All Chapters of ขอรักเจ้าตัวร้าย: Chapter 11 - Chapter 15

เด็กหนุ่มเตะประตูห้องอีกหนด้วยความหงุดหงิดที่ไม่ได้อย่างใจ ทำให้ทะเลถึงกับสะดุ้ง ! “เป็นไรอะ”“เจ็บมือ ล้วงไม่ได้”ทะเลก้มมองดูสภาพมือที่เต็มไปด้วยบาดแผลก็พยักหน้าเห็นด้วย “ก็น่าจะเจ็บอยู่หรอก มา ล้วงให้”“จะดีเหรอ”“ทำไมล่ะ”“กลัวครูล้วงผิด”“บ้า!” ทะเลสวนทันควัน รู้หรอกว่าเด็กนี่คิดอกุศล เขาไม่คิดยังอดคิดไมได้จนเผลอหน้าร้อนเห่อแต่เสกลบเกลื่อน “อยู่ข้างไหนล่ะ”“ในเป๋าเกงไม่รู้ข้างไหน แต่ว่าลึ้กลึก หนูคิตตี้จะกล้าเหรอ” เด็กหนุ่มยั่วน้ำเสียงยานคางเป็นพิเศษทะเลถึงกับย่นจมูกกับลีลามากเรื่องของคนเตรงหน้า อยากจะด่ากับความลีลาให้ลืมโลก แต่ก็อดสงสารไม่ได้กับสภาพขนาดนี้“ตกลงข้างไหน”“ไม่รู้หาเอาเหอะ อะ...”เด็กหนุ่มยื่นสีข้างให้ ทะเลก้มมองแล้วลอบกลืนน้ำลายเพราะตาสอดส่ายไปทั่วจึงเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้าให้ “มองอะไร”“ก็ ก็กุญแจไง กำลังคิดว่าข้างไหนกันแน่” “อ้อ เห็นมองอย่างอื่น เป๋าเกงไม่ใช่เป้าเกงนะ”โถ่ ไอ้เด็กบ้าลามกนี่! ทะเลหน้าแดงก่ำรีบล้วงหากุญแจให้มันจบๆ ไป แต่กระเป๋าซ้ายว่างเปล่าแถมลึกและแน่นเพราะกางเกงเนื้อหนาสลิมฟิต ทำให้ทะเลหายใจไม่ทั่วท้อง หลังจากพยายามจะชักมือออกแต่ปลายนิ้

เด็กหนุ่มพูดจบก็ผลักทะเลไปทางห้องน้ำ ทะเลยังมึนงงตามไม่ทัน หันมาจะดุใส่แต่กลับถูกเด็กหนุ่มโยนผ้าขนหนูใส่อีก“ไปเร็วๆ ผมทำกับข้าวเตรียมไว้ให้แล้ว”“หา! ว่าอะไรนะ”“หูตึงเหรอ ผมบอกว่าทำกับข้าวไว้ให้แล้ว เร็วๆ รอตั้งนานก็ไม่ตื่นสักที ผมไม่รู้จะทำไง เลยไปซื้อของสดที่มินิมาร์ทหน้าคอนโดมิเนียมมาทำ อยู่ยังไงทั้งห้องไม่มีไรเลยเนี่ย”ทะเลหน้าชาเพราะถูกเด็กบ่นเป็นชุด เขามองอาหารบนโต๊ะแล้วถึงกับขยี้ตา “นี่ทำเองหมดเลยเหรอ”“อือ เร็วๆ อาบน้ำ ผมหิว” “แล้วเอาเงินไหนซื้อ”“มีก็แล้วกัน”“แต่ผมจำได้ว่าเมื่อคืนนายโดนพวกนั้นปล้นเอากระเป๋าตังค์ไปไม่ใช่เหรอ” ทะเลโพล่งถามสีหน้าเคลือบแคลงสงสัยเป็นอย่างมากเขาจำได้ว่ายังไม่ได้ไปซื้อของกินเข้าบ้าน ในตู้เย็นจึงมีเพียงไข่ไก่สดกับปลากระป๋องเก่าๆ สองสามกระป๋องและถั่วเหลืองกระป๋องที่เขาชอบกินตอนเช้า แต่นี่บนโต๊ะมีทั้งไข่ดาว เบคอน หมูแฮมแถมขนมปังฝรั่งเศส ซึ่งมันไม่ใช่สไตล์ของเขาเลย“เร็วๆ ดิ หนูคิตตี้”“โอ๊ย! บอกว่าไม่ชอบคิตตี้” ทะเลโวยอีก “บอกมาว่าไปเอาของพวกนี้มาจากไหน”“เอ่อ... “ เด็กหนุ่มอึกอักก่อนจะชี้นิ้วไปบนโต๊ะ “ผมเอาตังค์ในกระเป๋านั้นอะ”“หา!”“หาทำไม ผม

ทะเลอ่อนใจ เดินแกมวิ่งนำเด็กหนุ่มกลับขึ้นไปที่ห้อง ปิดประตูลงกลอนอย่างไวด้วยความกลัว ทะเลหันกลับมาหาเด็กหนุ่มที่เดินไปนอนแผ่บนโซฟาราวกับเป็นห้องของตัวเองก็ไม่ปาน“ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้” ทะเลยืนเท้าเอวโวย “บอกให้ลุกไง!”“ก็ได้ๆ” เด็กหนุ่มลุกนั่ง สองมือกุมขมับครู่หนึ่งก็เงยหน้าสบตาทะเลที่มองมาตาขวาง“นายชื่ออะไร”“วายุ”ทะเลพยักหน้าก่อนจะหน้านิ่วคิ้วขมวดถาม “ทำไมจำชื่อได้ แต่จำบ้านตัวเองไม่ได้”“ก็มันคุ้นๆ ว่าจะใช่”“โอเค งั้น นายเรียนที่อคิราห์วิทยารึเปล่า”“เปล่า”“อ้าว! ก็จำได้นี่ แล้วเรียนที่ไหนล่ะงั้น”“ไม่รู้” เด็กหนุ่มสายหน้าไม่พอยังกุมหัวยีผมตัวเองแรงๆ “ผมจำไม่ได้จริงๆ ว่า บ้านอยู่ไหน ทั้งเนื้อทั้งตัวผมก็ไม่มีอะไรสักอย่าง เลยไม่รู้ว่าเป็นใครอยู่ที่ไหน พ่อแม่เป็นใคร หรือเกิดจากกระบอกไม้ไผ่ ผมก็ยังไม่รู้เลย”“อย่ามาโกหกฉันนะ” ทะเลขู่“ผมไม่ได้โกหก ผมไม่รู้จริงๆ ขอผมอยู่กับคุณก่อนสักสามสี่วันได้ปะ”“แต่ผมอยู่คนเดียว” ทะเลแย้ง“ก็นั่นแหละดี”“อะไรนะ!”“เปล่าๆ ผมจะบอกว่าผมไม่มีที่ไปจริงๆ” เด็กหนุ่มพูดจบก็ก้มหน้าคอตก สองมือยกขึ้นพนม “นะหนูคิตตี้นะ ให้แผลผมหายดีแล้วจะไปทันทีเลย”ทะเลได้ฟั