All Chapters of THE BILLIONAIRE'S JOBLESS WIFE: Chapter 171 - Chapter 180

The faint light from the hallway casting shadows across his face. Bagama't hindi ko lubos mabasa ang kanyang ekspresyon, alam ko, at sigurado ako na narinig nya ang buong pag-uusap namin. Ang mata nyang kaninang kalmado ay tumalim nang malipat ito sa kabuuan ni Primo. My stomach twisted into knots, and for a brief, terrifying second, I couldn't breathe. Akala ko, sa labas lang sya at walang balak na pumasok dito. Nag-iwas ako ng tingin. Lihim akong huminga ng malalim bago bumalik sa kinauupuan kanina. Nasa akin ang mata ni Primo nang tingnan ko sya. Tikom na ang bibig nya at mukhang walang planong magsalita ulit. Nakatalikod man ako kay Riel, ramdam ko pa rin ang talim ng tingin nya sa aming dalawa. Ilang saglit pa ay narinig ko ang mga yabag nyang papalapit sa amin. Napatingala ako nang tumayo sya sa gilid ko. Na kay Primo pa rin ang tingin nya. Napasinghap ako nang tahimik syang naupo sa katabi kong bakanteng bangko. For the first time since stepping into this room, I didn'

Kada segundong lumilipas ay sya naman palakas nang palakas ang iyak ko. Narinig ko ang marahas nyang pagbuntong hininga sa tabi. The next thing I knew, I felt his arm wrap around my shoulders, pulling me against him. After three long years, I finally felt his warmth, pero imbes na tumahan ako ay mas lalo pa akong napahagulgol. Ang dalawang kamay ko ay napunta sa likod nya at mahigpit na napakapit doon. "Fuck that bastard," dinig kong bulong nya, sinundan pa ng isa pang marahas na buntong-hininga. "This should be the last time I see you cry because of him." Halata sa boses nya ang galit, na para bang gusto nyang bumalik na lang sa loob at tapusin ang dapat tapusin kay Primo. Kung alam lang nya. If only he knew that he was one of the reasons I was breaking down right now. Kung alam lang nya na sya ang pinakarason kung bakit ako umiiyak ngayon. Na kahit anong pagkukunwari ko, sakop nya pa rin lahat ng emosyong nakapaloob sa akin. That no matter how hard I tried to push though

Suminghap ako at tuluyan ng pinatahan ang sarili. Nagbilang pa ako ng ilang segundo bago sya balingan ulit, na may sapat ng kompiyansa sa sarili. Without a word, inabot ko ang isa nyang kamay. Ikinagulat nya iyon pero hinayaan lang din nyang hawakan ko ito. Sya naman ang napasinghap nang halikan ko ang likod ng kanyang palad. Gets ko na. Alam kong ang intensyon ko sa naabutan nyang pagtatapat ko kay Primo ng nararamdaman ay para ipahiwatig na kahit papaano ay may kaunti na akong pagtingin sa lalaking iyon. But he missed the part kung saan nagalit ako noong narinig ko mismo sa lalaking iyon ang muntik nyang pagpatay sa kanya. "I miss you too... Always," malumanay kong sabi habang nakatingin ng diretso sa mata nya. His lips twitched into something almost like a smile. Hindi ko na rin mapigilang mapangiti. Sya lang talaga ang bukod tanging makakapagbago ng nararamdaman ko sa mabilis na pagkakataon. Parang kanina lang, lugmok na lugmok ako. Tapos ngayon, ito at parang ewan na

Mabilis akong kumilos at pinagdadampot ang mga sampay. Kumuha ako ng malaking basket at doon tinambak lahat. Bahala na kung magkakahawaan ng kulay. Ang importante, mawala na sila sa paningin ko. Halos mabasag na ang mga nakakalat kong baso sa sobrang pagmamadali kong mailagay ang mga ito sa aking kusina. Napapadyak na ako sa inis nang may nakita pa akong balat ng iba't ibang chichirya sa ilalim ng lamesa ko. Agad akong kumuha ng walis at saka ito mabilis na winalis. Nang masigurado kong malinis na ang sala, pagod akong napaupo sa maliit kong sofa. My heart was still pounding, and my face felt like it was on fire. Halos hindi na ako huminga kanina. Pumikit ako at pinakalma saglit ang kapaguran. Pagdilat ko ay muntik na akong makapagmura nang makita ko si Riel na nakatayo sa harap ko. Sa kakamadali ko kanina, nakalimutan kong nandito pa pala sya. "So, you can be The Flash, huh?" His face was calm, but there was a glint of amusement in his eyes. I stood awkwardly, twisting the

Sa loob ng tatlong taong pagkakahiwalay sa kanya, akala ko, ako lang ang lubos na nasasaktan. Akala ko, ako lang ang nakaka-miss sa kung anong meron kami. Ni hindi pumasok sa utak ko na maging sya ay nahirapan pala. Mas malala pa nga dahil sa pagkakakulong nya. Ayaw kong isipin ang naging ayos nya sa loob ng selda. Natatakot akong tanungin sya tungkol sa bagay na iyon. Natatakot ako na baka hindi ko kayanin marinig lahat ng pinagdaanan nya habang wala ako sa tabi nya. Hindi kakayanin ng puso't isip ko ang katotohanang habang nandito ako, nakakaramdam ng kaunting kilig sa lalaking dapat sana ay nasa kulungan, ayon sya at nagdurusa sa krimen na hindi naman nya ginawa. At sa kabila ng lahat, ako pa rin ang tanging naiisip niya. Marahan nyang pinalis ang mga luha ko, na para bang sa pagitan namin ay ako pa ang dapat patahanin. The way he brushed away each of my tears felt as if it could erase the years of pain we had been carrying. At siguro nga kaya nya, kasi habang tumatagal an