Semua Bab เกมรักอุบายลวง : ประธานเฮ่อเลิกหึงคุณนายได้แล้ว: Bab 291 - Bab 300

เจียงหร่านแสยะยิ้ม “ประธานเฮ่อ ฉันเลือกงานไม่ได้ดูที่เงิน แต่ดูที่เจ้านายต่างหาก”คำพูดนี้แทงใจดำเล็กน้อยเฮ่อเฉินโจวจงใจเผยแววตาที่เจ็บปวด “สำหรับคุณแล้ว ผมมันห่วยแตกถึงขนาดที่สู้โจวฉือไม่ได้เลยเหรอ?”เจียงหร่านจ้องตาเขา “สู้ได้หรือไม่ ประธานเฮ่อก็รู้อยู่แก่ใจแล้วไม่ใช่เหรอ?”ทั้งคู่จ้องหน้ากันอยู่พักใหญ่ อากาศโดยรอบพลันหยุดนิ่งเฮ่อเฉินโจวพลันหัวเราะออกมา รอยยิ้มนั้นเจือด้วยความสมเพชตัวเอง “ก็ใช่ ผมเป็นเจ้านายที่แย่จริง ๆ”เขาก้าวถอยพ้นจากหน้าประตู “รีบพักผ่อนล่ะ”เจียงหร่านคาดไม่ถึงว่าเขาจะเลิกตอแยง่ายดายขนาดนี้ เธอจึงตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะผลักประตูเข้าห้องไปตอนที่กำลังปิดประตู เธอมองผ่านช่องประตู เห็นเฮ่อเฉินโจวยังคงยืนอยู่ตรงที่เดิม แสงไฟทอดยาวเงาของเขา จนดูอ้างว้าง อย่างบอกไม่ถูกเธอพิงกับบานประตู ความว้าวุ่นใจบางอย่างพลันผุดขึ้นมาในใจอย่างไร้สาเหตุบทสนทนาเมื่อครู่ย้อนกลับมาฉายซ้ำในความคิด เธอพูดแรงเกินไปหรือเปล่านะ?ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็สั่น ดึงให้เธอหลุดออกจากห้วงความคิดทันทีเป็นข้อความรูปภาพที่มาจากเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่รู้จัก เมื่อกดเปิด เจียงหร่านตกใจจนตัวแข็งทื่อ

เฮ่อเฉินโจวยกยิ้มมุมปากด้วยความโล่งใจราวกับว่าทำภารกิจที่ยิ่งใหญ่สำเร็จแล้วเจียงหร่านเห็นรายละเอียดสีหน้าของเขาทั้งหมด “ประธานเฮ่ออย่าเข้าใจผิดไป ฉันแค่ไม่อยากฟังคุณพูดไร้สาระไปกว่านี้”เจียงหร่านหยิบขนมจีบกุ้งใส่ปาก น้ำซุปหอมหวานแตกกระจายในปาก เธอต้องยอมรับว่ารสชาตินี้ทำให้รู้สึกดีจริง ๆโดยเฉพาะคนที่ทานอาหารเย็นน้อยมากหรือแทบไม่ทานเลยอย่างเธอ อาหารเช้าจึงเป็นมื้ออาหารที่สำคัญที่สุดของวันลิฟต์มาถึงชั้นหนึ่ง เจียงหร่านรีบเดินไปยังลานจอดรถ เฮ่อเฉินโจวยังคงเดินตามอยู่ห่าง ๆ ราวกับบอดี้การ์ดมืออาชีพ“คุณจะตามฉันไปถึงเมื่อไหร่?” เจียงหร่านถลึงตาหันไปมองเขาเฮ่อเฉินโจวยักไหล่ “ผมก็ต้องไปทำงานเหมือนกัน คุณนายเฮ่อ บังเอิญเป็นทางเดียวกันพอดี”เจียงหร่านเหนื่อยหน่ายที่จะสนใจเขา เดินมุ่งหน้าตรงไปยังที่จอดรถของตัวเอง แต่กลับต้องหยุดชะงัก เมื่ออยู่ห่างจากรถไป ห้าเมตร เธอเห็นยางหน้ารถของเธอแบนสนิทจนขอบล้อเหล็กติดพื้น“เฮ่อเฉินโจว!” เจียงหร่านหันไปมองเฮ่อเฉินโจวอย่างเดือดดาล “ไม่เบื่อหรือไง?”เฮ่อเฉินโจวทำสีหน้าใสซื่อ “ผมถูกปักปรำ นี่ไม่ใช่ฝีมือผมจริง ๆ”เจียงหร่านจ้องมองเขาอย่างเคลือบแค

เฮ่อเฉินโจวไม่สนใจสายตาที่ตกตะลึงของทุกคน เดินตรงเข้ามาทันที“ประธานโจว ประธานหลิวบังเอิญจังเลยนะครับ” เฮ่อเฉินโจวพูดออกมาอย่างไร้ยางอาย“บังเอิญจริง ๆ ครับ” โจวฉือตอบกลับด้วยคำพูดที่มีนัย“ผู้ช่วยเจียง พวกเราเจอกันอีกแล้วนะครับ” เฮ่อเฉินโจวหันไปมองเจียงหร่านเธออยากจะซัดหมัดใส่เขาให้รู้แล้วรู้รอด บังเอิญบ้านพ่อคุณสิ ไม่คิดว่าเขาจะตามมาถึงที่นี่ได้ ความรู้สึกนี้ทำเอาเจียงหร่านแทบจะสติแตก และอึดอัดจนหายใจไม่ทั่วท้องแต่ตอนนี้เธอพูดอะไรไม่ได้ จึงทำได้เพียงแค่ขานรับเบา ๆ“ประธานเฮ่อคงยังไม่ได้ทานอาหารสินะครับ มาทานด้วยกันเลยดีไหม” ประธานหลิวเป็นคนมีไหวพริบ โจวฉือก็เป็นผู้มีอิทธิพลที่ตนเองต้องเข้าหา เฮ่อเฉินโจวคนนี้ก็เป็นผู้มีอำนาจที่ต้องรีบผูกมิตรไว้เช่นกัน“สะดวกไหมครับ?” เฮ่อเฉินโจวทำท่าทางเหมือนเกรงใจและมองไปที่โจวฉือ “ประธานโจวจะถือสาหรือเปล่าครับ?”คนคนนี้ช่างไร้ยางอายจริง ๆ!ได้เปรียบไปแล้วยังแสร้งทำตัวน่าสงสารอีกโจวฉือสบตาเขา “ไม่ถือสาครับ”เมื่อประธานใหญ่เชื้อเชิญอย่างกระตือรือร้น อีกคนหนึ่งก็ตอบกลับว่าไม่ถือสา ผู้ช่วยไร้อำนาจอย่างเจียงหร่าน ย่อมไม่มีสิทธิ์พูดอะไรได้อย

เจียงหร่านแสยะยิ้ม “ถ้าฉันอยากจะใช้ประโยชน์จากตำแหน่งคุณนายเฮ่อ ฉันคงไม่เลือกที่จะหย่ากับคุณตั้งแต่แรกหรอก”คำพูดประโยคนี้เหมือนมีดที่กรีดลึกเข้าไปที่ใจของเฮ่อเฉินโจวรอยยิ้มบนใบหน้าเขาจางหายไป “คุณเกลียดการที่มีส่วนมาพัวพันกับผมขนาดเชียวเหรอ?”“ไม่ใช่ว่าฉันเกลียด...” จู่ ๆ เจียงหร่านก็หยุดพูดไป พลางนวดขมับอย่างหงุดหงิด “ช่างเถอะ คุยกับคุณก็ไม่รู้เรื่อง สรุปคือ พรุ่งนี้เป็นต้นไป กรุณาอย่าเข้ามาก้าวก่ายงานของฉันอีก”เฮ่อเฉินโจวเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นเริ่มเก็บกล่องอาหารทันที “ได้”ง่ายขนาดนี้เลยเหรอ?เจียงหร่านมองเขาด้วยความเคลือบแคลงใจ“แต่ผมมีเงื่อนไขข้อหนึ่ง”เฮ่อเฉินโจวมีคำพูดที่ตามมาดังคาด “ที่นี่ไม่เหมือนเมืองหลวง คุณต้องระวังความปลอดภัยตลอดเวลา มีอะไรให้ติดต่อผมเป็นคนแรกเลยนะ”ในท้ายที่สุด เจียงหร่านก็พยักหน้าเฮ่อเฉินโจวยิ้มออกมาอย่างจริงใจเป็นครั้งแรกในคืนนี้เขาเก็บกล่องอาหารอย่างคล่องแคล่ว เมื่อเดินไปถึงหน้าประตูจู่ ๆ ก็หันกลับมา “ผมนัดโจวฉือดื่มไวน์ คุณอยากไปด้วยกันไหม?”“อะไรนะ?” เจียงหร่านแทบทำแก้วน้ำหก “คุณนัดโจวฉือเหรอ?”“เป็นการพูดคุยกันระหว่างลูกผู้

ไซต์งานของว่านเซิ่งมีขนาดใหญ่กว่าที่คาดไว้ มีเครนหอสูงกว่าสิบตัวกำลังทำงานอยู่กลางอากาศ คนงานเดินขวักไขว่ และเสียงเครื่องจักรก็ดังสนั่นตลอดเวลาประธานหลิวสวมหมวกนิรภัยออกมาต้อนรับพวกเขาด้วยตัวเอง “ประธานโจว ผู้ช่วยเจียง เชิญทางนี้ครับ! เราเตรียมอุปกรณ์นิรภัยไว้ให้แล้ว”หลังจากสวมหมวกนิรภัยแล้ว เจียงหร่านก็เดินตามหลังโจวฉือไป พลางจดบันทึกทุกรายละเอียดที่ประธานหลิวแนะนำ รวมถึงจดปัญหาที่เธอสังเกตเห็นในทุกจุดที่เดินผ่านด้วยทางเดินพื้นที่ไซต์งานไม่เรียบ เต็มไปด้วยเหล็กเส้นและปูนซีเมนต์ แม้เจียงหร่านจะเดินระวังแล้ว แต่ก็ยังเกือบสะดุดล้มหลายครั้ง“ระวังครับ!” ตรงทางลาดชันแห่งหนึ่ง ตอนที่เจียงหร่านกำลังจะลื่นล้มอีกครั้ง โจวฉือก็รีบเอื้อมมือไปประคองเธอไว้เจียงหร่านตั้งหลักได้แล้ว ก็ดึงมือกลับอย่างแนบเนียน “ขอบคุณค่ะ”เธอไม่ได้สังเกตเลยว่าด้านหลังรถขุดคันหนึ่งที่อยู่ไกลออกไป มีคนแอบกดชัตเตอร์กล้องถ่ายรูปอยู่การตรวจดูงานดำเนินไปตลอดทั้งช่วงเช้า เมื่อเสร็จสิ้น สมุดบันทึกของเจียงหร่านก็มีข้อมูลที่บันทึกอย่างละเอียดเขียนอยู่เต็มหน้ากระดาษ เนื่องจากต้องปรับท่าทางอยู่ตลอดเวลา ข้อเท้าของเธอจ