เกมรักอุบายลวง : ประธานเฮ่อเลิกหึงคุณนายได้แล้ว의 모든 챕터: 챕터 51 - 챕터 60

“เฮ่อเฉินโจว คุณเป็นโรคจิตเภทเหรอ?”เขาแต่งงานกับเธอเพราะอยากแก้แค้นเท่านั้นเอง จะแสดงบทคนที่รักกันมานานปานจะกลืนกินไปทำไม เจียงหร่านชักจะสงสัยจริงๆ แล้วนะว่าสมองของเขามีปัญหาหรือเปล่า“อืม อาจจะมั้ง เพราะงั้นผมเลยอยากให้คุณได้ลองสัมผัสโลกของโรคจิตเภทดูสักครั้ง” หลังจากกินข้าวเช้าเรียบร้อย เฮ่อเฉินโจวก็พาเธอมานั่ง ‘รถเด็กเล่น’ตัวรถไม่ได้กว้างขวางมาก แต่เพียงพอจะให้พวกเขาสองคนนั่งเบียดกันได้ เป็นรถแบบที่มีไว้ให้เด็กนั่งเล่นในสวนสนุกอะไรทำนองนั้น เพียงแต่ล้อทั้งสี่ข้างใหญ่มาก ให้ความรู้สึกเหมือนพวกรถออฟโรดแต่พอรถรถเคลื่อนตัวเท่านั้นแหละ เจียงหร่านถึงได้ค้บพบว่า ”ไม่ควรตัดสินคนจากภายนอก” ประโยคนี้ไม่เพียงใช้เปรียบเทียบกับคนเท่านั้น แต่ยังใช้กับสิ่งของได้ด้วยรถที่ดูเหมือนกับของเล่นขนาดใหญ่ชิ้นนี้ กลับสามารถขับเคลื่อนได้ดีเยี่ยมไม่ต่างจากรถปกติ นอกจากจะทรงตัวอย่างมั่นคงแล้ว ความเร็วก็ไม่ด้อยเลยสักนิด สามารถนำไปขับชมวิวบนถนนได้อย่างสบายๆ เลยถึงเฮ่อเฉินโจวจะไม่ยอมบอกว่าไปที่ไหน แต่เจียงหร่านก็พอจะเดาได้ว่าวันนี้เขาคงพาเธอไปเที่ยวเล่นทั้งวันแน่ๆเที่ยวก็ได้ ไหนๆ ก็มาถึงที่นี่แล้ว คิ

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ที่รัก!”กู้เฉิงเหยียนลืมตาตื่นขึ้นมาภาพแรกที่เห็นก็คือฉินเจิงสวมชุดนอนสายเดี่ยวสีดำ กำลังนั่งจิบกาแฟอยู่บนที่นั่งริมหน้าต่างร่างกายที่อยู่ใต้ผ้าห่มของเขาเปลือยเปล่า ไม่ต้องบอกเขาก็รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นถึงเขาจะภาพตัดไปเมื่อคืน แต่ความทรงจำของเขายังคงอยู่ครบถ้วนเขาหลับตาลงเพราะไม่อยากเห็นผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าฉินเจิงไม่แปลกใจต่อท่าทีของเขาสักเท่าไหร่ “ที่รักคะ พวกเราออกไปเดินเล่นกันเถอะ คุณดูสิว่าผู้ช่วยเจียงเธอมีความสุขแค่ไหน”เธอวาดมือบนแท็บเล็ตที่อยู่ตรงหน้า กดส่งวิดีโอที่ตัวเองเพิ่งจะเลื่อนเจอให้กู้เฉิงเหยียนถึงเธอจะเรียกร้องความสนใจจากผู้ชายคนนี้ไม่ได้ แต่มันมีคนที่สามารถทำได้แน่นอน แล้ววิธีการนี้ก็ใช้ได้ผลดีมากเสียด้วย กู้เฉิงเหยียนลืมตามองวิดีโอที่ได้รับวิดีโอที่เจียงหร่านเต้นรำ เฮ่อเฉินโจวอุ้มเธอเหมือนเจ้าหญิง และภาพที่ทั้งสองคนขับรถของเล่นขนาดใหญ่กันอย่างสนุกสนานล้วนถูกบันทึกไว้ทั้งหมด ซ้ำยังตัดต่อออกมาได้โรแมนติกมาก ถ้าไม่บอกคงจะคิดว่ากำลังถ่ายภาพยนต์แล้วล่ะหัวใจของกู้เฉิงเหยียนบีบรัดแน่นอย่างรุนแรง เขาพลิกผ้าห่มออกแล้วเดินไปที่ห้องน้ำทันที ไม่นา

เจียงหร่านที่กำลังเล่นสนุกคนเดียวอยู่บนสนามหญ้า จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงรถคันหนึ่งแล่นเข้ามาใกล้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใครเมื่อครู่นี้ที่เฮ่อเฉินโจวเรียกพวกเขาว่าเจ้ากรรมนายเวร เป็นการเลือกใช้คำได้ใกล้เคียงและสมจริงอย่างยิ่งเธอหนีมาหลบไกลขนาดนี้ยังจะตามมาจองเวรจองกรรมได้อีก เป็นเจ้ากรรมนายเวรระดับเครื่องบินรบเลยล่ะแต่ฉินเจิงอยากเจอเธอ แล้วเธอต้องยอมให้เจอง่ายๆ เหรอ?เจียงหร่านไม่ใช่คนที่ยอมใครง่ายๆ แบบนั้นหรอก เธอเหยียบคันเร่งใต้ฝ่าเท้าแล้วเร่งความเร็วไปยังพื้นที่เปิดโล่งที่กว้างยิ่งกว่าเดิมรถของเล่นที่เธอกำลังนั่งอยู่นี่มันแรงดีจริงๆ เลย เจียงหร่านชักอยากจะขอโทษที่เคยสบประมาทรูปลักษณ์มันเสียแล้วสินอกจากจะสนุกแล้ว ตอนที่ได้ขับมันยังรู้สึกเท่สุดๆ เลยด้วย ทำเอาเธออยากขนมันขึ้นเครื่องบินเพื่อเอากลับไปขับเล่นบนถนนในประเทศเลยฉินเจิงเห็นเจียงหร่านขับหนีออกไปไกล มุมปากก็ปรากฏรอยยิ้มเย้ยหยัน เธอเองก็เหยียบคันเร่งเพื่อไล่ตามไปเหมือนกัน ดังนั้นบนสนามหญ้าเขียวสดอันกว้างใหญ่ จึงมีผู้หญิงสองคนขับรถของเล่นไล่ตามกันอย่างไม่ลดละ“เจียงหร่าน เธอจะหนีทำไม?” ฉินเจิงไล่ตามไม่ทันจึงตะโกนเรียกเธอ

เจียงหร่านมีเพื่อนในเฟสบุ๊คไม่มากนัก และคนที่ใช้แชทเฟสบุ๊คส่งข้อความหากันก็มีอยู่แค่คนเดียวเท่านั้น แล้วยังเป็นคนที่ทำให้เธอเข้าใจผิดจนก่อเรื่องผิดพลาดครั้งใหญ่ด้วยเมื่อเห็นข้อความดังกล่าว เจียงหร่านก็เหม่อลอยไปชั่วขณะข้อความถูกส่งมาอีกครั้ง [คุณมาที่นี่เหรอ?]เปลือกตาของเจียงหร่านกระตุก ความหมายของคำพูดนี้คือคนคนนี้ก็อยู่ที่นี่ด้วย?มันจะบังเอิญขนาดนี้เลยเหรอ?พวกเขาคุยกันมาตลอด แต่ไม่เคยเจอตัวจริงกันเลย ครั้งหนึ่งเขาเคยเสนอให้นัดเจอกัน แต่เจียงหร่านปฏิเสธ เขาก็เลยไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้อีกเจียงหร่านสามารถเป็นเพื่อนกับเขาในโลกออนไลน์มาได้หลายปี ก็เพราะเขารู้จักกาลเทศะ ไม่ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดหรือลำบากใจ และไม่เคยล้ำเส้นสักครั้งข้อความที่สามส่งมาอีกครั้ง [ผมก็อยู่ที่เซโดนา ใกล้กับคุณมาก ดังนั้น...พวกเราออกมาเจอกันหน่อยไหม?]เขาถามอย่างระมัดระวัง แต่คำตอบของเจียงหร่านคือไม่ได้ก่อนหน้านี้เธอยังออกไม่ออกไปเจอเขาเลย ตอนนี้ยิ่งไม่มีความจำเป็นต้องเจอแล้วสองวันมานี้เธอคิดว่าจะไม่คุยกับเขาอีกต่อไปแล้ว เรื่องเข้าใจผิดครั้งนี้ทำให้เธอตาสว่าง โลกออนไลน์กับโลกความจริงนั้นแตกต่างกันน

[ขอโทษ... เมื่อกี๊ฉันขอถอนคำพูด][ฉันไม่ได้มีเจตนาอื่น แค่รู้สึกดีใจอย่างมากที่ได้มาเจอคนรู้จักในต่างแดน][คุณมาเที่ยวหรือมาทำงาน?]เจียงหร่านเปิดโทรศัพท์ขึ้นมา ก็เห็นแจ้งเตือนสามข้อความใหม่ในเฟสบุ๊คอีกครั้งชื่อแชทของเพื่อนคนนี้คือ : สิบสองปีนั้นจนถึงตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่รู้ชื่อจริงของกันและกัน เธอเรียกเขาสิบสอง เขาเรียกเธอว่าลูกอมน้อย เพราะชื่อแชทของเธอคือ : ลูกอมไม่หวานเจียงหร่านเลื่อนดูเนื้อหาการสนทนาย้อนกลับไปในอดีต มีเพียงข้อความที่เขาส่งมาให้เธอในวันนี้ เธอมีนิสัยล้างข้อมูลในโทรศัพท์เป็นประจำ ดังนั้นข้อมูลหลายอย่างจึงไม่เหลือร่องรอยไว้และก็เป็นเพราะนิสัยนี้เอง ที่ทำให้เธอส่งข้อความผิดไปให้เฮ่อเฉินโจวเมื่อนึกถึงผู้ชายที่อยู่ข้างนอก ขมับของเธอก็ปวดตุบๆ ขึ้นมาเล็กน้อย เฮ่อเฉินโจวเปรียบเสมือนเสือนักล่า เขาได้วางกับดักเธอไว้แล้ว แม้จะยังไม่ลงมือตอนนี้แต่ก็เป็นเรื่องของเวลาเท่านั้น เธอจะไม่ยอมเป็นลูกแกะที่รอวันถูกเชือด ดังนั้นเธอต้องรับมือกับผู้ชายคนนี้ให้ได้[สิบสอง ต่อไปฉันจะไม่เข้าแชทอีกแล้ว]เจียงหร่านพิมพ์ข้อความนี้เสร็จ จ้องมองอยู่สองวินาทีแล้วกดส่งสมัยนี้ใครยังจะ