All Chapters of เกมรักอุบายลวง : ประธานเฮ่อเลิกหึงคุณนายได้แล้ว: Chapter 101 - Chapter 110

หน้าของหญิงสาวทั้งสองคนเปลี่ยนสีทันที หนึ่งในนั้นถึงขั้นหันหลังจะวิ่งหนี“หยุดนะ!” เสียงของเจียงหร่านไม่ดังนัก แต่เย็นยะเยือกอย่างมากผู้หญิงคนนั้นหยุดแล้วรีบอธิบาย “คุณนายเฮ่อ พวกเราก็ได้ยินคนอื่นพูดมา...”“ใช่ค่ะ พวกเราไม่เชื่อหรอก คุณทั้งสวยทั้งเก่งขนาดนี้ จะ...” ผู้หญิงอีกคนก็เปลี่ยนคำพูดด้วยความกลัวเจียงหร่านไม่ให้โอกาสพวกเธอได้พูดจนจบ ยกมือตบบ้องหูซ้ายขวาไปคนละฉาด ไอการที่ไม่เชื่อ แต่ฟังแล้วพูดมั่ว ๆ เนี่ย มีคนต้องทนรับความอยุติธรรมเพราะปากอย่างพวกนี้ไปเท่าไรแล้ว?เรื่องของหลวนหลีในปีนั้น ก็เพราะมีคนพูดมั่วซั่ว จึงทำให้เธอต้องแบกรับความผิด“ไม่เชื่อแล้วทำไมยังพูดอีก ฮึ?” เสียงของเจียงหร่านไม่หนักไม่เบา แต่กดดันคนอย่างมากผู้หญิงทั้งสองคนรู้ว่าตัวเองผิด ถูกตบจนต้องเอามือปิดหน้า และกล่าวขอโทษซ้ำ ๆ “ขอโทษค่ะ คุณนายเฮ่อ พวกเราผิดไปแล้ว”ผิดไปแล้ว?!เจียงหร่านไม่หลงกลหรอก การยอมรับผิดปากเปล่าแบบนี้ ก็แค่ต้องการหนีความผิด ใช้ได้กับคนอื่น แต่ใช้กับเจียงหร่านไม่ได้เธอก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว หญิงสาวสองคนตกใจจนถอยหลังกรูด มองไปที่สระว่ายน้ำด้านหลังพวกเธอ เจียงหร่านพูดอย่างเย็นช

ในเมื่ออยากได้ เช่นนั้นเวลาเสนอราคาก็ไม่ต้องตระหนี่นัก ราคาที่เจียงหร่านเสนอไปจึงมากกว่าที่ฉินเจิงเสนอกว่าสองเท่าเดิมทีทั้งสองก็เป็นจุดสนใจอยู่แล้ว ตอนนี้แย่งชิงสร้อยคอเส้นเดียวกัน ทำให้บรรยากาศงานประมูลเพื่อการกุศลที่เงียบ ๆ คึกคักขึ้นทันที ทุกคนหันไปมองพวกเธอพร้อมกันไม่ว่า ถึงขั้นมีบางคนเริ่มซุบซิบขึ้นมาแล้วด้วยฉินเจิงไม่คิดเลยว่าเจียงหร่านจะมาแย่งสร้อยคอกับตน แบบนี้คือจงใจตบหน้าเธอชัด ๆ หรือจะกลับลำจากภาพลักษณ์ที่พวกเธอเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อน?คนที่คิดไม่ซื่อตรงมักชอบมองคนอื่นไปในทางแย่ ๆ เสมอ ฉินเจิงก็เป็นคนประเภทนี้ ในสายตาของเธอคือเจียงหร่านจงใจทำให้เธออับอายตอนนี้เธอกำลังพยายามเอาใจเจียงหร่าน เดิมทีก็ยอมให้ได้ แต่การกระทำนี้ของเจียงหร่านทำให้เธอทำแบบนี้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้น ก็จะดูเหมือนเธอขี้ขลาด และยิ่งทำให้เหล่าคุณหนูคุณนายหัวเราะเยาะ“สามสิบล้าน!” ฉินเจิงได้แต่ฮึดสู้เสนอราคาต่อเสียงของเธอเพิ่งจบลง อันหรงก็โน้มตัวมาทางเจียงหร่าน “กล้า ๆ เสนอราคาหน่อย หล่อนสู้ไม่ได้หรอก!”เรื่องแย่งชิงความเด่นนี้ คุณนายเฮ่อไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว เจียงหร่านก็คือตัวแทนของเธอ ยังมีตระกูลเฮ

งานประมูลเพื่อการกุศลจบแล้ว แต่เรื่องราวกลับยังไม่สิ้นสุดกู้เฉิงเหยียนนั่งอยู่ในรถ กดมือถืออยู่ตลอด ฉินเจิงที่นั่งข้าง ๆ เขา เหลือบไปเห็นข้อความที่เขาส่งเขากำลังสืบเรื่องสร้อยเส้นนั้น แถมยังมีท่าทีที่ต้องได้มาครอบครองให้จงได้ฉินเจิงรู้ตัวเองดี เธอรู้ว่าสร้อยเส้นนั้นที่กู้เฉิงเหยียนอยากได้ไม่ใช่เพราะจะให้เธอแน่ ส่วนที่วันนี้เขาออกหน้าประมูลแย่งกับเจียงหร่านอย่างเปิดเผย ก็เป็นเพียงการเล่นละครให้คนอื่นดู ให้ทุกคนคิดว่าเขากับเจียงหร่านไม่ได้มีความสัมพันธ์ลับอะไรกันเขาทุ่มเทกับเจียงหร่านจริง ๆ ก็ไม่รู้ว่าถูกกระตุ้นมากเกินไปหรือเปล่า ฉินเจิงถึงขั้นไม่รู้สึกอิจฉาอะไรแล้ว เพียงเอ่ยถามอย่างราบเรียบ “ทำไมเจียงหร่านถึงอยากได้สร้อยเส้นนั้นคะ?”ตอนที่เจียงหร่านประมูลแข่งกับเธอ ฉินเจิงนึกว่าอีกฝ่ายต้องการให้เธอขายหน้าหรืออยากแย่งซีน แต่ตอนนี้ใจเย็นลงแล้ว ก็ไม่คิดแบบนั้นแล้วเจียงหร่านในวันนี้ไม่ต้องทำอะไรเลย ก็ยืนอยู่เหนือกว่าเธอแล้ว ตรงกันข้าม การประมูลแข่งของเธอกลับทำให้เธอดูใจแคบเจียงหร่านไม่โง่ถึงขนาดนั้น แต่กลับยังเลือกประมูลแข่งกับเธอ ดังนั้น ที่เธออยากได้สร้อยเส้นนั้นต้องมีเหตุผลอ

ตอนที่เจียงหร่านเหม่อลอยอยู่นั้น หลังมือก็อุ่นวาบ เธอหันไปมองอันหรงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หล่อนยิ้มอย่างอ่อนโยน “มีเรื่องในใจหรือเปล่า?”ตั้งแต่ขึ้นรถมา เจียงหร่านไม่พูดอะไรเลย เอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่างเสมอเจียงหร่านเม้มริมฝีปาก ไม่ได้ตอบ อันหรงจึงถอนหายใจเบา ๆ “อย่าเก็บเอาคำพูดลับหลังของคนอื่นมาใส่ใจเลย ใครบ้างไม่นินทา ใครบ้างไม่ถูกนินทา แค่ทำตัวให้ดีที่สุดก็พอแล้ว”อันหรงเป็นคนที่เข้าใจโลก มองทะลุปรุโปร่ง และยังเข้าใจผู้อื่นมากด้วย เจียงหร่านอดอิจฉาไม่ได้ที่เฮ่อเฉินโจวมีแม่ที่ดีแบบนี้ และราวกับจะเข้าใจว่าความหยิ่งทะนง กระทั่งความยโสโอหังของเขามาจากไหนมีแม่ที่คอยเอ็นดูแบบนี้ ใครจะไม่หยิ่งยโสบ้างล่ะ?“หนูทราบแล้วค่ะ” สายตาของเจียงหร่านทอดมองไปที่ใบหน้าของอันหรง เธอยังคงเป็นหญิงผู้เลอโฉม ถึงกาลเวลาจะทิ้งร่องรอยไว้บ้างก็เถอะอันหรงพยักหน้าเล็กน้อย และไม่พูดอะไรมากอีก เธอเป็นคนที่ทำให้คนรู้สึกสบายใจ ให้คำแนะนำแต่ไม่ยัดเยียด จะชี้ทางแต่พอดีไม่เกินเลย“คุณแม่” เจียงหร่านเรียกเบา ๆคำว่าแม่ครั้งนี้เธอเรียกออกมาเอง ไม่ใช่เพื่อเอาใจ และไม่ใช่เพราะมารยาท แต่เป็นความรู้สึกจากก้นบึ้งหัวใจที่

สามี?!ถึงขั้นได้ยินคำนี้จากปากของเธอในสถานการณ์แบบนี้แม้จะเมาแล้ว แต่ก็ยังพอมีสติอยู่บ้าง“จะให้จูบไหม?” เจียงหร่านถามอย่างดื้อรั้นปกติแล้วเธอเย็นชามาก เหมือนมีชั้นน้ำแข็งหุ้มอยู่ชั้นหนึ่ง แต่ตอนนี้กลับนุ่มนิ่ม เหมือนถูกปอกเปลือกออกมา นิ่มนวลมาก และก็ทำให้คนที่มองเธอใจอ่อน “อยากจูบจริงเหรอ?”เขาเพิ่งพูดจบ ความอ่อนโยนในดวงตาเจียงหร่านก็หายไปทันที แถมยังถูกปกคลุมด้วยความไม่พอใจชั้นหนึ่ง “ไม่จูบแล้ว”พูดจบ เธอยังผลักเขาเล็กน้อย แล้วพลิกตัวไปอีกด้านหนึ่งบทจะพลิกก็พลิก เร็วเกินคาดจริง ๆเธอโกรธเพราะถูกเขายั่วจนรำคาญ แน่นอนว่าเป็นเพราะเธออารมณ์ร้อนด้วย นี่แหละคือตัวตนเธอจริง ๆเขาเคยเห็นเธอตอนเป็นผู้ช่วย อดทนทั้งที่น้อยใจ รอคนอื่นอยู่หลายชั่วโมงเพียงเพื่อจะได้พูดประโยคเดียว ตอนนั้นเธอเหมือนกับไม้ไผ่ลำหนึ่ง ที่สามารถบิดงอได้แต่ไม่หักที่แท้แล้วนั่นไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของเธอ แบบนี้ถึงจะใช่ ขี้โมโหและขี้งอน แต่เธอเคยอดกลั้นได้ทั้งหมดเพียงเพื่อคนนั้นอะไรบางอย่างแล่นผ่านในใจเขาอย่างรวดเร็ว แววตาของเฮ่อเฉินโจวพลันลึกซึ้งขึ้นอีกหลายส่วน เขาจ้องมองเธอเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง แล้วยกมือ