Mag-log inShare
นางยังเป็นภรรยาข้าอยู่
Huling Na-update:
2025-07-24 00:50:28
Pinakabagong kabanata
ปราบพยัคฆ์ แม่ทัพตัวร้าย ข้าจะปกป้องนางเอง
หากแววตาของซูเซวียนเป็นมีดที่แหลมคม ซุนเหยานางคงได้ตายตกไปเสียแล้ว“ข้าไว้ใจเจ้าได้ใช่หรือไม่” จ้าวกงหยวนเอ่ยถามอย่างจริงจัง ทั้งคู่สบตากันเหมือนกำลังค้นหาความหมายของอีกฝ่าย“ข้าเป็นบุตรเขยของท่าน มีเรื่องใดที่ท่านไม่สามารถเชื่อใจข้าได้”จ้าวกงหยวนรู้ว่าแววตาของซูเซวียนไม่ได้โกหกในสิ่งที่เขาพูดออกมา จึงพยักหน้าให้ซุนเหยา“เหยาเออร์ จัดการเถิด” ซุนเหยานางเม้มปากแน่น ก่อนที่จะมองซูเซวียนอย่างหวาดๆ ซูเซวียนยิ่งเคร่งเครียดขึ้นกว่าเดิม ด้วยไม่รู้ว่าซุนเหยานางจะพูดอันใดกับเขากันแน่แต่เมื่อเห็นนางนำข้าวสารออกมาจากความว่างเปล่าได้ ดวงตาของซูเซวียนก็วูบไหวขึ้น นางไม่ได้เรียกเขามาพูดเรื่องหนังสือหย่า แต่เรียกมาเพื่อบอกความลับกับเขาซูเซวียนไม่รู้ว่าภายในอกของเขาเต้นแรงมากเพียงใด เมื่อซุนเหยานางยอมบอกความลับของนางให้เขาได้รู้ แม้นางไม่ได้บอกเขาเป็นคนแรก แต่อย่างน้อยนางก็คิดที่จะบอกเขาเช่นกันซุนเหยาเริ่มกัดปากอีกครั้ง มือทั้งสองข้างของนางบีบกันแน่น เมื่อเห็นซูเซวียนเงียบไป เขาไม่ได้ตกตะลึง หรือพูดอันใดออกมาสักคำ เช่นครอบครัวของนางจ้าวกงหยวนเมื่อเห็นว่าซูเซวียนมิได้พูดสิ่งใดออกมา เขาก็อดที่จะพ
ปราบพยัคฆ์ แม่ทัพตัวร้าย ความลับของบุตรี
เมื่อเห็นแววตาของบุตรีก็รู้เรื่องที่นางจะบอกกล่าว มิอาจให้ผู้อื่นล่วงรู้ได้ เมื่อเกาจิงถิงเข้ามาในห้องโถงแล้ว จ้าวกงหยวนจึงสั่งให้บ่าวทั้งหมดถอยห่างออกไปจากห้องโถง“ไม่มีผู้ใดแล้ว เจ้าพูดมาเถิด”ซุนเหยาสูดหายใจเข้าลึกๆ นางบีบมือแน่นเพื่อให้กำลังใจตนเอง หากจะถูกจับไปเผา ดีไม่ดี อาจจะได้ย้อนกลับไปโลกใบเดิมที่นางมาก็ได้ เมื่อคิดเข้าข้างตนเองแล้ว ซุนเหยานางก็เรียกข้าวสารออกมาหนึ่งกระสอบเพื่อให้พวกเขาได้เห็นกัน“เพ้ย/กรี๊ดด” ทั้งสามร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเห็นกระสอบข้าวสารปรากฏขึ้นตรงหน้า ที่เห็นมันออกมาจากความว่างเปล่าบ่าวที่อยู่ด้านนอกจะวิ่งเข้ามาด้านใน เพื่อดูว่านายท่านได้รับอันตรายอันใดหรือไม่ ก็ถูกจ้าวกงหยวนที่มีสติที่สุด ร้องห้ามไว้เสียก่อน“เจ้าทำได้อย่างไรเหยาเออร์” จ้าวกงหยวนร้องถามบุตรี“นี่ นี่ มาได้อย่างไร” น้ำเสียงขาดๆ หายๆ ของจิงถิงสั่นเทาไปด้วยความหวาดกลัวหลิงเฮ่ออ้าปากค้างอย่างตกตะลึง ยามนี้เขายังหาเสียงตนเองไม่เจอ จึงไม่ได้เอ่ยถามความเช่นคนอื่น“กำไลที่ท่านย่าทิ้งไว้ให้ข้า มีข้าวของอยู่ด้านในมากมายเจ้าค่ะ ส่วนมากเป็นอาหาร ของแห้งที่ลูกนำมาใช้ในเหลาอาหาร แต่เรื่องที่มีได้
ปราบพยัคฆ์ แม่ทัพตัวร้าย เรื่องนี้ลูกช่วยได้
รุ่งเช้าซุนเหยานางต้องยอมกลับไปที่จวนตระกูลซู เพราะซูเซวียนที่ไล่ให้ตายอย่างไรเขาก็ไม่ยอมกลับไป“ข้าจะไปเยี่ยมท่านแม่ แต่ยังไม่คิดจะกลับไปอยู่ท่านเข้าใจใช่หรือไม่” ซุนเหยานางยังไม่เชื่อว่าซูเซวียนอยากจะใช้ชีวิตกับนางจริงๆ เขาเหมือนผีเข้า ประเดี๋ยวดีประเดี๋ยวร้ายนางตามอารมณ์ไม่ถูก“หึ เช่นนั้น ข้าจะย้ายมาอยู่กับเจ้าที่นี่เสีย”“ซูเซวียนท่านมันบ้าไปแล้ว ตอนที่ข้าแต่งให้ท่าน ทำไมถึงไม่ดูแลให้ดี มาตอนนี้ท่านต้องการอันใดจากข้า ข้ายอมท่านมากพอแล้ว ออกจากจวนของข้าไปเสีย ข้ายืนยันคำเดิม ว่าเพียงแค่ไปเยี่ยมท่านป้าเท่านั้น”แม้แต่คำเรียกขานมารดาของเขา ซุนเหยานางก็เปลี่ยนไปแล้ว ซูเซวียนจ้องมองนางไม่ยินยอม เหตุใดสตรีเช่นซุนเหยาจึงได้พูดยากถึงเพียงนี้“ดี เช่นนั้นข้าก็จะไม่เอ่ยเรื่องนี้กับเจ้าอีก ในเมื่อเจ้าอยากจะหย่าขาดกับข้านัก ข้าจะทำให้เจ้าสมปรารถนา” ซุนเหยามองตามแผ่นหลังของซูเซวียนที่โมโหนางจนออกจากเรือนไปอย่างไม่แน่ใจ ว่าเขาจะทำตามคำพูดของเขาจริงรึในเมื่อวันหนึ่งความคิดของเขาเปลี่ยนไปร้อยแปดอย่าง นางจะเชื่อเขาได้อย่างไร ซุนเหยานางรับมื้อเช้าแล้วออกไปที่จวนตระกูลซู เพื่อเยี่ยมอาการของหลีซื่
ปราบพยัคฆ์ แม่ทัพตัวร้าย เจ้ากำลังปั่นหัวข้า
ซุนเหยานางขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ จะไปรอนางที่จวนไหน ในเมื่อนางไม่เคยบอกเขาว่าจวนหลังใหม่ของนางอยู่ที่ใดแต่ซูเซวียนคิดว่านางยินยอมที่จะกลับจวนตระกูลซูแล้ว จึงได้กลับไปอย่างวางใจ อีกอย่างเขาต้องกลับไปดูอาการของมารดาด้วย ทั้งยังสั่งอาหารที่เหม่ยสือตามที่มารดาชื่นชอบไปฝากนางนับตั้งแต่ซุนเหยานางออกจากจวนมา มารดาของซูเซวียนก็ตรอมใจจนกินข้าวได้น้อยลง ถึงแม้เขาจะคอยอยู่เอาใจนางไม่ห่าง ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผลซูเซวียนเมื่อกลับถึงจวนก็เข้าไปพบมารดา และบอกเรื่องที่เขาไปตามซุนเหยานางกลับมาที่จวนด้วย“จริงรึอาเซวียน อาเหยานางยอมกลับมาหรือไม่” “ท่านแม่ไม่ว่าอย่างไร ข้าจะพานางกลับมาอย่างแน่นอนขอรับ” เรื่องหย่าของทั้งคู่ยังไม่ถูกพูดถึงมากนัก แม้จะมีข่าวลือที่ซุนเหยานางขนของออกจากจวนตระกูลซู แต่เมื่อมีคนไปสอบถามทั้งสองตระกูลต่างก็ไม่ได้รับคำตอบที่แน่ชัด ได้แต่คาดเดาไปต่างๆ นานาจ้าวกงหยวนก็วุ่นวายกับแผนงานร้านฝากเงินที่ได้รู้มาจากซุนเหยา เรื่องนี้เขานำไปให้ฮ่องเต้ไปถอดพระเนตรดู เมื่อพระองค์ได้เห็นแผนการก็เห็นด้วยกับจ้าวกงหยวนที่จะจัดตั้งขึ้นในนามของกรมการคลังอย่างไรก็มีแต่ผลได้ เพราะดอกเบี้ยจากการปล
ปราบพยัคฆ์ แม่ทัพตัวร้าย ข้าจะไปรอเจ้าที่จวน
ซุนเหยาเห็นใบหน้าของซูเซวียนที่มีโทสะจนควบคุมไม่อยู่แล้ว นางจึงใช้น้ำเย็นเข้าลูบ“ท่านใจเย็นๆ เรื่องนี้พูดใหม่กันได้” นางพยายามอ้อนวอนเขา“หากเจ้ายอมกลับไปที่จวนตระกูลซู ข้าจะยอมปล่อยเจ้า”“ท่านแม่ทัพ ท่านควรปล่อยข้าไปแต่โดยดี หนังสือหย่าก็เป็นท่านที่เขียนก่อน เมื่อข้าเขียนให้ท่าน ความเป็นสามีภรรยาของเราก็ควรจะสิ้นสุดลง” นางพยายามใช้เหตุผลเท่าที่จะคิดออกเกลี้ยกล่อมให้เขาใจเย็นแต่ดูเหมือนสิ่งที่นางพูดจะเพิ่มโทสะให้ซูเซวียน เขาทนฟังไม่ไหวจนต้องจุมพิตนางไว้เพื่อให้นางหยุดพูดซุนเหยาในภพก่อนนางก็บ้าแต่ทำงาน เรื่องความรักจึงไม่คิดจะมีมาก่อน เมื่อถูกจุมพิตของซูเซวียนร่างของนางก็แทบจะอ่อนระทวยแล้วมืออีกข้างของซูเซวียนที่ไม่ได้ยึดมือของซุนเหยาไว้ ก็เริ่มจะปลดเสื้อผ้าของนางออกซุนเหยากัดปากของซูเซวียนเพื่อเรียกสติเขา“หึหึ หากเจ้ากัดข้าอีกครั้ง ข้าก็จะกัดเจ้าคืนหนึ่งครั้ง” แล้วเขาก็ทำอย่างที่พูด ซูเซวียนกัดปากเล็กของซุนเหยาอย่างมันเขี้ยว“โอ๊ยย ข้าเจ็บ” นางถลึงตามองเขาอย่างไม่พอใจ เมื่อเขาพูดแล้วทำจริงในยามนี้ไม่ว่าซุนเหยานางจะทำสีหน้าเช่นไร แต่สำหรับซูเซวียนแล้วล้วนแต่น่ามองไปเสียทุกอย่าง
ปราบพยัคฆ์ แม่ทัพตัวร้าย นางยังเป็นภรรยาข้าอยู่
ซุนเหยานางกุมขมับอย่างปวดหัว เขาจะมาก่อกวนนางเรื่องอันใดอีก“พาเขามาพบข้าที่ห้องทำงาน” แต่นางต้องจัดการห้องรับรอง เพื่อให้ลูกค้าที่จองไว้เสียก่อน ไม่เช่นนั้นคงได้เกิดเรื่องอีกซูเซวียนยกยิ้มอย่างพอใจ เมื่อรู้ว่าซุนเหยานางยอมพบเขาแล้วด้านในห้องทำงานของซุนเหยา นางรู้แล้วว่าเขาเดินเข้ามาภายในห้อง แต่นางไม่คิดอยากจะเงยหน้าขึ้นมามองเขา“ท่านมีสิ่งใดก็พูดมาเถิด”“ซุนเหยา ข้ามารับเจ้ากลับไปที่จวนตระกูลซู”“เหอะ หากท่านจะมาด้วยเรื่องนี้ก็กลับไปเสีย” ซุนเหยาแทบอยากจะปาถ่านที่นางให้บ่าวฝนจนเป็นแท่งในมือใส่ซูเซวียน“ท่านแม่ล้มป่วย ยามนี้นางยังไม่อาจลุกจากเตียงได้เลย” ซุนเหยาเม้มปากแน่น เมื่อซูเซวียนอ้างเรื่องมารดาของเขาซูเซวียนดวงตาเป็นประกาย เมื่อสิ่งที่เขาเดิมพันได้ผล “นางเอาแต่เพ้อถึงเจ้า ข้าไม่รู้จะช่วยเหลือท่านแม่เช่นใดแล้ว”แต่ก่อนที่ซุนเหยานางจะตอบอันใดกับซูเซวียนเสียงโวยวายอยู่หน้าห้องทำงานของนางก็ดังขึ้น ประตูถูกเปิดออกอย่างแรง ก็พบว่าหลิงเฮ่อที่เดินเข้ามาอย่างไม่พอใจ“เจ้ามาด้วยเรื่องอันใดอีก” “ท่านพี่ภรรยา ข้ามารับซุนเหยานางกลับจวนขอรับ” สองพี่น้องดวงตาเบิกกว้างกับความหน้าหนาของซูเ
Maaari mong magustuhan
ยอดหญิงในเงามาร
ฉินอันอัน122.5K viewsพระชายาอย่าหนีข้าไป
ป่าดอกท้อ11.1K viewsชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก
มู่อวิ๋นเฉิง58.8K viewsทะลุมิติมาเป็นฮูหยินท่านแม่ทัพลูกติด
วริษา13.0K viewsรอยลิขิตภพนิรมิต
ลันลาบายหมายเลขแปด85 viewsร่ายรักท่านอ๋องไร้ใจ
ฟู่จินเฟย184 viewsหย่ารักสามีไร้ใจ
วอลจู373 viewsหลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก
จิ้งซิง424.8K views
