All Chapters of THE BILLIONAIRE'S JOBLESS WIFE: Chapter 61 - Chapter 70

We spent the next two days visiting a couple of places around Tokyo. One day in Odaiba. That futuristic part of the city. Hanggang ngayon ay nakaukit pa rin sa utak ko ang view ng Rainbow Bridge. Its bright light at night was something I'd never forget. Hindi rin namin pinalagpas ang mga shopping center doon. Bili dito, bili doon. Halos magpigil nga ako ng tawa nang si Riel ang pinagbuhat ko sa lahat ng pinamili ko. Paano, e, sabi niya bilhin ko na raw lahat ng matipuhan ko. Dahil ako naman 'yong klase ng tao na may pagkamasunurin minsan, ayun at halos pakyawin ko na lahat. Akala ko nga ay magagalit siya dahil halos nasa 100,000 pesos ang halaga no'n lahat. Isa pa, siya lahat nagbuhat habang pakanta-kanta lang ako sa gilid. Pero kapag tinitingnan ko naman siya ay mukhang wala lang naman sa kaniya. Tinatawanan pa nga niya ako minsan, lalo na no'ng bumili na ako ng panty. Nagbitaw na naman siya ng green joke.Kaya ang ending, ako ang nainis. Pero nawala din naman no'ng kinabukasan ay

Lumapit siya sa akin at iginiya ako sa isang eleganteng leather lounge chair na may itim na ottoman, mukhang napakalambot. Umupo ako roon at awtomatik na sinundan ng mga mata ko ang pigura niyang papunta sa office table niya. Nasa tapat ko lang iyon, mga apat hanggang limang talampakan ang layo sa akin.Nilatag niya sa gilid ng kanyang mesa ang hawak niyang kape bago naupo sa harap ng kanyang laptop. Sa tabi nito ay tambak-tambak na mga papeles, maayos ngunit 'di maikakaila ang dami. Ito ang unang pagkakataon na makita siyang magtrabaho. At masasabi kong, tingin pa lang ay parang ako na ang naii-stress. Sinong tanga ang kaya pang maisingit ang kasal-kasalan sa gawain kung araw-araw ay may ganiyang tambak na trabaho? Siya lang. Bukod tanging si Riel lang. At nagawa pang mag-honeymoon, ha.Umiling ako at sumandal sa inuupuan. Ano ba ang alam ko sa rason niya? Wala, kaya shut up ka na lang muna, Alina. "You're so quiet, I'm not used to it."Binalingan ko siya at kinunutan ng noo. "Ala

After a few more moments of silent reflection, my fingers kept scrolling, distracted by the endless information the internet provided. Hanggang sa mapunta ako sa Facebook. Hindi talaga ako 'yong klase ng tao na babad sa social media. Wala akong ideya kung ano ang nangyayari sa online world. Pero dahil kinakain na ako ng kuryosidad, maski dito, napa-type ako ng pangalan niya sa search bar.Nagdawalang isip pa ako bago tuluyang bisitahin ang profile niya. His timeline was simple yet sophisticated, parang siya lang. Bago pa magbago ang isip ko ay pinindot ko na ang Add Friend button. Kaso napatingin ako sa kaniya nang ganoon na lang din ang pagtunog ng cellphone niya, na nakalatag sa tabi ng kaharap niyang laptop ngayon. It was the unmistakable ping of a notification.Dinampot niya ito nang hindi inaalis ang mata sa screen ng laptop. Nang matapos niyang tingnan ang cellphone, lumipat sa akin ang tingin at atensyon niya. His eyes locked onto mine, with an eyebrow raised."Took you long

I was now pacing in the living room, trying to collect myself. Every time I thought about his naked body, my face would flare up with heat again. Why did he have to be so... so casual about it?Tumayo ako ng tuwid at matalim siyang tiningnan nang lumabas siya ng kuwarto. At ang mahal na prinsipe, tuwang tuwa na naman ang mukha, habang ako ay nagkakaganito. He was wearing a simple black T-shirt, paired with a stylish bomber jacket that added a cool edge to his annoying look."What?" patay-malisya niyang tanong sa akin.Ako nama'y nagpigil na hindi siya tadyakan. "Seriously, Riel? That was... too much," bigo ko siyang inilingan.He raised an eyebrow, clearly not fazed by my reaction. "What did you expect? I'm just changing. It's not like I made a big deal of it."Bumuntong-hininga ako at nag-iwas ng tingin sa kaniya. "That's not how it works," halos walang lakas kong sabi. He's obviously enjoying this moment. Ang pagiging kalmado na lang talaga ang kaya kong gawin ngayon. "Well, yo

Pumunta kami sa malapit na restaurant. Maganda ang ambiance, eleganteng Japanese-style ang loob. Warm lighting, at soft music sa background. Dapat natutuwa na ako sa paligid, kasi 'di ba, bagot na bagot ako nitong umaga lang, at sa wakas ay nasa labas na ako, kaso 'di ko magawa. Habang papunta kasi kami dito ay siyang pagbagsak din ng ego ko. Hindi ko alam kung dapat ko bang i-big deal ito, pero dapat ako ang nasa front seat, e. Tama naman 'yon, 'di ba?I am the wife, fake or not, in the eyes and knowledge of everyone, I am the wife. Pero bakit ang childhood friend ang umupo sa front seat? Hindi ba ang weird no'n, at insulto sa part ko?Naii-stress na ako dito, pero silang dalawa, ito at masayang nagka-catch up. Naturingan akong katabi ng mokong pero ang buong atensyon ay nasa kaharap na childhood friend. Tumitig ako sa kawalan at kinukwestyon ang sarili kung bakit wala din akong naging childhood friend na lalaki. Nang sa ganoon ay may catch up at halik na rin sa pisngi ang moment n