All Chapters of THE BILLIONAIRE'S JOBLESS WIFE: Chapter 111 - Chapter 120

Tumagal kami sa ganoong posisyon. Nakakandong at ginawang unan ang malapad nyang balikat. Akala ko nga ay may pagkakataong hahalikan na nya ako, pero wala. Hinayaan nya lang ako sa aking posisyon. Ang kamay nya ay nakayakap sa akin bilang suporta sa posisyon ko. May pagkakataon pa na marahan nyang tinatapik ang bandang balikat ko na parang hinihele. Kasalanan nya talaga kapag ako'y hulog na hulog na sa kanya. Kung hindi lang nag-lunch time ay hindi ako aalis sa kanyang hita, kaso naalala kong may kailangan pa pala akong ipapermang clearance. Tapos na rin naman ang inaalala ko dito kaya may oras pa ako para humabol sa school. "I'll head to school now," I said, giving him a small smile as I started to gather my things. Kumunot ang noo nya. "I thought you were staying here all day." I paused, taken aback by his reaction. May bahid kasi ng pagtatampo ang kanyang ekspresyon ngayon. Siguro in-expect talaga nyang sasamahan ko sya dito hanggang pag-uwi. "Akala ko rin," sagot ko. Sina

Bawat ulos niya ay mas lalong lumalim, mas naging matindi, na para bang gusto niyang ipinta ang sarili sa bawat hibla ng pagkatao ko. Habang tumatagal, mas lalong lumalalim nang lumalim ang pagbayo nya sa akin. Pati ang hawak nya sa aking baywang ay humihigpit. Para bang gusto niyang ipaalala sa'kin na kanya lang ako. Na walang ibang pwedeng humawak sa'kin nang ganito. Walang ibang pwedeng umangkin sa'kin kun'di siya lamang. "Riel..." napasinghap ako, nanginginig ang boses ko sa pagitan ng mga ungol. Pero hindi siya tumigil, hindi niya ako pinakawalan. Mas lalo lang nya diniinan ang mga galaw kaysa sa kanina. "You're only mine, Alina... mine only," halos pabulong nyang sabi malapit sa aking tainga. Tumigil sya saglit upang igiya ako patalikod. Ito ang paborito nyang posisyon, na hindi ko kayang tanggihan. Sa isang madiing ulos, halos mapaliyad ako. Ang init ng katawan niya ay bumalot na sa'kin, pinupuno ang bawat parte ko hanggang sa wala na akong maramdaman kun'di siya lang.

Kuyom na kuyom ang kamao ko nang maupo ako sa couch, 'di kalayuan sa kinaroroonan ng dalawang lalaki. Medyo gulat at hindi pa rin makapaniwala akong nakatingin sa kanila. Ang plano kong pag-iwas kay David habang buhay ay mukhang malabo na itong mangyari. Lalo na ngayon na kitang kita ko kung paano sya mag-ingay sa harap ni Riel. Tawang-tawa pa ito habang nagkukwento sa tahimik ngunit sumasabay din kahit papaano na halimaw. My plan to pretend he never existed was completely gone. Just like that. Sinubukan kong ituon na lang ang atensyon sa pagkaing nasa harapan ko. Mamaya na raw si Riel kakain since may bisita pa sya. Pero kahit anong focus ko sa pagkain, kung dinig na dinig naman sa buong paligid ang tawa ng hayop, napapalingon pa rin ako sa gawi nila. Sumilay ang kakaibang kaba sa dibdib ko. Ang isiping iisa na naman ang mundong ginagalawan namin ni David ay nagdudulot sa akin ng kaunting kilabot. At oo, pinakilala na sya sa akin ni Riel bilang family friend daw nila sya, kanina

Muli akong sumubo sa pagkain. Sa pagkakataong ito, parang may kung ano sa loob ko ang nabuhayan. Nitong nakaraan talaga, nasa sitwasyon na ako na kaunting suka na lang, susuko na talaga ako. Siguro nakatulong kahit papaano ang pagsilay ko sa grupo ng mga college na 'yun. Five minutes na lang at magsisimula na ang sunod kong klase. Tapos na rin ako kumain, handa ng lumabas sa cafeteria. Plano ko pa sanang tawagan at kamustahin ang mahal na halimaw, pero nasisiguro kong babad na talaga iyon sa trabaho, kaya 'wag na lang. Isa pa, mabibitin lang ako. 'Di bale, magkikita naman kami mamayang gabi sa kwarto. Iyon ang akala ko. Ang mga sumunod na araw ay nagsilbing malabo sa paningin ko, sa sobrang bilis ng mga pangyayari. At sa sobrang sikip na ng schedule ko. Mas na-doble pa ang pasan na pressure dahil sa dami ng deadline. Between schoolwork, meetings, and paperwork, I barely had time to rest. Pag-uwi ko minsan, imbes na matulog at magpahinga agad, may mga email pa akong dapat repl

Kumatok si receptionist sa pintuan nito. Naghintay pa kami ng ilang segundo bago nya ito buksan. Hindi ko nga alam kung saan sya kumuha ng senyales para buksan na nya ang pintuan. Siguro, by nature. "You may go inside, Miss Reyes," she said with a polite smile. "Thank you," ngiti ko rin sa kanya. Pumasok na nga ako sa loob. Sinara naman niya ang pintuan mula sa labas. Naiwan akong nakatayo sa gitna ng malawak at sobrang linis na opisina. Agad hinanap ng mata ko ang lamesa ng taong sadya ko. Sa gitna nun ay isang nakatalikod na swivel chair. Akala ko walang tao doon, pero nang titigan ko ay natanto kong meron pala. Sa isip ko, masyado naman itong pa-thrill. Kailangan talaga gumanyan na parang nasa movie lang? "Good morning," malugod kong bati. Para na rin makuha ang atensyon nya. Malay ko bang hindi pala sya aware na nandito ako, dahil masyadong ini-enjoy ang view sa harap nya. Nahimigan ko ang pagharap ng upuan nya, kaya awtomatik na napatuwid ako ng tayo. Pero imbes na kat