Semua Bab เมียเสือหาญจอมโจร: Bab 11 - Bab 20

"หวังว่าพี่เสือหาญจะชอบนะ" อาหารจานแรกผ่านไปหลังจากนั้นเธอก็ลงมือทำเมนูอื่นๆจนเวลาล่วงเลยไปหนึ่งชั่วโมงครึ่งเธอสูดดมกลิ่นหอมในจานว่ามันโอเครไหมเมื่อพร้อมแล้วเธอรีบนำอาหารสองอย่างวางไว้ในถาดไม้มือทั้งสองข้างประคองถืออย่างมั่นคงพร้อมเดินลงบันไดด้วยความมั่นใจก๊อกๆ....."พี่เสือหาญผมทำอาหารเสร็จแล้วพี่"เสียงตะโกนถามดังขึ้นอีกครั้ง แต่ก็ยังคงความเงียบสงัด หน้าต่างทุกบานถูกปิดสนิท มีเพียงผ้าม่านที่พลิ้วไหวไปตามแรงลม เหมือนไม่มีคนอยู่เลย......? เงียบ...."พี่หาญไปไหน" ริมฝีปากเม้มเข้าหากันดวงตาปรายมองรอบๆบ้าน เธอค่อยๆถอดรองเท้าขึ้นบัันไดพร้อมดับถาดอาหารที่กำลังร้อนๆ"พี่หาญ".......?เธอเรียกอีกครั้งแต่ก็ไร้วี่แววเสียงตอบรับ จากนั้นเธอค่อยเอื้อมมือไปเปิดประตูบ้านอย่างช้าๆ แต่ข้างในนั้นก็ดูปกติดีไม่มีข้าวของเสียหายแต่ตัวคนนี่สิไปไหนนะ...?"ในห้องก็ไม่มี" เธอก้าวถอยหลังเพื่อปิดประตูอย่างช้าๆ ในขณะนั้นเธอได้ยินเสียงน้ำตกมาแววๆในหูเป็นบางครั้งด้วยความอยากรู้อยากเห็นเธอจึงเดินตามหาเสียงดังกล่าวทางเดินไปน้ำตกนั้นช่างซับซ้อนเล็กน้อยแต่ไม่นานนักเธอก็ไปถึงที่หมาย ภาพตรงหน้ามันช่างสวยงาม น้ำ

ยามเช้าถูกโอบล้อมด้วยแสงแดดอ่อนที่ค่อยๆทาบทาลงพื้นดิน กลิ่นหอมของน้ำค้างและดินชื้นลอยมากับลมเย็นบางเบา เสียงนกร้องประสานกันไปทั่วป่าท้องฟ้าเริ่มเผยสีฟ้าใสสีทองอุ่น ๆ อย่างช้า ๆ เสียงไก่ขันปลุกก้องไปทั่วหมู่บ้าน เสียงกวาดลานจากไม้กวาดทางมะพร้าวเสียดสีกับพื้นไม้แกรก...ๆ เปลือกตาค่อย ๆ ขยับขึ้นรับแสงอุ่นที่ลอดผ่านหน้าต่าง แขนข้างหนึ่งเหยียดออกไปเหนือศีรษะ ร่างกายบิดตัวเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจยาว ปลายนิ้วลูบปอยผมที่ปรกแก้มอย่างเผลอไผล เสียงผ้าห่อถูกเลื่อนลงเบา ๆ "ยามเช้าบรรยากาศที่นี่ดีมากเลย" จอมขวัญลุกขึ้นจากเตียงนอนยื่นมือเปิดกลอนหน้าต่างหลังบ้าน เธอยืนหมุนหัวไหล่คล้ายกล้ามเนื้อและลำคอก่อนที่จะไปอาบน้ำแต่! แต่ว่าเธอนั้นเป็นหญิงต้องมีห้องน้ำส่วนตัวหากความลับถูกเปิดเผยจะทำอย่างไร นั้นทำให้จอมขวัญเริ่มกังวลเดินไปเดินมาคิดหาทางออก ในที่สุดเธอก็นึกขึ้นได้เมื่อนึกถึงน้ำตกเมื่อวานหลังบ้านพี่เสือหาญ..เช่นนั้นน้ำตกคงไหลผ่านหลังบ้านที่เธอนั้นอาศัย"ต้องใช่แน่ๆ" จอมขวัญไม่รอช้ารีบเดินทางไปยังหลังบ้าน สิ่งที่เธอคิดนั้นไม่ผิดเลยมีน้ำตกจริงๆด้วย หลังจากนั้นเธอก็ทำธุระส่วนตัวได้อย่างสบายใจหลังจาก

เสียงสบถหยาบคายดังระงมปนกับเสียงฝีเท้าที่รีบร้อน ลากร่างสกปรกพากันวิ่งกระเจิงหนีราบคาบ ทิ้งรองรอยความพ่ายแพ้ไว้เพียงแค่ฝุ่นควันและเสียงหอบหายใจรัวถี่ของคนที่เพิ่งลื้มรสความอัปยศเมื่อพวกโจรเผ่นหนีไปไกล ความเงียบที่กดทับหมู่ก็ค่อย ๆ คลายลง เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นจากมุมมืดตามบ้านและพุ่มไม้ ชาวบ้านทยอยกันออกจากที่ซ่อน บ้างโผล่ใต้ถุนบ้าน บ้างเปิดประตูแง้มออกอย่างระมัดระวัง แต่แววตายังเต็มไปด้วยความระแวงแต่แฝงไปด้วยความโล่งอก เหลือเพียงเสียงถอนหายใจยาว ๆ "พี่เสือหาญ...คราวนี่มันกล้ามาก" ไอ้กระบานพูดดังขึ้นจากด้านหลังน้ำเสียงนั้นบอกถึงความตกใจและความไม่พอใจในคราวเดียวกัน ราวกับรู้ดีว่านี่ไม่ใช่การการบุกรุกการบุกปล้นธรรมดา แต่เป็นการท้าทายอย่างโจ่งแจ้ง"ฉันไม่รอถึงอีกสามเดือนข้างหน้า เราจะเดินทางไปยังหมู่บ้านสนธยา""เฮ้ยพี่....เอาจริงหรอ" ไอ้สันขวานกล่าวเสริม"จริง.." ในขณะนั้นสิ่งที่เสือหาญพูดนั้นไอ้จอมนั้นได้ยินทุกอย่าง แต่ทันใดนั้นไอ้จอมแกล้งร้องแหกปากมาหาพี่เสือหาญด้วยความตกใจ"พี่เสือหาญเมื่อครู่มันเป้นใครกัน" "พวกโจรสารเลว.." เสือหาญตอบ"พวกมันกล้าขนาดนี่เลย" "เอ็งไม่รู้หรือไ

มือรีบคว้าแก้วน้ำที่วางอยู่ใกล้ ๆ มาแนบปาก กลืนลงไปอย่างกระหายจนเสียงน้ำไหลลงคอชัดเจนความเย็นแล่นผ่านลำคอช่วยดับไฟความกระหายร่างที่วิ่งจนเหนื่อยแทบขาดใจจึงค่อย ๆ คลายแรงสั่นสะท้านออกมาเป็นลมหายใจโล่งอกหนึ่งเฮือกใหญ่."นี่จ๊ะลุง" ไอ้จอมหยิบกระสุนออกจากกระเป๋าผ้า"อืม ๆ ลุงเข้าใจแล้ว" ลุงคนแรกกล่าว"เช่นลุงจะขับรถไปส่งที่ตลาด" ลุงคนที่สองกล่าวตาม"ไอ้นี่...คงจะท้องเสียหนัก" เสือหาญยืนเท้าเอวพลางบ่นงึมงำไปเรื่อย ๆ ราวกับเสียงบ่นนั้นจะช่วยกลบความหงุดหงิดที่กำลังเดือดพล่านในอก สายตาหันซ้ายทีขวาที มองทางที่ควรมีใครบางคนโผล่มาแต่กลับว่างเปล่า มืออีกข้างยกขึ้นลูบต้นคออย่างรำคาญ ตุบ..?"เฮ้ย..."ฝ่ามือบางๆกระทบลงมาที่ไหล่แน่นๆ จากด้านหลัง"ผมเองพี่" "อ้าว...มาแล้วหรอ" "ครับผม..ท้องเสียหนักมากครับ""เออ ๆ ท่าทางเอ็งคงหนักน่าดู""ครับ..งันพี่เสือหาญจะชื้ออะไรหรอ""ฉันควรถามนายมากกว่าว่านายจะชื้ออะไร""ออ...ฮ่าๆ ..ผมว่าจะชื้อของใช้ส่วนตัวครับ""ห๊ะ..เอ็งนี่นะ" เสือหาญขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะถามขึ้นอีกครั้ง"ผู้ชายอย่างเอ็งดูแลตัวเป็นด้วยรึ""ก็ธรรมดาพี่เผื่อสักวันผมจะมีเมียเหมือนคนอื่นเขา"แ

พอเสือหาญก้าวออกมาเท่านั้น สาว ๆ ในหอนางโรมก็หันขวับมามองแทบจะพร้อมกัน แววตาแต่ละคนเต็มไปด้วยความสนใจ บ้างยิ้มหวาน บ้างยกพัดขึ้นปิดปากหัวเราะคิกคัก บรรยากาศรอบตัวเขาเลยดูคึกคักขึ้นมาทันที ราวกับทุกสายตากำลังแย่งกันจับจ้องอยู่ที่ผู้ชายเพียงคนเดียวที่ออกมาจากห้องแม่เล้าไอ้จอมเห็นว่าพี่เสือหาญโผล่มา เหล่าสาว ๆ ต่างก็หันไปสนใจเขาหมดทันที มือที่เกาะแขนไอ้จอมไว้ก็คลายลงเหมือนไม่ได้ใส่ใจแล้ว ไอ้จอมเลยสบโอกาส รีบเบี่ยงตัวหลุดออกมาอย่างแนบเนียน ก้าวฉับ ๆ ออกห่างจากวงล้อมนั้นในทันที ใจเต้นแรงเพราะกลัวถูกจับได้ แต่ก็โล่งอกที่ไม่มีใครสนใจแล้ว เพราะทุกคนกำลังแย่งกันมองพี่เสือหาญอยู่นั่นเอง.ไอ้จอมรีบคว้าแขนพี่เสือหาญดึงให้ออกมาจากหอนางโรมทันที สีหน้าของไอ้จอมเต็มไปด้วยความหงุดหงิด ทั้งที่สาว ๆ ข้างในแต่ละคนสวยสะพรั่งน่ามอง แต่กลับไม่มีความหมายอะไรสำหรับไอ้จอมเลย ตรงกันข้ามยิ่งทำให้ไอ้จอมรู้สึกขัดหูขัดตาเข้าไปใหญ่พี่เสือหาญเองก็ขมวดคิ้ว มองคนที่เกาะแขนตัวเองอย่างไม่เข้าใจ "เอ็งจะรีบร้อนอะไรว่ะ"น้ำเสียงติดหงุดหงิด แต่ในใจเขาก็ยังไม่เอะใจเลยว่าไอ้จอมที่กำลังลากเขาออกไปนั้นแท้จริงคือผู้หญิง ไม่ใช่