Semua Bab THE BILLIONAIRE'S JOBLESS WIFE: Bab 51 - Bab 60

"Dōshite sonna ni osoku made nete irun desu ka? Mō hiru janai desu ka?" Hiru? Tanghali ibig-sabihin no'n, ah. Huwag niyang sabihin na sinisermonan niya ako dahil tinanghali kami ng gising? Ano ba dapat isagot? Puwede kaya 'kong mag-bow ulit? Kasi hindi naman puwede na ipaulit at ipa-isa-isa ko sa kaniya ang sinabi, gayung naninermon nga ito. Parang gusto ko na lang magpalamon sa lupa. Lord, alam kong dream country ko nga ang Japan pero bakit mo naman ako nilagay sa ganitong sitwasyon? Bago pa ako tuluyang magpalamon sa lupa ay naramdaman ko ang marahang pagtapik ng kung sinuman sa tuktok ng aking ulo. It was Riel. Habang nasa tuktok pa rin ng ulo ko ang kamay niya, umabante siya at pumwesto sa gilid ko, saka ako nginitian. "Good morning," kaswal niyang bati sa akin. Medyo magulo pa ang buhok niya. Nakakainis lang na kahit nasa ganitong sitwasyon ako ay nagagawa ko pa rin puriin ang itsura niya. Oo na. Siya na ang pogi kahit kagigising lang. Kainis! "Ojiisan said, you should

Pagkarating ko sa hapag ay wala nga doon ang kaniyang Lolo katulad ng sabi niya. Dahil sa nangyari ay nakangiti akong kumaway kay Riel nang makita kong pababa na siya sa hagdan, mamasa-masa ang buhok. "You look hot," papuri ko rin sa kaniya sa mamasa-masa niyang itsura dahil sa pagligo. He was wearing a plain, navy blue t-shirt, na pinaresan ng itim na jogging pants. Hindi rin nakatakas sa paningin ko ang tatak nitong Gucci. Nakakunot ang noo niyang lumapit sa akin at naupo sa katabi kong bangko. "What did you say?" Bingi lang? O baka hindi lang makapaniwala na pinuri ko rin siya? Oh, well, someone like him will never truly understand what it's like to be praised by someone like him, who is extremely wealthy and obviously has high standards. "Sabi ko, you look hot," nakangiti kong ulit. Mas lalo pa kumunot ang noo niya, halos magsalubong na nga ang kilay. Sa huli ay bahagya siyang napangiti at umiling na lang sa tabi bago nagsimulang kumain. Nakangiti ko na lang din kini

Nagpatuloy ang byahe nang hindi na ako nagsalita. Wala na rin ang tensyong dala-dala ko bago pumasok sa kotseng ito. Siguro dahil na rin natanaw ko ang mga punong nakalinya sa gilid ng kalsada. The trees lining the road began to give way to buildings with traditional Japanese architecture. Kaunting kembot na lang at nasa harapan na kami ng nais puntahan. Bumagal ang takbo ng sasakyan nang malapit na kami sa Nakamiss Street. Kilala itong daanan papunta sa Senso-ji Temple. Tuluyan na ngang namaalam ang awkwardness at tensyon sa akin dahil sa nakikita. Mula rito sa bintanang dinudungawan ko, kitang-kita ang Kaminarimon Gate. Mas malaki at kahanga-hanga pala ito sa personal. Sa internet at palabas ko lang kasi ito nakikita. Ngayon na nasa harapan ko na, parang gusto ko na lang magpapako at doon na manirahan. May nakabitin sa gitna nito na napakalaking lantern, isang paanyaya sa lahat ng bisitang naglalakbay mula sa iba't ibang sulok ng mundo. Oo at isa ako sa bisitang 'yon. Kinikil

Umupo kami sa nahanap na upuan sa tabi at tahimik na nilantakan ang pagkain. Nagpatuloy ako sa pagsasalita tungkol sa kung gaano ko hinahangahan ang pagiging hard working ni Kaizu, pero nang makita kong tahimik pa rin si Riel at mukhang hindi naman interesado sa sinasabi ko, nanahimik na lang din ako. Umiiral na naman ata ang pagiging KJ niya. "How was the food?" Mula kay Riel, tumingin ako sa harap at binalingan ang kararating lang na si Kaizu. "You're back!" I said with a bright smile. Kaizu nodded. "I just wanted to make sure everything's alright with your food," he said, looking at me kindly. Sasagot pa sana ako nang maalintana dahil naramdaman ko ang paghawak ni Riel sa tumatakas kong buhok sa tainga. Pagbaling ko ay seryoso at suplado niya itong inaayos sa tainga ko. Dahil do'n ay natahimik na rin pati si Kaizu. Tumuwid ito nang tayo at pormal na nilahad ang kamay kay Riel. "I didn't introduce myself properly earlier," sabi niya na may respeto sa boses at tindig. "Ka

I huffed but couldn't stay mad, not when I was standing in front of something so awe-inspiring. I turned back to the entrance, my heart swelling with excitement all over again. "This is incredible," I whispered to myself, taking in every detail. "I never thought I'd get to see this in person..." He glanced at me from the corner of his eye. "Told you you'd like it," he muttered, in a much softer tone. Napatingala ako sa kaniya sa gulat, kaso bago pa ako makapagsalita ay nauna na siyang maglakad. Tuloy, kailangan ko na naman siya habulin. "Oi, hintay!" I hurried after him, my earlier irritation completely forgotten. Naglakad-lakad na kami habang sunod-sunod ang mga tanong ko sa kaniya tungkol sa mga nadadaanan. Mabuti na lang talaga at sinasagot naman niya ako na hindi naiinip. Wala kasi akong pinapalagpas at halos lahat ng bagay na makita ay tinatanong sa kaniya. Tumigil kami sa may area kung saan may pa-traditional na activities. May iba't ibang klase ng booths. Some had call