Lahat ng Kabanata ng THE BILLIONAIRE'S JOBLESS WIFE: Kabanata 61 - Kabanata 70

We spent the next two days visiting a couple of places around Tokyo. One day in Odaiba. That futuristic part of the city. Hanggang ngayon ay nakaukit pa rin sa utak ko ang view ng Rainbow Bridge. Its bright light at night was something I'd never forget. Hindi rin namin pinalagpas ang mga shopping center doon. Bili dito, bili doon. Halos magpigil nga ako ng tawa nang si Riel ang pinagbuhat ko sa lahat ng pinamili ko. Paano, e, sabi niya bilhin ko na raw lahat ng matipuhan ko. Dahil ako naman 'yong klase ng tao na may pagkamasunurin minsan, ayun at halos pakyawin ko na lahat. Akala ko nga ay magagalit siya dahil halos nasa 100,000 pesos ang halaga no'n lahat. Isa pa, siya lahat nagbuhat habang pakanta-kanta lang ako sa gilid. Pero kapag tinitingnan ko naman siya ay mukhang wala lang naman sa kaniya. Tinatawanan pa nga niya ako minsan, lalo na no'ng bumili na ako ng panty. Nagbitaw na naman siya ng green joke. Kaya ang ending, ako ang nainis. Pero nawala din naman no'ng kinabuk

Nilibot ko na lang ang paningin ko sa paligid at natigil sa isang family photo na nakasabit sa likod ng inuupuan niya ngayon. Kapansin-pansin ito dahil sa laki nito. In the picture, Riel, himself, was standing proudly at the center, flanked by his two brother. Sa hula ko ay nasa highschool pa lang silang tatlo nang kuhanin ang picture. There was his mother beside him. As usual, with her warm and welcoming smile. On the other side were his father and grandfather. Bakit kaya wala ang lola ng mokong? Hindi rin niya naikuwento sa akin ang tungkol doon, at mas lalong wala akong balak na itanong iyon kay Ojiisan. "Obaasan has another family. The reason they got separated is because Ojiisan was a former member of the Yakuza. Has the question in your mind been answered?" Gulat akong napatingin kay Riel nang bigla siyang nagsalita, tila nabasa nga niya ang kung anumang nasa utak ko. "Mind reader ka ba? Grabe ka manggulat, ha!" asik ko na kinibitan lang niya ng balikat. "You're just so

Tumingin ako sa kaniya, unsure of how to respond, pero sa huli ay itinaas ko ang cellphone ko at bahagyang iwinagayway, na hindi pinapakita ang dahilan ng pagtawa ko. "Just a random meme. Nothing serious," sabi ko at hindi na sinundan pa ang sinabi. Tinaasan niya ako ng kilay, halatang hindi naniwala sa sinabi ko. Pero imbes na kwestyunin ako ay binalik na lang niya ulit sa laptop ang atensyon. Tumahimik na lang din ako at wala ng balak mag-scroll pa ulit sa social media. Baka bigla na naman ako matawa dito, nakakahiya naman sa seryosong nagtatrabaho sa gilid. Dumaan ang ilan pang minuto na nasa ganoon kaming sitwasyon. Muntik na akong mapamura nang maalala ko ang tunay kong sadya. Paano ko nga ba 'yon nakalimutan? Pinagmasdan ko muna siya ng ilang segundo. Tumayo ako nang makita kong busy pa rin siya sa pagta-type at naglakad na papunta sa harap niya mismo. Inalis niya ang suot niyang salamin nang madako ang tingin niya sa akin. "Riel... um," tumikhim ako. "I was wondering i

"Nao?" Riel chuckled, his deep voice laced with amusement. Nao? Nao pala pangalan. Hinawi ko ang buhok ko at umayos ng tayo. Wala lang 'to. Nagulat lang siguro ako. Normal naman iyon, e. Sumakit ang dibdib ko kasi nagulat akong may nagyakapan sa harap ko. Tama. "It's been so long! I can't believe you're back in Japan!" dinig ko pang sabi ni Nao. Sa tingin pa lang, kita na ang kislap sa mga mata niyang nakatingin kay Riel. Sino ba 'tong babaeng 'to? "Yeah, it's been a while," Riel responded with a small smile. Ang mokong, 'di man lang ako nilingon. Ano, invisible na ba ako dito? Hangin na lang existence ko, gano'n? At nag-usap na nga sila na parang wala lang ako dito sa gilid. Nakalimutan na rin ata ng mahal ni prinsipe ang pupuntahan namin. Nakatitig lang ako sa kanila. Ano ba dapat ang gawin ko? Hayaan sila at ako na lang mag-isa ang umalis? Nasa akin pa naman ang pera. Ano na, Riel? Hindi mo talaga ako lilingunin? Parang narinig ni Riel ang nasa utak ko dahil napatingin s

Gabi na nang nasa bahay kami ni Riel. Ganoon pa rin at hindi pa rin ako nagsasalita. Diretso lang akong pumasok sa kuwarto, nagtanggal ng jacket, at humiga na sa kama. Dapat maliligo ako, o 'di kaya ay gagawin ang night routine ko, kaso sa sitwasyon kong ito ay parang wala akong gana. Gusto ko na lang itulog lahat bago pa dito pumasok ang mahal na prinsipe. Pero kahit anong pikit ko, hindi pa rin matanggal sa isip ko ang imahe nilang dalawa. Ang paraan ng tinginan nila sa isa't isa, ang pagiging komportable nila. At higit sa lahat, ang pangalan niyang hindi ko alam, Takahiro. "Taki daw. Ang baho, ah!" inis kong bulong sa sarili. Ni hindi man lang pinag-isipan. Mokong, mahal na prinsipe, 'yan! Ganiyan dapat magbigay ng nickname. Hindi 'yong tunog takoyaki. Ano siya pagkain? Tsk. Napaayos ako ng higa nang tumunog ang pintuan. Tinalikuran ko ito at nagpanggap na natutulog. Pero dahil hindi naman ako marunong magpanggap, nahimigan ata ng mokong. "Are you mad?" Riel's voice was ca