Lahat ng Kabanata ng เกมรักอุบายลวง : ประธานเฮ่อเลิกหึงคุณนายได้แล้ว: Kabanata 21 - Kabanata 30

เขาพูดเหมือนตัวเองอ่อนแอเปราะบางเสียเต็มประดา ราวกับเป็นคนธรรมดาที่ไม่เคยผ่านมรสุมชีวิตมาก่อนเจียงหร่านรู้ดีว่าโลกโซเชี่ยลทุกวันนี้มันน่ากลัวแค่ไหน แค่ข่าวด้านลบเรื่องเดียวก็ร้ายแรงมากพอจะทำให้บริษัทที่ก่อตั้งมาเป็นร้อยปีล่มจมได้แล้ว“แต่ถ้าคุณแต่งงานกับฉัน ก็ต้องโดนคนเอาไปพูดจาเสียหายเหมือนกันนะคะ” เจียงหร่านพูดความในใจออกไป“ผมไม่สนใจหรอกว่าคนอื่นจะพูดถึงผมอย่างไรบ้าง” เฮ่อเฉินโจวกุมมือเธอแน่น “ตอนนี้มีคนมากมายกำลังมองเราอยู่นะ ถ้าคุณไม่ยอมแต่งงานกับผม พวกเขาจะต้องบอกว่าคุณเกิดนึกเสียใจขึ้นมา อยากจะกลับไปแต่งงานกับกู้เฉิงเหยียนแน่”“ฉันเปล่านะ” เจียงหร่านรีบปฏิเสธเฮ่อเฉินโจวยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย “งั้นก็ไม่ต้องกังวลอะไรแล้วครับ ที่เหลือผมจะจัดการเอง”สิ้นเสียง เขาก็กุมมือของเจียงหร่านแน่น นัยน์ตาดำขลับที่แฝงความกดดันอันไร้ขอบเขตกวาดมองคนทั้งหมดที่อยู่ในงานขนาดเขาไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียวก็ยังทำให้คนรู้สึกหายใจไม่ออกได้ ห้องจัดเลี้ยงเงียบสงัดจนได้ยินเสียงเข็มหล่นขณะที่คนในงานกำลังจะขาดอากาศเพราะแรงกดดันของเขา ในที่สุดเฮ่อเฉินโจวก็ปริปากพูดว่า “แขกผู้มีเกียรติทุกท่านและมิตรส

เฮ่อเฉินโจวยินอยู่ตรงหน้าต่าง ร่างกายสูงโปร่งผ่าเผยของเขาถูกแสงแดดที่ส่องลอดหน้ากระทบจนเกิดเงาเป็นแนวยาว ราวกับผ่าแบ่งพื้นที่โลกออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งเต็มไปด้วยบรรยากาศรื่นเริง อีกส่วนหนึ่งเงียบสงบไร้การเคลื่อนไหวมีเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง ก่อนจะหยุดลงข้างกายเขา “อาโจว เจ้าคนนามสกุลกู้ยังไม่ยอมไปไหนเลย เขาดักรออยู่นอกวิลล่า อยากให้ไล่ออกไปไหม?”ดวงตามืดมนของเฮ่อเฉินโจวจ้องมองไปยังชายหนุ่มที่มีสภาพเลือดเกรอะกรังอย่างน่าอนาถ ซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่กี่สิบเมตรด้านนอก “ไม่ต้อง ให้เขาเห็นกับตานั่นแหละดี จะได้ตัดใจเร็วขึ้นอีกหน่อย”ลู่เซียวพยักหน้าเบาๆ “ฆ่าคนด้วยการทำลายขวัญกำลังใจ เป็นงานถนัดของนายเลยนี่หว่า”ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาของเฮ่อเฉินโจวไม่หลงเหลือความอ่อนโยนเหมือนตอนอยู่กับเจียงหร่าน ดวงตาเรียวยาวของเขาเยือกเย็น ชวนให้คนรู้สึกกดดันอย่างไร้สุ้มเสียง “แขกพวกนั้นได้พูดอะไรบ้างไหม?”“เมื่อกี๊นายเล่นประกาศแบบนั้นแล้ว ใครจะกล้าพูดอะไรล่ะ แต่ถึงปากจะไม่พูดออกมาแต่ก็คงจะมีแอบนินทาในใจหรือลับหลังบ้างแหละ” ลู่เซียวพูดถึงตรงนี้ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “อาโจว เมื่อกี๊กู้เฉิงเหยียนอาละวาดเสียเ

“ยังจำได้ไหมว่าครั้งแรกที่เจียงหร่านพานายกลับบ้านคือตอนไหน?” ฟู่เจาหยางพูดขณะอยู่ข้างๆ เขากู้เฉิงเหยียนไม่ได้แหงนหน้าขึ้นมอง ฟู่เจาหยางจึงพูดอีกครั้งว่า “งั้นฉันจะถามแบบกว้างๆ กว่านี้หน่อยก็แล้วกัน นายคงยังจำได้ว่าเป็นปีไหนสินะ...แล้วนายรู้ไหมว่าปีนั้นเจียงหรานเจออะไรมาบ้าง?”คำพูดนี้ทำให้กู้เฉิงเหยียนยอมแหงนหน้าขึ้นมา ใบหน้าของเขามีเลือดเกรอะกรัง ดวงตาแดงก่ำ มองผ่านๆ ยังรู้เลยว่าเขากำลังเดือดดาลเขาไม่รู้ แล้วก็ไม่เคยคิดจะถามเธอด้วย เจียงหร่านเองก็ไม่เคยเล่าให้เขาฟังฟู่เจาหยางรู้จักกู้เฉิงเหยียนมานานหลายปีแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นสภาพเขายับเยินขนาดนี้ “ไปโรงพยาบาลหน่อยไหม?”“สรุปแล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?” กู้เฉิงเหยียนถามเสียงแหบแห้งฟู่เจาหยางมองตาเขาอยู่สักพัก ก่อนจะค่อยๆ เล่าว่า “นายรู้ใช่ไหมว่าเธอเป็นแชมป์โอลิมปิก แต่นายไม่เคยรู้ว่านั่นเป็นจุดสิ้นสุดการเป็นนักกีฬาของเธอด้วย ตอนที่เธอเจอกับนาย เป็นช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดในชีวิตของเธอแล้ว”เสียงทุ้มกังวานของฟู่เจาหยางที่รับงานพิธีกรและเป็นเจ้าของบริษัทออแกไนซ์งานแต่ง ฟังดูทรงพลังและรุนแรงอย่างบอกไม่ถูกกู้เฉิงเหยีย

เล็บที่ถูกดูแลมาอย่างดีของฉินเจิงจิกเข้ากลางฝ่ามืออย่างแรง “เดี๋ยวตอนทำพิธีกราบไหว้ แม่ของนายก็ต้องจ่ายเงินให้ฉันเปลี่ยนคำเรียกอยู่ดี”เป็นคำพูดที่แฝงความนัย เธอกำลังเตือนกู้เฉิงเหยียนว่าอย่าทำให้เธอขายหน้ามากไปจะดีกว่าเธอจะต้องได้แต่งงาน และได้แต่งแบบมีเกียรติมีศักดิ์ศรีด้วย เธอจะแพ้เจียงหร่านจนย่อยยับไปทุกอย่างไม่ได้ แม้ว่าเธอจะชนะไม่ได้แล้ว เพราะผู้ชายอย่างเฮ่อเฉินโจวเหนือกว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเฮ่อเฉินโจวมีข่าวลือว่าไม่ชอบอยู่ใกล้ชิดผู้หญิง บางคนถึงกับบอกว่าเขาจะไม่แต่งงานตลอดชีวิต แต่เขากลับมาทำแบบนี้ แต่งงานกับผู้หญิงที่เธอไม่ชอบขี้หน้ามากที่สุดกู้เฉิงเหยียนมองผู้หญิงตรงหน้าที่มีใบหน้าน่ารักใสซื่อ แต่พูดคำคำจาโหดร้ายที่สุด เขารู้ว่าในตอนนั้นเขาตาบอดที่คิดว่าเธอใสซื่อ และยิ่งเสียใจที่ใช้แผนการที่แย่แบบนี้เพื่อแก้แค้น ทำให้เขาสูญเสียผู้หญิงที่เขารักที่สุดไป"ได้!" กู้เฉิงเหยียนรู้ว่าฉินเจิงต้องการอะไร แต่ก็ยอมตอบตกลงในเมื่อเธออยากจะแต่งงานมากนัก เขาก็จะให้เธอได้แต่งงานกับเขาง่ายๆ ไว้ค่อยลำบากตอนอยากหย่าแล้วกันทั้งสองคนกระซิบกันใกล้ๆ ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขากำลังพูดอะไร แ

อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด!เจียงหร่านเตรียมตัวเตรียมใจมาเรียบร้อยแล้ว แม้หัวใจจะเต้นไม่เป็นส่ำอยู่บ้าง แต่เธอก็พยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองเฮ่อเฉินโจวยอมแต่งงานกับเธอเพื่อให้คุณยายสบายใจและหมดห่วง แล้วยังทำให้เธอมีเกียรติมีหน้ามีตาอีก ลำพังแค่สิ่งที่ผู้ชายคนนี้มอบให้เธอก็ไม่รู้จะตอบแทนยังไงแล้วเมื่อก่อนเธอเคยคิดว่ามิตรภาพเป็นเรื่องที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด แต่คนอื่นกลับเข้าใจผิดและบิดเบือนความหวังดีและความมีน้ำใจของเธอกู้เฉิงเหยียนสอนให้เธอได้รู้ว่า จงยอมเชื่อว่าบนโลกใบนี้มีผีอยู่จริง ดีกว่าหลงเชื่อความรักของผู้ชายตอนนี้เธอไม่มีทั้งเพื่อนและคนรัก มีเพียงยถากรรมที่อยู่ตรงหน้า สำหรับเธอแล้วแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุขไปวันๆ ได้ก็เพียงพอแล้ว ไม่ใช่สิ แค่ใช้ชีวิตทุกวินาทีทุกนาทีต่อจากนี้ไปให้ดีได้ก็พอแล้วอุบัติเหตุเมื่อเจ็ดปีก่อนทำให้เธอบรรลุสัจธรรมของโลกใบนี้ ไม่มีใครรู้หรอกว่าชีวิตวันพรุ่งนี้จะเกิดเรื่องไม่คาดฝันอะไรขึ้นบ้างวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร คนที่อยู่รอบตัวเธอจะมีท่าทีอย่างไร เธอไม่อยากจะเสียเวลาไปนั่งเดา แล้วก็ไม่อยากเก็บมาคิดให้รกสมองด้วยถ้าหากเฮ่อเฉินโจวอยากได้ตัวเธอ เธอก็จะย