All Chapters of THE BILLIONAIRE'S JOBLESS WIFE: Chapter 191 - Chapter 200

Humugot ako ng isang nanginginig na hininga, saka sya tinalikuran. Ayaw kong makaramdam ng matinding awa sa kanya. Siguro mapapatawad ko sya, pero hindi sa ngayon. Kailangan kong makaalis bago ko pa sya mapatulan. She looked so hopeless and broken, and the last thing I wanted to do was make her feel even more pitiful. Pinagdaanan ko na ang pakiramdam na iyon. Hindi ako kasing demonyo ng iba para iparanas pa iyon sa ibang tao, kahit naging kaaway ko pa ito dati. Kaso nasa pangalawang hakbang pa lang ako palayo sa kanya ay nakarinig ako ng isang pagkasa ng baril mula sa kanya. Agad akong natigilan at mabilis syang nilingon. Ngunit para akong sinabuyan ng malamig na tubig nang pagharap ko ay nakatutok sa akin ang hawak nyang baril. My body turned cold. Tuluyan akong nanigas sa kinatatayuan. Kasabay ng pagngisi nya ng nakakaloko ay ang pagtanto ko sa suot nya. Hindi lang basta isang simpleng puting damit ang suot nya. Damit iyon ng isang pasyente mula sa isang mental hospital.

Punong puno ng sakit at pighati ang mata kong nakatingin ngayon kay Penny. "At alam mo ba kung bakit nya ako sinunod?" Mahina akong napailing. Hindi ko alam kung bakit pero kahit sa mga sandaling ito, may kaunting piraso pa rin ng pag-asa ang nakapaloob sa akin, ang pag-asang nagsisinungaling lang sya. Ngunit agad din itong binasag ng sunod nyang sinabi. "Because your boy, Riel, was so freaking in love with me!" My heart stopped. Everything came crashing down. Nagmistulang mabigat na bato ang salita nya na dinurog ako ng paulit-ulit. Sa sobrang pagsikip ng dibdib ko ay para itong tumigil sa pagtibok. The world around me blurred into a haze of betrayal and disbelief over and over again, but this time, the pain was even worse "Anong meron sayo na wala ako?!" she burst out in frustration. "Bakit laging ikaw?!" Hindi ako nakasagot. Hindi ko magawang makasagot kasi sa totoo lang, wala na akong natitirang lakas para ibuka pa ang bibig. "Si David..." dahan-dahan siyang napaili

Lumalim ang paghinga ko at ang magkabila kong balikat ay nanginig na rin. Isang impit na hikbi ang lumabas sa bibig ko. Kasabay din nun ay ang pagsalida muli ng mukha nya sa utak ko. Muli akong pumikit upang iwaksi iyon ngunit mas lalo lang naging klaro ang kabuuan ng mukha nya sa utak ko. Ang sakit. Sobrang sakit. Sobrang bigat sa puso ko na nasa ganitong sitwasyon na naman ako kung saan tatalikuran ko na naman sya. Kung saan lalayo na naman ako sa kanya. Galit ako, oo, pero alam ko sa sarili ko na hindi ako makakabangon pagkatapos nito. Pikit-mata akong lumingon sa pinanggalingan. At sa pagbukas muli ng mata ko, dahan-dahan at may kaakibat na takot, takot para sa sarili, sya ang bumungad sa akin. Pasuray-suray syang naglalakad patungo sa gawi ko. Ang mata nya ay wala sa akin, kun'di nakatuon sa binti nyang natamaan ng bala kanina. Napahawak ako sa bibig nang makita ang kumalat na dugo sa kanyang slacks. Bakas sa mukha nya ang iniindang sakit na dulot ng natamong sugat.

Agad kong pinalis ang luha nang maramdaman ko ang pagtayo nya sa harap ko. Tuluyan na akong bumigay nang magtama ulit ang mga mata namin. "I'm tired, Riel." My voice cracked. "Tired of being betrayed. Tired of breaking down over and over again for the same damn reason. Pagod na pagod na ako. Bakit sobrang hirap para sa akin na sumaya?" Ang boses ko ay wala na sa normal nitong ayos. Lumunok ako upang maibsan ang pagbara na naman ng lalamunan ko. "Bakit pati ikaw?" bumagsak ulit ang luha ko. "Ano ba'ng naging kasalanan ko sayo? May ninakaw ba ako sayo dati? May napatay ba ako sa pamilya mo para makisali ka kina Penny?" My voice broke entirely, anger and devastation bleeding into every word. Umiling-iling ako at pinalis ang mga luha. "Did it make you happy? Watching me believe in all your lies? Watching me fall for every goddamn trick?" Sobrang sikip ng dibdib ko. Ang bigat bigat sa pakiramdam. Ang isiping peke lahat ng pinagsamahan namin ay para akong paulit-ulit na pinapatay a

Tuloy lang sya sa paghingi sa akin ng tawad habang yakap-yakap pa rin ako. His voice cracking with every word. But I just shook my head, eyes shut tight, tears streaming down my face. "I'm sorry, love. I'm sorry. I'm so sorry." Hindi ko inaasahan na sa paulit-ulit nyang paghingi ng sorry sa akin ngayon, nawala nito agad ang sakit na nararamdaman ko nang malaman ko ang nagawa nya sa akin. I swallowed hard and tried again, shifting to support his weight. "Come on, let's get you up-" Natigil ako sa muling pagsubok na itayo sya dahil sa paghigpit lalo ng kanyang yakap. He let out a heavy breath, and then he broke again. Mas nanginig ang kanyang balikat. Ang mahihina nyang mga hikbi ay pilit tinatago sa aking balikat. Sa bawat paghinga nya ng mabigat ay umuukit ng sakit sa aking dibdib. Sa unang pagkakataon, ngayon ko lang sya nakitang malugmok ng ganito. Dahan-dahan akong humiwalay sa kanya at saka inabot ang kanyang kamay. I squeezed it tightly so he could calm down a bit. Pe