Semua Bab THE BILLIONAIRE'S JOBLESS WIFE: Bab 91 - Bab 100

Inayos ko ang pagkakasabit ng aking satchel bag sa balikat, at nakangiting pinagmasdan ang entrance ng Velmont University. Everything about this place screamed money and legacy. From the towering white columns to the perfectly trimmed hedges that probably had their own maintenance team. Even the pathways felt intimidating, paved with bricks that looked too pristine for anyone to step on. Ang OA lang talaga ng mokong na 'yun. Bakit dito nya ako pinag-aral? Ayos na ako sa pampublikong paaralan, e. Basta ba may maayos na pamamalakad. Kailangan talaga dito? Dito sa may pinakamahal na tuition f*e? Students passed by me, exuding effortless confidence. Nakakapangliit, sa totoo lang. Halata naman kasing may mga kaya ang mga nandito, e. Lalo na nang mapalingon ulit ako sa may entrance. Napapangiwi na lang talaga ako sa labas-masok na mga mamahaling kotse. Ulitimo pagtawa ng mga estudyante dito ay may halaga. May class at sobrang demure. Kamusta naman ako na halos lamunin na ang kaharap k

I watched as his eyes scanned the paper. Pilit kong binabasa ang maari nyang iniisip, ngunit mahirap talaga. Nadi-distract lang ako sa kakisigang meron sya kahit magkasalubong na ang kanyang kilay. "You barely have time for a quick break," he stated while still staring at my schedule. Parang sya pa ang nalungkot para sa akin, tuloy, nahawa na rin ako. Napabuntong-hininga ako at namroblema sa sikip ng aking schedule. "Bakit ang aga ng pasok mo?" he muttered again, this time, nakatingin na sya sa akin habang kunot pa rin ang kanyang noo. "Hayaan mo na. Siguro bawasan na lang natin 'yung s-x sched natin para maaga akong magising," suhestiyon ko. Akala mo talaga sagabal ang makamundo naming ginagawa. Kaya pa naman siguro isingit iyon. Ano ba 'yan, Alina! Nahahawa ka na talaga sa halimaw! Marahas na buntong-hininga ang pinakawalan nya. Kung ako ay medyo nakaramdam ng kabiguan sa sariling suhestiyon, sya naman ay nasobrahan. Nakasimangot na sya ngayong umupo sa tabi ko. Kung wala

Bago pa magbago ang isip ko ay kinuha ko na mula sa bulsa ang aking cellphone. I tapped his contact name, already half-prepared for the call to ring endlessly before going to voicemail. Hindi talaga ako nag-e-expect na masasagot nya, kaso unang ring pa lang ay nasagot na nya. "Free time?" His deep voice greeted me, straight to the point. Napangiti ako sa wala sa oras. "Oo. Ikaw?" Kagat-kagat ko ang aking labi, pinipigilan ang muling pagsilay ng isa pang ngiti. "Yes, same here." Pinaningkitan ko sya kahit hindi naman nya nakikita. I highly doubted that. Riel Alcantara having free time in the middle of the day? That didn't sound right. May parte sa akin na gusto ko syang papuntahin dito kung talagang may oras sya ngayon. Para makita sya saglit. It was a stupid idea, of course. I only have a few minutes left before my class starts. I missed him. That much, I could admit to myself now. Ilang beses ko iyon tinanggi sa sarili, pero oo, miss ko na talaga sya. "Make friend with oth

Badtrip akong lumabas sa huling class ko, na wala man lang pumasok sa utak ko kung ano ang pinagsasabi kanina ng aking prof. Umupo ako sa waiting shed at pinakalma ang sarili. Sabi, susunduin ako ng halimaw. Hindi pwedeng abutan nya ako sa ganitong ayos. Mabilis pa naman nya ako mabasa. Huminga ako ng napakalalim. The campus was already dimly lit. Most students were heading home. Their conversations buzzing faintly in the background as they passed by. While I was sitting here on the cold bench, rubbing my hands together for warmth. Tiningnan ko ang aking cellphone. 6:40 PM na pala. 20 minutes ng late ang halimaw. Dapat nandito na sya. I exhaled, leaning back against the bench. Maybe he's just running late. Dumaan ang malamig na hangin, at parang nanuot iyon sa aking buto. Sana naman huwag umulan. Minalas na nga ako kanina, e. I pulled my bag closer and glanced around. The once busy campus was quiet now, save for a few students lingering by the entrance. Lagpas sampung minuto

His familiar scent hit me that my breath caught in my throat. Crisp. Clean. A faint trace of cologne. A scent I had grown accustomed to over time. Sunod-sunod ang paglunok ko sa sariling laway nang lingunin nya ako. Seryoso pa rin ang kanyang mukha, at kahit anong basa ko sa kung anumang iniisip nya ay hindi ko magawa. Ang hirap lang talaga. His eyes held no amusement this time. No teasing glint. No sharp smirks. Just quiet, steady observation. A gust of wind passed again, but I barely felt it anymore. Nasa akin na ang suot nyang coat. Nakaputing long-sleeve polo na lang sya ngayon. At necktie nito ay bahagyang wala sa ayos. Gusto ko iyon ayusin gaya ng lagi kong ginagawa, pero wala sa timing. The silence between us stretched, thick and unmoving, as if neither of us wanted to be the first to break it. Nag-iwas ako ng tingin, at sa malayo binaling ang mata. I adjusted and pulled his coat closer against my body. The warmth was comforting, but the weight of the moment pressed hard