All Chapters of THE BILLIONAIRE'S JOBLESS WIFE: Chapter 201 - Chapter 210

Akala ko, ubos na ang luha ko sa araw na ito. Mali pala, dahil pagkalapit na pagkalapit ko sa aking kapatid, isa-isa na naman nahulog ang mga luha ko. Mahigpit ko syang niyakap, ganoon din sya sa akin. Her arms trembled around me, her sobs muffled against my shoulder, but I didn't care. I clung to her just as tightly, as if letting go would make her disappear again. Tatlong taon ko syang hindi nakita. Three years of silence. Tatlong taon akong walang balita sa kanila ni Mama. Naupo kami sa labas lang ng room, side by side. "Akala ko, ate, wala ka ng balak magpakita. Bakit ngayon ka lang?" I swallowed the lump in my throat. "I couldn't. It was... complicated." Suminghot sya ng isang beses, pero tumango rin sa huli. Pinalis nya ang luhang kumawala ulit sa mata nya. "You have no idea how much I-" "Mrs. Alcantara?" Hindi na nya natuloy ang sasabihin at pareho kaming napalingon sa lumapit na nurse. "Your husband refuses further treatment unless you're there," sabi ng nurse

"So... since you're in college now, does that mean you finally stopped being a pain in the ass?" I teased back. Tinaasan nya ako ng kilay, saka humalukipkip. "Excuse me? Who said I was ever a pain in the ass?" "Ako?" I laughed. "Ang hilig mo kaya makipagtalo sa akin kahit sa maliit na bagay." "Ikaw naman ang nang-uuna. Gumaganti lang ako, 'no. At teka nga lang, 'di mo pa nasasagot 'yung tanong ko. Kamusta ka na ba?" Sumeryoso ang mukha nya, kaya ganoon din ako. "I'm okay," bumuntong-hininga ako. "Kita mo naman, lalong gumanda. Kayo ni Mama ang inaalala ko. Kamusta na sya?" "Ayon... galit," tugon nya na ikinagulat ko. "Nasabi ba sayo ni Kuya ang nangyari?" Napaayos ako ng upo. Sumiklab ang matinding kaba sa dibdib ko. "A-Anong nangyari na sinasabi mo?" Malalim syang bumuntong hininga. Nag-iwas sya ng tingin at saka sinandal ang likod sa monoblock na inuupuan nya. "No'ng gabing umalis ka, halos masiraan ng bait si Kuya kahahanap sa'yo..." Unang salita pa lang nya, agad n

Tahimik ang silid ng ospital maliban sa mahina at banayad na tunog ng mga kubyertos. Inihanda ko ang isang maliit na mesa malapit sa kama ni Riel at maingat na inilapag ang magaan na pagkain sa harap niya, ayon sa payo ng doktor. Hiling nya na sabayan ko sya sa pagkain, pero heto ako ngayon, ni hindi masyadong ginagalaw ang sariling plato. My mind was still tangled in everything Scarlet had told me. Ang walang pahinga nyang paghahanap sa akin noon. Ang pagkaka-aksidente nya, dahilan ng pagkaka-comatose nya. At ang pagkakakulong nya, pati ang kasong inihain sa kanya ni Mama. I found myself just staring at him as he ate. My chest tightening at the thought of everything he went through. Napansin ata nya ang paninitig ko dahil tumigil sya sa pagsubo. Binaba nya ang hawak na kubyertos, saka tumingin sa akin. "What's wrong?" Nagdalawang isip pa ako kung dapat ko bang sabihin sa kanya ang mga nalaman. Tumagal ng ilang segundo bago ako nakapagdesisyon. I took a deep breath. "Scarlet

Nagpatuloy kami sa pagkain pagkatapos. Nahimasmasan din sya sa pagtawa, tahimik na tinatanggap ang pagsubo ko sa kanya. Everything felt normal. Na-miss ko ang paganito namin. Iyong natural ko lang siyang sinusubuan ng pagkain, tapos sya naman ay tahimik lang pero may nakakalokong ngisi sa labi. Now that I was doing it again, it felt grounding. Reassuring. Nang matapos kami ay nagboluntaryo akong magligpit ng mga pinagkainan namin, kahit pwede naman nang ipagawa sa mga staff dito. Gusto ko lang talaga sya pagsilbihan. Nakapikit sya habang nakasandal nang kumportable sa unan nang balikan ko siya. Lalapitan ko na sana sya nang matigil ako dahil pumasok ang dalawang babae na nurse. Bawat isa sa kanila ay may dalang maliit na tuwalya at palanggana. Hindi ata nila napansin ang presensya ko dahil dire-diretso lang ang lapit nila kay Riel. Pareho pang nakangiti. "We're here po to clean you up," sabi ng isa sa kanila. Hindi nakatakas sa paningin ko ang munting pagkislap ng mata ng bab

Somehow, I finished wiping his upper body, though I wasn't even sure how my hands kept moving. Hindi pa rin ako makapaniwala sa mga narinig ko. Kasabay ng pagsuot ko sa kanya ng panibagong hospital gown ay ang pagyakap ko rin sa kanyang likuran. Mahigpit ang pagkakayakap ko, para bang ayaw ko na syang pakawalan pa. He didn't move at first, but I felt his breath hitch. Makalipas ang ilang sandali, humarap sya sa akin at kinulong ako sa mga bisig nya. Medyo na-alarma pa ako ng kaunti kasi baka masagi ko ang sugat nya at ang daluyan ng kanyang dextrose. Later, we lay side by side on the hospital bed, exhaustion settling over us. His one arm wrapped securely around me, holding me close as if afraid I would slip away. "I don't want you to doubt how deep my love for you runs," he murmured, his voice low yet firm. "Since the day I met you, my world started revolving around you." Nakapatong lang ang isa kong kamay sa ibabaw ng kanyang dibdib. Hanggang leeg ang abot ng aking mata, naka