Lahat ng Kabanata ng เกมรักอุบายลวง : ประธานเฮ่อเลิกหึงคุณนายได้แล้ว: Kabanata 61 - Kabanata 70

“ทำไม คุณเห็นใจเขาเหรอ” อย่าหวังว่าจะได้ยินคำพูดดีๆ ออกจากปากของเฮ่อเฉินโจวเลยเจียงหร่านพูดความรู้สึกของตัวเองตามตรง “คุณทำเกินไปแล้ว”“คุณเคยพูดดีๆ กับฉินเจิงเหรอ?” เฮ่อเฉินโจวถามกลับความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฉินเจิงเป็นอย่างไรนั้นเห็นได้ชัดเจนอยู่แล้ว การที่เฮ่อเฉินโจวถามออกมาแบบนี้มันก็อธิบายความหมายชัดเจนอยู่แล้ว คำพูดที่เจียงหร่านกำลังจะพูดพลันติดอยู่ที่ลำคอเฮ่อเฉินโจวกับเฮ่อจื่ออวี๋ สองพี่น้องชอบผู้หญิงคนเดียวกันงั้นเหรอ?เมื่อนึกถึงคำถามเรื่อง ‘พี่สะใภ้’ ที่เขาถามเฮ่อจื่ออวี๋ตอนเจอกัน เจียงหร่านก็มองเขาด้วยสายตาที่ลึกซึ้งขึ้นแต่แบบนี้มันผิดไม่ใช่เหรอ เขาไม่ได้มีใจให้หลวนหลีหรือไง?แล้วทำไมตอนนี้มันลามมาโยงกับภรรยาของเฮ่อจื่ออวี๋ได้ล่ะ หรือว่าเฮ่อจื่ออวี๋เองก็มีใจคิดไม่ซื่อกับหลวนหลีเหมือนกัน?เจียงหร่านรู้สึกว่าความสัมพันธ์พวกนี้มันช่างยุ่งเหยิงเหลือเกิน เธออยากจะถามให้ชัดเจน แต่ความสงสัยจะนำภัยมาสู่ตัวได้ อีกอย่างนี่เป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเขาสองพี่น้อง เธอไม่ควรจะสอดรู้สอดเห็นให้มากนัก จึงตัดสินใจปิดปากเงียบ“ชอบผู้ชายแบบพี่ชายของฉันเหรอ” เฮ่อเฉินโจวชอบพูดจาชวนให้คน

“ภรรยาผมเอง!” เฮ่อเฉินโจวแนะนำเจียงหร่านให้หมอรู้จักหมอพยักหน้าทักทายเธอด้วยความเคารพ เจียงหร่านก็ทำความเคารพตอบ“พาพวกเราเข้าไปเถอะ” เฮ่อเฉินโจวพูดกับหมอหมอทำท่าทางเชิญ แต่เฮ่อเฉินโจวไม่ได้เดินตามหมอไปทันที แต่ยื่นมือมาทางเจียงหร่านเธอสับสนกับการกระทำที่คาดเดาไม่ได้ของเขาจริงๆ ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว เธอก็คงได้แต่เข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น ยังไงซะเธอก็ไม่ได้เจ็บป่วยอะไรจนต้องมาหาหมออยู่แล้วเจียงหร่านวางมือลงบนมือเขา ตอนนี้การกระทำนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องธรรมชาติสำหรับเธอไปแล้วตอนที่เฮ่อเฉินโจวจูงมือเธอเดินไป สุนัขตัวที่คนขับรถดูแลอยู่ก็เห่าเสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง เจียงหร่านอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง มันเป็นสุนัขขนาดใหญ่สีน้ำตาลตัวหนึ่งแม้จะไม่รู้ว่าเป็นพันธุ์อะไร แต่รูปร่างของมันก็น่ากลัวอยู่ไม่น้อย“กลัวสุนัขเหรอ?” เฮ่อเฉินโจวสังเกตเห็นความประหม่าของเธอความจริงแล้วเธอไม่ได้กลัวสุนัขหรอก แต่สุนัขตัวใหญ่ยักษ์ขนาดนี้ใครไม่กลัวก็แปลกแล้ว “เพิ่งเคยเห็นตัวใหญ่ขนาดนี้เป็นครั้งแรกค่ะ”“ไว้จะพาไปดูตัวที่ใหญ่กว่านี้” คำพูดของเฮ่อเฉินโจวทำให้เจียงหร่านอยากจะกลอกตาใส่แค่ตัวนี้เธอก็รู้สึก

“อัตราการเต้นของหัวใจคุณหลวนมีการเปลี่ยนแปลง กำลังเต้นถี่ขึ้น...”หมอก็สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงเช่นกัน ความตึงเครียดบนใบหน้าคลายลงด้วยความโล่งอก ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งใจที่ตัวเองเดิมพันถูกเฮ่อเฉินโจวเหลือบมองกราฟคลื่นหัวใจบนจอภาพอย่างเฉยเมย สายตากลับไปจับจ้องที่จอฉายภาพอีกครั้ง เจียงหร่านกำลังกระซิบข้างหูของหลวนหลี เห็นได้ชัดว่ากำลังพูดอะไรบางอย่าง เป็นคำพูดของเจียงหร่านที่กระตุ้นหลวนหลีแต่เธอพูดอะไรกันนะ?แล้วทำไมต้องกระซิบข้างหู ไม่ให้คนอื่นได้ยินด้วย?มือของเฮ่อเฉินโจวที่วางอยู่บนที่โซฟายกขึ้นนวดขมับ “ในสถานการณ์แบบนี้ อย่างเร็วที่สุดเธอจะฟื้นเมื่อไหร่?”“ตอนนี้สถานการณ์ของคุณหลวนยืนยันได้แล้วว่าจะฟื้นขึ้นมาแน่นอน ส่วนจะใช้เวลานานแค่ไหนและเร็วที่สุดเมื่อไหร่ ขออภัยครับคุณเฮ่อ ผมไม่สามารถให้คำตอบที่เจาะจงได้” บางทีอาจเป็นเพราะบทเรียนที่เพิ่งได้รับไปก่อนหน้านี้ หมอจึงตอบอย่างระมัดระวังยิ่งเขาชื่อลั่วผู่ เป็นศาสตราจารย์ทางการแพทย์ที่เชี่ยวชาญทั้งแพทย์แผนจีนและตะวันตก เขาเลือกมาเป็นแพทย์ส่วนตัวของหลวนหลี นอกจากเพราะเฮ่อเฉินโจวจ่ายเงินให้จำนวนมหาศาลแล้ว ยังเป็นเพราะงานวิจัยของ

เจียงหร่านตกตะลึง เธอไม่คิดว่าเฮ่อเฉินโจวจะเข้าใจเหตุผลที่เธอเลือกอยู่ต่อผิดไปเช่นนี้เขาเป็นโรคหวาดระแวงหรืออย่างไร?มองดูสีหน้าของเขาที่ไม่เหมือนกำลังล้อเล่น ภาพวันนั้นที่เขาพูดกระซิบบนสนามหญ้าก็แวบเข้ามาในความคิด ทำให้เธอเข้าใจทันทีว่าความสงสัยของเขามาจากไหนเขาว่าผู้หญิงขี้ระแวง แต่ผู้ชายตรงหน้านี้ยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีกเจียงหร่านไม่ตกใจและไม่ลนลาน ค่อยๆ ยกแขนเรียวของเธอโอบรอบคอของเฮ่อเฉินโจว แล้วโน้มตัวเขาลงมาเล็กน้อย "คุณเฮ่อวางใจได้ ก่อนที่คุณจะพูดว่าพวกเราจบกัน ฉันจะไม่ทำอะไรที่เป็นผลเสียต่อคุณ"มือของเธอนุ่มนิ่ม คำพูดก็อ่อนโยน ความไม่พอใจในใจของเฮ่อเฉินโจวก็พลอยมลายหายไปด้วย เขาโน้มตัวตามท่าทางของเธอ ก้มกระซิบที่ติ่งหูซึ่งมีไฝสีดำของเธอ "เด็กดี!"คำพูดนี้แสดงว่าเขาถูกเธอปลอบให้อารมณ์ดีขึ้นแล้ว และเธอก็สามารถอยู่ที่นี่ต่อได้เจียงหร่านเอามือกลับมาวางไว้ที่เดิม เฮ่อเฉินโจวก็ยืนตรงขึ้น "ไปกันเถอะ"เขายอมให้เธออยู่ต่อ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะให้เธออยู่ที่นี่แต่ละคนมีที่ของตัวเอง ที่นี่เป็นของหลวนหลีคนขับรถพาพวกเขากลับ ทั้งสองยังคงไม่พูดอะไรตลอดทาง ต่างกันตรงที่เฮ่อเฉินโจ

“กู้เฉิงเหยียน หัวใจคุณต้องถูกเหยียบย่ำอีกกี่ครั้งถึงจะยอมถอดใจ?”ภายในรถที่มืดสลัว ฉินเจิงอดไม่ได้ที่จะถามกู้เฉิงเหยียน ตอนนี้สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดสองวันที่ผ่านมาแม้เขาจะไม่ได้ไปหาเจียงหร่าน แต่ก็คอยตามเธออยู่เงียบๆ ตลอด แน่นอนว่าฉินเจิงก็อยู่เป็นเพื่อนด้วย ได้เห็นสารพัดท่าทีเจ็บปวดของเขา เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความรักหวานชื่นของเฮ่อเฉินโจวและเจียงหร่านเดิมทีเธอยังรู้สึกอิจฉา แต่พอเห็นบ่อยๆ เข้าก็เริ่มชินชา กระทั่งรู้สึกว่ากู้เฉิงเหยียนน่าสงสารอยู่บ้าง“หุบปาก!” ในสายตาของกู้เฉิงเหยียนเต็มไปด้วยภาพที่เฮ่อเฉินโจวอุ้มเจียงหร่าน และเธอโอบรอบคอของเขาเดิมทีเขาคิดว่าพวกเขากำลังแสดงละครกันจริงๆ แต่ตอนนี้ความคิดนี้ถูกสั่นคลอนอย่างรุนแรงแล้วกู้เฉิงเหยียนเอนศีรษะพิงพนักเก้าอี้ หลับตาปี๋ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวังฉินเจิงนึกถึงโทรศัพท์ที่พ่อของเธอโทรมาเมื่อตอนบ่าย “ตอนนี้ต่อให้ฉันหย่ากับคุณ เจียงหร่านก็กลับมาหาคุณไม่ได้แล้ว ตาสว่างสักทีเถอะ”คำพูดนี้ราวกับทิ่มแทงเข้าไปในลูกตาของกู้เฉิงเหยียน เขาลืมตาขึ้นมาทันที เส้นเลือดฝอยสีแดงจากการอดนอนมาหลายวันทำให้ดูเหมือนคนกระหายเลือ