บททั้งหมดของ เกมรักอุบายลวง : ประธานเฮ่อเลิกหึงคุณนายได้แล้ว: บทที่ 81 - บทที่ 90

โจวฉือ!ทายาทของตระกูลโจว เป็นคนที่ไม่ชอบเปิดเผยตัวตนอย่างมาก ไม่เคยถ่ายรูปและไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าสื่อ คนที่รู้จักเขามีน้อยมาก แต่เจียงหร่านดันเป็นหนึ่งในนั้นต้องขอบคุณที่เธอเคยทำงานเป็นผู้ช่วยของกู้เฉิงเหยียน จึงมีโอกาสได้เจอเขาอยู่ครั้งสองครั้งคนขับรถที่เพิ่งจะตะคอกใสเจียงหร่านอย่างดุร้าย พอได้ยินคำพูดของโจวฉือก็ตัวหดเล็กลงเหมือนลูกโป่งที่ถูกปล่อยลมทันที เขาพยายามจะอธิบายกับโจวฉือ แต่กระจกรถกลับเลื่อนปิดแล้วกระทั่งโอกาสที่เจียงหร่านจะกล่าวคำขอโทษกับเขาก็ยังไม่มีนี่หมายความว่าอะไรเจียงหร่านรู้ดีแก่ใจ โจวฉือไม่ต้องการข้องเกี่ยวกับเธอแม้แต่น้อยเจียงหร่านหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแจ้งตำรวจและแจ้งประกัน เมื่อตำรวจมาถึง รถโรลส์-รอยซ์สีดำคันหนึ่งก็ขับเข้ามาพร้อมกันด้วย คนขับรีบลงจากรถและเปิดประตูให้อย่างนอบน้อมรองเท้าหนังสีดำเงางามแตะลงบนพื้น โจวฉือเดินลงจากรถอย่างสง่างาม เขาไม่ได้ชายตามองใครเลยสักนิด ก่อนจะก้าวเข้าไปนั่งเข้าไปในรถโรลส์-รอยซ์โดดเดี่ยว เย็นชา หยิ่งทะนงแม้ว่าจะตัดสินคนจากภายนอกอย่างเดียวไม่ได้ แต่เจียงหร่านก็ยังคงสร้างภาพจำของโจวฉือไว้ในใจเมื่อคนของบริษัทประกันมาถึงแล้

ขณะที่กู้เฉิงเหยียนกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ที่นี่ ฉินเจิงที่อยู่บ้านตระกูลฉินก็ไม่ได้สุขสบายนักเธอกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น พื้นที่เย็นเฉียบทำให้ร่างกายของเธอสั่นเทิ้ม เธอนั่งคุกเข่ามาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้วแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย ถึงแม้จะไม่มีใครอยู่ที่นี่ แต่ทุกการกระทำของเธอก็มีคนคอยสอดส่องจับตาดูตลอดเวลาเสียงฝีเท้าดังขึ้นนอกประตู จากนั้นประตูก็ถูกผลักเปิดออก ฉินหลิ่งซงเดินเข้ามาในห้อง สายตาที่เฉียบคมของเขากวาดมองใบหน้าเล็กๆ ที่ซีดเผือดของเธอ แต่บนใบหน้ากลับไม่ปรากฏร่องรอยของความสงสารแม้แต่น้อยกระนั้นเขาก็ยังเดินเข้ามาแล้วยื่นมือให้เธอ "ลุกขึ้น นั่งก่อนสิ"คนที่สั่งให้เธอคุกเข่าก็คือเขา คนที่ทำเป็นใจดีมีเมตตากับเธอก็คือเขา ในสายตาคนนอก เขาคือพ่อผู้ใจดีที่เห็นเธอเป็นดั่งแก้วตาดวงใจ แต่ในความเป็นจริง คนที่โหดร้ายกับเธอที่สุดก็คือเขาขาของฉินเจิงสั่นเทา "พ่อคะ หนูรู้ว่าหนูผิดไปแล้ว"ฉินหลิ่งซงนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ของเขาโดยที่ไม่ได้พูดอะไร ฉินเจิงพูดต่อว่า "พ่อคะ เรื่องที่ดินภูเขาเผาหม่าหนูจะหาทางทำอะไรสักอย่างเองค่ะ”"กู้เฉิงเหยียนขายให้ตระกูลโจวไปแล้ว เธอจะหาทางทำ

เจียงหร่านเข้าโรงพยาบาล ขณะที่คนซึ่งขับรถชนเธอนำโดยโจวปิ่งถูกจับเข้าคุกตอนที่เฮ่อเฉินโจวเห็นเจียงหร่าน เธอกำลังนอนเล่นมือถืออยู่บนเตียงคนไข้ เท้าขาวราวหยกคู่หนึ่งแกว่งไปมาที่ปลายเตียง ดูสบายใจอย่างยิ่งขณะที่เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก ก็หัวเราะออกมาเบาๆแต่พอเข้ามาในห้อง สีหน้าของเขาก็เคร่งขรึมขึ้น เย็นชาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เจียงหร่านสัมผัสได้ถึงแรงกดดันนี้โดยไม่ต้องเงยหน้าขึ้นมอง เธอไม่ได้พูดอะไรและยังคงเล่นมือถือต่อไปเฮ่อเฉินโจวเหลือบมองแวบหนึ่ง เธอกำลังเล่นเกมงูกินหางเกมนี้...สมัยนี้แม้แต่เด็กๆ ก็ไม่เล่นกันแล้วไม่ใช่เหรอ!เฮ่อเฉินโจวโยนเสื้อนอกของเขาลงบนเตียงของเธอ แล้วนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ข้างเตียง "เจ็บตรงไหน?""ไม่เจ็บ" เจียงหร่านกำลังเล่นอย่างเพลิดเพลิน ไม่ได้เงยหน้ามองเขาเลยสักนิดเมื่อครู่เขาถามหมอมาแล้ว เธอไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนจริงๆ แต่เขาก็ยังจงใจถามต่อ "ไม่เจ็บแล้วทำไมถึงนอนอยู่โรงพยาบาลล่ะ?""แสดงละครตบตาให้คนกลัวไปงั้นแหละ" เจียงหร่านตอบตามตรงเฮ่อเฉินโจวจ้องมองดวงตาของเธอ นึกถึงข่าวที่ได้รับมาจากสถานีตำรวจ "ไอ้พวกเดนสังคมแบบนั้น เธอคิดว่ามันจะกลัวเรื่องแค่นี้เหรอ?""ไ

“หร่านหร่าน หนูจะมากี่โมงเหรอ แม่ตุ๋น...”ทันทีที่รับสาย อันหรงก็เอ่ยถามอย่างสนิทสนม แต่พูดได้เพียงครึ่งเดียวก็ถูกเฮ่อเฉินโจวขัดจังหวะ “ตุ๋นซุปบำรุงอีกแล้วใช่ไหมครับ”“ลูกชาย ลูกอยู่กับเจียงหร่านเหรอ? พวกลูกจะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะ?” อันหรงถามเขาด้วยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ“ไม่กลับแล้วครับ ซุปนั่นแม่เก็บไว้ดื่มเองเถอะ ไม่แน่นะครับ ถ้าพ่อกับแม่ลองพยายามอีกสักครั้ง ผมอาจจะได้น้องชายหรือน้องสาวเพิ่มก็ได้” คำพูดของเฮ่อเฉินโจวทำเอาเจียงหร่านถึงกับมุมปากกระตุกพออันหรงได้ยินเช่นนั้นก็ด่ากลับมาเป็นชุด “ลูกชายปากหมาอย่างแกนี่มันพูดจาภาษาคนไม่เป็นสินะ ส่งโทรศัพท์ให้หร่านหร่านฟังเดี๋ยวนี้เลย”“ผมยังไม่อยากฟังแล้ว แล้วจะให้เธอฟังทำไมครับ?” เฮ่อเฉินโจวสวนกลับมารดาของตัวเองด้วยความคล่องแคล่วแม้เจียงหร่านจะไม่ได้เป็นคนรับโทรศัพท์ แต่ก็ได้ยินบทสนทนาทั้งหมด ทว่าเธอก็แกล้งทำเป็นหูทวนลม ที่เธอให้เฮ่อเฉินโจวรับสายก็เพราะไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องน่าปวดหัวพวกนี้“เอาล่ะครับ เราสองคนกำลังหวานชื่นกันอยู่ ถ้าแม่อยากอุ้มหลานก็อย่าบ่นอีกเลย ตอนนี้การวางสายของแม่ได้ผลกว่าเครื่องรางพวกนั้นอีก” เฮ่อเฉินโจวเก็บโทรศัพท์แล้ว

เจียงหร่านรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อยตระกูลโจวเป็นตระกูลใหญ่ที่สืบทอดแนวคิดแบบดั้งเดิม กฎของตระกูลเข้มงวดมาก หากมีคนทำผิดพลาด โจวฉือในฐานะผู้นำตระกูลก็มีหน้าที่รับผิดชอบในการสั่งสอนดูแลเธอคิดไว้แล้วว่าโจวฉือจะมาขอโทษ แต่ไม่คิดว่าจะจริงใจและให้เกียรติกันถึงเพียงนี้ ซึ่งค่อนข้างขัดกับบุคลิกที่หยิ่งทะนงและเย็นชาของเขาคนเราไม่อาจตัดสินกันจากภายนอกได้ ดูเหมือนเธอจะมองคนผิดด้วยเรื่องนี้อีกครั้งแล้ว“ฉันยอมรับคำขอโทษค่ะ” แม้เจียงหร่านจะตกใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีเกรงใจวันนี้โจวปิ่งเตรียมการมาปิดล้อมเธอ ถ้าเธอไม่ได้เตรียมพร้อมเอาไว้ล่วงหน้า น่ากลัวว่าถึงแขนจะไม่บาดเจ็บก็คงต้องมีขาขาดพิการกันบ้างแหละ ไม่มีทางมานั่งพูดคุยสบายๆ ได้แบบนี้หรอก?โจวฉือยืดตัวตรงแล้วนั่งลงบนโซฟาด้านข้างอย่างเป็นธรรมชาติ บรรยากาศของผู้มีอำนาจลบล้างความอ่อนน้อมจากการโค้งคำนับเมื่อครู่ไปทันที ความเป็นสุภาพบุรุษที่พร้อมจะยืดหยุ่นได้แสดงออกมาอย่างเด่นชัด“คุณเจียง มีข้อเรียกร้องอะไรก็เชิญพูดมาได้เลย” ประโยคที่สองของโจวฉือมีแต่เนื้อความเน้นๆ แล้วยังตรงไปตรงมาด้วยเจียงหร่านก็ไม่พูดอ้อมค้อมเช่นกัน “ในเมื่อคุณโจวมาขอโทษด้วยตัวเอง