Lahat ng Kabanata ng THE BILLIONAIRE'S JOBLESS WIFE: Kabanata 161 - Kabanata 170

And then, just when I thought it couldn't get worse, she did something that made my stomach drop. Nilingon nya ang nananahimik sa tabi, na si Primo, saka ito tinawag. "Primo!" Her voice rang out, making my breath hitch. I whipped my head toward him. Tumayo sya at tahimik na lumapit sa amin. Saglit pa nya akong nilingon bago tumayo sa gilid ko. "Ano sa tingin mo, mananalo ba manok natin?" agad na tanong ni Ma'am Tessa sa kanya. Napapikit ako sa kahihiyan, parang ayaw marinig ang magiging sagot nya. Una sa lahat, ano naman ang kinalaman nya dito? Pangalawa, bakit kailangan hingin pa ang opiniyon nya tungkol dito? "Ito ang ibig-sabihin ni Ma'am," excited na pinakita ni Linda sa kanya ang flyer nang mapansing naguguluhan ang lalaki sa tanong. Never ako nahiya sa kanya, sa totoo lang. Ngayon lang talaga. I wanted to disappear right then and there. Kasi naman, why involve him?! Mula sa flyer, lumipat ang tingin nya sa akin. Tumayo sya ng mabuti at binulsa ang magkabilang kamay. Nap

Isang linggo na rin ang nakalipas nang yayain nila ako sumali sa pageant. Sa loob ng isang linggo ng iyon, tuluyan ko ng nakapalagayan ng loob itong si Primo. At sa loob din ng isang linggong iyon, napatunayan ko na may katotohanan ang mga kantyaw sa akin ng mga kasamahan ko patungkol sa pagkagusto nya sa akin. Halos ginawa na nyang tirahan ang bakeshop. Ang dating tatlong beses sa isang linggo na pagpunta-punta nya para magkape, ngayon ay araw-araw na. Sa amin na sya nag-aalmusal, mananghalian, at kung minsa'y doon na rin inaabot ng gabi kapag nag-o-overtime ako. He never came empty-handed. Lagi siyang may dalang pagkain na pinagsasaluhan naming lahat. Minsan ay nakikisabay pa sa amin si Ma'am Tessa sa pagkain. Hindi siya umaalis hangga't nandoon pa ako. At kapag pauwi na ako, kahit malapit lang ang apartment ko, hinahatid pa rin niya ako gamit ang kanyang kotse. Hindi ako mangmang para hindi mapansin ang mga galawan niya. Hindi man niya direktang sinasabi, ramdam ko na may gus

Walang anu-ano'y sumandok ulit ako sa kanyang kanin, na may kare-kare ng nakahalo, saka ko iyon itinapat sa bibig nya. The gesture was automatic, natural, like I'd done it a hundred times before. Saglit nya akong tiningnan bago ngumisi ng nakakaloko. Dahil dun, napatitig ako sa kanyang labi, at napagtanto ang ginagawa. Biglang kumabog ang dibdib ko. Sumalida sa utak ko ang mukha ng lalaki na pilit kong iniiwasan isipin. Ang mukha nyang nakangisi kapag nagpaplanong asarin ako. Ang mukha nya kapag susubuan ko ng pagkain. The memory hit like a slap, sharp and sudden. 'Thank you, love...' Napapikit ako nang pati ang boses nyang nang-aasar ay klarong bumulong sa tainga ko. The image, the sound, was so vivid, so real, that my entire body froze. Kusang bumagsak ang kamay ko. Binalik ko ang kutsara sa tabi ng plato ni Primo. Lumunok ako at nag-iwas ng tingin sa lalaki. Riel. Bakit ba sya ang naalala ko nang susubuan ko na si Primo? I straightened in my seat, pretending nothin

Tears blurred the ink as flashes of the past broke free, unraveling every wall I had desperately tried to build. Kada butil ng luha ko ang nahuhulog sa hawak kong dyaryo, ay syang pagbalik din isa-isa ng mga ala-alang matagal ko ng pilit iniiwasang isipin. The way he used to tease me, his lazy smirk when I got flustered. How he'd pull me into his arms, just because he could. At ang panghuli ay ang mukha nyang natutulog bago ako lumabas sa kwarto at umalis sa mansyon. Bumaon ang mga kuko ko sa suot na t-shirt ni Primo. Tumagos ang mga luha ko roon. His hand hesitated before it settled on my back, gentle, warm, and steady. Tahimik lang syang nakayakap sa akin. He just held me, without judgment, without questions, while I shattered against him. Nasa ganoong posisyon kami nang pareho kaming natigilan dahil sa matinis na pagpreno ng mga gulong sa harap namin. A black police car pulled up fast and deliberate right in front of us. Lumabas mula doon ang tatlong lalaki na nakaunipor

Iiling-iling akong umatras. "No..." halos hindi ko na marinig ang sariling boses. "Ang gusto kong marinig ay hindi 'yan. Sabihin mong mali sila, Primo." His face twisted with something I couldn't quite place. Pain, guilt, maybe even relief at finally admitting it aloud. Akala ko iyon na ang huling sasabihin nya. Akala ko iyon na ang matinding magpapabagsak sa puso ko. He didn't stop there. Ang sunod nyang sinabi ay parang kutsilyo na tuluyang humiwa sa puso ko. "Riel was supposed to die too." Literal na natigilan ako. Naikuyom ko ang kamao ko. His confession physically knocked the air out of me. "A-Ano?!" Magkahalong inis at naguguluhan ang boses ko. Yumuko sya ulit. Napahawak ako sa dibdib nang maramdaman ko ang hirap ko sa paghinga. Ni hindi ako makapag-isip ng maayos. "It wasn't part of the plan. Si Celine at David lang dapat," he said bitterly. "But things happened. Bigla syang dumating matapos kong patayin ang dalawa," his lips twisted into a humorless smile. "Babari