Semua Bab เมียเสือหาญจอมโจร: Bab 21 - Bab 30

หลังจากนั้นเสือหาญพลิกตัวไปมาทั้งคืน ดวงตาแดงก่ำเพราะไม่อาจข่มตาหลับได้เลย สุดท้ายพอเสียงไก่ขันแว่วดังมาจากท้ายหมู่บ้าน ฟ้าก็เริ่มสาง แสงเงินแสงทองค่อย ๆ ละลายความมืดออกไปเขาพลิกกายลุกขึ้นนั่งบนเสื่อ หยัดตัวเหยียดแขนบิดขี้เกียจ เสียงเอ็นดังกรอบแกรบในยามเช้า หัวใจยังเต็มไปด้วยความคิดวกวนถึงเรื่องเมื่อคืน แต่ก็รู้ว่าปล่อยให้นั่งกังวลอยู่เฉย ๆ ไม่ได้เสียแล้วเสือหาญหันไปทางเรือนเล็กที่ "ไอ้จอม" ที่ใจนอนขดอยู่บนฟูกผุ ๆ เสียงกรนกระหึ่มดังเป็นจังหวะราวกับควายเป่าลมเขาสูดหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเสียงต่ำ ๆ"เอาวะ…เช้าแล้ว จะมัวนอนเศร้าไปก็คงไม่ช่วยอะไร… ได้เวลาออกเดินทางเพื่อสะสางชำระแค้น"ว่าแล้วก็ยกเท้าเปล่าเดินตึง ๆ ไปหน้าห้องไอ้จอม กะว่าจะกระทืบพื้นปลุกมันให้สะดุ้งตื่นแต่เช้าตรู่…เสือหาญยืนเท้าเอวอยู่หน้าห้อง มองร่างไอ้จอมที่ยังนอนขดตัวสนั่นอยู่ไม่ไหวติง เขาส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะย่องไปคว้ากะละมังสังกะสีเก่า ๆ ที่วางอยู่ริมผนัง แล้วตักน้ำในโอ่งหน้าบ้านใส่เต็มขัน"นอนเป็นหมูเน่าแบบนี้ ปล่อยไว้มีหวังแดดแผดหัวก่อนตื่นแน่" เสือหาญหัวเราะหึ ๆว่าแล้วก็เดินกลับเข้ามา กะละมังน้ำในมือส

ไม่นานนักเสือหาญก็เหยียบเบรครถเพราะถึงที่หมายในแผนที่ ทุกคนขนข้าวของสะพายบ่าเดินตามเสือหาญเข้าไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆหมู่บ้านที่ทั้งสี่คนกำลังตามหาอยู่ลึกเข้าไปในป่าซับซ้อน ต้นไม้สูงชะลูดใบแน่นจนแสงแดดแทบลอดไม่ถึงพื้น ความเงียบแฝงไปด้วยเสียงนกป่าขับร้องประปราย พื้นดินชื้นเย็นเพราะน้ำค้างเมื่อคืน เสือหาญถือแผนที่เก่าคร่ำในมือ เดินนำด้วยท่าทีมั่นใจ ส่วนไอ้จอมก็เดินตามมาติด ๆ แต่พอเริ่มลึกเข้าไป ไอ้จอมก็เริ่มมึน ๆ กับเส้นทาง"พี่เสือหาญ… มันใช่ทางนี้แน่เหรอพี่?" ไอ้จอมเอ่ยเสียงอ่อย ๆ พลางเหลียวซ้ายขวาเหมือนกลัวจะมีอะไรโผล่มาเสือหาญปรายตามองแล้วหัวเราะหึเบา ๆ " แผนที่มันเขียนชัดอยู่ เดินตามมาก็พอ" เสือหาญกล่าวพลางปรายตามองไปทางบ้างหน้า"แต่ทำไมฉันรู้สึกเหมือนมันวน ๆ ยังไงไม่รู้"ไอ้จอมบ่นพลางยกมือเกาหัวเสือหาญหยุดเดิน หันกลับมามองเต็มตา ก่อนจะเอามือยกขึ้นเคาะเบา ๆ ที่หน้าผากไอ้จอม "เอ็งนี่มันขี้กลัวเกินเหตุ ไป ๆ เดินตามมา อย่าไปคิดมาก"ไอ้จอมหน้าบูดทำท่าจะโวย แต่กลับถูกเสือหาญคว้าข้อมือดึงให้เดินตามจังหวะเดียวกัน ความรู้สึกอุ่นจากฝ่ามือทำเอาใจมันเต้นแรงแบบไม่ทันตั้งตัว"ปล่อยก็ได้ กูเด

ลมเย็นพัดใบไม้สั่นกราวคล้ายเสียงกระซิบ ทำให้บรรยากาศข้างในยิ่งกดดันสันขวานกับกระบานเดินตามหลัง พลางบ่นอุบ"โอย…ฉันว่าแล้ว น่าจะไปทางขวา เถาวัลย์แม่งพันขาข้าจะล้มอยู่แล้ว"เสือหาญหยุดยืนฟังความเงียบรอบตัว ก่อนจะยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ทุกคนหยุดเดินเสียง กรอบแกรบ แว่วดังจากพุ่มไม้ด้านข้าง ไอ้จอมสะดุ้งเฮือก รีบขยับมาใกล้เสือหาญทันที"เสียงอะไรวะพี่?" ไอ้จอมกระซิบเบา ๆ แต่เสียงสั่นเสือหาญไม่ได้ตอบ เขาเพียงชักมีดสั้นออกมา ก้าวหนึ่งไปยืนข้างหน้าไอ้จอม สายตาคมกริบจ้องไปยังเงามืดตรงพงหญ้า สันขวานกับกระบานก็รีบหยุดหายใจแทบไม่กล้าขยับทันใดนั้น…เงาดำทะมึนโผล่พรวดออกมา ตึง! เป็นหมูป่าตัวใหญ่ เขี้ยวยาวแหลมคม กำลังหิวและคลุ้มคลั่ง มันจ้องพวกเขาด้วยตาแดงก่ำ"เหี้ยแล้ว!" ไอ้กระบานร้องสั่นเครือหมูป่าพุ่งเข้ามาด้วยความเร็ว เสือหาญผลักไอ้จอมหลบไปด้านข้างทันที แล้วตัวเองก้าวเข้าแทน ใช้มีดสั้นสะบัดปัดการโจมตีแรก เสียง ฉึก! ดังสนั่นไอ้จอมรีบล้วงปืนเก่าออกมาเล็ง มือสั่นนิด ๆ แต่พยายามตั้งสติ "พี่หาญ ระวัง!" เสือหาญหลบหมูป่าได้หวุดหวิด ก่อนหมุนตัวแทงสวนเข้าที่สีข้างสัตว์ร้าย มันกรีดร้องลั่นป่าแต่ยังไ

ทุกคนรอบโต๊ะผวาลุกขึ้นแทบพร้อมกัน เสียงเก้าอี้ไม้ครูดกับพื้นดังเอี๊ยดจนบ้านไม้ทั้งหลังสั่นสะเทือนสันขวานรีบหันมองซ้ายขวา ก่อนเอ่ยเสียงดังปนสั่น "ที่นี่…ใช่มั้ย? นี่แหละใช่มั้ยคือ หมู่บ้านสนธยา ที่พวกเราตามหากันหรอ"ไอ้กระบานยกมือเสริมแทบจะทันที "ใช่มั้ยวะพี่หาญ! "ข้ารู้สึกตั้งแต่เหยียบเข้ามาแล้ว บ้านมันเงียบผิดปกติ คนเงียบผิดวิสัย เหมือนมีอะไรซ่อนอยู่เต็มไปหมด!"หญิงชราที่นั่งอยู่นิ่ง ๆ ถอนหายใจช้า ๆ แต่ไม่ได้ตอบ ส่วนชาวบ้านที่เหลือก็ก้มหน้าเงียบสนิท ไม่มีใครกล้าออกปากแม้แต่คำเดียวสายตาทุกคู่เบนไปที่ชายร่างใหญ่ผู้เพิ่งก้าวออกมาจากความมืด 'เสือใบ'เสือใบยืนนิ่งครู่หนึ่งก่อนหัวเราะต่ำ ๆ ในลำคอ "หึ…พวกเอ็งนี่ใจร้อนกันนัก" เขาเหยียดยิ้ม มุมปากยกขึ้นเหมือนเย้ยหยัน "ถูกแล้ว ที่นี่คือหมู่บ้านสนธยา…"เสียงของเขาหนักแน่น ราวกับคำตัดสินที่ทำให้ลมรอบ ๆ หยุดพัดไปชั่วขณะสายตาของเสือหาญสบนั้นทันที หัวใจเขาเต้นแรงขึ้น แต่ยังคงยืนนิ่งไม่หลบเลี่ยง ริมฝีปากยกขึ้นเพียงน้อย “งั้นข้ามาไม่ผิดที่… และไม่ผิดคน”เสือใบยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนแค่นหัวเราะเสียงต่ำในลำคอ"ถ้าเอ็งบอกว่ามาไม่ผิดที่… งั้นก็แส

เมื่อเสือหาญก้าวตามไอ้สันขวานกับไอ้กระบานออกมาจากเรือน แสงแดดกลางวันก็สาดลงมาทั่วลานกว้างที่หมู่บ้านใช้เป็นสนามประลอง เสียงโห่ร้องและเชียร์แข่งกันดังสนั่นราวกับคลื่นซัดชาวบ้านหลายสิบชีวิตยืนล้อมวงเป็นกำแพง ตรงกลางเป็นเพียงพื้นดินอัดแน่นเรียบ มีรอยเท้าและคราบเลือดเก่า ๆ ติดอยู่ให้เห็นชัดเจน กลิ่นเหงื่อและฝุ่นคละคลุ้งจนหายใจอึดอัดในลานนั้นมีชายหนุ่มสองคนกำลังฟาดหมัดใส่กันไม่ยั้ง เสียงกำปั้นกระแทกตัวดัง ปั๊ก! ปั๊ก! จังหวะเตะ เสียงกระดูกกระทบกันจนผู้ชมแทบสะดุ้งตามไปด้วย"ไอ้นั่นคือการคัดเลือกนักปล้นพรุ่งนี้ครับพี่เสือหาญ!" ไอ้สันขวานชี้พลางพูดเสียงดังแข่งกับเสียงเชียร์"ใช่ครับพี่! ใครอยากไป ต้องแสดงฝีมือให้เห็นเสียก่อน!" ไอ้กระบานเสริมตาเป็นประกายเสือหาญยืนมองนิ่ง ๆ แววตาเรียบสงบ แต่ภายในใจกลับพิจารณาอย่างจริงจัง ทุกหมัด ทุกท่าทาง มันไม่ใช่เพียงการชกเล่นสนุก แต่เป็นการต่อสู้เพื่อพิสูจน์ตัวตนเสียงเชียร์ดังขึ้นเมื่อหนึ่งในนักสู้โดนถีบจนล้มลงกับพื้น แต่เขากัดฟันยันกายลุกขึ้นมาใหม่ เลือดไหลอาบแก้มแต่แววตาไม่ยอมแพ้เสือบุญซึ่งยืนคุมการประลองอยู่ที่ขอบลานหันมามองเสือหาญ รอยยิ้มมุมปากปรากฏข