหน่อยไหม?"ยังจะคุยอีกเหรอ?"ถ้าคุยกันอีกคงบ่ายพอดี" เจียงหร่านไม่อยากให้คนข้างล่างเข้าใจผิดว่าเธอกับเฮ่อเฉินโจวเกาะติดกันไม่ลงจากเตียงโดยไม่รู้กลางวันกลางคืน ถึงยังไงในอนาคตก็ต้องแยกทางกันแต่เฮ่อเฉินโจวเป็นใคร เรื่องที่เขาต้องการใครก็ปฏิเสธไม่ได้ ฝีเท้าของเจียงหร่านยังถูกคำพูดที่เขาพูดออกมาทำให้ชะงักลง"คุณมั่นใ

ในวันแต่งงาน เด็กสาวคนนี้ก็แสดงท่าทีไม่ต้อนรับเธอออกมา ตอนนี้ก็ด้วยแม้ว่าเจียงหร่านจะไม่จำเป็นต้องสนใจ แต่ความรักและความเกลียดชังบนโลกนี้ย่อมไม่เกิดขึ้นโดยไร้เหตุผล จู่ ๆ เธอก็สงสัยขึ้นมาเล็กน้อย ทั้งตระกูลเฮ่อต่างก็ชอบเธอ ทำไมพอมาถึงเด็กสาวคนนี้ตนกลับถูกเกลียดล่ะ?ยังไงเธอก็ไม่มีธุระอะไร ไม่สู้คุยกับเด็กสาวคนนี้สักหน่อยจะดีกว่า บางทีอาจได้ข้อมูลที่คาดไม่ถึงมาบ้าง"พี่ชายฉันไม่ได้ชอบคุณ" เฮ่อซูม่านพูดอย่างตรงไปตรงมามากเพราะปัญหาของมุม เจียงหร่านจึงต้องแหงนหน้ามอง ความรู้สึกนี้ไม่สบายมาก ๆ เธอจึงเดินไปข้างหน้าสองก้าว แล้วพิงราวบันไดอย่างเกียจคร้าน "แต่พี่ชายเธอไม่ได้พูดแบบนั้น"ใบหน้าเล็ก ๆ น่ารักของเฮ่อซูม่านฉายแววความเย้ยหยัน "ยังต้องพูดอีกเหรอ คุณเองก็รู้สึกได้ไม่ใช่หรือไง?"อายุยังน้อย แต่ฝีปากกลับคมคายมาก มาตรฐานของวัยรุ่นเลือดร้อน เจียงหร่านเม้มปาก "ยังรู้สึกไม่ได้จริง ๆ ความจริงพี่ชายเธอก็ยัง..."ตรงหน้าเจียงหร่านปรากฏภาพน้ำอุ่นแก้วนั้นเมื่อเช้า "เขายังค่อนข้างดีกับฉันนะ""เขาไม่ดีกับผู้หญิงคนไหนบ้างล่ะ?" เฮ่อซูม่านใช้หนึ่งประโยคแปะป้ายให้เฮ่อเฉินโจวเป็นคนเจ้าชู้ไปแล้ว

เจียงหร่านถามแบบนี้ ความจริงแล้วไม่จำเป็นเลยตอนที่คุณยายเอาสร้อยคอในตอนนั้นให้เธอไปก็ปล่อยวางความคับแค้นในใจแล้ว และยังให้กำลังใจให้เธอไปตามหาด้วย แต่เจียงหร่านก็ยังอยากยืนยันสักหน่อยเพราะการตายของแม่คือความเจ็บปวดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของคุณยาย คุณยายเคยโทษความเจ็บปวดนี้ไว้กับผู้ชายคนนั้นทั้งหมดหลายครั้งมาก ที่เจียงหร่านคิดว่าคุณยายก็น่าจะโกรธแค้นเธอเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่เพราะการเกิดมาของเธอ แม่ก็คงไม่เสียชีวิต และคุณยายก็คงไม่สูญเสียลูกสาวที่รักที่สุดในชีวิตไปแต่คุณยายรักลูกสาวมากเกินไป จึงเปลี่ยนความโกรธแค้นที่มีต่อเธอกลายเป็นความรัก และรักเธออย่างไม่มีเงื่อนไข"เด็กโง่" คุณยายยิ้มอย่างเอ็นดู "ถ้ายายถือสาคงไม่เอาสร้อยคอให้เธอหรอก และคงไม่บอกทุกอย่างกับเธอด้วย""คุณยาย...""ทำตามความคิดของตัวเองเถอะ อย่าคิดมากเกินไปเลย" คุณยายให้กำลังใจเธอเจียงหร่านซบไหล่ของคุณยาย "คุณยายคะ ชาติก่อนหนูต้องทำความดีไว้มากแน่ ๆ ถึงได้มาเป็นหลานสาวของคุณยาย"คุณยายใช้แก้มถูบนศีรษะของเธอ "งั้นชาติหน้าพวกเราก็เป็นยายหลานกันนะ ระหว่างที่ยายไปทางนั้นจะไม่ดื่มน้ำแกงยายเมิ่ง"เพียงไม่กี่คำนี้ก็ทำ

ตอนที่เจียงหร่านตื่นขึ้นมา รถก็จอดแล้ว ท้องฟ้าก็มืดสนิทแล้วเช่นกันเฮ่อเฉินโจวไม่อยู่ในรถ บนตัวเจียงหร่านมีเสื้อนอกของเขาคลุมอยู่ ซึ่งได้กลิ่นไม้สนที่แห้งและสดชื่นบนเสื้อนอกของเขาจาง ๆกลิ่นหอมมากเจียงหร่านมองนอกหน้าต่างรถ เธอมั่นใจว่าสถานที่ที่เธออยู่ตอนนี้ไม่ใช่ในเมืองแน่นอน เพราะแสงข้างนอกมืดเกินไป แสงไฟที่เห็นเลือนรางดูเหมือนจะอยู่ห่างจากเธอมากเช่นกันเธอระแวดระวังต่อสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว และหยิบเสื้อนอกบนตัวก่อนผลักเปิดประตูรถความเย็นจากลมยามค่ำคืนทำให้เธอหนาวสั่น เธอไม่ได้ฝืนเข้มแข็ง หยิบเสื้อนอกของเฮ่อเฉินโจวมาคลุมตัวเอง และเธอก็เห็นว่าสถานที่ที่เธออยู่คือยอดเขาเฮ่อเฉินโจวยืนอยู่ตรงที่ที่ไม่ไกลจากเธอ มองจากมุมของเธอ เหมือนยืนอยู่ขอบหน้าผาเจียงหร่านเดินเข้าไป ลมพัดเสื้อเชิ้ตของเขาพองและเกิดเสียงหวีดหวิว แค่ได้ยินก็รู้สึกหนาวแล้ว "คุณไม่หนาวเหรอ?""ก็พอไหว" สายตาของเฮ่อเฉินโจวมองไปที่ไกล ๆทั้งเมืองล้วนอยู่ในสายตาของเขา แสงไฟระยิบระยับ เต็มไปด้วยความเจริญรุ่งเรืองเจียงหร่านรู้ทันทีว่านี่คือที่ไหน ภูเขาเผาหม่านึกถึงบทสนทนาของพวกเขาเมื่อเช้า

ค่ำคืนนี้มืดมาก ลมกลางคืนก็เย็นมากเหมือนกัน แต่เจียงหร่านกลับรู้สึกถึงกระแสความร้อนในร่างกายที่อธิบายไม่ถูกเอ่อล้นออกมา ซู่ ๆ ไหลออกมาข้างนอกทีละนิด...มือของเธอไม่รู้คว้าเสื้อของเฮ่อเฉินโจวตั้งแต่เมื่อไหร่ การเต้นของหัวใจและลมหายใจก็เปลี่ยนจังหวะไปเล็กน้อยเจียงหร่านควบคุมตัวเองได้ดีมาก แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่สูญเสียการควบคุมขณะที่เฮ่อเฉินโจวชิดเข้ามา เธอก็ลืมขยับตัวไปแล้วริมฝีปากของเขาตกลงตรงหน้าเธอ เบา ๆ ตื้น ๆ ราวกับหยั่งเชิง ทั้งยังเหมือนปลอบโยนเจียงหร่านรู้ว่านี่คือการทำอะไร แต่เธอไม่ได้หลบ ไม่ได้ผลักออก ปล่อยให้ริมฝีปากของเขาคลอเคลียอยู่ตรงหน้าเธอ...จนกระทั่งเขาค่อย ๆ อ้าปากเธอออก เจียงหร่านจึงสั่นสะท้าน มือที่จับเขาอยู่ก็หดกลับอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหันไปด้านข้าง เธอหลับตาเล็กน้อย เส้นเอ็นบนคอกระตุก ลมหายใจปั่นป่วน "เฮ่อเฉินโจว คุณเปลี่ยนวิธีแก้แค้นฉันเถอะ"แบบนี้ เธอเล่นด้วยไม่ไหวมือใหญ่ของเฮ่อเฉินโจววางลงที่ซอกคอของเธอ นิ้วหัวแม่มือกดบนเส้นเอ็นที่กำลังเต้นของเธออย่างแม่นยำมาก เสียงทุ้มต่ำของเขาเบามาก "ก็ผมชอบแบบนี้ จะทำยังไงล่ะ?"ขนตายาวของเจียงหร่านสั่นระริก ราวก