All Chapters of เกมรักอุบายลวง : ประธานเฮ่อเลิกหึงคุณนายได้แล้ว: Chapter 271 - Chapter 280

"ที่รัก!"เฮ่อเฉินโจวรีบเดินไป จับมือที่เย็นเฉียบของเธอเบา ๆ"ถ้าคุณอยากแก้แค้นให้คุณยาย ผมสามารถ..." เฮ่อเฉินโจวคิดว่าเธอไม่พอใจผลลัพธ์ที่ตนจัดการหญิงชราทั้งสองคน"คุณยายกลับมาไม่ได้แล้ว" เธอพึมพำไม่ว่าหญิงชราสองคนนี้จะสำนึกผิดมากแค่ไหน ไม่ว่าพวกเขาจะลงโทษพวกเธอยังไงก็เปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าคุณยายจากไปแล้วไม่ได้ยิ่งไปกว่านั้นความแค้นมีต้นเหตุและหนี้มีเจ้าของ รากฐานของปัญหาไม่ใช่การที่หญิงชราสองคนนินทา แต่เป็นรูปของเธอที่ก่อให้เกิดหายนะ รูปพวกนั้นต่างหากคือยันต์เร่งความตายให้คุณยายเสียชีวิต"เสี่ยวหร่านขอโทษนะ พวกเรา..." หญิงชราทั้งสองคนรีบเข้ามาขอโทษเฮ่อเฉินโจว "ไสหัวไป!"ขณะที่เจียงหร่านและเฮ่อเฉินโจวยังไม่ออกไป หญิงชราสองคนก็ถูกไล่ออกจากสถานพยาบาลแล้ว"กลับไปที่อพาร์ตเมนต์เซียงจางหยวน!" ขณะที่รถขับออกจากสถานพยาบาล เธอก็พูดประโยคหนึ่งเฮ่อเฉินโจวมองเธอแวบหนึ่ง พูดคำเดียวว่า "ได้"ตลอดทาง เจียงหร่านไม่ได้พูดสักประโยค เธอที่เดิมทีพูดน้อยอยู่แล้ว ยิ่งเงียบลงไปอีกหลังจากที่คุณยายจากไปรถจอดลง เจียงหร่านรับของของคุณยายจากในมือเฮ่อเฉินโจว ซึ่งมีเพียงกระเป๋าเล็ก ๆ ใบเดียว

"เธอไม่รับสาย ถ้าเธอรับสายฉันจะร้อนรนขนาดนี้เหรอ?" รอยย่นที่คิ้วของเฮ่อเฉินโจวสามารถหนีบแมลงวันตายได้เลยในช่วงเวลานี้เขาโทรหาเจียงหร่านสิบกว่าสายแล้ว แต่ก็ไม่มีใครรับสายตลอดเลย เพราะงั้นนี่จึงทำให้เฮ่อเฉินโจวคิดฟุ้งซ่านแต่ทันทีที่เขาพูดจบ ใบหน้าของฟู่เจาเจาก็ยิ้ม "พี่หร่านหร่าน พี่อยู่ไหนคะ? พวกเราอยู่หน้าบ้านพี่ค่ะ"เฮ่อเฉินโจวกับลู่เซียวสบตากัน จากนั้นก็หันไปมองฟู่เจาเจาพร้อมกัน "...อ๋อ พี่ไม่อยู่บ้านเหรอคะ พี่รองเฮ่อร้อนรนแทบตายเลย เขาเป็นห่วงว่าพี่จะคิดสั้น ถึงขนาดตามบริษัทปลดล็อกกุญแจมาแล้ว..."ขณะที่ฟู่เจาเจาพูดล้อเลียนก็มองเฮ่อเฉินโจว แถมแลบลิ้นใส่เขา และเปิดลำโพงโทรศัพท์เสียงของเจียงหร่านดังมาจากปลายสาย "...ใครกล้าแตะต้องล็อกกุญแจของฉันอีก ก็ลองดูสิ?"เสียงนี้เย็นชามาก และดุดันมากด้วยลู่เซียวมองมุมปากของเฮ่อเฉินโจวที่ขบแน่น เขาก็กลัวว่าจะหัวเราะออกมา"ที่รัก คุณอยู่ที่ไหน?" เฮ่อเฉินโจวถาม"สถาบันวิจัย มาหาหลวนหลี!" คำพูดไม่มาก แต่พูดชัดเจนมากเฮ่อเฉินโจวเข้าใจทั้งหมดทันที ทำไมเขาถึงคิดไม่ถึงเรื่องนี้กัน?เจียงหร่านพูดจบก็วางสาย ลู่เซียวกระแอมเบา ๆ ครั้งหนึ่ง "ยัง

นิ้วมือของเฮ่อเฉินโจวจับแน่นบนพวงมาลัย จนข้อนิ้วขาวซีดเขามองเจียงหร่านที่ยืนอยู่บนขั้นบันได ดวงตาเต็มไปด้วยอารมณ์มืดมน"หย่าเหรอ? " เขาหัวเราะเบา ๆ ครั้งหนึ่ง ผลักประตูรถสาวเท้ายาวไปหาเธอ "คุณนายเฮ่อลืมอะไรไปหรือเปล่า?"เจียงหร่านยืนไม่ขยับอยู่ที่เดิม ลมพัดเส้นผมของเธอ ปิดบังใบหน้าที่ซีดเซียวไปครึ่งหนึ่งเธอหยิบเอกสารฉบับหนึ่งออกมาจากในกระเป๋าอย่างสงบ และยื่นไปตรงหน้าเขา "ข้อตกลงการหย่า ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น"เฮ่อเฉินโจวไม่รับ สายตาจับจ้องบนข้อต่อนิ้วมือที่เลือดซึมของเธอ แววตาหม่นลง "มือคุณเป็นอะไรไป?""ไม่สำคัญหรอก" เธอชักมือกลับ น้ำเสียงเย็นชา "คุณลองดูถ้าไม่มีปัญหาก็เซ็นชื่อเถอะ""ผมเคยรับปากคุณยายว่าจะดูแลคุณ" น้ำเสียงของเขาแหบต่ำ "กำหนดสามเดือนยังไม่ถึงเลย ผมไม่เซ็นหรอก"เจียงหร่านเงยหน้ามองเขา ดวงตาเย็นชาว่างเปล่า "คุณยายไม่อยู่แล้ว""เพราะงั้นคุณเลยรีบร้อนที่จะตัดขาดความสัมพันธ์เหรอ?" เฮ่อเฉินโจวขยับเข้าใกล้หนึ่งก้าว ลมหายใจกดดัน "คุณยายเพิ่งเสีย คุณก็รีบร้อนหย่า ไม่กลัวท่านโกรธเหรอ?"ประโยคนี้เหมือนมีดแทงเข้าที่หัวใจของเจียงหร่านปลายนิ้วเธอสั่นเล็กน้อย แต่ก็ยัง

เวลาตีห้ายี่สิบนาที แถลงการณ์หย่าของเจียงหร่านเหมือนระเบิดลูกหนึ่งระเบิดกลางอากาศในเมืองหลวงไม่มีจดหมายทนาย ไม่มีร่างข่าวประชาสัมพันธ์ มีแค่ข้อความแสนเย็นชาบนบัญชีส่วนตัวของเธอ [ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจียงหร่านกับเฮ่อเฉินโจวสิ้นสุดความสัมพันธ์แต่งงาน นับแต่นี้ต่างฝ่ายต่างแยกทางไม่เกี่ยวข้องกันอีก]ฝ่ายประชาสัมพันธ์ของเฮ่อกรุปโกลาหลขึ้นมาทันที สื่อโทรเข้ามาสายแล้วสายเล่า ซึ่งในตอนที่เฮ่อเฉินโจวเห็นการแจ้งเตือนนี้ ก็กำลังกลับไปยังที่พักอินเตอร์สเตทพรีเมียร์ นี่เธอไม่คิดแม้แต่จะให้โอกาสเขาได้คุยกันต่อหน้าเลยเหรอแสงจากหน้าจอโทรศัพท์สะท้อนสีหน้ามืดมนของเขา ข้อนิ้วขึ้นสีขาวจากการกำมือแรงมากเกินไป มุมปากกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มอันตรายเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เจียงหร่านกำลังเอาเสื้อผ้าตัวสุดท้ายใส่ในตู้เสื้อผ้า นิ้วมือของเธอสั่นระริก กระนั้นก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา “คุณไม่มีอะไรจะพูดหน่อยเหรอ?”เฮ่อเฉินโจวพิงกรอบประตู พาดสูทตัวนอกไว้บนบ่าอย่างสบาย ๆ น้ำเสียงเหลาะแหละเหมือนกำลังพูดคุยเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไปในที่สุดเจียงหร่านก็หันกลับมา แสงสว่างเล็กที่สาดส่องผ่านทางหน้าต่างขับโครงหน้าข

เฉิงเหวินซานหันมาพร้อมเลิกคิ้วขึ้น ริมฝีปากสีแดงกระตุกเล็กน้อย “ทำไม? ไม่อยากให้ฉันไปเหรอ?”“เรื่องก่อนหน้านี้ฉันวู่วามเกินไป ไม่ควรพาเดือดร้อนไปด้วย” เจียงหร่านปล่อยมือออก ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความรู้สึกผิดอย่างจริงใจทันใดนั้นเฉิงเหวินซานก็หัวเราะออกมา ยื่นมือออกไปบีบแก้มของเจียงหร่าน “ที่รัก ท่าทางรู้สึกผิดของเธอน่ารักจริง ๆ”เธอขยับเข้าไปใกล้ใบหูของเจียงหร่าน กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ อบอวลไปทั่ว “แต่ฉันไม่ใส่ใจเรื่องพวกนี้หรอก”เธอก้าวถอยหลัง ก่อนจะมองเจียงหร่านขึ้นลง “พูดจริง ๆ นะ ฉันชอบความใจเด็ดของเธอมาก”พูดพร้อมกับจิ้มที่หัวใจของเจียงหร่านเบา ๆ “ผู้หญิงควรเป็นแบบนี้แหละ เวลาใจร้ายก็จะไม่ออมมือเด็ดขาด”ฝนตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ เฉิงเหวินซานกางร่มสีดำ จู่ ๆ ก็พูดอย่างจริงจัง “แต่ฉันขอเตือนเธอหน่อย หลังจากออกไปจากตระกูลเฮ่อแล้ว ชีวิตของเธอคงไม่มีความสุขแน่ ๆ”แววตาของเธอเปลี่ยนเป็นคมกริบ “ก็เหมือนลูกสัตว์ที่ถูกปกป้องต้องออกไปจากวงล้อมป้องกันกะทันหัน เหล่าคนที่จ้องตำแหน่งคุณนายเฮ่อ ก็จะเข้ามาฉีกกระชากเธออย่างไม่ปรานี”มุมปากของเจียงหร่านยกขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาทอประกายวาวโรจน์ “ฉันเก่งเรื่