Lahat ng Kabanata ng THE BILLIONAIRE'S JOBLESS WIFE: Kabanata 211 - Kabanata 220

“Ikaw nga d’yan, e! Alam mo ba kung ilang beses akong nag-overthink dahil sa mga babae mo?” Bigla syang na-alarma. Napatuwid sya ng upo, siguro dahil sa kaunting pagtaas ng boses ko. “I don't have women,” mabilis nyang iling. I huffed, arms crossing over my chest. “Nao, Isabella, Penny. Isama mo pa ‘yung ibang mga nurse dito na lantaran kung kiligin sa’yo. Ano?” “W-What?” Gulat nyang tingin sa akin, mabilis na umiling. “I never meant to make you overthink. You know that.” Hindi agad ako nakapagsalita. Hindi nga nya sinasadya, but still, pinag-overthink nya pa rin ako. “You’re the one who loves making me overthink,” bigla nyang dugtong. “Every night, you give me something new to worry about. First, Kaizu. Second, David. And let’s not forget that bastard Primo.” Napasinghap ako. Matalim ko syang tiningnan, hindi makapaniwala na ayaw nyang magpatalo sa bagay na ito. “Bakit nasali na naman si Kaizu? Akala ko ba nagkaintindihan na tayo sa part na ‘yan?” He clicked his tongue i

Bumalik na kami sa kotse pagkatapos. At some point, exhaustion took over, and I found myself drifting off. Pareho kaming nakatulog sa byahe. Nagising na lang ako nang maramdaman ko ang marahan nyang pagkalabit sa braso ko. Bumungad sa akin ang pamilyar na pasukan ng aming probinsya. The sky had already shifted to an orange hue. Napaayos ako ng upo at tumingin-tingin pa sa tanawin ng labas. It had been so long since I last came home. Mga dikit-dikit na kabahayan. Halos lahat ay gawa sa kahoy. Mayroon din namang de-semento at kapapalit lang ng pintura. Pero mas madami talaga ang pinaglipasan na ng panahon sa sobrang luma. Their walls darkened by time and weather. Napangiti ako nang makita din ang wala sa ayos na mga sampayan sa labas. Para akong tangang kumakaway sa mga naglalarong bata sa gilid, kahit tinted naman ang kotse. Talagang huminto pa sila sa paglalaro para tingnan ang gawi namin. Ganito na talaga dito. Walang masyadong may kotse dito kaya manghang-mangha ang mga tao ri

Nananaginip ba ako? Sinubukan kong kurutin ang kamay, pero nasaktan lang ako. This is Real. Tumagal ng ilang segundo bago sya kumalas sa yakap. Sinubukan nyang makipagtitigan sa akin pero minabuti kong yumuko ng bahagya. "I'm sorry, Alina. I regret everything I said to you before. I know I hurt you deeply, but I hope... one day, even if not now, you'll find it in your heart to forgive me." Muling nahulog ang mga luha ko. Ninais ko na hindi mapahikbi kaya mas lalo kong iniwas ang mata sa kanya. A fresh wave of emotions crashed over me. More tears fell. Hindi ko sya kayang tingnan sa mata. Ni hindi ko alam kung ano ang dapat sabihin. I wanted to say it’s okay. I wanted to say I forgive you. Pero mismo ang sarili ko ang ayaw makisama. Kasi sa totoo lang, hindi okay sa akin ang ginawa nya. Hindi ko pa sya kayang patawarin. Not yet. Hindi biro ang dinanas ko dahil sa kanya... dahil sa mga nasabi’t pananakot nya sa akin. Tatlong taon na. Tatlong taon akong nagpakalayo.

Kasabay ng pananahimik ulit ng lahat, ang paghawak ko sa namilog kong bibig dahil sa pagluhod nya sa harap ko, habang nakalahad sa akin ang hawak nya ngayon na maliit na kahon. I choked back a sob, my hands started trembling. Ilang beses na akong nakakita ng ganitong senaryo, mapa-telebisyon at sa personal. Dati, nako-corny-han ako. Hindi ko alam na totoo palang nakakaiyak kapag ikaw na ang nasa sitwasyon nung mismong babae. "Alina Reyes..." His lips curving into a small, almost nervous smile. "I made the mistake of asking you to marry me for all the wrong reasons once. But this time, I’m asking you for the only reason that truly matters." He flipped the box open, revealing a breathtaking ring that sparkled under the warm lights. “Sa harap ng lahat ng tao dito... Nakikiusap ako...” saglit syang yumuko. Halos dumugo ang pagkakakagat ko sa aking labi nang tumingala sya sa akin ulit ay nakita ko ang munting luha sa kanyang mata. “Please, marry me again... this time, for rea

Continuation of Riel's POV:Naiintindihan ko ang galit sa akin ngayon ni Penny. Kahit ako, hindi ko kayang patawarin ang sarili. Isang bagay na naman ang tumama sa akin. Nagwawala na si Penny dito sa kanyang condo. Kung anong maispatan na madampot sa gilid ay syang binabato sa akin. Pulang pula ang mukha nya dahil sa galit. Hindi magkandaugaga ang kanyang kamay kapupulot ng mga bagay na pwedeng ibato sa akin. "You killed my sister!" she screamed, her voice raw and broken. "You killed Ella!"Isang patalim ang napulot nya, walang atubiling ibinato sa akin. Hindi ito direktang tumama sa akin, pero nasagi nito ang hindi pa gumaling na sugat ko sa braso. Napadaing ako sa sakit pero tiniis ko. Walang wala itong naramdaman kong kirot sa sakit na nararamdaman ng kaibigan ko."Sana namatay ka na rin!" Nanggagalaiti nyang sabi. "Dapat ikaw na lang ang namatay!"Nakatayo lang ako. Mas nasaktan pa ako sa huli nyang sinabi kaysa sa pagsagi nya sa sugat ko kanina. I deserved this. I deserved w