Akala ko, ubos na ang luha ko sa araw na ito. Mali pala, dahil pagkalapit na pagkalapit ko sa aking kapatid, isa-isa na naman nahulog ang mga luha ko. Mahigpit ko syang niyakap, ganoon din sya sa akin. Her arms trembled around me, her sobs muffled against my shoulder, but I didn't care. I clung to her just as tightly, as if letting go would make her disappear again. Tatlong taon ko syang hindi nakita. Three years of silence. Tatlong taon akong walang balita sa kanila ni Mama. Naupo kami sa labas lang ng room, side by side. "Akala ko, ate, wala ka ng balak magpakita. Bakit ngayon ka lang?" I swallowed the lump in my throat. "I couldn't. It was... complicated." Suminghot sya ng isang beses, pero tumango rin sa huli. Pinalis nya ang luhang kumawala ulit sa mata nya. "You have no idea how much I-" "Mrs. Alcantara?" Hindi na nya natuloy ang sasabihin at pareho kaming napalingon sa lumapit na nurse. "Your husband refuses further treatment unless you're there," sabi ng nurse
Last Updated : 2025-10-02 Read more