All Chapters of เกมรักอุบายลวง : ประธานเฮ่อเลิกหึงคุณนายได้แล้ว: Chapter 131 - Chapter 140

“ช่วงนี้อินฟลูเอนเซอร์คนนี้ว่างจังเลยนะ ไม่ดื่มกาแฟก็กินเนื้อย่าง”คนอย่างลู่เซียวน่ะค่อนข้างนิสัยเสียเลยล่ะ ขนาดเฮ่อเฉินโจวยังไม่พูดอะไร เขาก็ให้คนส่งรูปมาเรียบร้อย ขณะที่ดูก็พร่ำบ่นกับเฮ่อเฉินโจวที่นั่งเอนพิงบนเก้าอี้อยู่ตรงข้าม พวกเขาไม่ได้ไปสวนเกษตรป่าดอกท้อ จึงมาที่ท่าเรือดอกแพรแทน ไหน ๆ สิ่งที่ขาดไม่ได้ในฤดูใบไม้ผลิก็คือการดื่มด่ำบรรยากาศดี ๆ ขาเรียวยาวของเฮ่อเฉินโจวเหยียดออกมาครึ่งหนึ่ง มีแว่นกันแดดสีดำพาดบนสันจมูก ดูไม่ออกว่าเขากำลังหลับ หรือว่ากำลังมองอะไร“อาโจว นายดูเนื้อนี่ย่างกำลังดีเลย ฉันเหมือนได้กลิ่นหอมผ่านจอด้วยซ้ำ” ลู่เซียวเห็นเขาไม่สนใจตัวเอง ก็ยื่นรูปมาเฮ่อเฉินโจวเอียงหน้าตวัดสายตามองตามท่าทางของเขา ในรูปเจียงหร่านกำลังถือเนื้อย่างเสียบไม้ไว้ในมือ ดูสบายผ่อนคลายอย่างมาก อีกสองรูปเป็นตอนที่พวกเขากำลังพูดคุยกัน ไม่รู้ว่าพูดคุยอะไร เจียงหร่านถึงได้ยิ้มแย้มแบบนั้นลู่เซียวมองเฮ่อเฉินโจว ก่อนจะพูดอย่างลองเชิง “หาอะไรให้เขาทำดีไหม? ถ้าปล่อยให้ว่างนานคงคิดไม่ซื่อได้ง่าย…”เฮ่อเฉินโจวพยักหน้าเบา ๆ “ก็จริง”สองคำนี้ทำให้ลู่เซียวตื่นเต้นในชั่ววินาที “คราวหลังฉันจะ

คำพูดสุดท้าย ฟู่เจาหยางไม่ได้พูดออกไป แต่อย่างอื่นพูดออกไปหมดแล้ว“เขาต้องการภูเขานั้นเพียงเพื่อเจียงหร่านจริงเหรอ?” กู้เฉิงเหยียนพึมพำเสียงเบา ฟู่เจาหยางมองนาฬิกาทรายที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานของกู้เฉิงเหยียน ทรายเม็ดละเอียดค่อย ๆ ไหลลง ดูเชื่องช้า แต่สุดท้ายก็ไหลลงทีละเล็กทีละน้อยจนหมด กู้เฉิงเหยียนเองก็ค่อย ๆ สูญเสียเจียงหร่านไปแบบนี้เหมือนกันเขาเป็นคนนอกยังเข้าใจ แต่กู้เฉิงเหยียนเหมือนจะไม่เข้าใจอะไรเลย เอาแต่คิดว่าที่เจียงหร่านถอดใจเป็นเพราะการแต่งงานในครั้งนั้น กลับไม่รู้เลยว่านั่นเป็นเพียงฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้เธอหมดรักเขา“ไม่รู้ แต่ฟังจากความหมายแล้ว” ฟู่เจาหยางเงยหน้ามองกู้เฉิงเหยียนที่ดูเซื่องซึมไปทั้งตัว “เขาแย่งมาเพื่อเจียงหร่าน แล้วนายจะปล่อยมือเพื่อเธอไม่ได้เหรอ?”กู้เฉิงเหยียนเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งมองมา ครู่ต่อมาก็พยักหน้า “ถ้าเขาทำเพื่อเจียงหร่าน ฉันก็จะ…”“เฉิงเหยียน เจียงหร่านทิ้งนายไปแล้วก็จริง แต่เธอก็คงไม่อยากเห็นนายในสภาพน่าสิ้นหวังแบบนี้” เจ็ดปีที่ผ่านมา ฟู่เจาหยางกับเจียงหร่านค่อนข้างจะสนิทกันเบื้องหน้าเจียงหร่านดูเย็นชา แต่ในใจกลับอ่อนโยนและจิตใจดีอย่าง

“ขอโทษค่ะ ขณะนี้ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก!”เฮ่อเฉินโจวฟังเสียงผู้หญิงระบบอัตโนมัตินี้ แล้วเก็บโทรศัพท์ เจียวคังรู้สึกหน้าผากเย็นวาบ “เอ่อ...”“นายควรอธิษฐานว่าเธอจะไม่เป็นไรนะ” เฮ่อเฉินโจวทิ้งประโยคนี้ไว้แล้วก้าวจากไปเจียวคังอ้าปากพึมพำ “เธอบอกเองว่าไม่เป็นอะไร…”พูดจบ เขาเงยหน้ามองโคมไฟบนเพดาน “พี่เทพไฟจ๋า เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”เจียงหร่านจามต่อเนื่องหลายครั้ง วันนี้เธอเป็นหวัดเพราะโดนลมฤดูใบไม้ผลิของดอกท้อพันลี้ นอกจากมีไข้แล้ว ยังจามและน้ำมูกไหลอีกด้วย“ดื่มน้ำอุ่นหน่อยก็จะดีขึ้น” ตอนที่โจวฉือพูด ก็ได้ยกมือเรียกพยาบาลแล้ว “รบกวนรินน้ำอุ่นให้เธอสักแก้วนะครับ ขอบคุณครับ”เขาเป็นคนป่วยยังมาดูแลเธอที่เป็นคนป่วยเหมือนกัน เจียงหร่านที่กำลังเช็ดจมูกก็อดยิ้มไม่ได้ “นี่เรียกว่าคนพิการช่วยคนใช้ไม้เท้าหรือเปล่าเนี่ย?”ภายใต้แสงไฟสว่าง ปลายจมูกของเธอแดงจนเห็นได้ชัด แม้กระทั่งขอบตาก็มีน้ำ ทำให้เธอดวงตาใสแจ๋วชุ่มน้ำ ลดความเย็นชาและห่างเหินตามปกติของเธอลงไปเจียงหร่านเวลาเป็นหวัด นอกจากน้ำมูกไหลแล้วก็ยังน้ำตาไหล ตั้งแต่เด็กก็เป็นแบบนี้ คุณยายเคยบอกหลายครั้งว่าเหมือนพ่อที่ใ

เจียงหร่าน “...”เธอรู้ว่าปากเฮ่อเฉินโจวจะพูดเสียเรื่องอีกแล้ว แม้จะเป็นเรื่องจริง แต่เขาก็ไม่ควรพูดออกมาตรง ๆ เธอรีบไอสองครั้งมือของเฮ่อเฉินโจวยกขึ้น เคลื่อนไปแตะที่แผ่นหลังเธอแล้วตบเบา ๆ “ไม่เคยได้ยินข่าวลือของประธานโจวเหรอ? ทำไมตื่นเต้นขนาดนั้นล่ะ เขาก็แค่แก่กว่าผมสามปี ชีวิตแบบที่ผู้ชายควรมี เขาไม่ขาดหรอก”นี่จำเป็นต้องให้เขาพูดไหม?เจียงหร่านอยากปิดปากเขา แต่ตอนนี้เธอก็ทำอะไรไม่ได้ เหตุผลที่เฮ่อเฉินโจวพูดเรื่องนี้ ก็เพราะเห็นโจวฉืออยู่กับเธอแล้วเขาไม่สบายใจผู้ชายคนนี้จิตอาฆาตรุนแรงก็แล้วไป แต่ใจยังแคบอีกด้วยโจวฉือเงียบตลอด เฮ่อเฉินโจวลูบที่เจียงหร่านไอ แล้วพูดอย่างราบเรียบ “คุณดูสิ ประธานโจวยอมรับแล้วเนี่ย”“เรื่องกินเรื่องรักก็เป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ ผมก็ไม่ใช่เทพที่ไม่สนใจโลกมนุษย์เสียหน่อย” โจวฉือต่อบทสนทนา แล้วกดกริ่งข้าง ๆ เพื่อเรียกพยาบาลพยาบาลสาวเดินมาดึงเข็มออกให้โจวฉือ พร้อมกำชับว่า “กดตรงนี้นานหน่อยนะคะ”“เข็มของภรรยาผมเหลืออีกกี่ขวดครับ?” เฮ่อเฉินโจวถือโอกาสถามพยาบาลสาวมองใบน้ำเกลือของเจียงหร่าน “เหลืออีกสองขวดค่ะ”“นั่งแบบนี้ก็เหนื่อยเกินไป เปลี่ยนไปห

“ไข้ขึ้นจนสมองพังหรือไง จำไม่ได้แล้วเหรอว่าผมคือใคร?”เฮ่อเฉินโจวใส่ชุดอยู่บ้านผ้าไหมสีเทาสบาย ๆ เดินอย่างไม่รีบร้อน ไม่ว่าจะเวลาไหน เขาก็ดูสบาย ๆ จนทำให้คนรอบข้างรู้สึกเหมือนเวลาที่อยู่กับเขาจะช้าลงโดยอัตโนมัติจริง ๆปากสวย ๆ นี้ของเขาไม่มีวันพูดอะไรปกติ แต่เจียงหร่านก็ฟังจนชินแล้ว“เสื้อผ้าฉัน คุณเปลี่ยนให้เหรอ?” เจียงหร่านเองก็ไม่ได้รู้สึกเขินอายอะไร“ไม่งั้นคุณอยากให้ใครเปลี่ยน?” เฮ่อเฉินโจวเหลือบมองกล่องกำมะหยี่ข้างหัวเตียง รู้ว่าเธอเห็นแล้วเฮ่อเฉินโจววางโจ๊กรังนกที่ยกมา นั่งลงข้างเตียง กลิ่นสนจาง ๆ จากตัวเขาลอยมาตามอากาศ เข้าสู่ลมหายใจของเจียงหร่าน เธอจึงพบว่าอาการจมูกตันของตนดีขึ้นมากแล้ว“คุณก็น่าจะไม่ชอบให้คนอื่นเห็นตัวเองเปลือยเปล่าตอนไม่ได้สติหรอกมั้ง นี่ถือว่าเป็นการละเมิดความเป็นส่วนตัวนะ” เจียงหร่านเตือนเฮ่อเฉินโจวเลิกคิ้วเล็กน้อย “ผมไม่ติดนะ หรือคุณจะลองดูก็ได้”เขาไม่จริงจัง แต่เจียงหร่านจริงจังมาก “ฉันพูดจริงจังนะ”“ความจริงจังของคุณน่ะ คือเฝ้าระวังสามีตัวเองแบบสุด ๆ ไม่ทำหน้าที่ภรรยาก็แล้วไป ยังไม่ให้แตะต้องด้วยเนี่ยนะ?” เฮ่อเฉินโจวก็มีเหตุผลเพี้ยน ๆ ของตัว