Semua Bab เกมรักอุบายลวง : ประธานเฮ่อเลิกหึงคุณนายได้แล้ว: Bab 301 - Bab 310

ในดวงตาเฮ่อเฉินโจวมีความสนใจและความสนุกเพิ่มขึ้นมาหลายส่วนเกาเฉิงก็ตื่นเต้นขึ้นมาเช่นกัน ปล่อยตัวมากกว่าปกติเล็กน้อย “ตอนนี้สิ่งที่คุณนายไม่ชอบก็คือความต้องการที่จะควบคุมของคุณ ถ้าคุณแสดงออกอย่างใจกว้างหน่อย ก็อาจจะ...”เฮ่อเฉินโจวเหลือบตาขึ้นมองเขา “แล้วไง? คุณมีคำแนะนำอะไรเป็นพิเศษไหม?”เกาเฉิงกอดอก ยิ้มบาง ๆ “ผมได้ยินมาว่าพรุ่งนี้คุณนายจะไปเยี่ยมชมห้องตัวอย่างของว่านเซิ่ง ที่นั่นมีสวนลอยฟ้าที่โรแมนติกมาก...”“พูดตรงประเด็นหน่อย”“คุณสามารถจัดให้มี 'การพบกันโดยบังเอิญ' ที่นั่นได้ แต่ห้ามแสดงท่าทีหึงหวงเด็ดขาดนะครับ” เกาเฉิงยิ่งพูดยิ่งตื่นเต้น “ต้องแสดงให้เห็นว่าคุณสนับสนุนงานของเธออย่างเต็มที่ หรือแม้แต่เสนอความคิดเห็นเชิงวิชาชีพ ให้เธอเห็นด้านความเป็นผู้ใหญ่และใจกว้างของคุณ...”เฮ่อเฉินโจวพยักหน้าเล็กน้อยอย่างครุ่นคิด “คุณไปจัดการ ถ้าทำได้ดีจะมีรางวัล ถ้าทำพลาดก็อย่าหวังเลย”ได้ยินดังนั้น เกาเฉิงสีหน้าแข็งทื่อ “เอ่อ... ประธานเฮ่อครับ ประโยคเมื่อกี้ถือว่าผมไม่ได้พูดได้ไหม...”“สายไปแล้ว” เฮ่อเฉินโจวเคาะนิ้วเบา ๆ “ไปจัดการเถอะ”เกาเฉิงเดินหน้าซีดออกจากห้องชุดไป ในใจด่าตัวเอง

เจียงหร่านกับโจวฉือเพิ่งเดินมาถึงหน้าร้านอาหาร ก็มีเงาร่างในชุดสีแดงมาขวางทางไว้“ผู้ช่วยเจียง ไม่ได้เจอกันนานเลย” ริมฝีปากแดงสดของซูเหอยกยิ้ม พร้อมยื่นมือออกไป “ยังจำฉันได้ไหมคะ?”เจียงหร่านยื่นมือไปจับมือกับเธออย่างสุภาพ “ประธานซู สวัสดีค่ะ”ซูเหอหันไปทางโจวฉือ ยื่นมือออกไปเช่นกัน “ประธานโจว ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้วค่ะ”โจวฉือจับมือเธอเพียงครู่เดียว แววตาแฝงความระมัดระวัง “คุณซู”“ไหน ๆ ก็เจอกันแล้ว ถือว่าเป็นวาสนา” ซูเหอยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “ไปดื่มด้วยกันสักหน่อยไหมคะ?”โจวฉือพยักหน้าเล็กน้อย “ขอโทษครับ เรายังมีงานต้องจัดการ”“งั้นไว้วันหลังแล้วกัน” ซูเหอไม่แสดงอาการลำบากใจแม้แต่น้อย ก่อนหันไปทางเจียงหร่าน “ผู้ช่วยเจียง ฉันขอพูดตรง ๆ นะ คุณสนใจมาทำงานกับฉันไหม?”เธอปรายตามองโจวฉืออย่างมีนัย “ทำงานกับผู้ชายมันก็ไม่สะดวกเท่าไหร่ ไม่สู้มาทำกับฉันดีกว่า?”เจียงหร่านไม่คิดเลยว่าเธอจะพูดตรงขนาดนี้ แถมยังมาชวนต่อหน้าเจ้านายอีกด้วย แถมยังทำเหมือนเป็นเรื่องปกติอีกด้วยเธอยิ้มบาง ๆ “ประธานซู ทุกอย่างต้องมีลำดับก่อนหลัง ตอนนี้ฉันเป็นพนักงานของประธานโจวค่ะ”“หมายความว่าฉันมาช้าไปเหรอ?”

แสงแดดยามเช้าส่องลอดช่องผ้าม่านเข้ามา เจียงหร่านถูกเสียงสั่นของโทรศัพท์ปลุกให้ตื่นเธอหรี่ตาพร้อมคว้าโทรศัพท์ บนหน้าจอปรากฏข้อความจากฉินเจิงข้อความ ‘รายงานผลตรวจดีเอ็นเอ’ เด่นชัดอยู่ตรงหน้า ด้านล่างแนบเอกสารยืนยันความสัมพันธ์ทางสายเลือดของฉินเจิงกับโม่จือหย่วน ผลตรงกัน 99.99 เปอร์เซ็นต์ความง่วงของเจียงหร่านหายวับไปทันที เธอลุกขึ้นนั่ง ปลายนิ้วเลื่อนหน้าจอดูรายงานอย่างคร่าว ๆ มุมปากยกยิ้มเย็น[ยินดีด้วย] เธอตอบกลับสั้น ๆ ก่อนจะโยนโทรศัพท์ไปด้านข้างไม่ถึงสามวินาที ก็มีสายโทรเข้ามาเสียงของฉินเจิงแฝงไปด้วยความลำพองใจอย่างปิดไม่มิด “เจียงหร่าน เห็นรายงานแล้วใช่ไหม? ทรัพย์สินของคุณพ่อไม่ใช่ของเธอคนเดียวหรอกนะ”เจียงหร่านเดินไปที่หน้าต่าง เปิดม่านออก ปล่อยให้แสงอาทิตย์สาดทั่วร่าง “แล้วไง?”“ผลประเมินชี้ชัดว่า เขายังมีลูกชายอีกสองคน” น้ำเสียงของฉินเจิงเริ่มแหลมขึ้น “ตามกฎหมายมรดก อย่างมากเธอก็ได้แค่หนึ่งในสี่เท่านั้น”“อ้อ งั้นพวกเธอก็แบ่งกันก่อนเลย” เสียงของเจียงหร่านนิ่งจนชวนขนลุก “เหลือเท่าไหร่ค่อยให้ฉัน”เจียงหร่านพูดจบก็หยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อว่า “แน่นอนว่าฉันจะไม่เอา แ

เจียงหร่านยิ้มบาง ๆ แววตามีประกายบางอย่างวาบผ่าน “ก็แค่เพื่อนร่วมงานธรรมดา ๆ เท่านั้น ฉันไม่ใช่พวกบ้าผู้ชายที่เจอผู้ชายก็รักไปหมดเสียหน่อย”“ก็จริง โจวฉือยังสู้เฮ่อเฉินโจวไม่ได้อยู่นิดหน่อย” เฉิงเหวินซานยักไหล่ พลันทำสีหน้าจริงจังพลางว่า “แต่เธอต้องระวังฉินเจิงไว้นะ ระยะนี้หล่อนสนิทกับเฮ่อซูม่านมากเกินไป ไม่รู้กำลังวางแผนอะไรอยู่”เจียงหร่านเลิกคิ้ว “เธอก็รู้ด้วยเหรอว่าฉินเจิงจะก่อเรื่อง?”“ที่รัก แวดวงเมืองหลวงมันก็ใหญ่แค่นี้แหละ” เฉิงเหวินซานหยิบลิปสติกจากกระเป๋ามาเติมปาก “ยิ่งตอนนี้ฉินเจิงเที่ยวประกาศไปทั่วว่าหล่อนเป็นลูกสาวของตระกูลโม่ด้วยแล้ว ไม่อยากรู้ก็เป็นไปได้ยาก”นิ้วของเจียงหร่านเคาะที่พักแขนเก้าอี้เบา ๆ “หล่อนชอบอวดก็อวดไปเถอะ”“เธอนี่ใจเย็นดีจริง ๆ” เฉิงเหวินซานเก็บลิปสติก “แต่เฮ่อเฉินโจวไม่ได้ใจเย็นเหมือนเธอนะ เช้านี้เขาได้รับโทรศัพท์จากแม่สามีของเรา พอรู้ว่าฉินเจิงไปหาเฮ่อซูม่าน ก็โมโหใหญ่เลย”หัวใจเจียงหร่านบีบรัด “ฉินเจิงไปบ้านตระกูลเฮ่ออีกแล้วเหรอ? ทำไม?”“ใครจะไปรู้ล่ะ”เห็นโจวฉือเดินเข้ามาหาทั้งสอง เฉิงเหวินซานลดเสียงลง “พูดตามตรงเถอะ เธอคิดยังไงกับเฮ่อเฉินโ

สีหน้าของหลวนหลีแข็งทื่อ ปลายนิ้วเปลี่ยนเป็นซีดขาวเพราะออกแรงหลวนหลีสีหน้าดีขึ้นกว่าครั้งก่อนที่เจอกันมาก แก้มมีสีเลือดฝาด ริมฝีปากก็ไม่แห้งแตกซีดเซียวอีกแล้วมีเพียงดวงตาคู่นั้นเท่านั้นที่ยังคงฉายแววหวาดกลัวและไม่มั่นคงท่าทางแบบนี้หลอกคนเก่งนักเมื่อก่อนตอนที่เจียงหร่านซ้อม กิน ดื่มกับเธอ ไม่เคยคิดเลยว่าหลวนหลีเสแสร้งเก่งขนาดนี้ ตอนนี้ถึงได้รู้ว่าตัวเองในตอนนั้นช่างโง่เหลือเกิน“ฟื้นตัวเร็วดีนี่” จู่ ๆ เจียงหร่านก็พูดขึ้น “ดูท่าเธอคงอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่มากสินะ”หลวนหลีก้มหน้าลง เส้นผมยาวปรกบังใบหน้าครึ่งหนึ่ง เหลือเพียงลำคอขาวผ่องที่โผล่พ้นออกมาท่าทางเหมือนจะร้องไห้แต่ไม่ร้องนี้เคยทำให้ใครต่อใครรู้สึกสงสาร แต่ตอนนี้กลับทำให้เจียงหร่านรู้สึกว่ามันน่าขำ“ตอบฉัน” เจียงหร่านวกกลับไปยังคำถามเมื่อครู่หลวนหลีเม้มปากแน่น ไม่ตอบ“ของที่ไม่ใช่ของเธอ ทำไมถึงต้องเก็บไว้?” เจียงหร่านก้าวเข้าไปใกล้เธอ “หรือเพราะรู้ว่าเป็นของฉัน เลยตั้งใจจะไม่ให้?”ความหวาดกลัวในดวงตาของหลวนหลีเหมือนจะเอ่อล้นออกมา ท่าทางราวกับกำลังจะถูกสัตว์ร้ายกลืนกินได้ทุกเมื่อเจียงหร่านยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ใกล้จนใน