เกมรักอุบายลวง : ประธานเฮ่อเลิกหึงคุณนายได้แล้ว의 모든 챕터: 챕터 41 - 챕터 50

เฮ่อเฉินโจวหลับตลอดเวลาที่เครื่องบินกำลังบินอยู่บนท้องฟ้าเจียงหร่านไม่รู้ว่าเฮ่อเฉินโจวอายที่ตัวเองแสดงอาการกลัวเครื่องบินให้เธอเห็น หรือว่าเขาหวาดกลัวการนั่งเครื่องบินมากจริงๆเพราะเขานอนหลับสนิทมากแล้วยังนอนด้วยท่าทางที่ไม่เรียบร้อยเอามากๆ ด้วย ศีรษะของเขาพิงไหล่ของเธอ มือเกาะตัวเธอแน่น เรียกได้ว่าแทบจะปีนข้ามเก้าอี้มานอนทับเธออยู่แล้วถ้าการนอนท่านี้ไม่ได้เกิดจากความตั้งใจ แบบนั้นมันก็ออกจะพูดยากสักหน่อยเจียงหร่านอดนึกเรื่องที่เมื่อคืนเธอนอนร่วมเตียงเดียวกับเขาไม่ได้ อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนนี้เขาก็นอนท่านี้น่ะ?แต่น่าเสียดายที่เธอหลับสนิท ก็เลยไม่รู้ว่าสรุปแล้วเขานอนท่าไหนกันแน่ตอนที่เครื่องบินลงจอด เฮ่อเฉินโจวก็แสดงอาการเหมือนกับตอนที่เครื่องบินกำลังจะขึ้นบิน แต่ครั้งนี้เขาเป็นฝ่ายเอนตัวเข้ามาพิงเจียงหร่านก่อน“คุณกลัวการนั่งเครื่องบินเหรอคะ?” เจียงหร่านไม่อยากเสียเวลานั่งเดาแล้วถามเรื่องที่ไม่เข้าใจออกไปตรงๆ“อืม ผมเป็นโรคกลัวเครื่องบิน” คำตอบของเฮ่อเฉินโจวอยู่เหนือความคาดหมายของเจียงหร่านจริงๆบุคคลระดับเขากลัวการนั่งเครื่องบินด้วยเหรอ ถ้างั้นการพูดคุยเจรจาธุรกิจที่มีอยู

คราวนี้เธอไปต่อไม่เป็นเลย“คุณนายเฮ่อโตจนป่านนี้แล้วยังชอบดูดนิ้วอยู่อีกเหรอ?” เฮ่อเฉินโจวกลัวเธอจะอายไม่พอมั้งถึงได้จงใจถามกลั่นแกล้งตอนแรกร่างกายของเจียงหร่านก็ร้อนเพราะกินอาหารเผ็ดอยู่แล้ว ตอนนี้ยังเจอเรื่องน่าอับอายซ้ำอีก ทำเอาปลายจมูกของเธอมีเหงื่อออกชุ่มในพริบตา ใต้แสงไฟที่สาดส่องจะมองเห็นเม็ดเหงื่อผุดพรายเป็นชั้นบางๆ“ไม่ใช่นะคะ...เพราะซอสมันรสเข้มข้น เป็นจิตวิญญาณของกุ้งเครย์ฟิชค่ะ” เจียงหร่านพยายามหาข้ออ้างให้ตัวเอง แต่ขณะเดียวกันก็พูดความจริงด้วยการกินกุ้งเครย์ฟิชให้ฟินที่สุดไม่ใช่จังหวะที่เนื้อกุ้งเข้าปาก แต่เป็นตอนที่ดูดน้ำซอสเข้าไปต่างหากเฮ่อเฉินโจวเห็นว่าเธอถูกตนเองแกล้งจนกระอักกระอ่วนแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ “ชอบดูดนิ้วก็คือชอบดูดนิ้ว จะปากแข็งทำไม”แล้วแบบนี้เจียงหร่านจะกินต่อลงได้ยังไง?ช่างเถอะ ไม่กินแล้วก็ได้เธอถอดถุงมือออกแล้ววางไว้บนโต๊ะ เฮ่อเฉินโจวก็หยิบถุงมือที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมาใส่ เขายื่นมือหยิบกุ้งเครย์ฟิชไปแกะเปลือกออก จากนั้นก็เอื้อมแขนยาวๆ มาป้อนเนื้อกุ้งใส่ปากเจียงหร่านเจียงหร่านเบิกตากว้างจ้องมองเขา เขากลับหยิบกุ้งเครย์ฟิชขึ้นมาแกะอย

เฮ่อเฉินโจวเมินเฉยต่อคำถามเธอ เขาหมายความว่ายังไงเจียงหร่านเข้าใจเป็นอย่างดีสุดท้ายเธอก็ยังยอมเดินเข้าไปหาเขา นั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเขา “เฮ่อเฉินโจวคุณเป็นคนพาฉันมาหาเธอนะ ตอนนี้ฉันอยากเจอเธอมากจริงๆ อยากเห็นว่าเธอยังสบายดีหรือเปล่า?”เจียงหร่านบริสุทธิ์ใจจริงๆ ตอนที่พูดประโยคนี้ออกไปดวงตาของเธอแอบร้อนผ่าวด้วยซ้ำมันคือความกดดัน ความอัดอั้นตันใจและความคาดหวังอันยาวนานที่จะได้พบเจอกัน“ไปเยี่ยมคนป่วยกลางดึก เธอว่ามันเหมาะสมหรือไง?” คำตอบง่ายๆ ของเขาทำให้เจียงหร่านตระหนักได้ทันทีว่าวันนี้เธอคงไม่ได้เจอหลวนหลีแล้วแต่ตอนที่อยู่ในประเทศ เธอแค่เอ่ยถามเขาประโยคเดียว เขาก็พาเธอบินตรงมาถึงที่นี่เลยตัวเขาในตอนนั้นแตกต่างจากตัวเขาในตอนนี้อย่างสิ้นเชิง ถ้าไม่ใช่เพราะคนตรงหน้ามีปัญหาทางจิตบางอย่าง ก็แปลว่าเขาตั้งใจจะปั่นหัวเธอเล่น เหมือนกับแมวที่จับหนูตัวหนึ่งได้ ไม่ฆ่าให้ตายทันทีแต่ค่อยๆ หยอกเล่นมันเป็นความรู้สึกที่แย่มาก ถึงเจียงหร่านจะไม่ได้เจอหลวนหลีมาตลอดเจ็ดปีและยังใช้ชีวิตต่อไปได้ แต่ตอนนี้หลวนหลีอยู่ใกล้เธอแค่เอื้อมเท่านั้น เธอกลับไม่สามารถไปเจออีกฝ่ายได้ มันเป็นความรู้สึกที่เหมือน

ขณะที่เจียงหร่านรู้สึกวิงเวียน เฮ่อเฉินโจวได้กดทับร่างกายลงมาแล้ว มือข้างหนึ่งยันเตียงเอาไว้ อีกมือหนึ่งดึงเนคไทที่คอออก ดวงตาสีดำจ้องมองเธอเหมือนเสือดาวที่กำลังซุ่มโจมตีเหยื่อในชั่วพริบตานั้น เจียงหร่านก็มีคำตอบในใจ เขาไม่ได้แค่แกล้งเธอเล่นๆ แต่เขาต้องการกลืนกินเธอจริงๆแม้ว่าเธอจะเตรียมใจไว้แล้ว แต่เมื่อถึงเวลาที่มันจะเกิดขึ้นจริงๆ เจียงหร่านก็ยังคงรู้สึกต่อต้านและหวาดกลัวจากก้นบึ้งของจิตใจถ้าเธอเป็นแค่คู่แต่งงานธรรมดา เธอก็สามารถมอบร่างกายให้เขาได้เพราะถึงอย่างไรเธอก็ได้ตัดขาดจากอดีต และเตรียมพร้อมสำหรับการเริ่มต้นใหม่แล้วแต่เฮ่อเฉินโจวไม่ใช่ เขาแต่งงานกับเธอเพื่อแก้แค้นแต่ความเกลียดชังที่เขามีต่อเธอนั้นเกิดจากความเข้าใจผิด เธอถูกใส่ร้าย"คุณเฮ่อคิดดีแล้วใช่ไหมคะ? คุณไม่กลัวว่าจะทำให้หลวนหลีผิดหวังเหรอ?" คำพูดของเจียงหร่านทำให้มุมปากของเฮ่อเฉินโจวมีรอยยิ้มเย็นชาเขาสะบัดมือเบาๆ เนคไทในมือถูกโยนไปที่มุมหนึ่งของเตียงใหญ่ เขาดึงปกเสื้อลง เผยให้เห็นลูกกระเดือกที่เซ็กซี่ "เธอพูดแบบนี้เพราะเธอกลัวใช่ไหม?"ต่อหน้าเขา เจียงหร่านรู้ว่าการเล่นลูกไม้ไม่มีประโยชน์ "ไม่ค่ะ แค่เตือน

ยินยอมพร้อมใจ?ดูเหมือนว่าการแก้แค้นของเฮ่อเฉินโจวไม่ได้ง่ายดายแค่การครอบครองร่างกายของเธอ แต่ยังต้องการหัวใจของเธอด้วย?ผู้ชายคนนี้มั่นใจมากเกินไป หรือว่าหยิ่งทระนงมากเกินไปกันแน่นะ?เฮ่อเฉินโจวจากไปแล้ว เหลือเพียงเจียงหร่านอยู่ในห้องอันกว้างใหญ่ อากาศที่หนาวจัดทำให้ผิวที่โผล่พ้นเสื้อผ้าของเธอเกิดอาการขนลุก เจียงหร่านรีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองโทรศัพท์ยังมีสายเรียกเข้าดังไม่หยุด เธอตัดสินใจปิดเครื่องไปเลย"ขอโทษค่ะ เลขหมายปลายทางไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้..." กู้เฉิงเหยียนได้ยินเสียงเครื่องตอบรับอัตโนมัติ ก็ยกมือขึ้นปาโทรศัพท์ทิ้งอย่างแรงฉินเจิงนั่งอยู่ตรงนั้นด้วย เธอแกว่งแก้วไวน์ในมืออย่างสง่างาม ราวกับเป็นผู้ชมที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง มองดูกู้เฉิงเหยียนที่กำลังคลุ้มคลั่ง "ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงอย่างเจียงหร่านจะมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวขนาดนี้ แค่สองวันก็ทำให้เฮ่อเฉินโจวหลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้นได้""หุบปาก!" กู้เฉิงเหยียนชี้ไปที่เธอด้วยดวงตาสีแดงก่ำฉินเจิงจิบไวน์ "กู้เฉิงเหยียน ถึงฉันจะไม่พูด แต่คุณก็ได้ยินแล้ว เจียงหร่านตอนนี้นอนอยู่ใต้ร่างของเฮ่อเฉินโจว คุณได้สูญเสียเธอไปแบบถาวรแล้ว"