บททั้งหมดของ เกมรักอุบายลวง : ประธานเฮ่อเลิกหึงคุณนายได้แล้ว: บทที่ 321 - บทที่ 330

นิ้วของเจียงหร่านที่กำลังติดกระดุมชะงักไป "ความหมายตามตัวเลย""งั้นการแต่งงานของเราล่ะ?" เขายืนขึ้น เงาร่างสูงใหญ่ปกคลุมเธอ "สำหรับคุณแล้วเป็นแค่การแลกเปลี่ยนอย่างหนึ่งจริงเหรอ?"เจียงหร่านเงยหน้ามองเขา แสงแดดส่องกระทบโครงหน้าของเขาจากด้านข้าง ทำให้เกิดเงาที่ลุ่มลึก "เมื่อครบกำหนดสามเดือน ก็ควรจะจบลงได้แล้ว""ผมจะไม่ยอมแพ้" เสียงของเฮ่อเฉินโจวดังมาจากด้านหลัง แฝงความมั่นใจแน่วแน่ว่าจะต้องสำเร็จ "และผมกล้ารับรอง ว่าทั้งเมืองหลวงจะไม่มีใครกล้าจีบคุณ"เจียงหร่านติดกระดุมเม็ดสุดท้ายเสร็จ ก็หยิบกระเป๋าขึ้น "ตามใจคุณ ยังไงฉันก็ไม่เคยคิดจะแต่งงานอีกอยู่แล้ว"ขณะที่ประตูปิดลง เฮ่อเฉินโจวมองเข็มกลัดดอกเยอบีร่าอันนั้นที่ถูกทิ้งไว้บนโต๊ะชา พลันยิ้มออกมาเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้น กดโทรหาลู่เซียว "ตรวจสอบตารางงานวันนี้ของเจียงหร่านให้หน่อย"น้ำเสียงหยอกล้อของลู่เซียวดังมาจากปลายสาย "ทำไม ประธานเฮ่อจะเริ่มตามจีบภรรยาอีกแล้วเหรอ?"เฮ่อเฉินโจวลูบเพชรสีดำบนเข็มกลัด สายตาจับจ้องโจ๊กที่เย็นชืดแล้วบนโต๊ะอาหาร "เธอต้มโจ๊กให้ฉัน""นายคือเฮ่อเฉินโจว เป็นผู้กุมอำนาจของเฮ่อกรุปที่ยิ่งใหญ่ แค่โจ๊กชามเดียวก็ท

ทันทีที่สิ้นคำพูด ประตูรถก็ถูกดึงเปิดจากด้านนอกอย่างกะทันหัน... โจวฉือไม่รู้ยืนอยู่นอกรถตั้งแต่เมื่อไหร่ จ้องภายในรถด้วยสีหน้าเคร่งขรึม"ปู่ นี่กำลังทำอะไรครับ?"คุณท่านเห็นได้ชัดว่าไม่คาดคิดว่าเขาจะปรากฏตัวอย่างกะทันหัน สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย "แกมาได้ยังไง?"โจวฉือไม่ตอบ สายตาจับจ้องอยู่ที่เจียงหร่าน เห็นสีหน้าเธอเป็นปกติ จึงโล่งใจเล็กน้อย จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เจียงหร่านเป็นคนที่ผมรับเข้ามาเอง ปู่ไม่มีสิทธิ์เข้ามาแทรกแซง"คุณท่านโกรธจัดจนยิ้ม "ดี ตอนนี้เพราะผู้หญิงคนเดียว แม้แต่คำพูดของปู่แกก็ไม่ฟังแล้วใช่ไหม?!"โจวฉือสีหน้าไร้ความรู้สึก "เรื่องของบริษัท ผมเป็นคนตัดสินใจ"คุณท่านโกรธจนสีหน้าเขียวคล้ำ รอบข้างมีพนักงานที่เลิกงานจำนวนไม่น้อยหยุดดู และซุบซิบกันไม่หยุดเจียงหร่านยืนอยู่ข้าง ๆ สีหน้าสงบนิ่ง ราวกับความขัดแย้งนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเธอคุณท่านเห็นแบบนั้น ก็ยิ่งโกรธจัด ชี้ไปที่เธอแล้วกล่าวอย่างดุดัน "ผู้หญิงแบบเธอ ไม่มีสิทธิ์เข้ามาในตระกูลโจวของเรา!"เจียงหร่านพลันหัวเราะเบา ๆ ครั้งหนึ่ง ท่ามกลางสายตาของผู้คน โน้มตัวลงเล็กน้อยอยู่ข้างหูคุณท่าน และกระซิบบางอย่า

เขาขยับเข้าไปใกล้อีกนิด จนกลิ่นเหล้าโชยเข้ามา “ตระกูลโจวมีกฎที่ไม่เป็นลายลักษณ์อักษรอยู่หนึ่งข้อ...ตำแหน่งสำคัญจะมีไว้ให้คนนามสกุลโจวเท่านั้น อย่าคิดว่าตอนนี้คุณเป็นผู้ช่วยหัวหน้า จริง ๆ แล้วประธานโจวกันท่าคุณไว้ตลอด”นัยน์ตาของเจียงหร่านฉายแววเข้าใจ ทว่าเบื้องหน้ายังคงราบเรียบ “แบบนี้เองหรอกเหรอ…”“แต่คุณสบายใจได้!” โจวเหยียนตบอกตัวเอง พูดให้คำมั่นสัญญาว่า “มีเรื่องอะไรให้มาบอกผมได้เลย ผมจะช่วยคุณแน่นอน!”เจียงหร่านยกแก้วชนกับเขาเบา ๆ “ถ้าอย่างนั้นก็ขอขอบคุณผู้ช่วยโจวไว้ก่อนแล้วกัน”ระหว่างที่ทั้งสองผลัดกันชนแก้ว ก็เริ่มรู้สึกเป็นมิตรขึ้นหลายส่วนแต่เจียงหร่านรู้ดีในใจ ทุกถ้อยคำของโจวเหยียนยืนยันทุกการคาดเดาของเธอ...โจวฉือกำลังกันท่าเธอจริง ๆและธอ ก็กำลังใช้ประโยชน์ ‘ความสนิท’ จากโจวเหยียนดื่มไปสามรอบ โจวเหยียนก็เมามาย จึงกล้าพูดมากขึ้นเรื่อย ๆ“ผู้ช่วยเจียง จริง ๆ แล้ว…” เขากดเสียงให้เบาลง พูดอย่างมีลับลมคมใน “ช่วงนี้ประธานโจวกำลังตามสืบคนคนหนึ่ง”เจียงหร่านเลิกคิ้วขึ้น “หืม?”“เจาะจงที่ใครผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ได้ยินว่ามีความเกี่ยวข้องกับกลุ่มบริษัทโม่ซื่อ” โจวเหยียนสะอ

“คุณแม่ล่ะ?” หัวใจของเธอกระตุกวูบ เฉิงเหวินซานไม่ได้ใส่ใจ “เมื่อกี้ยังอยู่ตรงนี้นะ” แต่ตอนนี้ไม่อยู่แล้ว เธอระวังตัวขนาดนี้ แต่ดูเหมือนจะหลบไม่พ้น เจียงหร่านตึงเครียดในทันที “เรารีบไปตามหาเถอะ”ทั้งสองคนรีบตามหาในสวน แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงาของอันหรงเลยสีหน้าของเจียงหร่านอึมครึมขึ้นเรื่อย ๆ สุดท้ายก็เดินตรงไปหาไต้จิ้งอวิ๋น “คุณหญิงโม่ ขอถามหน่อย แม่สามีของฉันไปไหน?”ไต้จิ้งอวิ๋นกำลังพูดคุยกับเหล่าคุณนาย ได้ยินแบบนั้นก็หันมา ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน “คุณหญิงเฮ่อเหรอ? เมื่อฉันยังเห็นเธออยู่เลย”เจียงหร่านจ้องตาของเธอ “ถ้าเธอเป็นอะไรไป...”“คุณเจียงคิดมากไปแล้ว” ไต้จิ้งอวิ๋นหัวเราะเบา ๆ น้ำเสียงไร้ความสั่นไหว ราวกับไม่ได้ยินคำขู่ของเธอ “คุณหญิงเฮ่อไม่เป็นอะไรหรอก แค่ไปพักผ่อนชั่วคราวเท่านั้น”นี่ก็เท่ากับยอมรับว่าเธอทำอะไรกับอันหรงน่ะสิ นัยน์ตาของเจียงหร่านเยือกเย็น “คุณพาเธอไปไหน?”ไต้จิ้งอวิ๋นขยับเข้าใกล้หูเธอ แล้วพูดเสียงเบา “สบายใจได้ วันงานรับญาติ เธอก็จะได้เจอหล่อนเอง”เจียงหร่านกำมือแน่น จนเล็บกดลึกลงในฝ่ามือเฉิงเหวินซานรีบเข้ามา ดึงแขนเจียงหร่านไว้ “เป็นอะไรไป?”เจียงหร

แววตาของเจียงหร่านเย็นเยียบ แต่เสียงกลับเรียบนิ่งจนน่าประหลาดใจ “ช่วยฉันเหรอ? เธอกำลังลำพองใจที่จะได้สมบัติสองกองไปคนเดียวไม่ใช่หรือไง แล้วจะมาร่วมมือกับฉันทำไม?”ฉินเจิงลดเสียงลง “อย่ามาประชดฉัน งานรับญาติในครั้งนี้ไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียว อีกสองคนร่วมมือกันแล้ว ฉันไม่อยากสู้คนเดียว”เจียงหร่านเลิกคิ้ว “เธอกำลังเกาะขาไต้จิ้งอวิ๋นอยู่ไม่ใช่หรือไง?”ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเสียงของฉินเจิงจะจะเบาลงอย่างเห็นได้ชัด “เธอคิดว่าไต้จิ้งอวิ๋นจะให้ฉันสืบทอดกลุ่มบริษัทโม่ซื่อจริงๆ เหรอ? หล่อนแค่ใช้ลูกในท้องของฉันเป็นเครื่องมือเท่านั้น!”เจียงหร่านสบตากับเฮ่อเฉินโจว ก่อนจะกดเปิดลำโพง “พูดต่อสิ”“ไต้จิ้งอวิ๋นไม่คิดจะให้ใครได้สมบัติตระกูลโม่ไป รวมถึงฉันด้วย”เสียงของฉินเจิงสั่นเครือ “วันนี้ที่หล่อนลักพาตัวอันหรงมา ก็เพื่อบีบให้เธอทิ้งอำนาจสืบทอดต่อหน้าทุกคนในงานรับญาติ”“งั้นแผนของหล่อนก็เสียเปล่าแล้ว ฉันไม่เคยสนใจอำนาจสืบทอดของตระกูลโม่อยู่แล้ว”“เจียงหร่าน!” เนื่องจากอีกฝ่ายไม่ให้คำตอบที่แน่ชัด ฉินเจิงก็หงุดหงิดในที่สุด “อย่ามาพูดให้ฉันโมโห! ตกลงจะร่วมมือกันไหม?”สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุด