บททั้งหมดของ เกมรักอุบายลวง : ประธานเฮ่อเลิกหึงคุณนายได้แล้ว: บทที่ 281 - บทที่ 290

ขู่เธอเหรอ?!เพราะยังไงผู้ชายคนนี้ก็มีลูกไม้เยอะ เจียงหร่านขมวดคิ้วเล็กน้อย “อะไร?”เฮ่อเฉินโจวหัวเราะเบา ๆ ปลายนิ้วชี้ที่อกตัวเอง “ตรงนี้…”เจียงหร่านยิ้มเยาะ “เฮ่อเฉินโจว…”คำพูดต่อจากนั้นเธอยังไม่ได้พูดออกมา เขาก็พลิกร่างกายของเธอให้หันไปทางกลอนล็อกประตูแล้วสแกน จนเสียงติ๊ดดังขึ้นก่อนประตูจะเปิดออกขณะนี้เจียงหร่านกำลังคิดว่าควรเปลี่ยนประตูล็อกอัตโนมัตินี้ได้แล้ว ไม่มีความปลอดภัยเลยสักนิด ช่วงจังหวะที่เธอเหม่อลอย เฮ่อเฉินโจวก็พาเธอเข้ามาในห้อง เจียงหร่านรีบเว้นระยะห่างกับเขา พร้อมกับมองเขาอย่างระแวง “คุณจะทำอะไร?”เฮ่อเฉินโจวไม่ตอบ เดินตรงไปยังตู้เก็บไวน์ในห้องรับแขก หยิบวิสกี้และแก้วออกมาสองใบอย่างคล่องแคล่ว ราวกับที่นี่คือบ้านของตัวเอง“คุณนายเฮ่อ ดื่มกับผมสักแก้วไหม?” เขาจงใจลากเสียงยาว แล้วยื่นแก้วไวน์มาตรงหน้าเธอเจียงหร่านหันหน้าหนี “หยุดทำแบบนี้ได้แล้ว”“ดุอะไรขนาดนั้น” เฮ่อเฉินโจวเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะฉวยโอกาสตอนเธอเผลอกอดเอวเธอไว้จากข้างหลัง แล้วแนบคางถูไถไหล่ของเธอ “ที่รัก…”“ปล่อย” เจียงหร่านใช้ข้อศอกกระทุ้งไปข้างหลัง แต่เขากลับคลายกอดและหลบทันเฮ่อเฉินโจวแนบติดอ

ร่างกายของเฮ่อเฉินโจวนิ่งค้างอย่างเห็นได้ชัดเจียงหร่านเข้าใจในทันทีว่าตัวเองเดาถูก...ผู้ชายคนนี้รู้ทุกอย่างเหมือนที่คิดเอาไว้ แต่กลับเลือกที่จะปิดบังเธอ “ทุกเรื่องไม่ใช่ว่าพูดขอโทษแล้วจะได้ผลเสมอไป” เธอออกแรงผลักเขาออกไป ครั้งนี้เฮ่อเฉินโจวไม่ต่อต้าน ถอยหลังไปอย่างโซเซ จนแผ่นหลังชนกับกำแพงตรงข้ามและส่งเสียงดังตุบออกมาแสงจันทร์สาดส่องผ่านรอยแยกของผ้าม่านเข้ามา ตกกระทบลงบนใบหน้าซีดเซียวของเฮ่อเฉินโจวเจียงหร่านไม่เคยเห็นท่าทางแบบนี้ของเขามาก่อน...ประธานเฮ่อที่เคยควบคุมอะไรได้ทุกอย่าง ตอนนี้กลับยืนทำตัวไม่ถูกราวกับเด็กที่ทำความผิดมา“ผม…” เฮ่อเฉินโจวอ้าปาก แต่กลับเปล่งเสียงออกมาไม่ได้เขาควรพูดยังไงดี? พูดว่าเขาแอบปกป้องเธอมาตลอดเหรอ? หรือพูดว่าเขาส่งคนไปจับตามองเซี่ยงเยว่เทียนตั้งนานแล้ว?สิ่งเหล่านี้ฟังดูเหมือนเป็นข้ออ้าง เหมือนเขาหาเหตุผลสวยหรูมาควบคุมความอยากเอาชนะของตัวเองเมื่อเจียงหร่านเห็นสีหน้าพูดไม่ออกบอกไม่ถูกของเขา พลันรู้สึกอัดอั้นที่หน้าอกอย่างไร้สาเหตุเธอหันหลังเดินเข้าไปในห้องนอน ไม่อยากพูดสนทนาต่อ “คุณกลับไปเถอะ อีกสองสามวันฉันจะคืนยางมัดผมให้คุณ”ไม่สิ! ในเ

เขาโยนผ้าเช็ดหน้าที่ใช้แล้วใส่หน้าเซี่ยงเยว่เทียน “ฉันจะทำให้นาย…ตายทั้งเป็น”เซี่ยงเยว่เทียนหรี่ตาลง ทันใดนั้นก็เปลี่ยนเรื่อง “เฮ่อเฉินโจว คุณรู้ไหมว่าผมชอบอะไรในตัวของเจียงหร่านที่สุด?”ราวกับว่าเขาไม่สังเกตเห็นสีหน้าอึมครึมของเฮ่อเฉินโจว พูดคนเดียวต่อไปว่า “ความดื้อรั้นที่ฝังลึกในกระดูกของเธอไง ยิ่งลนลานก็ยิ่งฝืน…”ทันใดนั้น เขาก็แสยะยิ้ม เผยให้เห็นฟันที่อาบไปด้วยสีแดงฉาน “เหมือนที่ผมขู่เธอตอนนั้น ทั้ง ๆ ที่กลัวแทบตาย แต่กลับเม้มปากทำเป็นนิ่ง…”หมัดของเฮ่อเฉินโจวพุ่งใส่หน้าเซี่ยงเยว่เทียน แต่กลับหยุดชะงักไว้ในระยะเซนติเมตรสุดท้ายลมจากหมัดเฉียดผ่านปลายจมูกของเซี่ยงเยว่เทียน พัดเส้นผมที่หลุดรลุ่ยให้ปลิวไสว“วิธียั่วโมโหเหรอ?” เฮ่อเฉินโจวค่อย ๆ เก็บมือกลับมา ลุกขึ้นยืนจัดแขนเสื้อ “ตื้นเกินไปมาก”เขาหันไปมองลู่เซียว “ส่งเขาให้อาชี จัดการตามกฎเดิม จำไว้อย่าทำให้หน้าของเขาเป็นแผล เพราะยังไงเขาก็เป็นคนมีหน้ามีตา”ลู่เซียวพยักหน้า โบกมือเรียกบอดี้การ์ดสองคนเข้ามาพวกเขาแกะเชือกออก แล้วลากเซี่ยงเยว่เทียนออกไปเหมือนลากหมาตายทันใดนั้นเซี่ยงเยว่เทียนก็หัวเราะเสียงดัง สะท้อนไปทั่วโรง

ในห้องส่วนตัวเงียบกริบลู่เซียวสะดุ้งเฮือก หันไปมองฟู่เจาหยางโดยอัตโนมัตินิ้วมือของผู้ชายหน้าตายคนนั้นกระตุกเล็กน้อย จนซิการ์เกิดเป็นรอยร้าว“น้องสาว!” ลู่เซียวร้อนรน “รีบขอโทษพี่เจาหยางเลยนะ! คราวหลังก็ไปขอโทษเจาเจาด้วย เรื่องนี้จะได้จบ ๆ!”สิ้นคำพูด ฟู่เจาหยางกับเฮ่อเฉินโจวก็หันมามองเขาพร้อมกันสายตานั้นทำให้ลู่เซียวขนลุกซู่...เขากำลังยุ่งไม่เข้าเรื่อง“ฉัน…ฉันปากไวเอง” ลู่เซียวตบปากตัวเอง ก่อนจะถอยรุดไปนั่งลงตรงมุมในที่สุดฟู่เจาหยางก็เปล่งเสียงพูด เสียงทุ้มต่ำราบเรียบ “เห็นแก่หน้าพี่ชายของเธอ”เขาพูดพลางวางซิการ์ลง น้ำเสียงเนิบช้า “ขอโทษเจาเจาซะ แล้วก็เจาเจาถูกตบยังไง ก็ให้เจาเจาตบคืนแบบนั้น”เฮ่อซูม่านเบิกตากว้าง “มีสิทธิ์อะไร?”เธอหันหลังเตรียมจะไป วินาทีต่อมาเฮ่อเฉินโจวก็ถีบเข้าที่ข้อเข่าของเธอ“โอ๊ย!” เฮ่อซูม่านกรีดร้อง ทรุดลงบนพื้นหินอ่อนอย่างแรง ทั้งยังทรุดต่อหน้าฟู่เจาหยางเธอหันไปมองอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เฮ่อเฉินโจว! ฉันเป็นน้องพี่นะ นี่พี่ถึงกับ...”“ขอโทษ” เฮ่อเฉินโจวก้มมองเธอ แววตาเย็นชาห่างเหิน “อย่าให้ฉันพูดเป็นครั้งที่สาม”น้ำตาของเฮ่อซูม่านพลันไหลออกมา

“พี่ชายของเธอรักและตามใจเธอมากเลยนะ ขึ้นชื่อว่าเป็นพวกคลั่งน้องสาวเลยล่ะ จะทำให้เธอร้องไห้เสียน้ำตาได้ยังไง?” ฉินเจิงเปลี่ยนเรื่อง พร้อมทั้งหยั่งเชิงไปในตัวเมื่อพูดถึงเฮ่อเฉินโจว ไฟโกรธของเฮ่อซูม่านก็ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง “เขาบ้าไปแล้ว! เพื่อเอาใจเจียงหร่าน ถึงกับบังคับให้ฉันไปขอโทษยัยโง่ฟู่เจาเจานั่น!”เธอพูดพลางหันมาถามฉินเจิง “มีบุหรี่ไหม?”ฉินเจิงเลิกคิ้ว “เธอยังเด็ก...”เธอยังพูดไม่จบประโยค เฮ่อซูม่านก็เปิดลิ้นชักหยิบซองบุหรี่ออกมาแล้วจุดไฟสูบเองเสร็จสรรพ “ฟู่เจาเจาเป็นใครมาจากไหน! ก็แค่สนิทกับเจียงหร่านไม่ใช่หรือไง!”ฉินเจิงเห็นเธอสูบบุหรี่อย่างชำนาญ นัยน์ตาก็ฉายแววมีเลศนัย ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ เฮ่อซูม่าน แล้วพูดเสียงแผ่วเบา “ที่จริง...ฉันเองก็ไม่ชอบเจียงหร่านเหมือนกัน”เฮ่อซูม่านกันไปมองเธอ “ทำไมล่ะ?”แต่พอถามจบเธอก็เข้าใจ “เจียงหร่านไม่คู่ควรกับพี่ชายของฉันสักนิด”“เธอน่าหมั่นไส้มากจริง ๆ นะ ถึงจะไม่ได้ทำเรื่องชั่วร้ายอะไรเลยก็เถอะ” ฉินเจิงพูดด้วยน้ำเสียงราวกับเห็นใจ แต่คำพูดกลับตรงใจของเฮ่อซูม่านอย่างแม่นยำทั้งสองสบตากัน ความรู้ใจบางอย่างที่อันตรายค่อย ๆ ก่อตัวในอากาศ